Komunizm

Participation in the ideological and political training of the communist party was one of the fundamental duties for its members and individual organizations. Its primary goal was to maintain the proper ideological level of members, create a scheme for promotion in the party’s hierarchy and indirectly, to gradually increase the party’s influence on society. A training system was permanent, applicable to everyone and perpetual in order to shape and consolidate a uniform communist mentality, along with faithfulness and dedication to the organization. It was not only a way to improve the qualifications necessary for party and bureaucratic work, but above all to maintain party activists in constant ideological readiness. The forms of communist training, which were conducted in voivodeship party structures in Poland in 1975-1990, such as candidates’s training, mass training, activists’ training along with the Evening Univeristy of Marxism-Leninism, circle training, lecturers’ training, prove that the communist party attached great significance to this aspect at that time.
Uczestnictwo w systemie kształcenia ideologiczno-politycznego partii komunistycznej stano-wiło jeden z podstawowych obowiązków członków i poszczególnych organizacji partyjnych. Ich celem było utrzymanie odpowiedniego poziomu ideowego członków, stworzenie schema-tu awansowania w hierarchii partyjnej, a pośrednio stopniowe zwiększanie oddziaływania par-tii na społeczeństwo. System szkoleniowy był permanentny, obowiązywał wszystkich i miał trwać stale, aby ukształtować oraz utrwalać jednolitą mentalność partyjną, a przy tym wier-ność i oddanie organizacji. Stanowił nie tylko sposób na ciągłe podnoszenie kwalifikacji do pracy partyjnej i technicznej, ale nade wszystko utrzymania aktywu partyjnego w ciągłej go-towości ideologicznej. Takie formy kształcenia partyjnego prowadzone w ramach wojewódz-kich organizacji partyjnych w Polsce w latach 1975-1990, jak szkolenia kandydatów, szkole-nia masowe, szkolenia aktywu, wraz z Wieczorowym Uniwersytetem Marksizmu-Leninizmu, szkolenia środowiskowe, wreszcie lektorat, świadczą, że była to sfera, do której partia komu-nistyczna przywiązywała w tym okresie ogromną wagę. Przykładowym obszarem badawczym jest wojewódzka organizacja partyjna funkcjonująca na terenie województwa bialskopodla-skiego.

Publikacja jest recenzją publikacji zbiorowej: "Brudne wspólnoty . Przestępczość zorga­nizowana w PRL w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku", wydana pod redakcją Karola Nawrockiego i Daniela Wicentego. Zgromadzone teksty osiemnastu autorów można podzielić na pięć grup, których przedmiotem są: 1) przestępstwa kryminalne członków aparatu władzy; 2) działalność gospodarcza sprzeczna z normami prawnymi  gospodarki  socjalistycznej;  3)  czyny  kryminalne  popełniane  przez  świat  przestępczy; 4) przestępstwa i/lub działalność na szkodę interesu publicznego dokonywane w przejściowym okresie transformacji ustrojowej; 5) obraz świata przestępczego w literaturze naukowej i pięknej.

Avrupa'nın Karanlık Ortaçağı olarak adlandırılan döneminde yaşanan bilimsel, fikirsel gelişmeler ile kilisenin skolastik düşüncesinden ve feodal sistemden kurtulmaya çalışan Avrupa toplumu, siyasi ve fikri olarak birçok inkılap yaşamıştır. Yeni buldukları kıtaların zenginliklerinin sömürülmesi, Rönesans, Reform, Aydınlanma Çağı, Sanayi Devrimi, Fransız Devrimi ve sair yaşanan inkılaplar süresince feodal/kapalı ekonomiden, pazar ekonomisine ve sonrasında ticari ve sanayi olmak üzere kapitalizm ekonomisine geçmiştir. 19. yüzyıl ve sonrasında zirveye ulaşan kapitalist yapı, kaynak ve pazar arayışı sonucunda emperyalizmi aktif olarak kullanmaya başlamıştır. İç ve dış sömürgeciliğe, işçi sınıfının kapitalist sistemde ezilmesine karşı tepki olarak çıkan sosyalizm ve onun radikal boyutu olan komünizm akımı başlangıçta fabrika işçilerinin haklarını savunuyor olsa da ilerleyen yıllarda davasını kapitalist sisteme karşı yürütmüştür. Sosyalizmi, sistemleştirilerek siyasal harekete çeviren Karl Marx ve Friedrich Engels'ten öncede mevcut olmasına rağmen etkinliğinden bahsetmek pek mümkün değildir; öncesinde yapılan faaliyetler küçük ve lokal kalmış, ütopya olarak değerlendirilmiştir. Sosyalizm, 1848'e kadar bireyciliğin karşıtı olarak biliniyor olsa da bu tarihten sonra insan haklarının ekonomik ve sosyal yaşantısını da içine alan yeni bir toplum düzeni olarak ortaya çıkmıştır. Biz makalemizde kapitalizmin ortaya çıkışından 20. yüzyıla kadar olan sürecini; ağırlıklı olarak fikirsel alt yapısını, modellerini ve ona karşı gösterilen tepkileri işlemekteyiz.

Ten esej jest dedykowany moim studentom z Brandeis University. TEN esej analizuje ideę tolerancji w naszym rozwiniętym społeczeństwie przemysłowym. Doszedłem do wniosku, że realizacja celu tolerancji wymagałaby nietolerancji wobec panujących polityk, postaw, opinii oraz rozszerzenia tolerancji na polityki, postawy i opinie, które są zakazane lub tłumione. Innymi słowy, dzisiejsza tolerancja pojawia się ponownie jako to, czym była u swoich początków, na początku nowożytności-jako partyzancki cel, wywrotowe, wyzwalające pojęcie i praktyka. I odwrotnie, to, co dziś głosi się i praktykuje jako tolerancję, w wielu swoich najskuteczniejszych przejawach służy sprawie ucisku. Autor jest w pełni świadomy, że obecnie nie ma władzy, autorytetu, rządu, który przełożyłby wyzwalającą tolerancję na praktykę, ale uważa, że zadaniem i obowiązkiem intelektualisty jest przypomnienie i zachowanie historycznych możliwości, które wydają się mieć stają się utopijnymi możliwościami-że jego zadaniem jest przełamanie konkretności opresji, aby otworzyć mentalną przestrzeń, w której społeczeństwo może być rozpoznane jako to, czym jest i co robi.

Towarzysze! W referacie sprawozdawczym Komitetu Centralnego Partii na XX Zjeździe, w szeregu przemówień delegatów na Zjazd, jak również poprzednio na posiedzeniach plenarnych KC KPZR mówiono niemało o kulcie jednostki i o jego szkodliwych następstwach.

