Military Heritage Building

XVIII. yüzyıldan önce, Osmanlı imparatorluğunda, ordunun savaşlarda elde ettiği zaferler nedeniyle Batı medeniyetlerine ilgi duyulmadığı
gözlemlenmektedir. Balkanlarda yaşanan gelişmeler ile birlikte, Karlofça
antlaşmasına sebep olan mağlubiyet ve sonrasında meydana gelen toprak kayıpları, Osmanlı İmparatorluğunun, Avrupa'ya karşı olan ilgisini artırmıştır. Bu ilgi ile birlikte hemen her alanda başlayan modernleşme hareketleri ordu içinde de etkisini göstermiş, öncelikle uygulamalı eğitime ağırlık veren askeri okullar, önemli gelişmeler kaydederek başta Mustafa Kemal Atatürk olmak üzere Türk tarihine damgasını vuran çok sayıda değerli komutanı yetiştirir duruma gelmiştir. Bu makalede, modernleşme sürecinde askeri eğitim sisteminde yaşanan gelişmeler kısaca ifade edilerek, birçok kaynakta sadece tarihçesi irdelenen Kuleli Kışlası mimari boyutuyla ele alınacaktır.

It is observed that Ottoman Empire had no interest in westem civilizations before XVIII century due to the victories won by the Army. The events taking place in the Balkans that resulted in the defeat leading to Karlofca Peace Treaty and subsequent loss of lands increased the Ottoman Emipre's interest in the European civilization. The modemization process initiated in almost every fields with this interest affected also the Army, that, military schools, which focused on applied education, showed significant improvements and grew in schools graduating many great commanders who played important roles in Turkish history, such as Mustafa Kemal Ataturk. This paper investigates the architectural aspects of Kuleli Barracks, whose history has been studied in many references, by presenting thedevelopmentsin military education system during the modernization process briefly

Askeri alandaki teknolojik yenilikler hem mevcut savunma sistemini yenileme hem de özellikle 17.yy da istihkâm mühendislerinin geliştirmiş olduğu yeni sistemlerle birlikte kentlerde kalelerin dışında savunma yapıları yapma ihtiyacını doğurmuştur. Merkezde kenti çevreleyen kale başta olmak üzere; surlara gelmeden saldırıları kesmek amaçlanmış; önemli geçit yollarını tutan, dış karakol görevi yapan küçük kaleler yani tabyalar inşa edilmeye başlanmıştır.
Aynı gereksinimle tabyaların yapımı Avrupa’da olduğu gibi Osmanlı Devleti’nde de görülmektedir. 19.yüzyıldan itibaren sınır tehditleri ile ilişkili olarak birçok tabya Balkanlar, Trakya Bölgesi ve Doğu sınırlarında inşa edilmiştir. Bu askeri yapıların çeşitli örnekleri bugün Çanakkale, Edirne, Erzurum, Kars ve Ardahan illerinde yer almaktadır.
Günümüzde Erzurum’da inşa edilmiş 22 adet tabya bulunmaktadır. Şehrin tahkimatı ile ilgili bir dönemi bize anlatmakta olan tabyalar, 1800’lü yıların başından 1896’ya kadar süren askeri faaliyetlerin ürünüdür.
Erzurum Tabyaları için koruma adına ilk eylem, dönemin koruma örgütü olan GEEAYK tarafından 1977 yılındaki tescil ile gerçekleşmiştir. Ancak o tarihten günümüze kadar bu kültür varlıkları için korumaya yönelik kapsamlı bir uygulama olmamıştır. 1989 yılından sonra Savunma Bakanlığı’ndan Kültür Bakanlığı’na devredilen yapılardan ikisi müze olarak kullanılmakta; diğerleri ise halen işlevsiz ve bakımsız durmaktadır.
Bu çalışmada koruma şemsiyesi altında sadece belirli bir coğrafyada yer alan; özel bir tür olan tabya mimarisine dikkat çekmek istenmiş; Erzurum Tabyaları’nın kültür varlığı olarak korunma süreci incelenmiştir. Özgün işlevini sürdüremeyecek olan bu yapıların işlevlendirme sorunları ve diğer tehditler irdelenerek, bugün bu kültür varlıkları nasıl değerlendirebilir sorusuna yanıt aranmıştır. Uluslararası koruma ölçütleri bağlamında tabyaların tekil yapılar yerine bir askeri savunma alanı olarak tanımlanması ve sunulmasına yönelik fırsatlar tanımlanmıştır. Ayrıca bu bağlamda örnek durum olarak çalışılmış tek yapı örneği Büyük Kiremitlik Tabyası Koruma Projesi ele alınmıştır.

