[go: up one dir, main page]

Naar inhoud springen

Ulster Grand Prix 1969

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Noord-Ierland Ulster Grand Prix 1969
Dundrod Circuit
Land Vlag van Noord-Ierland Noord-Ierland
Datum 16 augustus 1969
Organisator FIM / ACU
500 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Uphill
350 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Crawford
250 cc
Snelste ronde Vlag van Australië Kel Carruthers
Eerste Vlag van Australië Kel Carruthers
Tweede Vlag van Zweden Kent Andersson
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray McCullough
50 cc
Snelste ronde Vlag van Nederland Paul Lodewijkx
Eerste Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Tweede Vlag van Nederland Jan de Vries
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Whiteway
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Duitsland Klaus Enders / Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt
Eerste Vlag van Duitsland Klaus Enders / Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt
Tweede Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu / Vlag van Duitsland Horst Schneider
Derde Vlag van Duitsland Franz Linnarz / Vlag van Duitsland Rudolf Kühnemind

De Ulster Grand Prix 1969 was de tiende Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1969. De races werden verreden op zaterdag 16 augustus 1969 op het Dundrod Circuit, een stratencircuit in County Antrim. De 125cc-klasse kwam niet aan de start. De wereldtitels in de 350cc-klasse en de 500cc-klasse waren al beslist. De zijspanklasse sloot haar seizoen af, maar de wereldtitel was al beslist omdat Helmut Fath niet kon deelnemen.

In de 500cc-race van de Ulster Grand Prix gunde Giacomo Agostini de Noord-Ierse rijder Brian Steenson de eer drie ronden lang op kop te rijden. In de vierde ronde reed Ago weg, brak het ronderecord van Mike Hailwood uit 1967 en won de race. Steenson was met zijn Seeley-Matchless de enige die in dezelfde ronde finishte. Achter Steenson vielen veel rijders uit, waardoor Malcolm Uphill (Norton) derde werd.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 1:04"11'2 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson Seeley-Matchless +3"21'1 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Uphill Norton +1 ronde 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton +1 ronde 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Scully Norton +1 ronde 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Chandler Seeley-Matchless +1 ronde 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Trevor Findlay Norton +1 ronde 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Métisse-Matchless +1 ronde 3
9 Vlag van Tsjechië Bohumil Staša ČZ +1 ronde 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Lawton Norton +1 ronde 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Jolly Seeley-Matchless
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jimmy Johnston Seeley-Matchless
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Dobson Matchless
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Campbell Gorman Matchless
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ken Kay Aermacchi
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Neve Matchless
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Harry Turner Norton

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Barnett Kirby-Métisse-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Blanchard Seeley-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Percy Tait Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Norton

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Karl Auer Matchless
Vlag van Oostenrijk Werner Bergold McIntyre-Matchless
Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek MV Agusta
Vlag van Australië Jack Findlay LinTo
Vlag van Australië John Dodds LinTo
Vlag van Australië Kel Carruthers Aermacchi
Vlag van Australië Ross Hannan Norton
Vlag van Australië Terry Dennehy Drixton-Honda
Vlag van Zwitserland Gilbert Argo Matchless
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky LinTo
Vlag van Duitsland Günter Fischer Matchless
Vlag van Duitsland Karl Hoppe Seeley-URS
Vlag van Duitsland Paul Eickelberg Norton
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton
Vlag van Finland Hannu Kuparinen Matchless
Vlag van Finland Osmo Hansen Matchless
Vlag van Finland Pentti Lehtelä Matchless
Vlag van Frankrijk André-Luc Appietto Paton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Paton Blessure[1]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Seeley-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Seeley-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Godfrey Nash Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Hawthorne LinTo
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Darvil Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil O'Brien Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Selwyn Griffiths Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Ellis LinTo
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Spencer Métisse-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Dickie Kuhn-Seeley-Matchless
Vlag van Italië Alberto Pagani LinTo
Vlag van Italië Angelo Bergamonti Paton
Vlag van Italië Emanuele Maugliani Norton
Vlag van Italië Franco Trabalzini Paton
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Paolo Campanelli Seeley-Matchless
Vlag van Italië Silvano Bertarelli Paton
Vlag van Nederland Theo Louwes Norton
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco
Vlag van Nieuw-Zeeland Keith Turner LinTo
Vlag van Zweden Jack Lindh Seeley-Matchless
Vlag van Sovjet-Unie Endel Kiisa Vostok

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 105 (150) Wereldkampioen
2 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky LinTo 43
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Paton 42
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Barnett Kirby-Métisse-Matchless 32
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Godfrey Nash Norton 30
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Chandler Seeley-Matchless 20
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton 19
8 Vlag van Australië Jack Findlay LinTo / Matchless 16
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Ellis LinTo
10 Vlag van Oostenrijk Karl Auer Matchless 13

In de Ulster Grand Prix leidde Giacomo Agostini zoals gewoonlijk van start tot finish. Achter hem was nog enige strijd tussen Rodney Gould en Heinz Rosner, tot Gould's Yamaha stuk ging. Rosner moest net als in de 250cc-race bougies wisselen en zelfs wat extra benzine tanken, maar hij bleef op de tweede plaats. De Brit Cecil Crawford werd derde met een Aermacchi Ala d'Oro 350.