Po śmierci Stalina Komitet Centralny Partii zaczął ściśle i konsekwentnie prowadzić politykę wyjaśniania, że niedopuszczalne jest i obce duchowi marksizmu-leninizimu wywyższanie jednej osoby, przekształcanie jej w jakiegoś nadczłowieka posiadającego cechy ponadnaturalne na podobieństwo boga. Człowiek ten rzekomo wszystko wie, wszystko widzi, za wszystkich myśli, wszystko potrafi zrobić, jest nieomylny w swym postępowaniu.

Książka składa się z siedmiu artykułów napisanych przez pracowników Instytutu Pamięci Narodowej oraz przedstawicieli lokalnych środowisk.
Pierwszy tekst autorstwa Remigiusza Ławniczaka ma charakter wprowadzający, sygnalizuje najważniejsze problemy, które zostaną rozwinięte w kolejnych rozdziałach. Autor omawia m.in. tworzenie powojennej administracji. Kolejny artykuł, także przygotowany przez R. Ławniczaka, opowiada o sytuacji społeczeństwa powiatu w 1945 r. Przedstawiono w nim rozmaite dziedziny życia społecznego, które miały wpływ na nastroje mieszkańców regionu i ich stosunek do instalowanego reżimu.
Dwa następne rozdziały opisują działalność powojennej konspiracji antykomunistycznej. Referat sporządzony przez Reginę Dąbkowską dotyczy historii oddziału Henryka Siwonia „Ruczaja”. Autorka przedstawiła dotychczasowy stan badań oraz podjęła próbę zarysowania całokształtu działalności organizacji. Alicja Paczoska-Hauke przygotowała rys historyczny oddziału Jana Fursy. Sporządziła charakterystykę grupy, opisując jej aktywność oraz późniejsze represje w stosunku do partyzantów. Co ważne, poruszyła kwestię poszukiwania ich doczesnych szczątków.
Wąbrzeskiemu aparatowi represji poświęcone są dwa teksty autorstwa Grzegorza Banasia, nauczyciela z Zespołu Szkół Ogólnokształcących Liceum Ogólnokształcącego im. Zygmunta Działowskiego w Wąbrzeźnie. W pierwszym – skupił się na przedstawieniu początków działalności Urzędu Bezpieczeństwa, w drugim – opisał ucieczki z lokalnego więzienia.
Ostatni rozdział przygotował ks. Paweł Dąbrowski. Dotyczy on aresztu mieszczącego się w budynku Sądu Rejonowego. W zamyśle ta część książki ma charakter albumowy, jej wyróżnikiem jest bogata do- kumentacja fotograficzna. Tym bardziej wyjątkowa, ponieważ budynek w niedalekiej przyszłości zostanie przebudowany i straci swój dotychcza- sowy charakter.

Rok 1947 kończy ten okres powojennych dziejów Polski, w którym istnienie opozycji politycznej i podziemia antykomunistycznego rodziło jeszcze w społeczeństwie nadzieje na wolność, suwerenność demokratyczny porządek w kraju. Sfałszowanie wyborów do sejmu oraz zniszczenie opozycji i podziemia niepodległościowego za pomocą amnestii oraz terroru sił przymusu oddało pełnię władzy w ręce komunistów. Lata 1948-1956 to okres stalinizmu, charakteryzujący się budową państwa totalitarnego podporządkowanego rządom monopartii komunistycznej, z kultem wodza, z władzą opartą na armii Związku Sowieckiego. To czas likwidacji niezależności działalności społecznej, samorządu lokalnego i pod-porządkowania politycznego sądownictwa. Społeczeństwo utrzymywano w stanie ciągłego zagrożenia – czy to zewnętrznego, czy wewnętrznego, czemu służyła działalność sił przymusu, a zwłaszcza policji politycznej w postaci Urzędu Bezpieczeństwa, wraz z gęstą siecią informatorów ulokowanych we wszystkich środowiskach, i jednostek wojskowych do zwalczania resztek podziemia niepodległościowego.

PL
Celem niniejszej pracy jest przedstawienie rozwoju polskiego ruchu anarchistycznego w okresie od XIX w. do I wojny światowej, jak również wykazanie jego specyfiki na tle ruchu anarchistycznego Europy Zachodniej. Autor w pierwszym rozdziale skupia się na omówieniu genezy myśli antypaństwowej oraz antykapitalistycznej. Przedstawia najważniejszych prekursorów, a także teoretyków i działaczy anarchistycznych.
W drugim rozdziale zostaje przedstawiona geneza rozwoju polskiej myśli anarchistycznej. Autor przywołuje w nim wspólnotę Braci Polskich, a następnie działaczy Wielkiej Emigracji. Zostaje również zarysowania działalność Ludwika Waryńskiego i powiązanych z nim polskich anarchistów w Genewie.
Rozdział trzeci skupia się już na polskim ruchu anarchistycznym w XX w. Zostają zaprezentowane najważniejsze grupy anarchistyczne z tamtego okresu, aktywne wówczas na Podlasiu, w Warszawie i Łodzi. Autor przedstawia działalność tych grup również na tle rewolucji 1905 r. W tym samym rozdziale zamieszczono także opis poglądów oraz działalności czterech najważniejszych teoretyków polskiej myśli anarchistycznej, tj.: Jana Wacława Machajskiego, Augustyna Wróblewskiego, Edwarda Abramowskiego oraz Józefa Zielińskiego.

EN
The aim of this work is to present the development of the Polish anarchist movement in the period from the 19th century to the First World War, as well as to show its specificity against the background of the anarchist movement of Western Europe. The author in the first chapter focuses on the genesis of the thought of anti-state and anti-capitalist ideas. Presents the most important precursors as well as theoreticians and anarchist activists.
The second chapter presents the genesis of the development of Polish anarchist thought. Author evokes the community of the Polish Brethren and then the activists of the Great Emigration. The activities of Ludwik Waryński and the related Polish anarchists in Geneva are also sketched .
The third chapter is already focused on the Polish anarchist movement in the 20th century. The most important anarchist groups from that period, active at that time in Podlasie, Warsaw and Łódź, are presented. The author presents the activities of these groups also against the background of the revolution of 1905. The same chapter also describes the views and activities of the four most important theoreticians of the Polish anarchist thought, namely Jan Wacław Machajski, Augustyn Wróblewski, Edward Abramowski and Józef Zielinski.

İdeolojiler ihtiyaçtan doğmuşlardır ve sonra insanlara hizmet etmişlerdir. İhtiyaçtan kasıt karşılaşılan sorunlar
karşısında çözüm bulmak için fikir üretmeleridir. Siyasi ideolojiler, siyasi alandaki sorunlara çözüm üretmek için
oluşmuşlardır.
İdeoloji, yaşadığımız dünyaya dair bir kavrayış, bir dünya görüşüdür. İdeolojiler, içinde yaşadığımız toplum ve
dünyayı, bizim durduğumuz yeri gösteren haritalardır.

