Wilco Versteeg

Specator in Touristry. J.A. Naeff's Parisian Trips around the World J.A. Naeff (1893-1942) is a Dutch former organizer in the tourism industry as well as travel writer and British spy. From December 1936 to May 1939 he wrote a weekly 'tourism' column for Haagsche post. In it, he shared his extensive experiences abroad and the latest tips and tricks for the contemporary tourist. Paris was a favorite destination. By discussing and analyzing his articles on the Paris World Exhibition in 1937 and a culinary tour around non-French restaurants in 1938, this article will show how Naeff experienced Paris.

Literatuurwetenschapper Laurens Ham heeft met Op de Vuist een rijk boek over Nederlandse protestliedjes geschreven. Het boek is voor een breder publiek bedoeld, maar schuwt het academische niet. Het levert een prachtige bijdrage aan de studie van populaire protestliedjes in de moerstaal, waarin aandacht is voor grote namen als Boudewijn de Groot en Bots, maar ook voor feminisme, queer, rap en gabber. Door de muziekcultuur van de laatste vijf decennia in samenhang met politieke en maatschappelijke ontwikkelingen te bespreken, vult Ham een niche tussen de hagiografieën waar het in de Nederlandstalige muziekschrijverij van wemelt en het exclusief encyclopedische waar slechts bij muziekquizzen indruk mee wordt gemaakt– en waar in High Fidelity (1995) wel het laatste woord over is gezegd.

In Paris, as in cities and towns around the world, the empty shelves in supermarkets are more than just signs of our last-minute panic buying before the coronavirus lockdown. The disruptions that have hit global markets have also laid bare the glaring hypocrisy of our supermarket of images, also known as our iconomy. With the coronavirus spreading in the Western world, we're witnessing the shortcomings of crisis photography. Dead bodies are invisible, as are the faces of the suffering and panic-stricken. In fact, all the tropes we've come to expect from crisis photography are absent now that the West is on the receiving end. Our society works hard to limit the visibility of our own suffering while making a spectacle of that which happens abroad. Now that an unprecedented health crisis has reached Europe, we are confronted with the question of how to represent ourselves while we die in loneliness, humiliation and quarantine.

Review essay of Christophe Cognet's Éclats. Prises de vue clandestines des camps nazis (2019) Published in Trigger

The murder of millions of Jews and other victims and enemies of the Third Reich largely took place out of sight of any camera lens. The scant footage of the Shoah that does exist has, therefore, been closely scrutinised. With his book Éclats. Prises de vue clandestines des camps nazis, filmmaker Christophe Cognet makes an important correction to the way we handle the images of the Holocaust that were taken in secret.

It started with a shoe. In June 2017 Alexei Navalny’s Anti-Corruption Fund uploaded a long video outlining the supposed corruption of the Russian Prime Minister Dmitry Medvedev (fig 1 and 2). The probe of the well-known opposition figure originated in the release by hackers of the underwhelming contents of  Medvedev’s mobile telephone. No incriminating material was found; instead, the phone contained a plethora of mundane images showing the politician in his daily goings-about. One of these informal photos of the PM sporting a colorful shirt, a large watch, and fancy trainers, however, caught the attention of Navalny’s team. This unremarkable image served as the starting point of research that uncovered a large and widespread network of illegal transactions, false identities, questionable real-estate holdings, and financial coverups that incriminated many high-ranking officials and businessmen. This video helped spark anti-Medvedev protests that caught Russia’s ruling classes off-guard. Never before has such an unassuming image had such a large impact: it does not pretend to be an aesthetic representation of an exceptional situation, and does not maintain a privileged relationship to truth like previous forms of documentary photography. Medvedev’s holiday snap illustrates a new paradigm in documentary photography in which aesthetics, truth, and artistry are replaced by reliability.

Het wereldvermaarde fotoagentschap Magnum gaat mee met zijn tijd, maar tegelijk drukt die tijd de documentaire fotografie steeds meer in de marge. De expo Magnum Analog Recovery zoomt in op de periode 1947-1977, toen Magnum groot werd met iconen als Cartier-Bresson, Robert Capa en Gilles Peress.

Known for his large black and white analog photography of interiors, nudes, landscapes, and otherwise everyday subjects, the Flemish artist Dirk Braeckman doesn't want his work to be defined by its formal qualities. Rather, the communication between audience and image is central to an artistic practice deeply involved with the material aspects of photography. Through his method and content—and images imbued with a sense of emotional distance— Braeckman criticizes the speed with which photographs are distributed and consumed. In advance of his solo exhibition at the Belgian Pavilion in the 57th Venice Biennale, I spoke with Braeckman about the loneliness of the darkroom, documentary photography, photobooks, and New York. Wilco Versteeg: Your work seems to be grounded in nineteenth-century photographic practices, while the performativity of your images and your engagement with the material aspects of photography seem distinctly of our time.

