Nasreddin Hoca

Nasreddin Hodja stories are among the most frequently compiled and written anecdotes in Turkish jokes. These anecdotes are also found in children's books and Turkish textbooks. In particular, their being recommended to primary school students within the scope of 100 Basic Works causes children to love and read them. This is important, because, it is necessary to introduce the characters who left their marks on Turkish Culture with their intelligence and sharp thinking abilities, such as Nasreddin Hodja, to the children. The " Document analysis method " which is from qualitative research methods was used in the research. As it is on the list of 100 Basic Works, the books titled as Nasreddin Hodja Stories were published by different publishing houses in different periods of time and they have still been published so far. For this reason, 9 books were selected randomly among the published books and the content analysis was carried out on the selected books and the section of findings was created. Purpose of the study was to determine the character of Nasreddin Hodja in children's books. Extended Summary Along with their functions, anectodes have an effective role in acquiring the targeted basic skills such as the skills of using Turkish language properly, correctly and effectively, critical and creative thinking, and problem solving as well as their serving to acquire communication skills (MOE, 2006: 2). The contrasts, theses and antitheses of the structures of the anectodal stories reveal the differences in individual and community life. Each of the types created within these theses has a completely different character as of independent from each other. Students will be able to observe differences between individuals and societies by seeing differences through these characters and by this way, they will gain different perspectives. In addition to all the other features mentioned above, one of the important features that should be 1 Yrd.Doç.Dr., Yıldız Teknik Üniversitesi Eğitim Fakültesi Türkçe Eğitimi.,neslihanoksuz61@gmail.com

Özet
Bu bildirinin amacı Osmanlı Devleti’nin son dönemlerinde ve yeni Türkiye devletinin ortaya çıkış aşamasında Amerikalı işadamı, hayırsever ve diplomat Charles Richard Crane’in (1858-1939) Türkiye ile ilgili kültür ve eğitim faaliyetlerini ortaya koymak ve değerlendirmektir. Tarihi yöntemin kullanıldığı bu araştırmada temel kaynaklar olarak Chicago Üniversitesi Kütüphanesi Samuel Harper Koleksiyonu,  Chicago Tarih Müzesinde the Crane-Lillie Koleksiyonu,  Washington Kongre Kütüphanesinde Amiral Mark L. Bristol’un dokümanları, New York Times, Chicago Tribune v.b.  gazetelerin veri tabanları ve hatıratlar kullanıldı. Crane,  1910’lu, 1920’li ve 1930’lu yıllarda Balkanlar, Türkiye, Rusya, Çin ve Suudi Arabistan’da aldığı görevlerle etkili olmuş bir Amerikalıdır. Crane, Türkiye’de 1919 King-Crane Komisyon Raporu'nu yazanlardan biri olarak bilinir. 1925’te Güncel Dünya Olayları Enstitüsü’nü (New York-Based Institute for Current World Affairs) kurdu.
20. yüzyılın başında Crane’in Türkiye’de kültür ve eğitimle ilgili pek çok faaliyetin destekçisi olduğu görülmektedir. Daha 1911’de bir Osmanlı arşiv vesikasında Crane’in İşkodra civarında dolaşarak, Malisörler adı verilen Kuzey Arnavutluk'ta yaşayan Katolik Arnavutlara para yardımı yaptığı ve onların Amerika'ya göç etmesini temin ettiği belirtilmektedir. Birinci Dünya Savaşı öncesinde, sırasında ve sonrasında İstanbul’daki Amerikan Kız Kolejine de para yardımı yaptı. Crane, Halide Edip Adıvar ile siyasal atmosferi öğrenmek ve bazı Türk gençlerini ABD’de burslu okutmak için yazıştı. Bu gençlerden biri de ünlü gazeteci ve yayıncı Zekeriya Sertel idi. Crane, 1923’te Himaye-i Etfal’e yardım kampanyası için Amerika’ya giden Dr. Fuad Umay’ın gezisinin organizasyonuna yardımcı oldu. 1924’te John Dewey’in Türkiye’ye davet edilmesini tavsiye eden ve Türkiye seyahati masraflarını karşılayan Crane’dir. Crane, Ayasofya mozaiklerinin restorasyonu gibi projelere maddi katkılarda bulundu. 1918’de İstanbul’daki Rus çocuklarının öğretmeni ve Ayasofya Mozaiklerinin restorasyonunu yapan sanat tarihçisi Thomas Whittemore’un faaliyetlerini mali olarak  destekledi. Kısaca Crane, 1900’lü yılların başında kariyerine “Türk Düşmanı” olarak başladı, zamanla kısmen “Türk Dostu” olarak ortaya çıktı. Bununla birlikte, O “Rusya Dostu” ya da “Yakın Doğu’da Arap gayesine Amerikan Dostluk ve Desteğinin Simgesi”  tanımlamalarını daha çok hak etmektedir.

