Mara Psalti

Kρίσεις-Αναφορές

• Πέννυ Τομπρή, ραδιοφωνική εκπομπή «Υλικό ονείρων» (Κωστής Παλαμάς, «Σημειώματα στο περιθώριο», εκδόσεις Πατάκη), ΕΡΤ3-95.8, 30 Ιουλίου 2018 [webradio.ert.gr/958fm/30iol2018-yliko-oniron-kostis-palamas/]
• Ελένη Γκίκα, «Κωστής Παλαμάς: “Σιγοκουβεντούλες που σβήνανε μόλις άρχιζαν…”», εφ. «Φιλελεύθερος», 2 Αυγούστου 2018  (αναδημοσίευση και στο  ηλεκτρονικό περιοδικό «Fractal» [https://goo.gl/UbG73S])
• Θανάσης Νιάρχος, «Κωστής Παλαμάς. Η αποκάλυψη του ποιητή», εφ. «Τα Νέα Σαββατοκύριακο», Ένθετο: Βιβλιοδρόμιο, 11-12 Αυγούστου 2018 [https://goo.gl/wmk9W5]
• Μάρκος Καρασαρίνης, «Οι “αναρτήσεις” του Παλαμά», εφ. «Το Βήμα της Κυριακής», Ένθετο: Βιβλία, 9 Σεπτεμβρίου 2018 [https://goo.gl/dyNegA]
• Μανώλης Κοττάκης, «“Τι γυρεύρεις πάλι εδώ κάτω;"», εφ. «Εστία», 5 Νοεμβρίου 2018
• Σάρα Θηλυκού, «Μοντέρνοι και υπερμοντέρνοι», εφ. «Η Αυγή της Κυριακής», Ένθετο: Αναγνώσεις, 25 Νοεμβρίου 2018 [https://goo.gl/vGxKsL]
• Ευριπίδης Γαραντούδης, «Ο κριτικός Παλαμάς: Η ποιητικοποίηση των πάντων», «Η Εφημερίδα των Συντακτών», Ένθετο: Ανοιχτό βιβλίο, 22-23 Ιουνίου 2019 [https://bit.ly/2JBX7DA]
• Γιάννης Παπακώστας, «Ένας λυρισμός εν πυκνώσει», περ. «Φρέαρ», τχ. 27+ (Ιούλιος 2020), σ. 208-210
• Ασημίνα Ξηρογιάννη, «Κωστή Παλαμά "Σημειώματα στο περιθώριο"», Culture Book, 11 Μαΐου2024 ["https://culturebook.gr/grafeio-pezografias/gonimi-gi/kosti-palama-simeiomata-sto-perithorio-grafei-i-asimina-xirogianni/]

Κρίσεις-Αναφορές

• Nikos Kazantzakis, “Ascetica o I Salvatori di Dio”, a cura di Filippomaria Pontani, Crocetti Editore, Μιλάνο 2017, σ. 27-28
• Γιάννης Μπασκόζος, «18 μη λογοτεχνικά βιβλία για να προσέξουμε», ηλ. περ. «Ο Αναγνώστης» [https://goo.gl/9GBvUD]
• Γιώργης Γιατρομανωλάκης, «Ο Καρυωτάκης διαβάζει Καζαντζάκη», εφ. «Το Βήμα της Κυριακής», Ένθετο: Βιβλία, 11 Φεβρουαρίου 2018 [https://goo.gl/q3JjQ8]
• Άλκηστις Σουλογιάννη, «Μάρα Ψάλτη, “Νίκος Καζαντζάκης – Κ.Γ. Καρυωτάκης. Η ‘Αισιοδοξία’ ως αντεστραμμένη ‘Ασκητική’”, εκδόσεις Μικρή Άρκτος, Αθήνα 2017», περ. «Ποιητικά», τχ. 29 (Μάρτιος 2018), σ. 19
• Δημήτρης Κόκορης, «Καζαντζάκης-Καρυωτάκης: μία ουσιώδης σύνδεση», περ. «The books’ journal», τχ. 87 (Μάιος 2018), σ. 68-69
• Λογοτεχνικά βραβεία «Αναγνώστη» 2018: Μικρές λίστες υποψηφίων βιβλίων [shortlisted στην κατηγορία «Δοκίμια-Μελέτες», https://goo.gl/UbgSYy]
• Σταύρος Τσαρμπόπουλος, «Ένα αποκαλυπτικό βιβλίο», περ. «Νέα Ευθύνη», τχ. 40-41 (Ιανουάριος-Ιούνιος 2018), σ. 195-197
• Παναγιώτης Νούτσος, «Οι “κοινωνικοί νόμοι”», εφ. «Η Αυγή της Κυριακής», Ένθετο: Αναγνώσεις, 14 Οκτωβρίου 2018 [https://goo.gl/AMDkSZ]
• Λάμπρος Βαρελάς, «Δείγμα φιλολογικής αξιοσύνης», περ. «Ποιητική», τχ. 22 (φθινόπωρο-χειμώνας 2018), σ. 278-283
• Μιχαήλ Πασχάλης, «Καζαντζάκης, Καρυωτάκης, Παπαδιαμάντης. Αναγνώσεις και παραναγνώσεις», εφ. «Τα Νέα Σαββατοκύριακο», Ένθετο: Βιβλιοδρόμιο, 16-17 Φεβρουαρίου 2019 [https://goo.gl/s9vjhi]
• Μιχαήλ Πασχάλης, «Νίκος Καζαντζάκης. Για τα 100 χρόνια της "Ασκητικής"», εφ. «Τα Νέα Σαββατοκύριακο», Ένθετο: Βιβλιοδρόμιο, 5-6 Αυγούστου 2023 [https://www.tanea.gr/print/2023/08/05/lifearts/gia-ta-100-xronia-tis-askitikis/]