Er zijn van die ideeën die hardnekkig weigeren uit te monden in een duidelijk vormgegeven project. Er zijn van die projecten die je jarenlang blijven achtervolgen, zonder dat je enig idee hebt waarom en zonder dat je er bijzonder door gepassioneerd lijkt. Je hebt immers nooit de moeite genomen aan de uitvoer te beginnen en slechts na een glaasje te veel met een of meer literatuur-en cultuurbezetenen wil je wel eens iets mompelen over een vergeten schrijver waar je zoge-naamd 'al jaren' geïnteresseerd in bent en van wie je inmiddels, kosten noch moeite gespaard, 'alles' van in de kast hebt staan. Als ze het niet geloven, dan wil je het, overvallen door een dadendrang die nutteloze zoektochten vaak kenmerkt, meteen wel laten zien. Tegenwerpingen dat er ook even op internet gezocht kan worden naar deze figuur, sla je af omdat jij natuurlijk als geen ander weet dat dit toch een van de weinige schrijvers is die niet op dit zogenaamd oneindig vertakkende web te vinden is. Een St. Vitusdans: eerst twee stappen terug en dan vooruit. Ooit kreeg ik, nog bachelor-student Amerikanistiek, een boekje van Craig Strete (1950) met de nogal opmerkelijke maar voor mij boekde-len sprekende titel Als al het andere faalt (kunnen we de zweep leggen over de ogen van het paard en hem laten huilen en slapen). Elke (grote) liefhebber van The Doors herkent deze regel uit het nummer 'The Soft Parade' van het gelijknamige album uit 1969. Het enorme charisma en de geweldige stem van Jim Morrison (1943-1971) doen soms vergeten dat niet al zijn teksten even begrijpelijk zijn en soms een rookgordijn op lijken te trekken waar misschien slechts met veel moeite een weg doorheen te banen is. " If all else fails we can whip the horse's eyes and make him cry and sleep " is wat mij betreft typisch zo'n regel. Toch is deze lyric me inmiddels dierbaar geworden en blijkt

‘Het overlijden van een oorlogsfotograaf is meer dan
alleen een persoonlijke tragedie voor familie, vrienden,
en collega’s. Het tast ook onze zintuigen aan’, zegt
onderzoeker Wilco Versteeg. Hij werkt aan een
proefschrift over hedendaagse oorlogsfotografie aan de
Université Paris Diderot.

Duivelskunst: het fotografische beeld in crisis Deels tentoonstelling, deels provocatie: La Boîte de Pandore stelt een andere fotografie voor. Volgens curator Jan Dibbets is fotografie niet een praktijk van beelden-met-een-verhaal, maar een diabolisch medium.

Assuming that photography is at a crucial stage in its development, namely a low-point in believability and a high-point in its social presence, this article will explore strategies used by media that show how photographs are still able to function as witness to historical events. Examples from recent conflicts, those in Syria, Gaza, Ukraine, and Iran, show that digitization of the photographic image provides new possibilities to a medium in crisis.

En supposant que la photographie est arrivée à une étape cruciale de son développement, c'est-à-dire à un niveau de faible plausibilité mais de forte présence sociale, cet article explorera des stratégies utilisées par des médias qui montrent comment les photographies continuent de fonctionner comme témoins des événements historiques. Les exemples de conflits récents, ceux en Syrie, à Gaza, en Ukraine et en Iran, montrent que la numérisation de l'image photographique ouvre cet art en crise à de nouvelles possibilités.

Le Bal, het door Raymond Depardon opgerichte centrum voor documentaire fotografie te Parijs, viert haar vijfjarige bestaan met een overdonderende tentoonstelling over de bewijskracht van fotografie. Onder het mom ‘zien is geloven’ onderzoekt deze expo de voorwaarden waaronder fotografie als bewijs kan dienen voor misdaad in de breedste zin van het woord. In tijden van breed gedeeld wantrouwen in de waarheidsgetrouwheid van het beeld, komt deze tentoonstelling als geroepen.

