PL185992B1 - Sposób przechowywania i dozowania odczynników biochemicznych w zespołach pojemników oraz zespół pojemników do przechowywania i dozowania odczynników biochemicznych - Google Patents

Abstract

1. Sposób przechowywania i dozowania odczynników biochemicznych w zespolach pojemników, znamienny tym, ze przynajmniej dwa odczynniki, fizycznie oddzielone od siebie, wprowadza sie do zespolu zlozonego z wielu, a przynajmniej z jednego pojemnika, zawierajacego przynajmniej dwie oddziel- ne komory, przy czym w kazdej komorze przechowuje sie przynajmniej jeden odczynnik wprowadzany bezposrednio do naczynia reakcyjnego, nastepnie zestawia sie zespól pojemni- ków, umieszczajac je w kasecie tak, aby ich ilosc 1 polozenie odpowiadaly ilosci i polozeniu wszystkich lub przynajmniej czesci naczyn reakcyjnych w plytce wielopróbkowej, po czym przynajmniej jedna próbke umieszcza sie przynajmniej w jednym naczyniu reakcyjnym na plytce wielopróbkowej, a zespól pojem- ników w kasecie zestawia sie z plytka wielopróbkowa tak, aby kazdy pojemnik odpowiadal polozeniu jednego naczynia reakcyj- nego; po czym pojemniki opróznia sie z odczynników 5 Zespól pojemników do przechowywania 1 dozowania odczynników biochemicznych, znamienny tym, ze stanowi go przynajmniej jeden pojemnik wyposazony w kilka, a przynajm- niej dwie oddzielne komory (2), w których znajduje sie przynajm- niej jeden odczynnik wprowadzany bezposrednio do wspólpracu- jacego z tym pojemnikiem naczynia reakcyjnego, przy czym przynajmniej jedna z tych komór ma zamkniecie zabezpieczajace odczynnik przed oddzialywaniem atmosfery zewnetrznej, a ponadto kazdy pojemnik zespolu stanowi oddzielna jednostke przeznaczona do umieszczenia nad lub czesciowo w naczyniu reakcyjnym plytki wielopróbkowej, jak równiez stanowi element kasety z zespolem kilku takich pojemników. F i g . 1 a PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób przechowywania i dozowania odczynników biochemicznych w zespołach pojemników. Przedmiotem wynalazku jest również zespół pojemników do stosowania tego sposobu. Dotyczy to zwłaszcza odczynników używanych w niewielkich objętościach, co czyni je podatnymi na zanieczyszczenia, utlenianie i reakcje krzyżowe.

W ciągu ostatnich dziesięcioleci w diagnostyce medycznej szeroko upowszechniły się metody immunologiczne takie, jak analiza radioimmunologiczna (RIA), analiza wiązania enzymu (EIA) oraz analiza wiązania enzymu immunoabsorpcyjna (ELISA). W związku z wprowadzeniem tych metod jako standartowych pojawiła się konieczność zastosowania automatycznego pipetowania oraz jednoczesnego prowadzenia reakcji z wieloma próbkami. Do tego celu służą płytki, zwane dalej w opisie - płytkami wielopróbkowymi.

Typowa płytka wykonana jest wtryskowo z polistyrenu. Na jej prostokątnej powierzchni znajduje się szereg zagłębień, tworzących sieć. Stanowią one reaktory dla poszczególnych reakcji chemicznych i nazywane są studzienkami. Najbardziej istotnymi cechami charakterystycznymi płytki są: wymiary zewnętrzne - ze względu na możliwość dopasowania do standartowych aparatów, rozstawienie siatki (odległość pomiędzy środkami sąsiednich studzienek) oraz rozmieszczenie studzienek względem siebie i brzegów płytki. Najczęściej używa się płytek o wymiarach 128 x 85 x 14 mm, z 96 studzienkami rozmieszczonymi w ośmiu rzędach i dwunastu kolumnach, odległymi od siebie o około 9 mm. Spotyka się płytki o takich samych wymiarach, na których znajduje się 192, 384 i więcej studzienek, jak również takie, których wymiary są dwukrotnie mniejsze. Ostatnio wprowadzono do użytku płytki do techniki wielosensorowej, gdzie krańcowo małe objętości odczynników natryskuje się na powierzchnię absorbenta. W takiej technice wykorzystuje się płytki modyfikowane tak, aby pracowały jako sensory nukleotydów dużej gęstości, co znajduje zastosowanie przykładowo do detekcji mutacji genetycznych, skriningu genomu lub ustalania sekwencji. Określenie „płytki wielopróbkowe” obejmuje także płytki silikonowe o różnej konstrukcji.