Aν κάτι ξαφνιάζει με μια πρώτη ματιά στην ποιητική σύνθεση του Οδυσσέα Ελύτη «Τρία ποιήματα με σημαία ευκαιρίας» (1982) είναι η τυπογραφική της διάταξη: η σελίδα χωρίζεται εμφανώς σε τρεις άξονες (δύο οριζόντιους και έναν κεντρικό κάθετο), οι οποίοι διασταυρώνονται μεταξύ τους. Μια τέτοια μορφή αποθαρρύνει την απαγγελία, κατευθύνοντας την πρόσληψη της σύνθεσης στη βάση της σιωπηλής ανάγνωσης, που δεν σημαίνει παρά τη δεξίωσή της με όρους οπτικούς από έναν αναγνώστη-θεατή. Μια τέτοιου τύπου στιχική διευθέτηση του ποιήματος μας οδηγεί πίσω στη «νέα τυπογραφία» που καθιέρωνε ο Pierre Reverdy μέσω της αλλαγής στην τυπογραφική διάταξη των ποιητικών στίχων. Φαίνεται πως ο Ελύτης, αν και το 1962 σε άρθρο του για τον Γάλλο ομότεχνό του σημείωνε πως οι πειραματισμοί του έμειναν «χωρίς συνέχεια ακόμη και από τον ίδιο» («Ο Pierre Reverdy ανάμεσα στην Ελλάδα και στο Solesmes»), οργανώνει τα «Τρία ποιήματα με σημαία ευκαιρίας» ‒με χρονική καθυστέρηση αρκετών δεκαετιών‒ σύμφωνα προς το παράδειγμα της κυβιστικής ποίησης του Reverdy: το πλέγμα των στίχων δημιουργεί “χώρο” στη σύνθεση, σπάει τη χρονική αλληλουχία κατά τη γραμμική ανάγνωση και τρέπει τον ρυθμό σε οπτικό γεγονός. Πρόκειται για την έσχατη συνέπεια της εφαρμογής των ιδανικών ενός «ποιητή γεωμέτρη».

Τhe paper aims to promote discussion concerning the rhyme terminology in Modern Greek by complementing the already exisitng classification by Xenophon Kokolis with emphasis on the so-called "near-rhymes". As an exemplary model has been chosen the poetry of Nasos Vayenas, whose idiosyncratic exploitation of rhyme possibilities has already been noted by his critics. Nevertheless, rhyme in the poetry of Vayenas is not at all "imperfect", "dissonant" or "para-rhyme" as it has been described; on the contrary, it has to be considered as the logical conclusion of Vayenas's original tendency for a rhythmic order of his verses, an order which was, subsequently, theoretically systematized as a demand for a "re-enchantment of poetry". Unlike the so-far used terms, the suggested in this paper nomenclature for the "free" rhymes employed by Vayenas attempts both to call attention to rhyme dissonantly consonant and/or consonantly dissonant possibilities, and to consider rhymes with regard to the experience of free verse.

