[go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Matra MS120

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Matra MS120
Ilustracja
Matra MS120D
Kategoria

Formuła 1

Konstruktor

Matra

Projektant

Bernard Boyer

Dane techniczne
Nadwozie

monocoque z aluminium

Silnik

Matra 3.0 V12

Skrzynia biegów

Hewland, manualna, 5 biegów + wsteczny

Paliwo

Elf
Shell

Opony

Goodyear

Historia
Debiut

Grand Prix RPA 1970

Kierowcy

Jean-Pierre Beltoise
Henri Pescarolo
Chris Amon

Używany

19701972

Wyścigi

35

Wygrane

0

Pole position

2

Najszybsze okrążenie

2

Matra MS80

Matra MS120 – samochód Formuły 1 zaprojektowany przez Bernarda Boyera i wyprodukowany przez Matra Sports. Brał udział w sezonach 19701972 i był ostatnim samochodem Matry w Formule 1.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W 1969 roku Matra została przejęta przez Simkę. W tym samym roku ścigający się Matrą MS80 Jackie Stewart został mistrzem świata Formuły 1, a Matra zdobyła tytuł wśród konstruktorów. Jackie Stewart ścigał się wówczas dla zespołu Tyrrell Racing. Po przejęciu Matry Simca postawiła Tyrrellowi ultimatum, w myśl którego, jeśli chciałby nadal otrzymywać nadwozia Matry, to będzie musiał zgodzić się na zamianę silników Ford Cosworth DFV na silniki Matra V12. Tyrrell nie zgodził się na to i zerwał współpracę z Matrą.

Matra zdecydowała się na skonstruowanie następcy modelu MS80 wokół silnika V12, który dysponował mocą ok. 480 KM, ale zużywał więcej paliwa, niż Cosworth DFV. Jean-Luc Lagardère w ogóle założył, że samochód będzie wyprodukowany wyłącznie z francuskich części. Samochód został wyposażony w zupełnie nową skrzynię biegów. Bernard Boyer opracował zupełnie nowe, kanciaste nadwozie. Tylko zawieszenie pochodziło z modelu MS80.

Jean-Pierre Beltoise w sezonie 1970 punktował kilka razy, ale samochód nie był w stanie nawiązać wynikami do MS80. Beltoise tylko dwukrotnie był trzeci, w Belgii i we Włoszech. Trzecie miejsce zdobył także w Monako Henri Pescarolo. Na koniec sezonu Matra zajęła siódme miejsce w klasyfikacji konstruktorów.

Na sezon 1971 Pescarolo został zastąpiony przez Chrisa Amona, który następnie wygrał niewliczane do mistrzostw Grand Prix Argentyny. Poza Grand Prix RPA kierowcy Matry ścigali się wersją "B" modelu. Wersja ta miała bardziej stabilne zawieszenie, zaokrąglone linie i przednie skrzydło na całej szerokości. Pojazd nie zdołał jednak sprostać oczekiwaniom, Amon tylko raz zdobył podium (w Hiszpanii), ponadto wywalczył pole position w Grand Prix Włoch. Na koniec sezonu Matra zdobyła 9 punktów i ponownie siódme miejsce w klasyfikacji.

W tym czasie sponsoring stał się standardem w Formule 1. Matra nie miała jednak sponsora, ponieważ koncern sam chciał promować swoje produkty. Za główny cel postawiono sobie zwycięstwo "dla chwały Francji" w wyścigu 24h Le Mans, co było głównym źródłem wydatków koncernu[1]. Z tego powodu w sezonie 1972 Formuły 1 dla Matry ścigał się tylko Amon, który używał modeli 120C i 120D. Mimo trzeciego miejsca w Grand Prix Francji Matra zakończyła sezon na ósmym miejscu wśród konstruktorów. Po 1972 roku Matra wycofała się z Formuły 1 jako konstruktor, koncentrując się na wyścigach samochodów sportowych.

Wyniki w Formule 1

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Zespół Silnik Opony Kierowcy 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 Pkt. Msc.
1970 Equipe Matra Elf Matra V12 G ZAF ESP MCO BEL NLD FRA GBR DEU AUT ITA CND USA MEX 23 7
Francja Jean-Pierre Beltoise 4 NU NU 3 5 13 NU NU 6 3 8 NU 5
Francja Henri Pescarolo 7 NU 3 6 8 5 NU 6 14 NU 7 8 9
1971 Equipe Matra Sports Matra V12 G ZAF ESP MCO NLD FRA GBR DEU AUT ITA CND USA 9 7
Nowa Zelandia Chris Amon 5 3 NU NU 5 NU NU 6 10 12
Francja Jean-Pierre Beltoise 6 NU 9 7 7 NU 8
1972 Equipe Matra Matra V12 G ARG ZAF ESP MCO BEL FRA GBR DEU AUT ITA CND USA 12 8
Nowa Zelandia Chris Amon NU 15 NU 6 6 3 4 15 5 NU 6 15

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. EQUIPE MATRA SPORTS 1970 - 1972: THE SCREECHING EPOQUE. research-racing.de. [dostęp 2012-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-20)]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • José Rosinski: Matra: la saga, 1965-1982. Boulogne-Billancourt: ETAI, 1997. ISBN 2-7268-8301-X.