Abstract
People’s Republic of China which is the oldest continuous civizilation has the
rooted written history with its five thusand years.
Starting from B.C. 211 with Qin Dynasty and continuous with Han, Sui, Tang,
Ming and which collapse of A.D. 1912 Qing Dynasty, the final dynasty, started a
new period in China.
Mao Zedong who dealed in various areas such as political, social and culturel
aspects, took a prior playes in China’s fist generation leaders during the improving
process after the death of the President Sun Yat Sen, battling with lots of areas and
people especially National Party (Guomindang) leader Çan Kay Şek.
This study aims to investigate Mao Zedong’s political and military struggle
whom formed the ideological basis of todays People’s Rebuplic of China, and
along with supplimenting scientific sources.
This study is going to be evaluated in terms of basic political theories,
categorizing the data and gathering the intended data.
Empirical study will not be used, instead availeble documents and studies.

Fenomen młodości, jak i sama młodzież jako grupa społeczna, funkcjonowały w komunizmie zarówno w wymiarze ideologicznym, jak i rozwiązaniach praktycznych. Znajdziemy odniesienia doń zarówno w pismach architektów tej ideologii, jak i poczynaniach pragmatyków budujących jej byt w realnej rzeczywistości. Wielokroć niegdysiejsi utrwalacze władzy ludowej i staliniści winę za swoje poczynania zrzucali na „atmosferę”, niezwykły „klimat”, na „romantyzm czasów”, swoiste sakrum komunistycznej quasi-religii. Czy zatem rzeczywiście komunizm żywił się młodością? Monografia stanowi wielowątkową próbę podsumowania pewnego etapu badań prowadzonych nad problemem młodości i młodzieży w systemie komunistycznym.

W Radzyniu Podlaskim przy ul. Warszawskiej 5A znajduje się budynek aresztu śledczego po niemieckim Gestapo (1939-1944), a następnie komunistycznym Powiatowym Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego
(1944-1956), w którym zachowały się cele, oryginalne do nich drzwi, a w
nich judasze. Na ścianach cel widoczne są inskrypcje wyryte przez Żołnierzy Wyklętych z AK, WiN, NSZ oraz innych patriotów więzionych tu
przez komunistów w latach 1944-1954. Dziś to niemal gotowa ekspozycja muzealna. Książka prezentuje aktualną wiedzę na temat tego materialnego świadka tragicznej historii.
In Radzyń Podlaski at ul. Warszawska 5A there is the building of the detention center after the German Gestapo (1939-1944), and then the communist Poviat Public Security Office (1944-1956), in which cells, original doors to them, have been preserved. On the walls of the cells, there are inscriptions carved by the Cursed Soldiers from the Home Army, WiN, NSZ and other patriots imprisoned here by the communists in 1944-1954. Today it is almost a ready-made museum exhibition. The book presents the current knowledge about this material witness to a tragic history.

Tadeusz Ślipko (1918-2015) jest autorem 13 książek i ponad 200 artykułów, rozpraw i recenzji. Urodził się jako poddany cesarza monarchii austro-węgierskiej. Przez wiele dziesięcioleci zmagał się ze zbrodniczymi ideologiami systemów totalitarnych, osobiście doświadczył niewyobrażalnego zła XX wieku. Zmarł w wolnej i niepodległej Polsce, należącej do Unii Europejskiej. Żył w niezwykłej epoce historycznej, a jego badania filozoficzne przeplatały się z dramatycznymi dziejami Polski i innych narodów Europy Środkowo-Wschodniej.

W artykule przedstawiono postawy i reakcje polskich mieszkańców Bydgoszczy na wejście Armii Czerwonej do miasta w 1945 r. Część mieszkańców zdawała sobie sprawę ze zbliżającego się frontu. Oczekiwano wkroczenia wojska sowieckiego, oznaczało to bowiem przede wszystkim zakończenie okrutnej, ponad pięcioletniej okupacji niemieckiej. Dlatego zdobycie Bydgoszczy ludność przyjęła z radością; powodem dużego entuzjazmu było pojawienie się polskich jednostek wojskowych. Walki trwały kilka dni, a w działania wojenne włączali się również mieszkańcy. W tym czasie panowała na ulicach anarchia i chaos; ludność i żołnierze dokonywali szabru w sklepach, magazynach itp. Poważnym problemem dla bydgoszczan była działalność czerwonoarmistów, którzy dopuszczali się powszechnych rabunków i gwałtów. Ich odbiór społeczny był zdecydowanie negatywny. Już w trakcie bitwy o miasto przystępowano do zabezpieczania mienia państwowego i jego odbudowy. Wbrew twierdzeniom propagandy z czasów Polski „ludowej” ideologia komunistyczna nie odgrywała w tym zakresie żadnej roli. Omawiane zagadnienie nie było dotychczas tematem szerszego opracowania. W badaniach oparto się przede wszystkim na relacjach świadków, wykorzystano wspomnienia drukowane (literatura i prasa) i nieopublikowane, audycje radiowe oraz zasoby historii mówionej.

The article presents the attitudes and reactions of polish residents of Bydgoszcz to the entry of the Red Army into the city in 1945. Some inhabitants were aware of the approaching front. The entry of the Soviet army was expected, as it meant, above all, the end of the cruel, over five-year long German occupation. Therefore, the conquest of Bydgoszcz was welcomed by the people; the reason for great enthusiasm was the appearance of Polish military units. The fights lasted several days, and the inhabitants also joined the hostilities. At that time, anarchy and chaos reigned in the streets; the population and soldiers looted shops, warehouses, etc. A serious problem for the inhabitants of Bydgoszcz was the activity of the Red Army soldiers, who committed common robberies and rapes. Their social perception was definitely negative. Already during the battle for the city, state property was secured and rebuilt. Contrary to the claims of propaganda from the times of People’s Poland, the communist ideology did not play any role in this respect. The discussed issue has not been the subject of a broader study so far. The research was based primarily on eyewitness accounts, used printed (literature and press).

