Insan Kamil

“Transhümanizm” kavramı, “geçiş” anlamına gelen ön ek “trans” ve “insan” anlamına gelen  “human” kelimelerinden türetilmiştir. Bu evrede eski ve yıpranmış olan tüm olgular yerine teknolojik dolayımlı parçalarla değiştirilerek insanın mükemmel bir oluşuma geçmesi amaçlanmaktadır.
İnsan ruhunun Nirvana’ya ulaşması gibi bedenin Nirvana’sı veya cism-u kamil de bedenin kötü yanlarını terk etme, aşma ve onu tam bir iyileştirme sürecinde aşkın bir hale getirmeyi amaçlar. Bu doğrultuda bedeni aşmak, onu sınırlandıran deriden öteye taşımak Transhümanizm’in hedeflerinden biridir. İnsan beynine takılan çipler, göz için kullanılan dijital kontakt lensler, kalp atış hızını ayarlayan kalp pili gibi teknolojiler Transhumanizm anlayışındaki bedenin dönüşümü ve iyileştirilmesi için geliştirilen ürünlerdir. Bedenin gelişimi ve potansiyel özelliklerini ileri seviyeye taşıma girişimi kusurlu/kusursuz, hasta/sağlıklı, genç/yaşlı gibi her türlü bedenleri kapsamakta ve bedenleri biyolojik olandan dijitale doğru dönüştürmektedir.

Secara bahasa, insan berarti " manusia " dan kamil berarti " yang sempurna " , jadi insan kamil berarti " manusia yang sempurna ". Kata insan menunjukkan pada suatu yang secara khusus digunakan untuk arti manusia dari segi sifatnya, bukan fisiknya, yakni sifat manusia yang baik, terpuji dan mulia. Selain itu, kata insan juga digunakan untuk menunjukkan arti terkumpulnya seluruh potensi intelektual, rohani dan fisik yang ada pada diri manusia. Adapun kata kamil bisa berarti suatu keadaan yang sempurna, dan digunakan untuk menunjukkan pada sempurnanya dzat dan sifat, dan hal itu terjadi melalui sejumlah potensi. Insan kamil lebih ditujukan kepada manusia yang sempurna dari segi pengembangan potensi intelektual, rohaniah, intuisi, kata hati, akal sehat, fitrah dan lainnya bersifat batin, dan bukan pada manusia dari dimensi basyariahnya. Pembinaan kesempurnaan basyariah bukan menjadi bidang garapan tasawuf, tetapi menjadi garapan fikih. Dengan perpaduan fikih dan tasawuf inilah insan kamil akan lebih terbina lagi. Namun insan kamil lebih ditekankan pada manusia yang sempurna dari segi insaniyanya, atau segi potensi intelektual, rohaniah dan lainnya itu. Insan kamil juga berarti manusia yang sehat dan terbina potensi rohaniahnya sehingga dapat berfungsi secara optimal dan berubungan dengan Allah dan dengan makhluk lainnya secara benar menurut akhlak islami. Manusia yang selamat rohaniah itulah yang diharapkan dari manusia insan kamil. Manusia yang demikian inilah yang akan selamat hidupnya di dunia dan akhirat. Yang akan membawa keselamatan manusia adalah batin, rohani, hati dan perbuatan yang baik. Orang yang demikian itulah yang dapat disebut sebagai insan kamil. Insan Kamil yang mengacu kepada makhluk pertama, merupakan hakikat yang menghimpun segala hakikat dari keanekaragaman yang terdapat dalam alam empiris. la juga merupakan wadah tajalli, pancaran, atau manifestasi segenap nama dan sifat yang memancar dari Wujud Mutlak (Tuhan). Sebagai makhluk pertama, Insan Kamil merupakan Akal Pertama atau Wujud Ilmi, yang memancar dari Wujud Mutlak. la merupakan sumber segala ilmu. la sumber ilmu bagi para nabi atau rasul, para sufi, atau para wali. Penyebutan para nabi atau rasul, para sufi, atau para wali dengan sebutan Insan Kamil, tidak lain adalah karena merekalah orang-orang yang merasakan sungguh-sungguh kehadiran Insan Kamil (makhluk pertama itu) dalam jiwa mereka, dan menerima limpahan ilmu darinya. Mereka tidak mungkin menerima kehadiran atau pancaran Insan Kamil itu, bila hati atau jiwa mereka tidak suci.