Osmanlı Devletinde, modernleşme sürecinde, toprakları genişletme amaçlı taarruz yerine, toprakların korunması amaçlı savunma ilkesi öne çıkmıştır. Bu amaçla oluşturulan redif teşkilat, var olduğu süre içinde, ordu sisteminde görevini etkin şekilde sürdürmeyi hedeflemiştir. Teşkilat ile belirli yaşa kadar erkek nüfusunun her an savaşa hazır olması, ülke bütünlüğünün korunması gibi devletin geleceğini düşünen amaçlar güdülmüştür. Redif teşkilatının Anadolu genelinde dağlımı askeri mimari örneklerin sergilenmesini sağlamıştır. II.Abdulhamid döneminde, askeri yapı inşasına büyük önem verilmiştir. Bu yapılardan biri de redif birliklerinin ihtiyacı olan elbise, silah ve araç gerecin depolandığı "debboy" olarak adlandırılan askeri depolardır. Bu çalışmada Şereflikoçhisar Redif Deposu mimari karakteristikleri ele alınmış, tarihi
belgelere dayalı yapım süreci aktarılmıştır.

Instead of an attack aimed at expanding the territory, the defense principle having the goal of protecting territory came to the fare during the modernization process in Ottoman Empire. The soldier hattalion formed for this purpose aimed at sustaining its function effectively in the military system. Additionally, by the aid of this battalion, the goals thinking the future of the government such as making the male population up to a certain age ready for the war at any moment and the protection of the territorial integrity were intended. The distribution of the soldier battatian in Anatolia provided the exhibition of the rnilitary architecture samples. The construction of militarbuildings had great importance in the period of Abdulhamid II. One of the building types among these buildings is the military depats named as "debboy" in which clothes, weapons and vehicles necessary for the soldier battalion were stored. In this study, the architectural characteristics of the Şereflikoçhisar Soldier Depot were studied, and the constructioıi. process depending on the historical documents was explained.

The modernization process in the Ottoman Empire, started in the 18th century with “Lale Devri” (Tulip Era), and reached its peak in the 19th century. The first changes were initiated in the military field and the remodeling of the military organization. The rise of the new style of military architecture coincided with the period known as “Nizam-ı Cedid” (the New Order). The first structure type in the military field were “barracks” that have been applied different plan schemes in this period . The rehabilitation of the military and the ongoing wars led to construction of new military structures other than barracks. These were army corps, recruiting offices, depots etc.
Based on a Ph. D dissertation, which was completed in 2017 at the YTU, the aim of this study is to identify the military structures built in the 19th century's Adana Province; to examine their architectural features; to document their current status; to develop a method for their conservation; and to offer new functions for them.
The methodology of this study follows the literary research, identifying the military buildings during fieldwork and the analyses of conservation problems and methods. First, the boundaries of Adana Province were identified based on the provincial yearbooks and maps; later detailed research formed in all settlements connected to Adana Province in the libraries of Istanbul, Ankara, Adana and other related regions. Different searches were conducted in the Prime Ministry's Ottoman Archive and a list was made for each military structures. The locations of the listed structures were spotted based on this data and their current physical states were determined with the method of visual documentation.

Due to the progressive abandonment of Italian military buildings, a heterogeneous whole distributed all over the national territory, it makes deep sense to study this considerable heritage, in order to re-function them and re-adjust the principal local and territorial realities. Object of study are the barracks built from the unity of Italy (1861) until the Second World War (1945), those show high quality in construction and serial characteristics in morphology, layout, structural planning and constructional techniques. These aspects make the barracks an interesting subject of study to define a rational process of reconversion, through a methodological meta-project approach, capable of transcending the specificity of each individual barracks’ structure.