De demonstraties in Parijs van de laatste tijd zullen tijdens het tweede Franse presidentiële debat zeker onderwerp van discussie zijn. Maar juist deze demonstraties typeren, volgens Wilco Versteeg, de Franse volksaard. De in Parijs wonende Versteeg heeft met eigen ogen de protesten zien veranderen, schrijft hij. Een inmiddels bekend scenario ontvouwt zich in de avond van dinsdag 28 maart 2017. Een zoveelste aflevering in een seizoen vol demonstraties. Honderden demonstranten verzamelen zich voor het politiebureau voor het 19 e arrondissement, een Parijse Vogelaarwijk. De Chinese gemeenschap is woest over de moord op Shaoyo Liu, door agenten in burger onder onduidelijke omstandigheden doodgeschoten in zijn eigen woning. Het scenario begint met gekanaliseerde woede en toespraakjes, maar degenereert al snel in de aanhef van inmiddels klassieke liederen als 'flics, violeurs, assassins!' en 'tout le monde déteste la police', gevolgd door het gooien van vuurwerk en stenen naar de politie, en de onmiddellijke inzet van traangas, granaten, rubberkogels… En het bleef nog lang onrustig.

De komende Franse verkiezingen zijn spannender dan ooit. Aan de vooravond van de eerste ronde van de presidentsverkiezingen is de race een vierstrijd geworden. Maar wie het meest of het minst in de smaak valt, is wonderwel af te lezen aan de staat van het verkiezingsaffiche. " Ga terug naar uw eigen land! " , werd me tijdens een woordenwisseling toegebeten door een ambtenaar. Hoewel ik als buitenlander een Franse baan inpik, ben ik nauwelijks het toonbeeld van de vreemdeling dat de Fransen al decennia schrik aanjaagt. U moet zich schrijver dezes voorstellen als een jonge man, gemiddeld van lengte en met een nijging tot vroege kaalheid. Het haar dat er nog zit is blond en de ogen helder. Ik spreek Frans met een accent. Boven mijn door het ministerie van hoger onderwijs verstuurde loonstrookje prijkt Liberté, Egalité, Fraternité. Pessimisme De komende verkiezingen zijn spannender dan ooit, maar er heerst veel pessimisme over de kandidaten en of zij de werkelijke problemen van het land aan zullen pakken. Lakhdar, een documentairemaker van Algerijnse afkomst, vindt mijn anekdote vermakelijk omdat het laat zien dat Frankrijk een probleem met andersheid heeft dat nauwelijks besproken wordt, ook deze campagne niet. Hij wordt na 20 jaar nog dagelijks gevraagd waar hij vandaan komt: " Ik ben Frans! Ik maak me zorgen om het vijanddenken in de politiek. De immigranten hebben het gedaan, maar ik heb in Algerije gezien dat een land zonder immigranten opdroogt. Frankrijk heeft juist behoefte aan vernieuwing, en aan een politicus die het nieuwe Frankrijk weet te verenigen. "

Nu de traangasnevelen na de eerste ronde van de Franse presidentsverkiezingen zijn opgetrokken, is het tijd om de eerste winnaars tegen het licht te houden. Volgens onderzoeker en import-Parijzenaar Wilco Versteeg en drie van zijn studenten zijn Marine Le Pen en Emmanuel Macron niet het medicijn voor het zieke Frankrijk. We hebben alle vier een lichte kater. Mireille, Chloé en Thibault omdat hun kandidaat een historisch lage score heeft behaald bij de verkiezingen; ik omdat ik pas om 5 uur in bed lag na een nachtje rellen fotograferen. Aan een broodnodige koffie in een café bij onze universiteit in het dertiende arrondissement bespreken we de uitkomst van de eerste ronde, waarin een populistische partij met een racistische en fascistische achtergrond iets minder stemmen heeft behaald dan een vooral buiten Frankrijk populaire liberaal. Ook kijken we vast vooruit naar het komende vijfjarige tijdperk van président Macron. Traangas Terug naar de avond van de verkiezingen. In Parijs protesteren een paar duizend jongeren tegen Le Pen, Macron en de electorale maskerade, zoals het gebrek aan alternatieven dat spreekt uit de uitslag wordt genoemd. De avond verloopt onrustig met 149 arrestaties, een tiental gewonden, enkele auto's die in vlammen opgaan en een zelfs voor Parijse begrippen een erg gewelddadig politieoptreden. Het traangas en de rubberkogels vliegen je om de oren. De tekst gaat verder onder de afbeelding.

Comment mieux commencer une discussion sur les guerres de drones qu'avec une oeuvre d'art ? Aujourd'hui, plus que jamais, il faut de l'imagination pour rendre les guerres visibles. Les guerres sont en train de devenir de plus en plus virtuelles. Il me semble que nous avons peu à peu perdu un imaginaire de guerre. Ce sont les artistes qui peuvent combler ce manque, et nous avons besoin d'eux pour nous faire réaliser que le monde a changé pendant que nous étions occupés à autre chose.