This paper tries to explore the concept of Insan Kamil through two books of Sufism, ad-Durr an-Nafis by Muhammad Nafis al-Banjari and Siyar as-Salikin by Abdush-Shamad al-Falimbânî. The method used in this paper comparative descriptive approach, because the studies referred to in this study aims to look at the similarities and differences of the concept of Insan Kamil contained in both books. These results indicate that the thought of Muhammad Nafis al-Banjari in the book ad-Durr an-Nafis and Abdush-Samad al-Falimbânî in the book Siyar al-Salikin against the concept of Insan Kamil has the same basic concept, in addition to the typical thinking its own distinct between the two.

Tarekat merupakan sebuah jalan untuk mencapai keimanan pada Tuhan. Dalam ilmu tasawuf penjelasan ini disebut demikian syariat itu merupakan peraturan, tarekat itu merupakan pelaksanaan, hakekat itu merupakan keadaan, sedang ma’rifat itu adalah tujuan. Untuk mencapai keimanan yang penuh pada diri seseorang perlu ada bimbingan – bimbingan khusus terutama dalam menjalankan ibadah. Seorang manusia harus benar – benar manjaga pikirannya, hatinya, dan segala tindak tanduknya dalam kehidupan.

Tarekat merupakan sebuah jalan, yang didalamnya terdapat dzikir – dzikir khusus dengan tujuan semakin mendekatkan diri kepada Allah. Tarekat sering disebutkan bersama dengan syari’at, yaitu syari’at, tarekat, hakikat dan ma’rifat. Pengalaman mistik tidak akan didapat apabila perintah syari’at yang terikat tidak ditaati terlebih dahulu.
Pentingnya belajar tarekat pada Era ini adalah bahwa adanya degradasi moral yang kian hari mengikis keimanan seseorang perlu diingat lagi tentang hakikat manusia diciptakan dibumi Allah ini. Dan untuk meraih hakikat seorang manusia harus mempelajari cara – cara atau tarekatnya.

Tujuan tarekat adalah agar seorang salik bisa sampai kepada Tuhannya, agar lebih dekat degan Tuhannya sehingga bisa terwujud sebuah cita – cita yaitu insan kamil. Manusia merupakan miniatur dari alam raya. Jika pada alam raya terdapat tiga tingkat alam yaitu: rohani, khayali, dan jasmani, maka pada manusia ketiga alam tersebut juga terwujud yaitu dalam bentuk ruh, nafs(diri), dan jism (tubuh).

Insan (manusia) adalah makhluk Allah yang diciptakan dengan sebaik-baiknya penciptaan. Meskipun dalam prakteknya manusia tidak bisa sempurna tapi tetap berusah untuk menjadi pribadi-pribadi yang selalu berusaha dan berbuat yang terbaik bagi yang lainya.

This paper tries to explore the concept of Insan Kamil through two books of Sufism, ad-Durr an-Nafis by Muhammad Nafis al-Banjari and Siyar as-Salikin by Abdush-Shamad al-Falimbânî. The method used in this paper comparative descriptive approach, because the studies referred to in this study aims to look at the similarities and differences of the concept of Insan Kamil contained in both books. These results indicate that the thought of Muhammad Nafis al-Banjari in the book ad-Durr an-Nafis and Abdush-Samad al-Falimbânî in the book Siyar al-Salikin against the concept of Insan Kamil has the same basic concept, in addition to the typical thinking its own distinct between the two.

This thesis, “The Dervish Caps in The Islamic Mystical Symbolism”, is composed of introduction, three main sections and conclusion. In the introduction; The purpose of the research, methods and resources related clothing after specifying the general literature on dervish culture and the basic references have been studied crown in order.
Likewise in the introduction of this thesis the theoretical and conceptual symbolism of the crown to create the infrastructure mythology, symbolism and iconography have explained the issues. Here symbolism associated terms are emphasized. In this context, semiotics and display types, icon-iconography, ikonology, the allegory, symbolic language, the language of myth and mythological theme is one of the issues.
Tâc is a head dress that sheikh or the senior dervish use as clothing, felt or woolen cloth in different shapes and colors according to the order, around which is wrapped a turban, a long band of material: destar, called in Turkish serpûş, külah, fâhir, kalensüve, kavuk, börk, sikke and takke.
In the first main section, the historical background of the clothing culture in the Arabian Peninsula, Saint Prophet period, Umayyad and Abbâsîd States and former Turkish culture is investigated. It is important to consider symbolic significance of the tâc for this periods.
In the second section dervish caps divided by the slice and complementary elements (slice, seal, button) and in the context of terminology is investigated and in the third main section tâc symbolism symbolic, mythological and iconographic in all its aspects is examined.
This study is based on many manuscripts as well as printed sources. In this context the subject is dealt in terms of both belief and rituals.
Keywords: The Dervish Cap/Tadj, The Color Symbolism, The Letter Symbolism, The Figure Symbolism, The Mystical Rose, Cosmogony, Logos