Summary
AMERICAN BUSINESSMAN, PHILANTHROPIST AND DIPLOMAT
CHARLES R. CRANE
AND HIS CULTURAL AND EDUCATIONAL ACTIVITIES IN TURKEY
The purpose of this paper is to demonstrate and evaluate the cultural and educational activities of Charles Richard Crane (1858-1939), American businessman, philanthropist and diplomat in Turkey at the last period of the Ottoman Empire and the emergence of a new phase of the state of Turkey.  The main sources of this historical study are Samuel Harper Collection of the University of Chicago Library, the Crane - Lillie Collection at Chicago History Museum, Admiral Mark L. Bristol's papers at Library of Congress in Washington, newspapers, memories etc. Crane was an American who has been effective in the Balkans, Turkey, Russia, China and Saudi Arabia in 1910’s, 1920’s and 1930’s. Crane is known as a reporter of King- Crane Commission in Turkey. In 1925, he founded New York -based Institute for Current World Affairs. At the beginning of the 20th century,  Crane became the supporter of many of cultural and educational activities  in Turkey.
In the Ottoman archival document dated 1911 he is mentioned as a financial supporter of the rebellion of Catholic Albanians known as Malisor in the Northern Albania and their emigration to America.  He provided the subsidy to the American Girls' College in İstanbul before, during and after the World War I. He granted scholarship to some Turkish youngs to study abroad under the reference of Halide Edip. One of them was Zekeriya Sertel, a famous journalist. In 1923 he helped the organization of Dr . Fuad Umay’s trip, the president of the Society of Protecition of Children in the USA. In 1924, he advised Dr. Fuad Umay to the invitation of Prof. John Dewey to Turkey and he paid the expenses of Dewey’s journey to Turkey. He supported financially the activities of Thomas Whittemore as teacher of Russian Children in 1918 and 1924 and restorator of the mosaics of Hagia Sophia in the 1930’s. 
In short, Crane began his career as enemy of the Turks in 1900’s, in the course of time, he emerged as friend of the Turks. However, Crane deserved to be friend of Russia or “the symbol of American friendship and support for the Arab cause in the Near East” much more.

Türk halk fıkralarında motifler önemli yer tutar. Bunların temel sebebi de o dönemde yaşamış olan halkın, bastırılmış duygularını, hırsını ve acısını yansıttığı tek araç olmasıdır. Nitekim fıkralar bir kültürdür ve bu kültürde kendi değerlerini gerek güldürerek gerekse düşündürerek yansıtma amacı ve bir nebze de olsa acılarını dindirme amacı taşır. Kişisel gelişimde fıkralar önemli bir yer tutar. " Bireysel açıdan değerlendirildiğinde ferdin kişisel gelişiminde amaç, insanın iç dünyasını keşfetmesi, kendisini bulması, menfi ve egoist düşüncelerden kurtulması ve biz bilincine ulaşması, sürekli kendini yenileyen bir düşünce yapısına sahip olması ve her yönüyle kendisinde var olan kapasiteyi en verimli biçimde geliştirmesi, yardımsever bir kişiliğe ulaşması, tedbirli hareket etmesidir. " 1 Görüldüğü gibi bireyin iç dünyasında var olan fırtınaları dindirmek, onu rahatlatmak amacıyla fıkralar konularını belirler ve belirli içeriklere sahip olur.

One of the most distinguished intellectuals, major figures of National Struggle and major women writers of the Turkish Republic, Halide Edib had major contributions to the Turkish Theater. Mostly known for her novels and articles, the writer’s contribution to the Turkish theatre as a playwright, translator, director,actor, theatre critic were emphasized, the effect of her political views, her public persona in Turkish history and her other literary works that inspired her to write the play were analyzed. Her  unstaged  play Masks  and  Souls  (later developed as Masks Or Souls in a different version by the writer) was deeply analyzed in various ways. A method was suggested for a possible production of the play, the text was edited and simplified and a stage reading production was presented at the 20 th.Istanbul Theater Festival. The goal  was to present Halide Edip Adıvar to the theatre community from a different perspective and rediscover  her.