Nazım Hikmet, çağdaş Türk şiirinin en önemli şairlerinden bir tanesidir. Aruz ile yazdığı rubailerinin yanında ilk şiirlerini hece vezniyle kaleme almıştır. Nazım Hikmet, çok zor şartlarda vatanını terk etmek zorunda kalmış ender şairlerimizdendir. Onun ülkesine olan bağlılığını kaleme almış olduğu şiirlerinden anlayabilirsiniz. Moskova’da olduğu zamanlarda bile şiir yazmayı hiç terk etmeyen şairin bu sabit ve kararlı duruşu daha sonraki yıllarda arkasından gelecek olan diğer şairleri de etkisi altında bırakmıştır. Bu etki sonucunda ise Nazım şiir alanında yeni bir çığır açmıştır. Pek çok akımdan etkilenen Hikmet, etkilenmiş olduğu bu akımlar ile Türk şiirine serbest nazım tarzını getirmiştir.
Onun şiirlerinin konusu her zaman değişkenlik göstermiştir. Şiirlerini tek bir konuya bağlı kalarak yazmamıştır. İnişli çıkışlı bir dönemde yaşayan Nazım Hikmet’in şiirlerinde ilk sırayı vatan ve insan sevgisi almıştır. Sonrasında adalet, eşitlik, hürriyet, barış, çocuklar vb. gibi konuları işlemiştir. Dünyaca tanınmış olan Nazım Hikmet Ran’ın şiirleri birçok yabancı dile çevrilmiştir.
Yaptığımız çalışma Türk dili alanında metne dayalı semantik bir çalışmadır. Nazım Hikmet şiirlerinde göze ayrı bir önem vermiş, gözle ilgili birçok benzetme yapmış ve göz metaforunu değişik alanlarda kullanmıştır. Çalışmamızın amacı, Nazım Hikmet’in şiirlerinde geçen göz kavramını inceleyip göz benzetmelerini, göz metaforunu, gözün bağdaştırmasız kullanımını, göz ile ilgili kalıplaşmış sözcükleri ve gözle kurulan birleşik fiiller ve deyimleri şiirlerinde hangi anlamda ve nasıl kullandığını ortaya koymaktır. Yapmış olduğumuz bu çalışma tarama ve analiz yöntemine dayanmaktadır. Çalışmanın neticesinde Nazım Hikmet’in 14 tane göz rengini kulandığı, gözle ilgili birçok metafor, benzetme yaptığı, gözle kurulan birleşik fiil kullandığı ve bazı yerlerde de gözü bir organ ismi olarak kullandığı tespit edilmiştir.
Çalışmamız dört bölümden oluşmaktadır. Birinci bölümde sorunun ortaya konulması, araştırmanın yöntemi, araştırma soruları, evren, örneklem, veri toplama araçları, hipotez ve hipotez soruları, tezin amacı, kapsam ve sınırlandırması olarak ele alınmıştır.
Çalışmanın ikinci bölümünde kavramsal çerçeve, anlam bilimi ve anlam bilimi içerisinde metaforun yeri, metafor, göz, Nazım Hikmet, Hikmet’in hayatı, ailesi, çocukluğu ve gençliği, eserleri ve poetikasına açıklık getirilmeye çalışılmıştır.
Üçüncü bölümde Nazım Hikmet’in şiirlerindeki göz kavramının semantik incelenmesi yapılmıştır. Son olarak dördüncü bölümde ise sonuç bölümüne yer verilmiştir.

Büyük sosyal hayal gücü, büyük tarihsel dönüşüm ve geçiş süreçlerinde ortaya çıkar. Nedeni açıktır. Tarihsel dönüşüm süreçleri ortaya, farklı sorunlar, ihtiyaçlar, tehditler, olanaklar, korkular, umutlar, öfkeler, iyimserlikler, tepkiler, beklentiler, yıkımlar ve yeniden yapılanmalar, tıkanmalar ve yeni dinamikler, belirsizlikler … çıkartır. Bilinegelen önceki yaklaşımlar yetersiz kalır. İnsanlarda yaşamları ve gelecekleri üzerinde kontrolü kaybetme duygusu artar. Sosyal hayal gücünün devreye girdiği nokta burasıdır. Büyük etkide bulunmuş ütopyalar, bir yerde, insanın gerçek yaşam ve geleceği üzerinde kaybettiği kontrolü, hayali olarak kazanma çabasıdır. Bu açıdan ilk eşitlikçi/komünal topluluklarda büyünün işlevine benzerler. Doğa karşısında çok güçsüz ve zayıf olan ilk insanlar, büyüyle onu düzenlemeye ve başa çıkmaya çalışıyorlardı. Fakat onların safiyene büyüsünün sonraki dinlerden farkı, gerçek dünyadan ayrışmamış ve gerçek bir üretici güç olmasıydı. Ütopyalarda ise her şeyden önce mevcuttaki gibi yaşamak istememe ve yeni bir yaşam özlemi vardır. Tabii geçiş sürecinin büyük krizleri, çalkantıları, sıkışmaları, yıkımları karşısında uyumlu, huzurlu, mutlu bir toplum özlemi. Bunu gerçekleştirecek bilimsel devrimci teori, bilinç, örgütlülük ve toplumsal güç henüz ortada yoksa ya da yetersiz kalıyorsa, çoğu ütopyada olduğu gibi yeni bir gelecek özlemi, ilk sınıflı toplumlardan bu yana süregelen geçmişe dönük " altın çağ " özlemiyle de iç içe geçer. Geçmişteki " kaybedilmiş cennet " i geri getirme hayali ile tarihsel dönüşümün doğurduğu yeni olanak ve ihtiyaçları da gözeten geleceğin " ideal toplum " tasarımı iç içe geçer. Kimisinde ilki, kimisinde ikincisi ağır basar. Fakat tümünde kesin olan, mevcut durumun sert eleştirisi ve yadsınmasıdır. Bu açıdan, büyük tarihsel dönüşüm ve toplumsal alt üst oluş süreçlerinde, konum kaybeden veya yeni bir temelde oluşan sınıf ve kesimlerin henüz oldukça eklektik ve çelişkin durumlarına da tercüman olurlar. <strong>Paris Komünü ile Ekim Devrimi arasında geleceğe bakış</strong> İngiltereli sosyalist William Morris'in 1890 yılında yayınlanmış " Hiçbir Yerden Haberler " i, tam da böyle bir ütopyadır. İngiltere'de de büyük yankıları olan Paris Komünü ve ABD'de 8 saatlik işgünü (1 Mayıs) isyan ve hareketi sonrasında, dönemin en ileri kapitalist ülkesinde, emperyalist dönüşümün başlangıç evrelerinde yazılmıştır. Giderek tekelleşen kapitalist sanayileşme ve kentleşmenin yıkıcılığına, eziciliğine, yarattığı sefalete, her şeyi vasıfsızlaştırmasına büyük nefret duyar. Bir yandan tarihin çarklarını geri döndürmek ister; ortaçağın pastoral kır komünlerine, yaptığı işten yabancılaşmamış ve haz duyan zanaat emeğine, ihtişamlı Gotik kültürüne özlem duyar. Diğer yandan kendi döneminde ütopik görünse de, gerçek önemini 125 yıl sonra, bugün kazanan, daha ileri bir komünizm düşüncesinin bir dizi ipucunu ortaya koyar: Kent ve kırın bütünleştirilmesi çerçevesinde " bahçe şehirler " , doğanın korunması, tarihsel eserlerin modernist restarayona kurban gitmeden orijinal biçimleriyle korunması, sanatsal estetik tasarımın gündelik yaşama ve ürünlere taşınması, emeğin, üretimin ve bilginin sanatsallaştırılması, eğitimin kitabi olmaktan çıkartılıp yaşam, sanat, oyun ve doğayla bütünleştirilmesi gibi bir dizi önemli fikrin ilk mücidi ya da ilerleticisi, odur. Morris, dönem boyunca, özellikle ekonomik olarak daha geri kıta Avrupası ve Asya sosyalistlerinde çok ağır basan bilim, teknoloji, makinalaşma, mühendislik, sıkı merkeziyetçilik ve planlamaya dayalı sosyalizm anlayışları ve ütopyalardan kesin biçimde ayrılır. Prusya tipi kapitalistleşen ülkelerdeki, güçlü devlet, yasa, düzen, katı merkeziyetçilik, planlamacılık, hiyerarşi, teknikçilik, rasyonalizm, modernizm geleneğine karşılık o her zaman daha ademi-merkeziyetçi ve birey merkezli olmuş Anglo-Sakson ekolündendir. Hepsi bir yana, dahilik düzeyinde bir sanatçı, gündelik yaşam ürünleri tasarımcısı ve estetdir. Günümüzün moda deyişiyle bir " arzu politikacısı " dır. Dev