Mühyiddin İbn Ərəbi [Ərəbcə: محی‌الدین ابن عربی], (1165-1240). adı ilə məşhurlaşan “Əbubəkr Məhəmməd ibn Əli” İslam dünyasında nəzəri irfanının banisidir. Onun künyəsi “Əbu Abdulla” olmuşdur. O İspaniyanın Mursiya əyalətində anadan olub. İslam mədəniyyətini ezoterik baxımdan izah edən ilk arif və mütəfəkkirdir. O, şübhəsiz müsəlman ariflər arasında ən böyük arifdir. Bütün arif və təsəvvüf əhli tarix boyu onun öndərliyinə etiraf etmişlər. İbn Ərəbi bəşəriyyətin düşüncə tarixində intellektual zirvəni fəth etmiş dahilərdən biridir. İslam dünyasının tanınmış və görkəmli arif və mütəfəkkiri kimi qəbul edilən İbn Ərəbinin ən böyük elmi işi, İslam mistikasını ənənəvi fəlsəfi termin və metodlarla yox, onun öz reallığını və həqiqətini nəzərə alaraq izah etməsidir. Dahi mütəfəkkirin bu sahədə çoxlu əvəzolunmaz əsərləri var, lakin “Fütuhat əl-Məkkiyyə” və “Füsus əl-Hikəm” adlı iki məşhur əsəri onu müsəlman dünyasının nəzəri irfanının banisi adlandırmağa imkan verir. Onun ailəsi Əndəlusda böyük nüfuza malik nəslin nümayəndəsi olmuşdur. Atası ilk əvvəl Mursiyada sonra isə Sevilyada vəzifəli şəxs olaraq çalışmışdır. İbn Ərəbi ənənəvi müsəlman mədrəsələrində oxuyub, təhsil almışdır. Lakin ilk gənc yaşlarından məşhur olmuşdur. Hətta İbn Rüşd onunla tanış olmağa çalışmış və görüşmüşdür. İbn Ərəbiyə görə kişilərin yüksəldiyi bütün irfani mərhələlərə qadınlar da yüksələ bilər. Hətta qadınlar qütb mərhələsini də kəsb edə bilərlər. İbn Ərəbinin təriqət şeyxlərindən bəziləri qadınlar olmuşdur. Nümunə üçün iki rəhbərinin adlarını qeyd etmək yerinə düşər: Bunlar “Fatimə bint Musənna” və “Şəms Ümmül-Füqəra”dır. “Fütuhat” fatehi İbn Ərəbi İspaniyanın Mursiya bölgəsində dünyaya göz açsa da, sonralar elm və mədəniyyət mərkəzlərini gəzməyə başlamış, Sevilyada, Kordovada, Mərakeşdə, Tunisdə, Qahirədə, Məkkədə, Bağdadda və Dəməşqdə olmuşdur. Ümumilikdə isə həyatının çox hissəsini Məkkə və Suriyada keçirmişdir.
Müsəlman irfan və təsəvvüf tarixini bu görkəmli mütəfəkkirsiz təsəvvür etmək qeyri mümkündür. O, İslam mədəniyyətini ezoterik baxımdan izah edən ilk arif və mütəfəkkirdir. Onun elmi yaradıcılığı şərq mədəniyyətinə, teologiyasına, fəlsəfəsinə, poeziyasına və xüsusən mistik sahələrin müxtəlif aspektlərinə inkar edilməz təsirli izlər buraxmışdır. Onun orijinal fikirləri bir neçə əsrlik davam edən polemikalara təkan vermiş və bir çoxlarına da xitam vermişdir.

La notion d’« homme parfait » (insân kâmil) est une des notions clé de la pensée spéculative en Islam. Elle se voit partagée, dans des termes et selon des enjeux différents, entre les trois grands courants de pensée que sont la falsafa hellénistique, la mystique du soufisme et le shi’isme ésotérique.Les études ont surtout considéré jusqu'ici la notion d’Homme parfait telle qu’elle fut élaborée en mystique sunnite, notamment chez Ibn ‘Arabî et ses disciples soufis, négligeant ses développements dans la philosophie (falsafa ou ḥikma) et le shi’isme. Or, ces deux autres approches sont non moins essentielles ; toutes trois ont sans doute été liées dès l’origine, fût-ce par des rapports de concurrence, et sont entrées dans une synthèse originale chez des penseurs iraniens du 11ème/17ème siècle. Le parcours proposé ici abordera successivement ces trois approches de la philosophie, de la mystique spéculative et du shi’isme ésotérique, pour montrer finalement comment elles se rejoignent dans la gnose shi’ite tardive.