Nasreddin Hoca, Türk gülmece geleneğinin temel yapı taşlarından birisini oluşturmaktadır. Nasreddin Hoca, hâl ve hareketleri, olaylara karşı verdiği tepkiler ve takındığı tavırlar, kimi konuları eleştirmesi, etmiş olduğu sözler ile Türk halkını yansıtmış, Türk halkı da Hoca’dan aldığı öğütleri asırlar boyunca uygulamış, kendilerinin söyleyemediklerini Nasreddin Hoca’ya söyletmiştir. Türk halkını bu denli güçlü şekilde temsil etme yeteneğine sahip olan Nasreddin Hoca, günümüzde de varlığını sürdürüp insanlığa dersler vermekte ve günümüz koşullarına ayak uydurarak elektronik kültür ortamının en önemli kollarından birisisini oluşturan sosyal medyada da bulunmaktadır. Çalışmada Nasreddin Hoca’nın Twitter, Facebook, Instagram, Youtube, Ekşi Sözlük gibi sosyal medya mecralarındaki durumu, dönüşümü, kullanım amaçları, aktifliği, fıkralarının durumu, Nasreddin Hoca adına oluşturulan yeni fıkralar konu edilmiştir. Nasreddin Hoca tipinin sosyal medyaya yansımaları, örnek veriler ve yorumlarla ortaya konulmuştur. Bu kapsamda Twitter, Facebook, Instagram, Youtube ve Ekşi Sözlük gibi sosyal medya sitelerinde Nasreddin Hoca ile ilgili hesaplar ve paylaşımlar incelenmiştir. Nasreddin Hoca adına oluşturulan hesaplarda kullanıcıların, Hoca’nın adını kullanarak görüşlerine geçerlik kazandırmaya, eleştirilerini onun gölgesi altında yapmaya çalıştıkları görülmüştür. Bunun yanında pek çok Nasreddin Hoca fıkrası dönüşüme uğramış, kimi fıkraları güncel olaylarla ilişkilendirilerek anlatılmış; zeki, hazırcevap ve mizahi kimliğini koruyan Hoca müstehcen bir kimlik de kazanmıştır.

Köklerini sözlü kültürden alan Türk mizah yayıncılığı, dönem dönem atlattığı badirelere rağmen bir buçuk asırlık süreç boyunca kendi geleneğini oluşturmuş ve bu geleneğin içinden güçlü karikatüristlerin çizgileriyle biçimlenerek klasikleşmiş pek çok kahraman ortaya çıkmıştır. Söz konusu kahramanlar tıpkı geleneksel anlatılardaki Nasrettin Hoca, Bektaşi, Karagöz, Kavuklu ve daha nice örnek gibi ortak belleğe yerleşerek folklorik bir anlama kavuşmuştur. Bu kahramanlardan birinin anlatısı olan ve "Aşkımızın Meyvesi Aytek" adıyla Uykusuz Dergisi'nde Umut Sarıkaya tarafından yaratılan dizinin gelenek ve modernlik çatışması ekseninden çözümlenmesi, bu makalenin konusunu oluşturmaktadır. Sözü edilen karikatür dizisinde Batılı yaşam tarzını bir bütün olarak benimsemiş olan bir çift ile hemen her ayrıntısıyla köylülüğü, taşralılığı, yoksulluğu ve gelenekselliği temsil eden Aytek adlı çocuklarının öyküsü anlatılmaktadır. Bu çalışmada sözü edilen dizi, göstergebilim yaklaşımı ile çözümlenmeye çalışılmıştır. Çizilen karikatürlerde modernlik ve geleneksellik çatışması, ebeveynleri ve Aytek üzerinden gösterilse de araştırmanın sonucunda bu gösterimin alışılmadık roller üzerinden sunulduğu saptanmıştır. Yeni neslin eski olanı, eski neslin ise yeni olanı tercih etmesinden doğan uyumsuzluk üzerinden üretilen bu eşsiz mizahın, Türkiye’de yaklaşık iki asırdır devam eden Batılılaşma çabalarının toplumsal yaşantıda doğurduğu ve bir tür “kültürel şizofreni” olarak da tanımlanabilecek uyuşmazlığa dair sonuçları göstermesi açısından dikkat çekici veriler barındırdığı sonucuna ulaşılmıştır.

Turkish sense of humour – just as with most cultures – has been shaped by past events and influential figures. However we Turks do not like to make fun of ourselves (e.g. like the English), therefore we create (semi*)fictional characters and make fun of them. We take ourselves too seriously… However we still managed to obtain a great sense of humour with all sorts of jokes/funny stories. They include stories/jokes from religious figures such as Nasreddin Hodja, naive and funny figures such as Temel and Dursun, and stingy but funny figures (e.g. People of Kayseri are famous for being successful businessmen but also for being tight with money, therefore these types of jokes are attributed to them).