We do know Odysseas Elytis as a Nobel laureate poet, literary essayist and art critic. But this is not all the stuff. In the middle 40s, at the crack of dawn of post-war and cold war era, Elytis, whose political ideas are more or less identified by literary criticism as conservative, apolitical or utopian, worked as a columnist in "Eleftheria", a centre-left newspaper, for a five-month period (July to December 1945). Elytis eventually published a series of seven articles, which can easily been grouped into two large categories ("politics" and "aesthetics") duo to their headings. The scope of this paper, apart from shedding light on these almost unknown writings, is mainly to introduce, and comment upon the "political" articles, in order to propose a new perspective on Elytis’s politics.


Στα μέσα της δεκαετίας του ’40 ο Ελύτης, ποιητής ήδη των «Προσανατολισμῶν» και του «Ἥλιου τοῦ πρώτου», θα συνεργαστεί με την εφημερίδα «Ἐλευθερία» διατηρώντας στήλη ως τακτικός επιφυλλιδογράφος. Η σοδειά αυτής της εντέλει άδοξης, ολιγόμηνης συνεργασίας ‒διαρκεί από τα μέσα Ιουλίου έως τα Χριστούγεννα του 1945‒ είναι συνολικά επτά επιφυλλίδες, προσανατολισμένες σταθερά σε ζητήματα που θα συνεχίσουν να απασχολούν τον ποιητή καθ’ όλη τη διάρκεια της δημιουργικής του πορείας. Οι τίτλοι άλλωστε, συνήθως κάτω από έναν αντίστοιχο υπέρτιτλο («Ἑλληνικὰ θέματα», «Αἰσθητικὰ θέματα»), είναι ενδεικτικοί: «Γύρω ἀπό μιὰ ἐπέτειο. Γαλλία καὶ Ἑλλάς: κοινὰ σημεῖα ψυχικῆς ἐπαφῆς», «Πνεῦμα καὶ πολιτική. Ὁ πόλεμος ἐδημιούργησε νέους πνευματικούς ὀρίζοντας στὶς λαϊκὲς μᾶζες γιὰ μιὰ καλύτερη ἐποχή», «Μερικὰ διδὰγματα τοῦ Μεσοπολέμου. Βασικὰ αἰτήματα τῆς σημερινῆς ἀνθρωπότητος», «Πνευματικὴ πρωτοπορεία. Ἡ εὐθύνη τῶν δύο ἄκρων. Τὸ νόημα καὶ ἡ ἀποστολή των», «Ὁ ἐθνικὸς μας ποιητής. Γύρω ἀπὸ τὸν Σολωμό. Ἡ μετάφρασίς του εἰς τὴν γαλλικήν», «Ὁ κινηματογράφος: Κυρίαρχη ἔκφραση μιᾶς ἐποχής», «Ἕνας ζωγράφος τοῦ λαοῦ: Ο Θεόφιλος Χατζημιχαήλ, πηγὴ τῆς νεοελληνικῆς τέχνης».
Ο Ελύτης ποτέ δεν θα θελήσει να αναδημοσιεύσει αυτά τα “εκλαϊκευτικά” κείμενά του στα μετέπειτα, δοκιμιακού χαρακτήρα έργα του. Η συνεργασία του με την εφημερίδα θα είχε περάσει στην αφάνεια, αν δεν υπήρχε μια σύντομη παράγραφος στο «Χρονικὸ μιᾶς δεκαετίας» από τα «Ἀνοιχτὰ χαρτιά» , όπου ο Ελύτης κάνει τη μόνη, σχεδόν φευγαλέα, μνεία σε αυτή του τη δραστηριότητα. Στο πολύ μεταγενέστερο και απολογιστικό αυτό κείμενο, ο ποιητής, φανερά αποστασιοποιημένος, βιάζεται να συρρικνώνει μια συνεργασία που διαρκεί, έστω και με διακοπές, περισσότερο από πέντε μήνες, σε «πέντ’ ἕξι ἑβδομάδες», συναιρώντας την έτσι με τις σχεδόν ισάριθμες δημοσιευμένες επιφυλλίδες του. Σκοπός της παρούσας ανακοίνωσης είναι κατ’ αρχήν να φέρει στο φως αυτές τις άγνωστες επιφυλλίδες τού Οδυσσέα Ελύτη, προχωρώντας παράλληλα και σε έναν πρώτο σχολιασμό τους, κυρίως από τη σκοπιά της ιδεολογίας. Αντικείμενο του προβληματισμού μου θα αποτελέσουν επίσης και οι πιθανοί λόγοι που οδήγησαν τον Ελύτη σε αυτή την κατά το μάλλον ή ήττον απάρνηση των κειμένων του στην .«Ἐλευθερία»

Postgraduate Colloquium on Multiculturalism from late Antiquity to Modernity organised at the Centre for Byzantine, Ottoman and Modern Greek Studies, University of Bermingham, in June 2017 by Gemma Masson and Francisco Lopez-Santos Kornberger.