Artykuł opisuje stosunek mieszkańców Chojnic i powiatu chojnickiego do Armii Czerwonej w 1945 r. w kontekście działalności żołnierzy sowieckich. Przez kilka miesięcy po wyparciu Niemców wojsko sowieckie było dominującą siłą w życiu polityczno‑społeczno‑gospodarczym regionu: uczestniczyło w powoływaniu lokalnych władz oraz nadzorowało ich powstawanie i działanie; przeprowadzało aresztowania i wywózki cywili i członków podziemia do obozów pracy na terenie ZSRS. Od pierwszych chwil Armia Czerwona zajmowała obiekty przemysłowe i rolnicze, skąd wywoziła wyposażenie, inwentarz żywy i płody rolne. Przez cały rok czerwonoarmiści popełniali szereg przestępstw, od dewastacji i drobnych kradzieży, przez rabunki, podpalenia, kłusownictwo, po pobicia, postrzelenia, potrącenia samochodami, masowe gwałty (w tym nastolatek) i zabójstwa. Na konto Rosjan zapisać można co najmniej kilka ofiar śmiertelnych. Ustalenie całkowitej liczby przestępstw jest niemożliwe, choćby z tego powodu, że ludność nie zgłaszała odpowiednim organom wszystkich incydentów. Ponadto działalność żołnierzy utrudniała funkcjonowanie polskich urzędów czy instytucji. Część mieszkańców powitało Armię Czerwoną z radością, jej wejście oznaczało bowiem zakończenie niemieckiej okupacji. Z biegiem czasu stosunek do żołnierzy ulegał powszechnemu pogorszeniu, wzbudzali oni strach. Ludność odnosiła się do sowieckiego wojska z wrogością i nieufnością, uważano np. że okupuje ono Polskę. Część mieszkańców swoją niechęć do ZSRS mogła wynieść jeszcze z czasów II RP, niektórzy brali udział w wojnie polsko‑bolszewickiej. Powszechność przestępstw, a także negatywne oceny Armii Czerwonej potwierdzają dokumenty wytworzone m.in. przez polski aparat bezpieczeństwa (Milicję Obywatelską, Powiatowy Urząd Bezpieczeństwa Publicznego) oraz relacje mieszkańców. Dodać należy, że niektórzy czerwonoarmiści zostawili po sobie pozytywne wspomnienia.

