Grail Mythos

Over the last few decades psychoanalysis has piecemeal lost ground as an appreciated source of inspiration and fresh conceptual models for researchers in the humanities. Particularly, within the field of literary criticism, psychoanalysis had been blamed with methodological unreliability, one-sidedness, and a bent on stereotyped formulations which miss the complexity of the writer-reader interaction.These views are not groundless: psychoanalysis can fruitfully contribute to the understanding of literary creations only inasmuch as it is able to unveil specific connections between unconscious partial and total object relations, interpersonal conflicts, and the full span of emotions contained in the manifest text. In Freud and The Da Vinci Code, a critical approach consistent with such principles is offered to the readers and proves able to reveal under the manifest plot of Dan Brown’s blockbuster a highly articulated unconscious narrative where sexual maneuvers, parental imagoes, and fears of loss closely interact with each other.Freud and The Da Vinci Code effectively questions the novel text and is able to solve its basic manifest issues - such as Anticlericalism or the Sacred Feminine - into their very opposite. A new and highly original understanding of the novel and its enigmas is so offered to the readers.

This essay looks at the symbolism of the Grail and the Heart in the work of René Guénon. It proceeds to examine the early Grail Romances to develop a critique of Guénon's view of Christianity, and of the assumptions behind his assertion that there is only one path or one reality in the transcendent realm which he calls the unconditioned state.

This is the first in a series of articles that addresses what is necessary for the development of a new community of the Grail, a spiritual knighthood such as that pointed to by both Rudolf Steiner and Valentin Tomberg. Such a community would be the guardians of modern grail wisdom both protecting and sharing such knowledge under the guidance of the modern time spirit. This article seeks to enumerate the prerequisites for spiritual knighthood exploring the idea that its members must "remain true to the spirit" remaining independent of teachers and teachings, of groups and organizations by rising to independent thinking that is social nevertheless and based on a profound inner knowledge of the Christ.

In this present exploration we will plunge deeper into the question signified in the formula of Sophia over Michael times Christ equals Community; we will look into “the circle of the new spiritual knighthood” that Tomberg alludes to. Perhaps it is obvious, but we will say it nevertheless:  the circle he is referring to is not the sort of circle that can be defined succinctly nor clearly (that is scientifically). Were that the case, one might presume to have an answer of a few sentences—such as a geometer might give to describe a circle. On the contrary, this circle is an Arcanum—a subject of study and meditation that has no finite conclusion. Knowledge of the circle can only be elaborated as an activity, a living force. It must unfold for each individual like a memory that dawns upon one as a timeless, self-evident fact that previously remained hidden, but that when apprehended seems as if one always knew it to be true at some level. Only knowledge that arises for us like a memory can serve as building blocks to an understanding of the lofty idea of a grail and a knighthood devoted to it. In seeking knowledge we need to be dealing with concepts and pictures, but knowledge of the sort we are seeking is deeper than concepts and pictures. So what will be presented here may be considered only a slight nudge in the direction of understanding a vast and unfathomable subject; it will consist of concepts and pictures but also serve as a stimulus to activities and further research by my readers.

Part III of this series, subtitled Spiritualizing the Knowledge of Space, addresses the admonition given my Rudolf Steiner in his last address wherein he encourages us to take up the Michael Power and the Michael Will to penetrate the whole of life to meet the challenges of our time. The crux of the matter revolves around puzzling out the enigmatic statement of Gurnemanz to Parsifal taken from Wagner's opera libretto for Parsifal, in which he characterizes the environs of the grail castle: "You see, my son, here time becomes space." Penetrating to the meaning of time as it is used in this context we see that it refers to a quite particular disposition of knowledge to the aspiring inititiate that comes by way of an actual meeting with the Time Spirit himself, Archangel Michael.

Do centra zájmu vzdělanců i politických elit rakouské monarchie se Karlštejn dostal zásluhou své vnitřní výzdoby, která zaujala okruh znalců, jejichž výzkumy se ve své době setkaly s cílem vídeňských kruhů shromáždit a demonstrovat historické důkazy kulturní vyspělosti jejich říše. Následně byly některé středověké malby z Karlštejna odvezeny do Prahy a do Vídně, kde se staly ozdobou oddělení starých německých mistrů nové císařské pinakotéky. Zájem pro hrad projevili také rakouští císařové, kteří finančně zaštítili opravy hradu, jehož mobiliář i symboliku využili pro zdůraznění vlastní panovnické reprezentace. Na druhé straně čeští vlastenci hrad připodobňovali k dějinám českého národa, který podobně jako Karlštejn podle zažil za vlády císaře Karla IV. vzmach, zatímco v jejich současnosti zůstával podle jejich mínění opomíjený a zanedbávaný. Převážná část textů věnovaných dějinám i výzdobě středověkého hradu byla však v 1. polovině 19. století sepsána německými vzdělanci. Mezi nimi se také objevila romantická představa, podle níž císař Karel IV. vystavěl Karlštejn podle vzoru pevnosti objevující ve středověkých rytířských legendách o svatém grálu.

Η διάλεξη δόθηκε, με πρόσκληση του Μουσείου Μπενάκη, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα πενήντα χρόνια από τον θάνατο του Σεφέρη. Αναρτώ εδώ το κείμενο της ομιλίας, μαζί με την παρουσίαση power point που το συνόδευε. Υπάρχει επίσης ένα επίμετρο με δυο-τρία δικά μου ποιητικά γυμνάσματα προς τιμήν του Σεφέρη.