Forming part of my doctoral research, which aims to illuminate a rather neglected field of Modern Greek Studies, i.e. the early period of Modern Greek literary criticism, this paper discusses Niccolò Timoni, an obscure littérateur, coming from the island of Chios. After a brief reference to his family’s origins, I will provide some biographical information about him, before focusing on his critical activity. I am mainly interested in his contribution as an annotator in the second part of a book entitled "Componimenti di varii autori in lode di Caterina II" (Naples, 1771), aiming to classify both the function of his comments and his assumptions on poetry, in order to contextualise him within a certain critical tradition. His annotation will also give me the opportunity to examine his perception of national identity.

*Numbers indicate the slide transitions. Click on the "Presentation" file.

“On Languages and Scripts in the Ottoman Levant: The Case of Frangochiotika”: Workshop co-organized by the Institute of Habsburg and Balkan Studies of the Austrian Academy of Science, the Institute of Historical Research of the National Hellenic Research Foundation & the Jesuit Library and Archive of Greece.
Athens |  December 14, 2023
Jesuit Library and Archive of Greece – National Hellenic Research Foundation, Leonidas Zervas Amphitheatre
Session: Frangochiotica Literatures

Ανακοίνωση στο ΙΒ΄ Πανιόνιο Συνέδριο
Ζάκυνθος | 18–21 Οκτωβρίου 2023

Παρότι ακαρνανικής καταγωγής ο Νικόλαος Μαυρομμάτης (1771-1817) έζησε ένα σημαντικό μέρος της ζωής του στην Κέρκυρα, ενσωματούμενος πλήρως στην πνευματική ζωή της νήσου και αναδεικνυόμενος ως ένα επιφανές μέλος της. Η παρούσα ανακοίνωση επιχειρεί αφ’ ενός να φωτίσει την ποιητική του δραστηριότητα, και αφ' ετέρου να προτείνει ότι το «δημοτικόν άσμα» το οποίο ο Βαλαωρίτης προτάσσει στα «Προλεγόμενα» της «Κυρά Φροσύνης» (1859) ως μία από τις αφορμές της σύνθεσής της θα πρέπει να ταυτιστεί με το λανθάνον ποίημα του Μαυρομμάτη «[Ο] Πνιγμός της Φροσύνης».

*Οι αριθμοί εντός κειμένου αντιστοιχούν στις διαφάνειες του ppt. Βλ. αρχείο presentation.

Ανακοίνωση στο 7ο Ευρωπαϊκό Συνέδριο Νεοελληνικών Σπουδών "Προσεγγίσεις και εστιάσεις στον Νέο Ελληνισμό: κείμενα, εικόνες, αντικείμενα, ιστορίες"
Βιέννη | 11-14 Σεπτεμβρίου 2023

Ο Χιώτης Θωμάς Στανισλάος Βελάστης (Χίος 1717 – Παλέρμο 1773) δημοσιεύει στον τόμο "Componimenti poetici di varj autori in lode di Caterina II", τον εκδεδομένο από τον φιλελληνικό κύκλο της Νάπολης το 1771, μεσούντος του Ρωσοτουρκικού Πολέμου των ετών 1768-1774, τη σύνθεση «Κατα των Τουρκοφίλων». Σε αυτήν μεταπλάθει ποιητικά σε 34 οκτάβες τις νωπές ακόμη μνήμες από την καταστροφή του οθωμανικού στόλου στη ναυμαχία του Τσεσμέ (5-7 Ιουλίου 1770). Σκοπός της παρούσας ανακοίνωσης είναι να αναδείξει την προσπάθεια υπέρβασης από τον Βελάστη της επικαιρικότητας του συγκεκριμένου ιστορικού γεγονότος μέσω της αναπλαισιωτικής ένταξής του σε έναν λογοτεχνικό τόπο, αυτόν του «Συμβουλίου των δαιμόνων». Θα υποστηριχθεί ότι τόσο η ενεργοποίηση όσο και η ανακαινιστική πραγμάτευση του εν λόγω λογοτεχνικού τόπου υπηρετεί την τριπλή στόχευση της σύνθεσης του Βελάστη: ενδυναμώνει την πολιτική καταγγελία των τουρκοφίλων, ενισχύει την εξύμνηση της Αικατερίνης Β΄ και αναδεικνύει την ισχυρή ποιητική του φωνή.