ÖZ Nasreddin Hoca anlatmaları yüzyıllar boyunca üst bir mizahi aklın ürünü olarak halkların mizah anlayışını etkilemiş, şekillendirmiş ve halkların mizah anlayışından da etkilenerek zaman zaman zenginleşerek zaman zaman eksilerek günümüze kadar varlığını sürdürmüştür. Fıkraların yer aldığı edebiyat da, karikatür sanatının yer aldığı plastik sanatlar da "medium" yani "ortada duran" anlamında birer medyadırlar. Bu açıdan bakıldığında fıkralar genel itibariyle medyaların gelişim basamaklarının tümünde varlık göstermiştir: Anlatma olarak insan medyası (birincil medyalar), yazılı ve görsel metinler olarak yazı ve baskı medyaları (ikincil medyalar), film, çizgi film olarak (üçüncül medyalar), (dördüncül medyalar) olarak da bilgisayar, internet, sosyal platformlar olmak üzere dijital medyalar. Nasreddin Hoca fıkralarında da bu süreç yaşanmıştır. Öncelikle insanlar arasında aktarılmış, daha sonraları gazete ve dergilerde fıkra metinleri ve karikatür metinleri olarak yer almış, kitap olarak yayımlanmıştır. Televizyonların yaygınlaşmasıyla çizgi film, animasyon, sahne sanatlarında canlandırma, reklam filmlerindeki kullanımı ile evlerin içine kadar girmiştir. Son olarak da bunların internet ortamına aktarımı ile birlikte sosyal medya platformlarında yer bulmuştur. Nasreddin Hoca fıkralarının bugünün sanal mahallesi olarak nitelendirilebilecek sosyal medya platformlarında karikatür formunda sıkça paylaşıldığı ve yayıldığı görülmektedir. Karikatür sanatının gereği Nasreddin Hoca hikâyelerine/fıkralarına oranla çok daha az söz daha fazla betimleyici görsellikle hazırlanıp sunulan bu görsel medya ürünleri bugün fıkralardan daha fazla işlevsellik kazanmıştır.

Gelenek, bir milletin tarih sahnesine çıktığı ilk andan başlayarak tarihî, içtimaî birikimler ve kültürel unsurlar çerçevesinde oluşturduğu, birtakım tekrar, sembol ve uygulamalara dayanan toplumsal kabullerdir. Bu yönüyle toplumu kuşatır ve topluluğun bütün unsurları üzerinde etki sahibidir. Toplumsal kabuller, geleneğin bağlayıcılığı neticesinde belirlenir. Gelenek, toplumun mazisiyle bugününü, tarihî birikimi kullanmak suretiyle harmanlar ve nesilden nesile aktarım yoluyla geleceğe uzanır. Bu sebeple kültürün aktarıcısı gelenektir. Teknik ve teknolojik gelişmeler, zamanla, geleneği de etkilemektedir. Gelenek, ihtiyaçlar ve çağın şartları çerçevesinde değişir, dönüşür ve güncele uyarlanır. Değişim, geleneğin yeni unsurlarla bütünleşmesi yoluyla meydana gelmekteyken; dönüşüm ve uyarlanma, maziye ait unsurlardan esinlenmek yoluyla yeni kabul, uygulama ve ürünlerin ortaya çıkarılması şeklinde gerçekleşir. Bu süreçler dışında, gelenek yeniden icat edilerek de çağa ayak uydurur. “İcat edilmiş gelenek” veya “geleneğin icadı”, geçmişin bağlarına dayanan yeni bir geleneksel yorum ve yer yer tamamen yeni bir gelenek meydana getirir. Bu bakımdan icat edilmiş gelenek, küreselleşen dünyada kültürel unsurların yaşatılması ve geleceğe aktarılmasında önemli bir rol üstlenir. Nasreddin Hoca; hazır cevaplığı, zekâsı, olaylar karşısındaki tutumu ve dünya görüşüyle Türk kültürünün en önemli yapıtaşlarından birisidir. Geçmişten günümüze, ismi çevresinde anlatılagelen fıkralar, Türk toplumunun mizah ve eğlenme ihtiyaçlarına cevap vermekle beraber, didaktik birer anlatı olma özelliği de taşımaktadır. Bu sebeple “Nasreddin Hoca” ismi, kolektif bellekte yaşayan fıkraları da aşarak bütün sanat eserlerinde kendine yer bulmayı başarmıştır. Gelenekte kendi başına yaşayabilme başarısı gösteren Nasreddin Hoca tipi; tiyatro, sinema, öykü ve roman gibi edebi ürünlerde sıklıkla kullanılmasının yanı sıra karikatür sanatında da kendine yer bulmuş ve birçok karikatüre konu edilmiştir. Mizahî yönü ve toplumu kuşatıcılığının da yardımıyla karikatürlerde önemli bir tip haline gelmiştir. Anakronik öğeler ve dönüştürümlerin kullanımıyla modern dünyaya taşınması, fıkralarının günümüz mizah anlayışıyla yeniden değerlendirilmesi, Nasreddin Hoca çerçevesinde yeni bir gelenek “icat” etmiştir. İcat edilmiş bu gelenek sonucunda Hoca’nın ismi etrafında anlatılan yeni fıkralar meydana gelmiştir. Çünkü karikatürlerde Nasreddin Hoca fıkralarına yapılan her bir gönderme, ekleme çıkarma, dönüştürüm, yeni, daha önce anlatılmamış bir fıkra yaratmaktadır. Bu çalışmada, farklı mizah dergilerinde yayınlanan Nasreddin Hoca karikatürleri, geleneğin icadı bağlamında incelenecektir. Nasreddin Hoca’ya atfedilen hangi fıkraların ne şekilde kullanıldığı, ne gibi anakronik ve edebi dönüştürümler yapıldığı, fıkralardan hareketle yeniden yaratımın ne şekilde gerçekleştirildiği ve kurgunun bozularak yeni formlara ne şekilde büründürüldüğü incelenecektir. Elde edilen bulgulardan hareketle, Nasreddin Hoca etrafında icat edilen yeni geleneğin vasıfları tartışılacaktır. /////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// Tradition is a social acceptance based on several repetitions, symbols, and practices that a nation has formed within the framework of historical, social accumulations and cultural elements from the moment it first appeared on the stage of history. In this aspect, it surrounds the community and influences all elements of the community. Social admissions are determined by the binding of tradition. Tradition blends the past and present of society and extends to the future through generation to generation transmission. For this reason, tradition is the transponder of culture. Technical and technological developments, over time, also affect tradition. Tradition changes, changes and adapts to the present within the framework of needs and conditions of the age. While change occurs through the integration of tradition with new elements, transformation and adaptation take place in the form of new acceptance, practices and products through inspiration from the elements of the past. Apart from these processes, tradition is re-invented and keeps up with the times. “The invented tradition” or “the invention of tradition” creates a new traditional interpretation based on the bonds of the past and, in places, a completely new tradition. In this respect, the invented tradition plays an important role in sustaining and transferring cultural elements into the future in the globalized world. Nasreddin Hodja is one of the most important building blocks of Turkish culture with his ready-to-answer, intelligence, attitude towards events and world view. From the past to the present, the jokes that are narrated around the name of Nasreddin Hodja respond to the needs of Turkish society for humor and fun, but they are also didactic narratives. For this reason, the name “Nasreddin Hodja” has managed to find its place in all works of art by transcending the jokes that live in the collective memory. Nasreddin Hodja type, who is successful in living on his own in the tradition, has found a place in the art of caricature as well as being frequently used in literary products such as theatre, cinema, short stories and novels and has been the subject of many caricatures. With the help of his humorous direction and his encirclement of society, Hodja became an important type in cartoons. A new tradition has been “invented” within the framework of Nasreddin Hodja, to convey his jokes to the modern world through the use of anachronistic elements and transformations, to reassess his jokes with the modern sense of humor. As a result of this invented tradition, new jokes around Hodja's name have emerged. Because every reference to Nasreddin Hodja jokes in cartoons, adding, removing, converting, creates a new, previously untold joke. In this study, the caricatures of Nasreddin Hodja published in different humor magazines will be examined in the context of “the invention of tradition”. It will be examined how the jokes attributed to Nasreddin Hoca were used, what anachronistic and literary transformations were made, how the re-creation was performed based on the jokes, and how the fiction was distorted and taken into new forms. Based on the findings, the characteristics of the new tradition invented around Nasreddin Hodja will be discussed.