„Kontrrewolucja” nie pojawiła się w Polsce pod władzą komunistów spontanicznie. Została oficjalnie zdiagnozowana i zaordynowana propagandowo 11 sierpnia 1981 r. w uchwale II Plenum Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Organ partii komunistycznej stwierdzał, że zarówno ona sama, jak i „władza ludowa przeciwstawią się wszelkim antysocjalistycznym oraz kontrrewolucyjnym zagrożeniom”. Po dłuższym wahaniu było to przyjęcie dialektyki władz ZSRR, które już dwa miesiące wcześniej w liście Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego do KC PZPR ostrzegały przed narastającą w Polsce „wewnętrzną kontrrewolucją”. Nie mniej jednak stanowiło to nowy etap w stosunkach z opozycją, którą w tym okresie reprezentuje już przede wszystkim związek zawodowy „Solidarność”, kontrrewolucyjność stanowiła bowiem najwyższej rangi zarzut wobec przeciwników komunistycznej władzy, powtarzany w prasie, w narracji wszystkich szczebli partii aż po wypowiedzi aktywu, które ponownie trafiają do relacji KW PZPR przekazywanych do warszawskiego centrum. „Reakcja” i „kontrrewolucja” królowały odtąd w przekazach partyjno-państwowych przez całą jesień 1981 r. aż do pacyfikacji „Solidarności” przy użyciu formuły stanu wojennego. W tym czasie były już werbalnie łączone z powojenną „reakcją” i „kontrrewolucją”, czyli podziemiem antykomunistycznym i opozycją polityczną wobec „władzy ludowej”, zwłaszcza przez kombatantów komunizmu, którzy żywiołowo domagali się podjęcia wobec nich analogicznych do ówczesnych sposobów postępowania.
Siedlecka opozycja w PRL, a zwłaszcza okres „Solidarności”, posiada już swoją literaturę naukową oraz środowisko, które zajmuje się jej badaniem, szczególnie w zakresie rozpracowania przez agenturę policji politycznej. Autor niniejszej publikacji miał zatem możliwość wsparcia się nimi w prezentowaniu swojego materiału i niewątpliwie niezmiernie ułatwiają one jego zrozumienie. Po co zatem jest książka, którą Szanowny Czytelnik trzyma w rękach? Co wnosi do jego wiedzy o narodzinach i funkcjonowaniu opozycji w regionie siedleckim?
Odpowiadając na te pytania warto jeszcze raz przeczytać tytuł pracy i zwrócić uwagę, że proponuje ona odmienne — od tego, jaki prezentowała dotychczasowa literatura — spojrzenie na wydarzenia drugiej połowy lat 70. i początek 80. XX w. Podkreślone w tytule spojrzenie oczami komunistów wskazuje na rozmyślny zabieg, który w książce zaproponowano — próbę ukazania narodzin struktur opozycyjnych i masowego oporu wobec reżimu w województwie siedleckim oczami jego przedstawicieli. Szczegółowe, codzienne, a w okresie kryzysu politycznego, który rozpoczyna Sierpień `80, wielokrotne w ciągu jednego dnia, relacje składane przez regionalne centrum partii komunistycznej w Siedlcach do swej centrali w Warszawie na temat sytuacji panującej w województwie przez nie zarządzanym, stanowią doskonały pretekst do takiego zabiegu. Prezentowane teleksy są bowiem opisem rzeczywistości komunistycznego uniwersum, którego kośćcem jest struktura wojewódzkiej organizacji PZPR, sporządzonym na podstawie informacji zebranych przez partyjny aparat, od partyjnego aktywu, przekazanych partyjnym językiem (tzw. nowomową) dla partyjnych przełożonych w KC. Oczywiście rodzi to konkretne konsekwencje w obrazowaniu siedleckich realiów, rzadko brane pod uwagę w opracowaniach historycznych, takie jak: hierarchia ważności zjawisk społecznych, politycznych, gospodarczych czy kulturalnych, sposób oglądu rzeczywistości, ujawniający nierzadko światopogląd i moralność komunistów. W zakresie zjawiska narodzin struktur opozycyjnych a potem „Solidarności” i „Solidarności” Rolników Indywidualnych oraz konsekwencji tego, pozwala na zupełnie inne spojrzenie na te wydarzenia, a także na zrozumienie działań podejmowanych przez poszczególne struktury władzy terenowej. Tłumaczy także stosunek przedstawicieli partyjno-państwowej elity do poszczególnych wydarzeń i podmiotów związanych z opozycją.
Zabieg opierający się na umożliwieniu regionalnym przedstawicielom dyktatury komunistycznej „mówienia własnym głosem” o ważnych wydarzeniach mających miejsce na terenie swojego oddziaływania ułatwia Czytelnikowi również konfrontowanie informacji z innymi źródłami, czyli daje mu możliwość amatorskiego wykorzystania podstawy rzemiosła historycznego kryjącego się pod terminem krytyki źródeł. Nade wszystko zaś powiększa społeczną wiedzę z zakresu historii najnowszej i upowszechnia ciekawe i szerzej nieznane źródło archiwalne dotykające jakże istotnych wydarzeń.
"Counter-revolution" under communist rule did not appear in Poland spontaneously. It was officially diagnosed and recognized for propaganda reasons on August 11, 1981 in the resolution of the 2nd Plenum of the Central Committee of the Polish United Workers' Party (PZPR). This communist authority stated that both the party and “people’s rule would oppose all anti-socialist and counter-revolutionary threats”. After a long impasse, such move meant the adoption of the USSR authorities’ dialectics, which two months earlier in a letter of the Central Committee of the Soviet Union’s Communist Party to the PZPR’s Central Committee had warned against the growing “internal counter-revolution” in Poland. Nevertheless, it was a new stage in relations with the opposition, which at that time, primarily represented the Solidarity trade union. Counter-revolutionarism was the most bitter accusation against opponents of the communist authority, repeated in the press, communist narrative of all levels, up to the activists' public statements which again were included in reports of the PZPR’s Voivodeship Committee and  handed over to the Warsaw centre. Since that moment the slogans of „reaction” and „counter-revolution” had been dominating in party-state communication throughout the entire autumn of 1981 until the “Solidarity” was pacified by declaring martial law. At that moment, they were verbally associated with the post-war "reaction” and “counter-revolution”, that is, the anti-communist underground and political opposition to “people’s rule”, especially by communist veterans, who were vigorously making demands for adequate steps analogical to post-war measures. 
There is already a lot of scientific literature on the PRL’s opposition in Siedlce, particularly the period of “Solidarity”, as well as an academic circle that studies these problems and places special emphasis on investigations run by the political police agency. Therefore, the author of this publication could make use of the existing literature to present his findings and undoubtedly facilitate their understanding. So why has this book that the Dear Reader is holding been written? What does it contribute to his/her knowledge about the birth and functioning of the opposition in the Siedlce region?
Before answering these questions, it is worth re-reading the title of this work and noting that it offers a different - from that presented in the literature to date- perspective on the events of the late 1970s and early 1980s. The expression „in the eyes of communists”, used in the title, highlights that the book deliberately offers a new historical perspective on the birth of opposition structures and mass resistance to the regime in the Voivodeship of Siedlce, namely in the eyes of oppressors themselves. Such perspective results from the fact that the local communist authority in Siedlce used to submit detailed, daily reports about the situation in the subordinate voivodeship to its central office in Warsaw, and at the time of the political crisis, sparked by August 80 events, this frequency amounted to even multiple reports a day. The presented telexes portray the real communist world, with its backbone structure of the PZPR’s voivodeship authority, drawn up on the basis of information collected by the party apparatus, from its activists, communicated in the party language (so-called newspeak) to the party superiors in the Central Committee. Consequently, this must entail a range of factors, so rarely taken into account in historical studies, which affect the way the Siedlce reality was depicted, namely: a hierarchy of social, political, economic or cultural phenomena and way of viewing reality that often revealed communists’ outlook on life and their morality. As for the birth of opposition structures, “Solidarity” and then “Solidarity” of Individual Farmers and its outcomes, the chosen perspective allows to see these events in a new light and comprehend actions taken by particular local authorities. It also explains the attitude of the party-state elite to individual events and opposition organisations. 
The procedure that enabled regional representatives of the communist dictatorship to “speak with their own voice” about significant events taking place in the area of their influence, also helps the Reader to confront information with other sources, i.e. it gives him/her an opportunity to amateurishly use the basic historical craftsmanship tool which is source criticism.  Above all, it extends social knowledge about the recent history and popularizes interesting and largely unknown archival records that concern crucial events.

Głównym celem opracowania jest analiza kondycji Kościoła katolickiego na początku XXI wieku w kontekście laicyzacji i desekularyzacji. W obecnym stuleciu są kraje, w których należy mówić wręcz o upadku Kościoła katolickiego. Ale można także wskazać takie państwa, w których katolicyzm przeżywa dzisiaj prawdziwą wiosnę. Pierwsza grupa to głównie kraje zachodniego kręgu kulturowego. Do spektakularnego rozpadu katolicyzmu dochodzi obecnie m.in. w Belgii, Francji, Hiszpanii, Irlandii. Niezwykle trudny czas przeżywają także katolicy w Kanadzie z powodu skandalu wokół szkół rezydencjalnych, których duża część była prowadzona przez instytucje katolickie. Natomiast w większości krajów Afryki i Azji katolicyzm rośnie w siłę. W państwach afrykańskich i azjatyckich parafie katolickie tętnią życiem, wierni modlą się w świątyniach, zakony żeńskie i męskie przyjmują nowicjuszki i nowicjuszy, seminaria diecezjalne są pełne kleryków.