Uitslag 350cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 1:07"15'4 15
2 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ +2"21'8 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Crawford Aermacchi +2"50'0 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Yamaha 8
5 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Aermacchi 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie McCosh Aermacchi 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Honda 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton +1 ronde 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Degens Aermacchi 1

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy (†) Jawa Overleden[2]
Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Yamaha Blessure[3]
Coureur Merk
Vlag van Australië Brian Smith Aermacchi
Vlag van Australië Jack Findlay Jawa
Vlag van Australië Kel Carruthers Aermacchi
Vlag van Zwitserland Herbert Denzler Aermacchi
Vlag van Zwitserland Ivar Sauter Aermacchi
Vlag van Tsjechië Bohumil Staša ČZ
Vlag van Tsjechië Karel Bojer ČZ
Vlag van Duitsland Adolf Ohligschläger Yamaha
Vlag van Duitsland Günter Fischer Aermacchi
Vlag van Duitsland Karl Hoppe Yamaha
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Yamaha
Vlag van Finland Hannu Kuparinen Yamaha
Vlag van Finland Martti Pesonen Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Guthrie Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cliff Carr Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Godfrey Nash Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jerry Lancaster Drixton-Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Curry Métisse-Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Trevor Findlay Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Hawthorne Métisse-Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hatherill Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Graham Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Selwyn Griffiths AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Grotefeld Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Dickie Seeley-AJS
Vlag van Hongarije János Drapál Aermacchi
Vlag van Italië Bruno Spaggiari Ducati
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Silvano Bertarelli Aermacchi
Vlag van Italië Silvio Grassetti Yamaha
Vlag van Nederland Jan Kostwinder Yamaha
Vlag van Nederland Leo Commu Yamaha
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco
Vlag van Rhodesië Gordon Keith Yamaha
Vlag van Verenigde Staten Marty Lunde Yamaha

Top tien tussenstand 350cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 90 (120) Wereldkampioen
2 Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Yamaha 43
3 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ 38
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha 36
5 Vlag van Australië Jack Findlay Yamaha / Jawa 34
6 Vlag van Australië Kel Carruthers Aermacchi 29
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy (†) Jawa 24
8 Vlag van Italië Silvio Grassetti Yamaha / Jawa 20
9 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa 16
10 Vlag van Tsjechië Bohumil Staša ČZ 15

Zonder Renzo Pasolini won Benelli toch in Ulster, want Kel Carruthers was voor niemand bij te houden. Dat opende ineens ook weer kansen op de wereldtitel voor Carruthers, die pas in de vierde race (Man) op de Benelli 250 4C was gestapt. Hij leidde de race van start tot finish. WK-leider Santiago Herrero ging in de tweede ronde vechtend (tegen Rodney Gould) ten onder. Hij gleed door een heg de akker in. Heinz Rosner begon Gould nu aan te vallen, maar diens Yamaha gaf in de vijfde ronde de geest. Rosner leek nu tweede te worden, maar die moest weer naar de pit om bougies te wisselen. Kent Andersson werd tweede en Ray McCullough (Yamaha) werd derde.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Australië Kel Carruthers Benelli 1:11"08'2 15
2 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha +2"04'2 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray McCullogh Yamaha +2"11'6 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Guthrie Yamaha 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Richards Yamaha 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Chatterton Yamaha +1 ronde 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Pipes Yamaha 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Yamaha 2
10 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa 1

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero Ossa Val
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha Motor