Kısa ve özlü anlatımı olan, nükteli ve güldürüye dayanan hikâyeciklere fıkra denir. Fıkralar toplumların kültür, inanç ve geleneklerini bir ayna gibi yansıtır. Zengin dil malzemelerinin de bulunduğu fıkralar, birçok yönden incelenebilecek önemli halk ürünleridir. Fıkra kahramanlarının kendisiyle veya başkalarıyla kurduğu iletişimler, ince ve esprili yanıtlar, ortaya konulan değer yargıları, aktarılan iletiler fıkraların okuyucular üzerinde bırakabileceği etkiler düşünülerek incelenmelidir. Bu incelemelerde fıkraların dil özellikleri ile psikolojik, sosyolojik, kültürel, edebi vb. yönleri ele alınmalıdır. Fıkra denilince akla gelen ilk isimlerden biri Nasrettin Hoca'dır. Hayatın her alanından kesitlerin bulunabileceği Nasrettin Hoca fıkralarında aile içi iletişime ve ailede yaşanan ilişkilere ait veriler elde etmek de mümkündür. Bu fıkralarda, aile içi iletişimin nasıl olması gerektiğine, aile içi iletişimi bozan durumlara ve aile bireylerinin yaptığı davranışlara ilişkin örnekler yer almaktadır. Doküman inceleme yönteminin kullanıldığı çalışmada örneklem olarak seçilen Nasrettin Hoca fıkraları, fıkralardaki olumlu ve olumsuz aile içi iletişim yönüyle iki genel başlık altında incelenmiştir. Söz konusu genel başlıklar kendi içinde çeşitli alt başlıklara ayrılmış, böylece Nasrettin Hoca fıkralarındaki aile içi iletişime ait temalar geliştirilmiştir. Yapılan incelemeyle Nasrettin Hoca ve aile üyelerinin birbirine karşı gösterdikleri olumlu ve olumsuz davranışlar ile duygular, iletişim bağlamında yorumlanıp değerlendirilmiştir. Ayrıca, çalışmada seçilen örneklem üzerinden Nasrettin Hoca'nın gerçek yaşamına ilişkin bulgular da elde edilmiştir.