Moods and attitudes of the inhabitants of Grudziądz and the Grudziądz district towards the Communist authorities in 1945. The article describes the social moods and attitudes as well as the attitude of the inhabitants of Grudziądz and the Grudziądz poviat towards the Communist regime in 1945. From the first moments after the end of the German occupation, the population vigorously began to rebuild its socio-economic and political life. Work was undertaken in state administration and public institutions. Also prevalent at that time were anti-German attitudes, an attachment to religion, and an aversion to displaced people, among others. The inhabitants adopted a passive and expectant attitude, but were generally hostile to Communism. This was mainly due to the deepening problems of everyday life and the deeply rooted awareness of moral principles – which still had deep roots in the period of the Second Polish Republic.
Keywords: 1945, Pomeranian Voivodeship, social mood, social resistance, communism

Çalışma zorunlu olmaktan çıkacaktır. Yaşam ve minimum gelir güvencesine sahip olarak, istemeyen çalışmaz. Kimse ne çalışmaya zorlanabilir ne de çalışmak istiyorsa çalışmaktan alıkonulabilir. Toplumsal üretime katılımın, yaptığı işlere ilgi ve keyif duymanın önündeki engeller kaldırılır, çalışmak yaratıcı ve zevkli bir uğraş haline getirilir o kadar.

Fourier, çalışma süresini kısaltarak, iş zenginliği ve çeşitliği sağlanarak, farklı yetenek ve ilgi alanlarının kaynaşmasını sağlayarak, hızlı çalışmayı değil yaratıcılığı teşvik ederek, çalışmayı oyun eğlence ile birleştirerek bir zevk ve yaratma arzusu haline getirmeyi öngörür.

Gezi direnişinin ardından farklı düşünsel ve siyasal akımlar; harekete ilişkin farklı sonuçlar çıkardı. Bu yaklaşımlardan birisi de, Gezi direnişinin işçi hareketi ve sosyalizmin temel tezlerinin pratik bir eleştirisi olduğu, işçi hareketine dayanan bir komünizmin artık geçersiz olduğu fikridir. Bu makalede; komünizmin iktidardan uzak durarak, “komünizmin ilkelerini hiç beklemeksizin doğrudan yaşama geçirerek”; kapitalizm içerisinde ‘soluk alınabilecek’ adacıklar, otonom yaşam alanları ya da komünler kurarak gerçekleştirme yaklaşımını; otonomcu politikanın iki en önemli teorisyenleri olan Negri ve Hardt’ın görüşleri üzerinden değerlendireceğiz.

Özet:
2. Dünya Savaşı ardından başlayan Yunan İç Savaşı, 1949 yılına kadar sürmüştür. İç savaşta 158 bin kişi hayatını kaybetmiştir, ki toplam nüfusu 7,5 milyon bile olmayan bir ülke için çok ciddi bir rakamdır bu.
Devletle savaşan andartlar, sosyalist kimlik taşısalar da, savaşa enternasyonel bir katılım söz konusu değildir. Yunan olmayıp da andartların yanında savaşan tek kişi, bir Türktür: Mihri Belli ya da andartlar arasındaki kod adıyla, Kapetan Kemal. Yunanistan'ın dağlık kesimlerine hakim olan andartlar, burada yaşayan Türk ve müslüman gençleri silah altına almaya çalışmıştır. İstanbul'dan gelen bir Türk komünist ile Rodop Dağları'nda yaşayan Türk köylüsünün yolu böylece kesişmiş oldu.
Makale, Eylül 2011'de Atlas Tarih dergisinde yayınlanmıştır.

Abstract:
The Greek Civil War (Greek: ο Eμφύλιος [Πόλεμος], "the Civil War") was fought from 1946–49 between the Greek government army—backed by Great Britain and the United States—and the Democratic Army of Greece (DSE), the military branch of the Greek Communist Party (KKE). A total number of 158,000 people were killed and 1,000,000 people were relocated temporarily during the war.
Although DSE was a socialist organization, international fighter involvement was not observed. The only foreign fighter for  DSE was a Turk socialist: Mihri Belli, known as Kapetan Kemal. Guerillas were dominating the mountainous areas of Greece and they tried to recruit Turkish/Muslim youngsters. This is how a Turkish socialist from İstanbul and a young Turkish peasant from Rhodope mountains encountered in Greeks Civil War.
This article was published in Atlas Tarih magazine, in September 2011.

Bu kitap bütün dünyayı derinden etkileyen Birinci Dünya Savaşı’nın ardından Avrupa’da ortaya çıkan kaos ortamını ve otoriter bir yapıya sürüklenen Sovyet Rusya, Almanya, İtalya ve İspanya gibi devletlerin İkinci Dünya Savaşı’na kadar geçirdikleri siyasal değişimler hakkında yeni bir çerçeve sunmaktadır.

Kitabın birinci bölümünde kurumsal çerçeve ve tarihsel arka plan üzerinde durulmuştur. İkinci bölümde Sovyet Rusya’da rejim değişikliğine neden olan unsurlar irdelenerek komünist sistemin nasıl inşa edildiği ve topluma benimsetme çalışmaları üzerinde durulmuştur. Üçüncü bölümde Almanya’da Nasyonal Sosyalizm inşa süreci ve Nazizm’in propaganda araçlarına değinerek, Nazi Almanya’sının dış politikası değerlendirilmiştir. Dördüncü bölümde ise savaş sonrası İtalya’nın içine düştüğü ekonomik ve siyasi bunalımın Faşizme nasıl kapı araladığı sorusuna cevap aranarak, faşist yönetimin dış politikasına dikkat çekilmiştir. Beşinci ve son bölümde ise Birinci Dünya Savaşı dışında kalmayı tercih eden İspanya’nın savaşa katılmamış olmasına rağmen içine düştüğü kaostan çıkamayarak iç savaşa sürüklenmesi ve bu sürecin otoriter rejim ile sonuçlanması üzerine değerlendirmeler içermektedir.

Głównym celem artykułu jest analiza przyczyn i skutków obecnego kryzysu demograficznego w Polsce. Od lipca 2020 r. do czerwca 2021 r. liczba mieszkańców naszego kraju spadła o niemal 200 tys. To tak jakby w ciągu jednego roku przestało istnieć miasto wielkości Radomia czy Torunia. O kolejne 100 tys. skurczyło się nasze społeczeństwo w drugiej połowie 2021 r. To tak jakby na przestrzeni sześciu miesięcy zniknęło z mapy Polski miasto wielkości Płocka czy Kalisza. Problemy związane z koronawirusem nie wywołały obecnego kryzysu demograficznego w naszym kraju, ale go jedynie radykalnie pogłębiły. W Polsce już w 2019 r. liczba zgonów przewyższyła liczbę urodzin. Poprzez odpowiednią politykę prorodzinną nie można uratować Polski przed zagładą biologiczną. Dlaczego? Jest już po prostu za późno, żeby odwrócić dominujące obecnie trendy demograficzne. Obecnie wyzwania demograficzne muszą być koniecznie połączone z roztropną polityką imigracyjną.