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Yamaha Blessure[3]
Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli Blessure[5]
Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Heinz Kriwanek Suzuki
Vlag van Australië Eric Hinton Yamaha
Vlag van Australië Jack Findlay Yamaha
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Yamaha
Vlag van Tsjechië Karel Bojer ČZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
Vlag van Duitsland Dieter Braun MZ
Vlag van Duitsland Klaus Huber Yamaha
Vlag van Duitsland Lothar John Yamaha
Vlag van Duitsland Reinhard Scholtis Kawasaki
Vlag van Duitsland Siegfried Lohmann Suzuki
Vlag van Duitsland Toni Gruber Yamaha
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Carlos Giró Ossa
Vlag van Finland Martti Pesonen Yamaha
Vlag van Finland Matti Salonen Yamaha
Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha
Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Yamaha
Vlag van Frankrijk Christian Ravel Yamaha
Vlag van Frankrijk Jean Auréal Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Chatterton Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Whiteway Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jerry Lancaster Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Ringwood Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Benelli
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stan Woods Yamaha
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
Vlag van Italië Angelo Bergamonti Aermacchi
Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Benelli
Vlag van Italië Gilberto Parlotti Benelli
Vlag van Italië Silvio Grassetti Yamaha
Vlag van Italië Walter Villa Villa
Vlag van Nieuw-Zeeland Keith Turner Aermacchi
Vlag van Rhodesië Gordon Keith Yamaha
Vlag van Zweden Börje Jansson Kawasaki-Yamaha

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero Ossa 82
2 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha 80 (88)
3 Vlag van Australië Kel Carruthers Benelli 76
4 Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli 45
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha 44
6 Vlag van Zweden Börje Jansson Kawasaki-Yamaha 29
7 Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki 25
8 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ 23
9 Vlag van Duitsland Lothar John Yamaha 21
10 Vlag van Duitsland Dieter Braun MZ 20

In de Ulster Grand Prix had Paul Lodewijkx als snelste getraind en Ángel Nieto stond op de tweede plaats. Samen gingen ze ervandoor, waarbij Lodewijkx meestal voorop reed maar zich niet van Nieto kon losrijden. Ze namen wel een flinke voorsprong op de achtervolgers. Aalt Toersen zag zijn WK-kansen grotendeels verdampen toen hij met een onwillige motor (verstopte benzineleiding) de pit moest opzoeken. Santiago Herrero viel uit met een blokkerende achterrem en de Derbi van Barry Smith brandde uit. In de vierde ronde verremde Nieto zich toen hij Lodewijkx binnendoor wilde passeren. Zijn achterwiel brak uit en torpedeerde Lodewijkx, die met zijn motorfiets over een aarden wal en een heg vloog. Hij raakte niet gewond, maar zijn Jamathi kon niet verder. Dat kon de Derbi van Nieto wel. Die was weliswaar beschadigd, maar Nieto reed hem toch naar de overwinning. Jan de Vries werd tweede en de Brit Frank Whiteway werd met een Crooks-Suzuki derde.

Uitslag 50cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi 33"12'8 15
2 Vlag van Nederland Jan de Vries Van Veen-Kreidler +1"02'6 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Whiteway Crooks-Suzuki +5"04'0 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Aspin Meurs-Garelli +5"10'2 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Luke Lawlor Derbi +1 ronde 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fran Redfern Honda 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Lawn Honda 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Walpole Garelli 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Lawley Honda 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barrie Dickinson Garelli 1

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Barry Smith Derbi Brand
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero Derbi Remmen
Vlag van Nederland Aalt Toersen Van Veen-Kreidler Carburatie
Vlag van Nederland Paul Lodewijkx Jamathi Val
Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Jakob Unterladstätter KTM
Vlag van Zwitserland Bruno Veigel Honda
Vlag van Zwitserland Herbert Denzler Kreidler
Vlag van Duitsland Gerhard Thurow Kreidler
Vlag van Duitsland Ludwig Faßbender Kreidler
Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler
Vlag van Duitsland Rudolf Schmälzle Kreidler
Vlag van Duitsland Winfried Reinhard Reimo
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Juan Bordons Derbi
Vlag van Frankrijk André Millard Kreidler
Vlag van Frankrijk Charly Dubois Kreidler
Vlag van Frankrijk Jacques Roca Derbi
Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Morbidelli
Vlag van Italië Franco Ringhini Morbidelli
Vlag van Italië Gilberto Parlotti Tomos
Vlag van Italië Giovanni Lombardi Guazzoni
Vlag van Italië Luigi Rinaudo Tomos
Vlag van Italië Silvano Bertarelli Minarelli
Vlag van Monaco Jean-Louis Pasquier Derbi
Vlag van Nederland Cees van Dongen Van Veen-Kreidler
Vlag van Nederland Jan Huberts Kreidler
Vlag van Nederland Jos Schurgers Kreidler
Vlag van Nederland Martin Mijwaart Jamathi
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Adrijan Bernetic Tomos
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Anton Kralj Tomos
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Janko-Florijan Štefe Tomos