There are many problems of fortification military heritage in Albania related to spatial and landscape impacts. These areas of formerly military functioning character after 1992 remained non-active and lost their attention and the routine maintenance. They also lost their function and consequently were suffering physical deterioration of both external and internal structures, becoming a barrier for populations facing them. The questions posed by the sustainable development of brownfield sites have opened the discussion of new ways of recovery of military sites by introducing new life. The scope of the paper is to show by means of a cold war tunnel case studies, how the military brownfield areas can be used for civil purposes. The paper opens by describing the main relevant contextual factors that influence the building of these structures in Albania and follows with the theoretical background. The next step towards cold war tunnel rehabilitation is the identification of case studies, evaluation of the existing situation, assessment of civil development potentials, and finally, presentation of research results with the aim to promote and raise awareness about the problems and potentials of these military neglected areas. The research shows that the adaptive reuse concepts will be highly strategic and operative to reach successful urban regeneration in the military brownfield places.

Las casas de Reyna y de Sacramento: los primeros establecimientos de la Real Compañía de Guardias Marinas en la Real Isla de León. En Revista de historia naval, ISSN 0212-467X, Año nº 5, Nº 18, 1987, págs. 57-72

Estudio del primer establecimiento de educación e investigación militar en la Real Isla de León, actual San Fernando en Cádiz.

The material remains of the First World War field-battles are gradually disappearing, especially in marginal mountain areas, due to negligence and changes in land coverage. The paper presents the first stage of an ongoing project, devoted to identifying the forgotten material features of war landscapes on the Trentino Alps, using a wide range of historical sources, such as cartography, aerial and ground photos, textual descriptions and field surveys. The case study chosen to test the methodology is a small area of the municipality of Trambileno, in the south of the Province of Trento. Different data from different sources are integrated in a GIS platform, in order to safeguard the memory and the location of cultural heritage, as well as to support future enhancement plans.

De monasterio a cuartel: La fortificación de la Cartuja de Sevilla durante la Guerra de la Independencia. En Archivo hispalense: Revista histórica, literaria y artística, ISSN 0210-4067, Tomo 78, Nº 238, 1995, págs. 137-148

La evolución del Conjunto Monumental de la Cartuja de Santa María de las Cuevas en Sevilla es un claro ejemplo de adecuación arquitectónica a las necesidades concretas de cada momento histórico. Desde su elección como edificio emblemático de la Exposición Universal de 1992 se han repetido constantemente sus tres usos más conocidos -monasterio, fábrica y símbolo de la Expo'92, olvidando casi de forma sistemática el periodo, corto pero igualmente interesante, en el que se convirtió en plaza fuerte de las tropas francesas.

La Circolare MiBAC n.18/2011 descrive in modo dettagliato la procedura del DLgs.85/2010 art.5 comma 5 per il trasferimento dei beni immobili pubblici del federalismo demaniale culturale. Tuttavia, nel definire i contenuti dell’accordo e del programma di valorizzazione alla base del trasferimento, essa non detta alcuna norma riguardo le modalità di attuazione degli interventi di recupero e le modalità di gestione del bene trasferito. Il contributo indaga su quest’aspetto analizzando gli accordi e i programmi di valorizzazione dei beni culturali già trasferiti, le loro ricadute urbanistiche e i modelli gestionali adottati. La ricerca trova argomentazioni nella letteratura giuridica sulla riforma dei beni immobili pubblici, divenuta oramai necessaria alla luce dei recenti provvedimenti che interessano il trasferimento di beni statali agli enti territoriali per la costituzione di partnership pubblico-privato locali. Lo studio apre nuove prospettive di lavoro nell’ambito delle forme di collaborazione tra pubblico e privato previste dal DLgs. 42/2004 per il patrimonio culturale.

De monasterio a cuartel: La fortificación de la Cartuja de Sevilla durante la Guerra de la Independencia. En Archivo hispalense: Revista histórica, literaria y artística, ISSN 0210-4067, Tomo 78, Nº 238, 1995, págs. 137-148 La evolución del Conjunto Monumental de la Cartuja de Santa María de las Cuevas en Sevilla es un claro ejemplo de adecuación arquitectónica a las necesidades concretas de cada momento histórico. Desde su elección como edificio emblemático de la Exposición Universal de 1992 se han repetido constantemente sus tres usos más conocidos -monasterio, fábrica y símbolo de la Expo'92, olvidando casi de forma sistemática el periodo, corto pero igualmente interesante, en el que se convirtió en plaza fuerte de las tropas francesas.