Kimi sanat anlayislari, ideolojik akimlarin bir uzantisi olarak ortaya cikmaktadir. Kimi ideolojik yaklasimlar ise sanat akimlarindan etkilenmektedir. Sosyalist gercekcilik, sosyalizmin bir ideoloji olarak etkin olmaya basladigi donemde, gercekciligin imkanlarini kullanarak ortaya cikan bir sanat anlayisidir. Bu calismada ilk kez bir devlet yonetimi tarafindan benimsenen sanat anlayisi olan toplumsal gercekciligin fotograf sanatina yansimalari incelenmektedir. Bu incelemede, donemin ve sosyalizmin en onemli yayinlarindan biri olan Resimli Isci Dergisi’nin (AIZ) yayincilik ve fotograf kullanilarak gerceklestirilen tasarim anlayislari degerlendirilmektedir.

Tematem pracy było przedstawienie działalności cenzury w Polsce w latach 1944/1945-1956 na przykładzie publicystyki ,,Ilustrowanego Kuriera Polskiego''. Uczyniono to w czterech rozdziałach. W pierwszym opisano rozwój cenzury w Polsce Ludowej do 1956 roku.Następną część pracy poświęcono na przybliżenie historii ,,Ilustrowanego Kuriera Polskiego''- organu prasowego Stronnictwa Demokratycznego. W rozdziale trzecim, który składa się z dwóch podrozdziałów szczegółowo opisano przykłady ingerencji cenzury w publikacje o treści politycznej, gospodarczej i społecznej. W ostatniej części głównym problemem badawczym są sprawy obiektowe prowadzone przez Wojewódzki Urząd Bezpieczeństwa Publicznego w Bydgoszczy związanych z różnymi formami tzw. dywersji w redakcji IKP. Podstawową bazą źródłową do napisania pracy stanowiły materiały archiwalne znajdujące się w Delegaturze Bydgoskiej IPN.

25 czerwca 1976 r. w Polsce doszło do masowych wystapień i protestów robotniczych ze względu na ogłoszoną przez rząd podwyżkę cen. Symbolem tego protestu stały się załogi pracownicze Radomia, Ursusa czy Płocka ale to pracownicy elektrowni "Dolna Odra" zorganizowali strajk okupacyjny. Było to jedyne miejwce w Polsce, w którym wyłoniono reprezentację strajkujących, stworzono "milicję robotniczą". Przebieg tego wydarzenia został zarejestrowany przez Służbę Bezpieczeństwa i choć dokumentacja nie jest obiektywna, umozliwia odtworzenie faktów, wskazanie uczestników, a także pokazanie konsekwencji jakich doświadczyli.

Celem książki "O ewolucji solidarnościowej myśli społeczno-politycznej w latach 1980-1981. Studium z filozofii społecznej" jest zaproponowanie pewnego modelu ewolucji ideowej i dokonanie w jego świetle interpretacji ewolucji solidarnościowej myśli społeczno-politycznej. W rozdziale pierwszym „Założenia teoretyczne” przedstawiam typologię rozmaitych form intelektualnych refleksji nad polityką oraz dokonuję konkretyzacji materialistyczno-świadomościowego modelu władzy w nie-Marksowskim materializmie historycznym. Proponowana konkretyzacja pozwala uwzględnić wpływ krytycznej dyskusji ideowej na proces dostosowywania się świadomości społecznej do warunków społecznych. Prowadzi to do wyróżnienia przeze mnie dwóch typów rewolucji pełnej: ze świadomością naiwną, gdzie proces ewolucji świadomości zbiorowej zachodzi metodą prób i błędów i rewolucji ze świadomością krytyczną, gdzie proces ten odbywa się poprzez krytyczną dyskusję ideową. W rozdziale drugim „Wokół fenomenu „Solidarności”. Przegląd konceptualizacji” przedstawiam występujące w literaturze przedmiotu ujęcia „Solidarności” analizujące to zjawisko społeczne w kategoriach ruchu insurekcyjnego, obywatelskiego, postmodernistycznego, religijno-moralnego, republikańskiego, rewolucyjnego i społecznego. W rozdziale trzecim „Ewolucja solidarnościowej myśli społeczno-politycznej w latach 1980-1981. Próba interpretacji” wykorzystuję zmodyfikowany model do interpretacji myśli programowej pierwszej „Solidarności” w której wyróżniam trzy zachodzące na siebie stadia rozwojowe: rewindykacyjny, reformatorsko-ekonomiczny i kooptacyjno-polityczny generujące trzy odrębne cykle krytycznej dyskusji ideowej. Tak zaprezentowana interpretacja pozwala w zakończeniu „O solidarnościowym dziedzictwie słów kilka” zweryfikować stereotypowe przekonania na temat programu i myśli społeczno-politycznej pierwszej „Solidarności”.

Mehmet Emin Resulzade, 28 Mayıs 1918'de kurulan Azerbaycan Halk Cumhuriyetinin reisi seçilmiştir. Bu hükûmet iki yıl sonra Bolşeviklerin hakimiyeti ele almasından sonra yıkılmış 28 Nisan 1920'de Azerbaycan Sovyet Sosyalist Cumhuriyeti kurulmuştur. Azerbaycan Halk Cumhuriyeti yıkıldıktan sonra Mehmet Emin Resulzade bir muhacir aydın olarak geldiği İstanbul'da 1923-1927 yılları arasında Yeni Kafkasya dergisini 95 sayı olarak yayımlamış ve Sovyet Rusya'sına karşı olduğunu belirte birçok yazıya imza atmıştır. Resulzade Komünist sisteme tenkitlerde bulunmakla birlikte daha çok Sovyet Rusya'nın önde gelen siyasi liderlerinden, fikir adamlarından Lenin, Stalin, Troçki vs.nin faaliyetlerine karşı sert eleştiriler yöneltmiştir. Özellikle Azerbaycan Komünist Partisinin Azerbaycanlı siyasiler tarafından değil de Ruslar ve Ermeniler tarafından yönetilmesi, alınan kararların Azerbaycanlıların değil de gayrimüslüm diğer unsurların menfaatlarine yaradığı yine bu tenkitlerin ilk sırasında yer alır. Bu bildiride Resulzade'nin Azerbaycan Komunist Fırkası'nın müstakil bir memleket ve milletin partisi olmadığını bu partinin Rusya Komünist Partisinin güdümünde olduğunu söylediği düşünceleri tartışmaya açılacaktır.