Top tien tussenstand 50cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Nederland Aalt Toersen Van Veen-Kreidler 65 (83)
2 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi 64
3 Vlag van Australië Barry Smith Derbi 57 (61)
4 Vlag van Nederland Jan de Vries Van Veen-Kreidler 55
5 Vlag van Nederland Paul Lodewijkx Jamathi 33
6 Vlag van Italië Gilberto Parlotti Tomos 29 (31)
7 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero Derbi 28
8 Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler 20
9 Vlag van Duitsland Ludwig Faßbender Kreidler 19
10 Vlag van Nederland Cees van Dongen Van Veen-Kreidler 14

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Geheel onverwacht was Klaus Enders al vóór de Ulster Grand Prix zeker van de wereldtitel. In de Ulster Grand Prix kreeg hij feitelijk ook geen tegenstand, want ook Georg Auerbacher schakelde zichzelf in de training uit. Siegfried Schauzu werd aldus tweede en Franz Linnarz werd derde. In het wereldkampioenschap werden Helmut Fath / Wolfgang Kalauch / Billie Nelson tweede en Georg Auerbacher / Hermann Hahn werden derde. Franz Linnarz werd vierde, maar zijn bakkenist Rudolf Kühnemund verongelukte enkele weken later op 31 augustus bij de Bergrennen Ollon-Villars in Zwitserland. Opmerkelijk was de wisseling van Geoff Hughes, die het hele seizoen als bakkenist van Heinz Luthringshauser was opgetreden, maar die nu in het zijspan van Mick Potter stapte. Luthringshauser viel terug op de - eveneens ervaren - Peter Rutterford.

Uitslag zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW 49"54'8 15
2 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW +54'8 12
3 Vlag van Duitsland Franz Linnarz Vlag van Duitsland Rudolf Kühnemund BMW +1"13'8 10
4 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Rutterford BMW 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Copson Vlag van Verenigd Koninkrijk Lawrence Fisher BMW 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Philpott Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Turrington Norton +1 ronde 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Hawes Vlag van Verenigd Koninkrijk John Mann Seeley-Matchless 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Potter Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Hughes Triumph 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jeff Gawley Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Knights BSA 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Kielty Vlag van Verenigd Koninkrijk V. Sherriffs Triumph 1
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch en Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson URS Blessures[6]
Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Zwitserland Hans Hänni Vlag van Zwitserland Kurt Barfuss BMW
Vlag van Zwitserland Jean-Claude Castella Vlag van Zwitserland Albert Castella CAT-BMW
Vlag van Zwitserland Max Hauri Vlag van Zwitserland Heinz Hausamann BMW
Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Josef Huber BMW
Vlag van Duitsland Helmut Lünemann Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Caddow BMW
Vlag van Duitsland Hermann Binding Vlag van Duitsland Helmut Fleck BMW
Vlag van Duitsland Richard Wegener Vlag van Duitsland Adi Heinrichs BMW
Vlag van Finland Jaakko Palomäki Vlag van Finland Jussi Ahlbäck BMW
Vlag van Finland Kenneth Calenius Vlag van Finland Juhani Vesterinen BMW
Vlag van Finland Leif Aurosell Vlag van Finland Jouko Ryhänen BMW
Vlag van Frankrijk André Cailletet Vlag van Frankrijk Jean-Paul Coquic BMW
Vlag van Frankrijk Joseph Duhem Vlag van Frankrijk François Fernandez BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Keen Vlag van Verenigd Koninkrijk Mac Witherspoon Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Milton Vlag van Verenigd Koninkrijk John Thornton BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Norman Hanks Vlag van Verenigd Koninkrijk Rose Arnold BSA
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Applegate Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Appleton BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Harris Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk John Flaxman BMW
Vlag van Nederland Herman Oosterloo Vlag van Nederland Karel Hermans BMW
Vlag van Zweden Ruben Bjarnemark Vlag van Zweden Marianne Kjellmodin-Hansen BMW

Top tien eindstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Pos. Coureur Bakkenist Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW 60 (72)
2 Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch en Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson URS 55
3 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW 40
4 Vlag van Duitsland Franz Linnarz Vlag van Duitsland Rudolf Kühnemund (†) BMW 38 (50)
5 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW / Apfelbeck-BMW 37
6 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Josef Huber BMW 34 (46)
7 Vlag van Duitsland Helmut Lünemann Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Caddow en Vlag van Zweden Johnny Bengtsson BMW 32
8 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Hughes en Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Rutterford BMW 26
9 Vlag van Zwitserland Jean-Claude Castella Vlag van Zwitserland Albert Castella BMW / CAT-BMW 16
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Hawes Vlag van Verenigd Koninkrijk John Mann Seeley-Matchless 14
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1969
FIM wereldkampioenschap wegrace
21e seizoen (1969)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1969

Vorige race:
Ulster Grand Prix 1968
Ulster Grand Prix Volgende race:
Ulster Grand Prix 1970