*Οι αριθμοί εντός κειμένου αντιστοιχούν στις διαφάνειες του ppt.

Back in 1927, the first publication of Nikos Kazantzakis’s "Askitiki" in Dimitris Glinos’s "Anagennisi" under the main title "Salvatores Dei" must have taken K. G. Karyotakis by surprise. He would have noticed that Kazantzakis had made involuntary use of the entire, by then crystallized, “Karyotakian” material –the edition of "Elegies and Satires" a few months later would prove it–, but in the context of a mystical, theological sermon of ascension. The abyss, the silence, the chaos, the void, the blackness was there, but not as signifiers of inactivity and skepticism, but as triggers for redemptive action and salvation –not only ours, but God’s as well– through a perpetual self-completion, tuned to the rhythm of the Universe. In place of resignation there is struggle, in place of pessimism there is optimism; nihilism is not absent either, but it was now heroic, energetic, warlike, Dionysian. Karyotakis’s literary response would come through “Aisiodoxia”, the posthumously published (1929) most representative poem of his, which, being composed of material (words and images) drawn from "Askitiki" in the form of reborrwing, would constitute the latter’s parodic inverted form.

*Numbers indicate the slide transitions. Click on the "Presentation" file.

100 YEARS OF ASKITIKI: The Centenary Conference
Cambridge Centre for Greek Studies - Greek Dialogues
Queens' College, Cambridge, 30th June - 1st July, 2023

Having translated, as it is reported, devotional books into his native language for the use of both his classmates and the offspring of noble families of Chios since his early teenage years, the Jesuit Tommaso Stanislao Velasti developed as a young man an important translation activity, acting as a “missionary” translator “for the benefit of the Chiot Catholics”. After having adapted the eighth "treatise" of the first part of Alonso Rodríguez’s "Ejercicio de perfección y virtudes cristianas" and the almost neglected Neo-Latin poem "De Ira Libri Tres" by Lieven de Meyer in 1746 and 1747, respectively, Velasti undertook the translation into the Greco-Chiot dialect of a most popular French book of devotion, known mainly under the title "La journée du chrétien sanctifiée par la prière et la méditation". The book, which was written by the Jesuit Jean-Claude de Ville (or Deville) but for the most part used to be published anonymously, was also a European publication success having been translated into German, Italian and Spanish.
The distinctiveness of the Greek edition, addressed to "the unlearned and the women, but also to those who wish to gather themselves together [in prayer],” is that, despite its title (“The day of the Christian sanctified through prayer and meditation”), it actually follows a remarkably small part of "La Journée," adding to it Dominique Bouhours’s "Pensées chrétiennes" – an addition that comes quite early in the editorial history of de Ville’s work. Moreover, in spite of Velasti’s declaration of authorship in the Preface of the book (his name is not mentioned on the cover), from the second edition onwards the Jesuit Giovanni Antonio d'Andria, who had financed the first edition, appears as the writer.
The aim of my paper is to describe the Modern Greek adventure of "La Journée": to highlight the distinctiveness of the Greek edition, to discuss its successive authorial identities and to propose its possible models.

*Numbers indicate the slide transitions. Click on the "Presentation" file.

