[go: up one dir, main page]

Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van Duitsland 1962

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Duitsland Grand Prix-wegrace van Duitsland 1962
Solitudering
Land Vlag van Duitsland Bondsrepubliek Duitsland
Datum 15 juli 1962
Organisator FIM/DMV
250 cc
Snelste ronde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman en Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre
Eerste Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre
Derde Vlag van Japan Kenjiro Tanaka
125 cc
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Eerste Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
50 cc
Snelste ronde Vlag van Duitsland Ernst Degner
Eerste Vlag van Duitsland Ernst Degner
Tweede Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt
Derde Vlag van Japan Mitsuo Itoh
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Duitsland Max Deubel/Vlag van Duitsland Emil Hörner
Eerste Vlag van Duitsland Max Deubel/Vlag van Duitsland Emil Hörner
Tweede Vlag van Zwitserland Florian Camathias/Vlag van Verenigd Koninkrijk Harry Winter
Derde Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger/Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson

De Grand Prix-wegrace van Duitsland 1962 was de vijfde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1962. De races werden verreden op 15 juli 1962 op de Solitudering, een stratencircuit in het westelijk deel van Stuttgart. De 350cc-klasse en de 500cc-klasse kwamen niet aan de start. De zijspanklasse sloot haar seizoen hier af, waardoor ook de wereldtitel beslist werd.

De Duitse Grand Prix op de Solitudering werd gecombineerd met een onofficiële Formule 1-race, die werd gewonnen door Dan Gurney met een Porsche.

Jim Redman won zijn vierde race in de 250cc-klasse met slechts 0,1 seconde verschil voor Bob McIntyre. Kenjiro Tanaka werd wel derde, maar met bijna anderhalve minuut achterstand. McIntyre had eigenlijk moeten winnen om het WK echt spannend te houden. Hij zou nog 32 punten kunnen scoren, maar moest er door de streepresultaten weer 24 inleveren. Dat kon hem nog op 46 punten brengen, twee meer dan Redman op dit moment had. Die twee punten zou Redman niet meer goed kunnen maken, want zijn tweede plaatsen zouden allemaal weggestreept worden.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 51"41"8 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Honda +0'1 6
3 Vlag van Japan Kenjiro Tanaka Honda +1"28"5 4
4 Vlag van Frankrijk Günter Beer Adler +1"29"9 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi +1 ronde 2
6 Vlag van Frankrijk Michael Schneider NSU +1 ronde 1

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Tom Phillis (†) Honda Overleden[1]
Coureur Merk
Vlag van Argentinië Enrique Dietrich Aermacchi
Vlag van Argentinië Jorge Terengo Ducati
Vlag van Argentinië Raúl Kaiser NSU
Vlag van België Marcel Toussaint Benelli
Vlag van België Pierrot Vervroegen Aermacchi
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda
Vlag van Duitse Democratische Republiek Werner Musiol MZ
Vlag van Duitsland Hans-Otto Butenuth NSU
Vlag van Frankrijk Benjamin Savoye Mondial
Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Beltoise Morini
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Bianchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Campbell Donaghy Ducati
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Benelli
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda
Vlag van Italië Alberto Pagani Aermacchi
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Paolo Campanelli Benelli
Vlag van Italië Tarquinio Provini Morini
Vlag van Italië Umberto Masetti Morini
Vlag van Japan Moto Kitano Honda
Vlag van Nederland Cas Swart Honda
Vlag van Sovjet-Unie Nikolaj Sevast'ânov CKEB
Vlag van Uruguay Carlos Marfetan Parilla

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 44
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Honda 32
3 Vlag van Australië Tom Phillis (†) Honda 12
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Honda 8
Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Bultaco 7
7 Vlag van Duitsland Günter Beer Adler 6
8 Vlag van Italië Alberto Pagani Aermacchi 4
Vlag van Italië Tarquinio Provini Morini
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda
Vlag van Japan Kenjiro Tanaka Honda

Met zijn overwinning in de 125cc-race deed Luigi Taveri goede zaken, temeer omdat zijn grootste concurrent Jim Redman niet scoorde. Tommy Robb klom door zijn derde plaats naar dezelfde positie in de WK-stand, ten koste van Kunimitsu Takahashi, die het seizoen niet afmaakte. Redman kon theoretisch nog wereldkampioen worden door alle vijf volgende races te winnen.

