Juan Rodríguez Aretio
| Biografía | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nacemento | 10 de xullo de 1922  Ferrol, España | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Morte | 24 de setembro de 1973 (51 anos) A Coruña, España | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Altura | 176 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Peso | 77 kg | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Actividade | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ocupación | futbolista, adestrador de fútbol | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Deporte | fútbol | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Posición de xogo | Centrocampista | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Juan Rodríguez Aretio, nado en Ferrol o 10 de xullo de 1922 e finado o 24 de setembro de 1973[1], foi un futbolista e adestrador galego, que xogaba de centrocampista.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Tras despuntar no fútbol rexional chegou ao Real Club Celta de Vigo na tempada 1943-1944 xunto con Pahiño co fin de suplir a baixa de dous mitos celestes, Nolete (retirado) e Del Pino (fichado polo Sabadell). No seu primeiro ano o Celta ascendeu a Primeira División Española e asentouse nesta categoría grazas a unha gran dianteira: Roig, Miguel Muñoz, Pahiño, Aretio e Vázquez. Mostrando o seu potencial chegando á final da Copa do Xeneralísimo o 4 de xullo de 1948 ante o Sevilla FC. Ao ano seguinte comezou a desfacerse o grupo de estrelas co traspaso de Pahiño e Miguel Muñoz ao Real Madrid uníndoselles máis tarde Gabriel Alonso, Sobrado e o porteiro Pazos e a retirada do fútbol de Roig. Aretio tamén deixou o Celta en outubro de 1949, para irse a Barcelona, previo pago de 500.000 pesetas.
Tras xogar no FC Barcelona, Real Murcia e Sporting de Xixón, Aretio volta ao Celta en novembro de 1953, pero xa non era o xogador do pasado, e concedéuselle a baixa ao rematar esa tempada. O seu vencello co Celta non rematou daquela, pois chegou a ser o seu adestrador nas tempadas 1961-62 e 1972-73, tras substituír a Pedro Dellacha.
Nesa última tempada acadou moita admiración entre a afección de Balaídos. A pesar de que o Celta tiña pé e medio en Segunda División Española, todo se decidía na última xornada e ante o Real Madrid adestrado por un ex-céltico, Miguel Muñoz. Nese partido, co campo ateigado de xente, os goles de Touriño en propia meta, Doblas e Jiménez levaron o Celta á salvación.
Pero o adestrador Aretio estaba enfermo. A súa permanente voz tomada levara a diagnosticar cancro de larinxe, sendo finalmente cancro de pulmón. En outubro de 1973, un mes despois da súa morte, xogouse un partido na súa homenaxe.
Estatísticas
[editar | editar a fonte]Como xogador
[editar | editar a fonte]| Tempada | Equipo | P. J. | Goles |
|---|---|---|---|
| 1943-49 | Celta de Vigo | 119 | 36 |
| 1949-50 | Barcelona | 17 | 5 |
| 1950-51 | Murcia | 24 | 5 |
| 1951-53 | Sporting de Xixón | 26 | 8 |
| 1953-54 | Celta de Vigo | 6 | 2 |
Notas
[editar | editar a fonte]Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]| Control de autoridades |
|
|---|