Από τους τέσσερεις-πέντε αρχετυπικούς μυθικούς κύκλους, που εμπνέουν διαχρονικά την ποιητική φαντασία των λαών σύμφωνα με τις τυπολογίες των ειδικών (Μπόρχες, Νόρθροπ Φράι), τρείς τουλάχιστον έχουν βαθιές ρίζες στην αρχαία ελληνική παράδοση και καθοριστική σημασία για τη συγκρότηση της ποιητικής μυθολογίας του Σεφέρη. Ο μεγάλος πόλεμος (θέμα της Ιλιάδας) ιστορείται όχι με τρόπο επικό και ηρωικό αλλά από σκοπιά τραγική: ο ποιητής εστιάζει στη μοίρα των θυμάτων, των αιχμαλώτων και των αμάχων, στην οδύνη και στην καταστροφή. Το μακρινό και περιπετειώδες ταξίδι (θέμα του Οδυσσέα, του Σεβάχ και του Μεγαλέξανδρου της Φυλλάδας) αποτελεί τον κεντρικό άξονα ολόκληρου του σεφερικού έργου. Ο ταξιδιώτης περιπλανιέται σε παράξενους τόπους σε βορρά και νότο, αντιμετωπίζει εξωτικά, αλλόκοτα ή τερατώδη θεάματα, βασανίζεται, αλλά βιώνει και πρόσκαιρες εμπειρίες παραδείσιας ευτυχίας. Ο περιπλανώμενος ήρωας του Σεφέρη μοιάζει κατεξοχήν με τον Οδυσσέα του Δάντη, ο οποίος με τη σειρά του κατάγεται από την προομηρική παράδοση: νοσταλγεί μιαν ειδυλλιακή πατρίδα, όταν όμως επιστρέφει εκεί, ο τόπος του αποδεικνύεται στενός και γεμάτος απογοητεύσεις, ανίκανος να τον κρατήσει· ο ταξιδευτής αναγκάζεται να ξαναρχίσει τις περιπλανήσεις, για να γλυτώσει από το αίσθημα του πνιγμού.

Η πορεία του ταξιδιού κορυφώνεται (όπως στην Οδύσσεια και στη Φυλλάδα) με τη Νέκυια, την κατάβαση στον κόσμο των νεκρών, πεμπτουσία κάθε περιηγητικού μύθου. Ο ταξιδιώτης αντικρίζει τις τυφλές ψυχές που λιμνάζουν στο λίμπο, τους καταδικασμένους που παγιδεύονται στην αιώνια επανάληψη ή μεταμορφώνονται σε άψυχη ύλη. Όμως συναντάει και αφουγκράζεται μια μαγική καθοδηγητική μορφή (Τειρεσία, Πρωτέα, Σωκράτη), που του χαρίζει γνώση και δύναμη για να συνεχίσει. Συναφής είναι ο μύθος της αναζήτησης (quest, θέμα των Αργοναυτών και του ιερού Γκράαλ), η οποία παρακινεί τις περιπλανήσεις και τις περιπέτειες του ήρωα. Στη μυθολογία του Σεφέρη η αναζήτηση στοχεύει σε κάποιο είδος μυστικής εμπειρίας, ερωτικής ή πνευματικής, η οποία ανανεώνει την ύπαρξη (όπως κάνει παραδοσιακά το αντικείμενο της αναζήτησης στους θρύλους, το Γκράαλ, το βότανο του Γιλγαμές, το αθάνατο νερό του Μεγαλέξανδρου ή το καζάνι της Μήδειας). Το επίμοχθο δρομολόγιο της αναζήτησης περιλαμβάνει πολλά πισωγυρίσματα και ατυχίες, όπως όταν οι ιππότες-Αργοναύτες βρίσκουν το κάστρο της Ασίνης έρημο και τον βασιλιά μεταμορφωμένο σε νυχτερίδα. Εντέλει, όμως, ο επίμονος ήρωας αξιώνεται να αντικρίσει το ποθητό αντικείμενο στην καθαρότερη μορφή του, εκείνην του φωτός — από τη μικρή φλόγα όπου προσηλώνεται ο νεαρός Στρατής Θαλασσινός ώς τη φωταψία στο φινάλε της Κίχλης.

"If there is a general meaning behind the myth of the Fisher King it is that the terrible chaos and mystery of the Absolute Other can be resolved only through the renunciation of understanding, the return of the lost ideal of innocence – and that this has significant implications for the ideological meaning of the texts in which the myth is manifested. Roland Barthes famously described the myth as “neither a lie nor a confession: it is an inflexion.” Though operating from within an outdated and highly formalistic Saussurean semiological framework, his basic point holds true: the full meaning of a myth is not in what it denotes but what it connotes; the meaning which is transmitted without direct attention paid to it, subsumed as it is by the exterior sign. The Fisher King myth concerns the devastation of the present and the desire for a future which shall be a return to the past, but a past carefully constructed by the text."

First of all, we should consider whether Wagnerian works clearly show any influence from that medieval literature which was based on the adventures of that Briton warlord who dared facing the ruthless advancements of those ferocious invaders coming from the Continent. First of all, we cannot doubt that Arthurian matter is the source for two crucial Wagnerian operas.