... 154 soğuğun (Çoruhlu 2010: 205) rengidir. Zaten fıkrada Hoca özellikle rengi kara olduğu için kargaya acımaktadır ve fıkranın diğer kısımlarında da karganın renginin kara olması olumsuz bir özellik olarak yansıtılmaktadır. ... b , (çev: İsmet Birkan), Ankara, İmge Kitabevi. ...

If we look through to the world folklore-study it will be clear that the application of the methods of archetype takes an important place in the explanation of the symbolic language, semantics of folklore.
Generally, the archetype of the hero shows itself in two forms in culture. One of them is a seriously side (normal) and here includes positive aspects such as braveness, wisdom and rule. The image of cultured hero is formed on the base of it. The other side is comic (anti-normal) aspect and it covers the characters such as ruination, irregularity and folly. The trickster images of culture are formed on the base of this quality. In this sense, old, wise, elders- the images who took his beginning from archaic culture and kept permanent in certain amount are formed by containing two qualities (wise and trickster). We can see it clearly in the images of Dada Gorgud, Koroglu, Molla Nasraddin, Darvish. The quality and psychomythological natures of these images that gained in consciousness have similar essence. Though the images of Dada Gorgud and Koroglu are illustrated more serious, but Molla Nasraddin in comic aspect. The cultured emotion which updates them belongs to the unit frame.
Though the images of Koroglu and Molla Nasraddin which are the mutual cultured wealth of Turkic people differ from each other, according to the archetype structure they are from the unit emotion.
There are some mutual features of these two images that we can summarize them as the followings:
1. Both images with the influence of social-cultural processes in Turkic culture have spreading area and numerous text versions.
2. There are numerous sayings with the places where both images live and activate.
3. The origin of both images became subject of folklore creativity in various context (especially on the base of supernatural and unusual birth motive).
4. Both images have numerous graves and structures dealing with their names in various places.
5. The signs of wisdom and trickster show itself clearly in the activity of both images according to the Koroglu: “Bravery is ten, nine of it is running, one is invisibility”. But Molla Nasraddin parodies the hero in all levels.
6. In epic thought with all his symptoms (Girat, Misri gilinj, Deli narası) Koroglu reflects the cultured hero, but Molla Nasraddin reflects trickster with symptoms and behaviors (with donkey which is the inseparable friend of him, greed, trickery).

This study proposes the concept of " intercultural contact " with reference to the discussion regarding the " predominant way of comprehending cultural diversities " in the social sciences. This new concept that is introduced in this paper through a case study, refers to the obsession of scientism based on objectivity that is a product of Euro-centric universalism, and it comprises an opportunity for understanding cultures in their own particularities. This aforementioned case consists of two texts, published consecutively: An article on Nasreddin Hodja by Kathleen R.F. Burril, and a critical note on this article by Çiğdem Erkal İpek, the translator of the article. These texts were published in the special issue of Gül Diken, a journal of humor culture. Re-reading these two texts, this study aims to question the predominant way of thinking in social sciences and argues for an approach that grasps cultural diversities in an age of globalization.

Yazı, ironi kavramının, Oğuz Cebeci, Douglas Colin Muecke ve Wayne Booth tarafından verilen bilgiler çerçevesinde açıklanmasıyla başlamaktadır. İroni çeşitlerinin sınıflandırılıp açıklanmasından sonra  Nasreddin Hoca’nın fıkralarındaki ironik unsurlar üzerinde durulmaktadır.
Nasreddin Hoca fıkralarında kendini azımsama, saflık, çözümsüzlük ironisinin sıkça yapıldığı vurgulanmaktadır. İroni yapma yolları ise cehalet taslamak, sahte kuşkuculuk, anlamsız ve yanlış izahlarda bulunmak, mantık hataları yapmak şeklinde belirtilmektedir.