International Symposium on Jesuit Studies "Circa Missiones: Jesuit Understandings of Mission through the Centuries", Lisbon | June 12-14, 2023.
Session: "Facing the Infidels: Jesuit Missions and the Ottoman Empire", June 12, 2023

https://www.bc.edu/content/bc-web/centers/iajs/programs/international-symposia/2023---lisbon/symposium-panels.html

Ποιος είναι ο ρόλος, στην Εισαγωγή μιας κριτικής έκδοσης, της βιογραφίας του συγγραφέα; Αυτό είναι το ερώτημα που κλήθηκα να απαντήσω καταρτίζοντας την Εισαγωγή της έκδοσης του "Περὶ Θυμοῦ" (Ρώμη 1747) του Χιώτη Ιησουίτη Θωμά Στανισλάου Βελάστη (Χίος 1717 – Παλέρμο 1773), η οποία αποτελεί το αντικείμενο της διδακτορικής μου διατριβής. Το ερώτημα τίθεται φυσικά μόνο για την έκδοση έργων επώνυμων δημιουργών, και η απάντηση μπορεί να ποικίλλει με βάση μια σειρά από λόγους: Σώζονται ή μπορούν να ανασυντεθούν δημιουργικά ικανά στοιχεία για το μεγαλύτερο ή και όλο το εύρος του βίου του; Είναι η συγκρότησή του ως συγγραφέα και το πραγματωμένο έργο του άρρηκτα συνδεδεμένα με κάποιαν ιδιότητα –επαγγελματική, θρησκευτική, οικογενειακή ή άλλη– που μας είναι γνωστή και που διαμορφώνει τους σταθμούς τής ζωής του; Υπάρχει διάχυση του έργου του στους αναγνώστες (ειδικούς ή μη) κατά τρόπο που αυτοί να είναι ήδη εξοικειωμένοι με τον βίο του; Θα μπορούσε εν τέλει η εξιστόρηση της ζωής του να λειτουργήσει ως παραδειγματική περίπτωση, αντικατοπτρίζοντας μιαν ολόκληρη εποχή, ή να αναδείξει έναν κόσμο που κατά κανόνα μένει έξω από το εθνικό αφήγημα, κι έτσι το έργο να αναπλαισιωθεί ερμηνευτικά; Εννοείται ότι βασικά στοιχεία (αρχειακά τεκμηριωμένα ή πιθανολογούμενα) και σταθμούς του βίου του συγγραφέα μπορεί να βρει κανείς σε κάθε κριτική και φιλολογική έκδοση επώνυμου έργου, είναι ωστόσο σε ειδικότερες μελέτες που οι επί μέρους πτυχές αυτού του βίου γίνονται αντικείμενο αναλυτικής πραγμάτευσης. Ο προβληματισμός που προτίθεται να αναδείξει η παρούσα ανακοίνωση, με βάση την εμπειρία μου από την έρευνα για το "Περὶ Θυμοῦ" και τον ποιητή του, αφορά το κατά πόσον μία κατά το δυνατόν πλήρης, και ως εκ τούτου εκτενής, βιογραφία μπορεί να αποτελέσει οργανικό μέρος της Εισαγωγής μιας κριτικής έκδοσης εξυπηρετώντας συγχρόνως την οικονομία της.

Ημερίδα παρουσίασης προόδου των εργασιών (26 Μαΐου 2023)
Τμήμα Φιλολογίας Α.Π.Θ., Τομέας Νέων Ελληνικών και Συγκριτολογικών Σπουδών, Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών Νεοελληνικής Φιλολογίας: Ερμηνεία, κριτική και κειμενικές σπουδές / Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών Γενικής και Συγκριτικής Γραμματολογίας

*Οι αριθμοί εντός κειμένου αντιστοιχούν στις διαφάνειες του ppt.

This paper aims to focus on the critical opinions on literature and literary translation expressed by Ioannis Donas Paschalis (1761-1839), a Corfiot doctor, in his book form apologetic epistle addressing Abbot Giuseppe Compagnoni. Donas Paschali's epistle, released under the alias of Marchese Francesco Albergatto Capacelli in Venice (1793) and then translated ‒most probably not by his writer‒ into Modern Greek (1802), participates in a double tradition. It is not only part of the apologiae that sprung after the publication of Compagnoni's paradoxical (in the context of this specific period) argument on the superiority of Jewish people over the Greeks (1792), but it also forms part of the narratives dealing with the cultural life and achievements of Modern Greeks. In the context of my doctoral research, aiming to result in a proposal for the first period of Modern Greek literary criticism, the most distinctive feature of Donas Paschali's narrative is the extensive review of Modern Greek literature and his subtlest (and comparatively informed) remarks on specific oeuvres, such as the masterpieces of Cretan Renaissance. Moreover the writer has developed a cohesive and robust theory on the Cratylic [organic] nature of poetry, presented through his exemplary translations of poems or verses by Homer, Petrarch and Tasso in comparison to their Italian translations and/or the original.