Uitslag 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 45"27"9 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda +14"3 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood EMC +26"6 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Honda +34"7 3
5 Vlag van Gibraltar John Grace Bultaco 2
6 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 1

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Tom Phillis (†) Honda Overleden[1]
Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda Gestopt[3]
Coureur Merk
Vlag van Argentinië Jorge Kissling Bultaco
Vlag van Argentinië Limburg Moreira Bultaco
Vlag van Argentinië Marzillo Chizzini Bultaco
Vlag van Argentinië Pedro Rosenthal Tohatsu
Vlag van Argentinië Raúl Kissling DKW
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki
Vlag van Tsjechië Stanislav Malina ČZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Hans Fischer MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Klaus Enderlein MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Werner Musiol MZ
Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki
Vlag van Finland Jukka Petäjä MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery EMC
Vlag van Italië Alberto Pagani Honda
Vlag van Italië Francesco Villa Mondial
Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Ducati
Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki
Vlag van Japan Sadao Shimazaki Honda
Vlag van Japan Teisuke Tanaka Honda
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver EMC

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 39
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 26
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda 20
4 Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda 16
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood EMC 12
6 Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki 5
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery EMC
8 Vlag van Australië Tom Phillis (†) Honda 4
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver EMC
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Honda 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Honda

Met zijn vierde overwinning op rij was Ernst Degner nu bijna zeker van de wereldtitel. Hans Georg Anscheidt zou nog vier races moeten winnen. Als hij dat deed zou Degner zich niet meer kunnen verdedigen: zijn tweede plaatsen zouden deels weggestreept moeten worden. Ook Luigi Taveri en Jan Huberts konden theoretisch nog wereldkampioen worden.

Uitslag 50cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Frankrijk Ernst Degner Suzuki 34"16"8 8
2 Vlag van Frankrijk Hans Georg Anscheidt Kreidler +23"0 6
3 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki +38"6 4
4 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 3
5 Vlag van Japan Seiichi Suzuki Suzuki 2
6 Vlag van Japan Michio Ichino Suzuki 1

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda Gestopt[3]
Coureur Merk
Vlag van Duitsland Günter Beer Kreidler
Vlag van Duitsland Wolfgang Gedlich Kreidler
Vlag van Spanje José Maria Busquets Derbi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Kreidler
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda
Vlag van Japan Isao Morishita Suzuki
Vlag van Japan Teisuke Tanaka Honda
Vlag van Nederland Jan Huberts Kreidler
Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki

Top tien tussenstand 50cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki 32
2 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Kreidler 27
3 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 21
4 Vlag van Nederland Jan Huberts Kreidler 15
5 Vlag van Japan Seichi Suzuki Suzuki 10
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda 9
Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki
8 Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda 7
9 Vlag van Spanje José Maria Busquets Derbi 6
Vlag van Duitsland Wolfgang Gedlich Kreidler

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Als Florian Camathias in Duitsland zou winnen zou hij wereldkampioen worden, want een eventuele tweede plaats van Max Deubel zou als streepresultaat verdwijnen. Zo ver liet Deubel het echter niet komen. Hij won met een ruime voorsprong op Camathias en werd wereldkampioen. Fritz Scheidegger werd derde en passeerde daardoor Otto Kölle in de WK-eindstand.

Uitslag zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Frankrijk Max Deubel Vlag van Frankrijk Emil Hörner BMW 43"29"8 8
2 Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Verenigd Koninkrijk Harry Winter BMW +47"4 6
3 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson BMW +2"13"8 4
4 Vlag van Zwitserland Claude Lambert Vlag van Zwitserland Alfred Herzig BMW 3
5 Vlag van Frankrijk August Rohsiepe Vlag van Frankrijk Lothar Böttcher BMW 2
6 Vlag van Frankrijk Georg Auerbacher Vlag van Frankrijk Eduard Dein BMW 1
Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Zwitserland Edgar Strub Vlag van Zwitserland Gottfried Rüfenacht BMW
Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Heiner Vester BMW
Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Horst Knopp BMW
Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Dieter Hess BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Bliss BSA
Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Wally Rawlings Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Pickup Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Lindsay BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Harold Scholes Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Scott BMW

Top tien eindstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Bakkenist Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Emil Hörner BMW 30 (34)
2 Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Duitsland Horst Burkhardt/Vlag van Verenigd Koninkrijk Harry Winter BMW 26
3 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson BMW 18
4 Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Dieter Hess BMW 17
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Bliss BSA 13
6 Vlag van Zwitserland Claude Lambert Vlag van Zwitserland Alfred Herzig BMW 9 (10)
7 Vlag van Duitsland August Rohsiepe Vlag van Duitsland Lothar Böttcher BMW 7
8 Vlag van Zwitserland Edgar Strub Vlag van Zwitserland Gottfried Rüfenacht BMW 5
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Wally Rawlings Matchless 4
10 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Heiner Vester BMW 3
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1962
FIM wereldkampioenschap wegrace
14e seizoen (1962)
Volgende race:
Ulster Grand Prix 1962

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1961
Grand Prix-wegrace van Duitsland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1963