ÖZ Halk kültürünün önemli figürlerinden biri olan Nasreddin Hoca, karakteri ve fıkraları ile çok geniş bir coğrafyada farklı isimlerle ve yansımalarla tanınmaktadır. Kaynağını toplumsal bellekten alan Nasreddin Hoca fıkraları ikincil sözlü kültür dönemine geçişle beraber hem yazılı kaynaklar hem de elektronik araçlar (radyo, televizyon, telefon vb.) vasıtasıyla sürdürülebilirliğini korumakla beraber; varyant ve varyasyonlara ayrılarak değişime uğramıştır. Özellikle popüler kültürün de etkisiyle bu fıkralar gerek elektronik ve basılı kültür ortamında gerekse günümüz mizah dergilerinde metinlerarası ilişkiler yöntemiyle yeniden üretime girerek orijinal bağlamından uzaklaşmış; bambaşka metinler hâline gelmiştir. Fakat Nasreddin Hoca fıkralarının yer aldığı tüm yazılı kaynaklarda bu durum söz konusu değildir. Örneğin; günümüz ilk-ortaöğretim ders kitaplarında ya da bu fıkraların geçtiği çocuk kitaplarında Nasreddin Hoca fıkralarının yaygın olarak bilinen formatına bağlı kalınmaktadır. Mizah dergileri, Nasreddin Hoca fıkralarının bilinen metinlerini günümüz mizah anlayışına göre yeniden yorumlamış ve buna komik görseller de ekleyerek okuyucuda kültürel belleğin yeniden canlanmasını ve sürdürülebilirliğini sağlamıştır. Çocuk kitaplarında ise fıkralarla ilgili akılda kalıcı görseller yer almakla birlikte; fıkra metinleri üzerinde dikkat çekici değişiklikler yapılmamıştır. Mizah dergilerinin ve çocuk kitaplarının sunulduğu kitle göz önüne alındığında iki kaynakta da Nasreddin Hoca'ya ve Nasreddin Hoca fıkralarına olan yaklaşımın farklı olması kaçınılmazdır. Çocuk kitapları, çocukların sözlü kültürün yazıya ve görsele geçmiş hâliyle karşılaştığı ilk metinlerken; popüler kültürün yansıması olan mizah dergileri sözlü kültürün yeniden üretilerek gelecek kuşaklara aktarılmasını ve kültürel belleğin canlı tutulmasını sağlar. Bu çalışmada günümüzün önde gelen mizah dergileri Uykusuz, Penguen ve Leman ile çocuk kitaplarındaki Nasreddin Hoca imgesi karşılaştırılacak; Nasreddin Hoca ile ilgili fıkra metinlerinin iki kaynakta nasıl kullanıldığı değerlendirilecektir. Anahtar Kelimeler: Nasreddin Hoca, fıkra, sözlü kültür, mizah dergileri.

Nasreddin Hoca’nın her bir fıkrası “insanlık durumunun bir anahtarıdır.” Bu anahtarlar, tıpkı evladiyelik bir eşya gibi elden ele dilden dile iletildiğinden, en nihayetinde coğrafyalara ve tarihsel akışın tamamına yayılır. Belki de bu sebeple Nasreddin Hoca fıkralarını muayyen bir devrin ürünü değil, “tarih boyunca halkın” bir kolektif bilinç tezahürü olarak değerlendirmek daha sağlıklı olacaktır.

This essay handles the concept of right, being the most important parameter for the theory of law and even, in a certain viewpoint, another name for the law. The more this concept, encountered by many people that attempt to define the law, gets clarified the more jurisprudence will get close to being a positive science, caterogically. Emphasizing the fact that the concept of right is factually far from being objective, unlike it is percepted or desired, Hodja's funny story, with the punch line “You are right, too” illustrates the problem in a simple language. The most promising theory for solving the problem and analyzing the concept of right is Hohfeldian atomism in today's perspective. Making inauthentical additions to Nasrettin Hodja's joke, this work attempts to explain Hohfeldian atomism's anticipated method for analyzing the problem in the concept of right.

Karamanli Turkish is a Turkish Language spoken by Karamans who are Anatolian Orthodox Christians from the 14th to the 19th centuries in Anatolia in the period of Ottoman Empire. Their works that were published in Ottoman Turkish using Greek Script are called Karamanlidika (Καραμανλήδικα / Καραμανλήδεια γραφή) or Karamanli Turkish. Some of the Karamans lived in the part of Anatolia Trabzon- Fırat-Toros- Silifke line to the west, especially in Kayseri, Nevşehir, Niğde, Konya areas and Black Sea’s coast and Istanbul, some other part of them lived in Syria, Balkans, Crimea and Cyprus until many Karamanlides had to leave their homes during the population exchange in 1923 between Greece and Turkey, because of being an Orthodox although they didn’t speak Greek. In the Karamans’ works published in their own accent, they define their language as “prosaic Turkish, simple Turkish, clear Turkish or Anatolian language". They wrote novels, stories, novel translations, poetry, theater scripts, songs, epics, dream interpretations, entertaining books as horoscopes and books about Anatolian folk, the stories and anecdotes reflecting Anatolian folklore such as Stories of Şah İsmail, Köroğlu, Âşık Garip, Âşık Kerem and Anecdotes of  Nasreddin Hoca. In this paper we will talk about Karamanli Turkish Anecdotes of Nasreddin Hoca and its multicultural Anatolian life such as some social syterotypes, professions, neighborhoods and the relationship between husband and wife etc.

Nasreddin Hoca, şöhretini adına üretilen binlerce fıkradan alan tipik bir anlatı kahramanıdır.
Türk ortak zihin yapısının yarattığı bu fıkra tipi Türk halk bilgeliğinin ete, kemiğe bürünmüş bir
biçimidir. Türkçenin konuşulduğu her yerde fıkraları anlatılan Nasreddin Hoca’nın şöhreti Türk
dünyası ile sınırlı değildir. Bu çalışmada Nasreddin Hoca adına 23 fıkranın kayıtlı olduğu Letâ’if-i
Hoca Nasreddîn Efendi başlıklı metin tanıtılarak yeni harflere aktarılmış ve fıkralarla ilgili bir
değerlendirme yapılmıştır. Fıkraların kayıtlı olduğu cönk California Üniversitesi Türkçe El
Yazmaları Koleksiyonu’nda yer almaktadır. Dikkate değer hususlardan biri bir cönk içinde bu
denli çok sayıda Nasreddin Hoca fıkrasının kayıtlı olmasıdır. Türk halk gülmecesinin zenginliği,
çeşitliliği, yaygınlığı ve sürekliliğini örneklemesi bakımından Nasreddin Hoca fıkraları son derece
önemlidir. Fıkraların baş kahramanı Nasreddin Hoca muayyen bir fıkra tipi olmanın yanında
kendi adına bağlı bir gülmece geleneğinin de murisidir. Bu murisin tarihin hangi döneminde,
Türklüğün hangi coğrafyasında yaşadığı; adına üretilen fıkraların varsayılan tarihî kişiliğe
uygunluğu-uygunsuzluğu gibi tartışmalar bir yere kadar bilimsel bir çabanın göstergesi
olabilirse de esas olan Nasreddin Hoca’yı bütünüyle bir Türk gülmece tipi olarak addederek
onun adına bağlı üretilen her bir fıkrayı da Türk ortak zihin yapısının dışavurumu olarak
algılamaktır. Çalışmamızda Nasreddin Hoca fıkra külliyatına katkıda bulunacak bir metin gün
ışığına çıkarıldığı gibi, cönklerde varlığını görmeye pek alışkın olmadığımız zenginlikte
Nasreddin Hoca fıkrasının bir cönkte yer alması da ilgi çekici bulunmuştur. Müstensihlerin
Nasreddin Hoca fıkralarının yayılımı ve çeşitlenmesi hususundaki belirleyici etkileri sınırlı örnekler
üzerinden de olsa bir yaklaşım önermesi olarak dikkatlere sunulmuştur.
Nasreddin Hodja is a typical narrative hero who gets his fame from the thousands of anecdotes
produced in his name. This type of anecdote produced by the Turkish common mentality is a
form of Turkish folk wisdom shaped in flesh and bone. The fame of Nasreddin Hodja, whose
anecdotes are told wherever Turkish is spoken, is not limited to the Turkish world. In this study,
the text titled Letâ'if-i Hoca Nasreddin Efendi, in which 23 anecdotes are recorded in the name of
Nasreddin Hodja, was introduced and transferred to new letters and an evaluation was made
about the anecdotes. The cönk, in which the anecdotes are registered, is in the Turkish
Manuscripts Collection of the University of California. One of the remarkable things is that so
many Nasreddin Hodja anecdotes are recorded within a cönk. Nasreddin Hodja anecdotes are
extremely important in terms of exemplifying the richness, diversity, prevalence and continuity
of Turkish folk humor. Nasreddin Hodja, the protagonist of the anecdotes, is not only a certain
character of anecdote, but also the inheritor of a humorous tradition attached to his name.
Although in which period of history, in which geography of Turkishness this protagonist lived
and discussions such as the suitability-inappropriateness of the anecdotes produced on his behalf
with the presumed historical personality can be the indicators of a scientific effort to some extent,
the main thing is to consider Nasreddin Hodja as a purely Turkish humorous character and to
perceive each anecdote produced based on his name as an expression of the Turkish common
mentality.In this study, a text that will contribute to the entire Nasreddin Hodja anecdote corpus
has been brought to light, and it has also been found interesting that a Nasreddin Hodja anecdote is
included in a cönk with a richness that we are not accustomed to seeing in cönks. The decisive
effects of the copyists on the spread and diversification of Nasreddin Hodja anecdotes are presented
as an approach proposition, albeit with limited examples.

Scientific studies on Nasreddin Hodja’s joke can be done not only in the literature but also in the other disciplines. However, a narrative which uses a Nasreddin Hodja’s joke as an example can be another different story which has been attributed to him. To make a selection from the jokes attributed to him and determine the ones belonging to him is a continuing way of research in the literature. This article approaches the subject by claiming that a story told in Mevlana's Masnavi may have turned into the Nasreddin Hodja’s joke. The structuralist analysis method used in this study opens unexpected horizons about the origins of the story in Masnavi. The so-called story is a sort of commentary of the chapter called Baqara in the Qur’an. In this chapter, it has been told that the process of cutting the cows in the time of Moses. The structuralist approach outside the classical annotation method is a kind of analysis that can be used to identify common elements in stories and thus to investigate the origins of stories, and it can contribute to identifying the origin of the anecdotes of Nasreddin Hodja or understanding the nature of the stories in the Masnavi.