Przy rutynowej pracy z płytkami wielopróbkowymi istotne jest zwiększenie szybkości przenoszenia odczynników. Temu celowi służą zestawy wielopipetowe, umożliwiające jednoczesne wprowadzanie odczynników do wszystkich studzienek. Najbardziej złożoną ich odmianą są roboty do pipetowania, gdzie elektroniczne sterowanie umożliwia dokładne naprowadzanie i opróżnianie ustników pipet. Zasadniczym problemem przy ich konstruowaniu jest uzyskanie optymalnych parametrów pracy, jak dokładność przeciętnie dozowanej porcji płynu (zwykle gorsza dla małych objętości) i ilość dozowanych próbek w jednostce czasu. Dodatkowo pod uwagę należy wziąć koszt zakupu, efektywność ekonomiczną przy malej ilości próbek, wielkość urządzenia oraz możliwości oczyszczania części aparatu z pozostałości poprzednio używanych odczynników, jak również zabezpieczenie przed zanieczyszczeniami z otaczającego powietrza.

Obecnie używane roboty dzielą się na dwie grupy, zależnie od tego, czy do zasysania i dozowania używa się tych samych ustników. W dozownikach przepompowujących odczynniki zasysane są ze zbiorników przez ustniki ssące, a następnie pompowane do reaktorów przez ustniki dozujące. W dozownikach pipetujących używa się jednego zestawu ustników.

Roboty pierwszego typu charakteryzują się dobrą dokładnością dozowania małych objętości, ale szybkość ich działania jest mniejsza; dla drugiego typu - zależności są odwrotne.

185 992

Kolejnymi niedogodnościami przy stosowaniu obu typów robotów są: niska opłacalność przy ilości próbek mniejszej od 500, nieodpowiednia ochrona przed zanieczyszczeniami z powietrza, a dla przepompowujących - także wysoki koszt i utrudnione oczyszczanie ustników.

W przemysłowych procesach syntezy odczynników używane są duże, wolno działające i kosztowne roboty przepompowujące, które zapewniają dużą dokładność dozowania oraz ochronę przed zanieczyszczeniami.

Roboty laboratoryjne charakteryzują, się zwartą konstrukcją, niższym kosztem i szybkim działaniem, ale ich dokładność jest mniejsza, a możliwość wprowadzenia zanieczyszczeń - większa.

Najkorzystniejszym rozwiązaniem byłaby konstrukcja łącząca zalety obu rodzajów robotów. Uzyskać to można przez wstępne wymieszanie odczynników w reaktorze dostarczonym przez użytkownika, któremu pozostaje tylko odpowiednie ich dozowanie.

Niedogodności takiego rozwiązania wynikają z tego, że po pierwsze -jest duża różnorodność stosowanych reaktorów, a po drugie - wstępne wymieszanie odczynników może zapoczątkować rozmaite reakcje chemiczne, co obniża czułość i czas przechowywania mieszaniny.

Z opisu patentowego Stanów Zjednoczonych AP nr US-A-3 554 705 znany jest pojemnik do odczynników, w którym są one przechowywane w oddzielnych komorach. W opisie i zastrzeżeniach nie podano objętości gromadzonych materiałów, ale z konstrukcji komór wynika, że nie są one odpowiednie dla objętości tak małych, że opróżnienie pojemnika wymaga odwirowania.

Z europejskiego opisu patentowego nr EP 678 745 Al znany jest sposób przenoszenia przez odwirowanie materiału z ostro zakończonego pojemnika do reaktora, po nakłuciu membrany zamykającej reaktor. Nie dotyczy to jednak przechowywania i dozowania odczynników chemicznych.

Z opisu patentowego Stanów Zjednoczonych AP nr 3,582,283 znana jest płytka do przechowywania, ewentualnie także dozowania odczynników w postaci tabletek. Składa się ona z dwóch warstw, z których dolna ma niewielką wytrzymałość na rozrywanie. Pod naciskiem odpowiedniego tłoczka, dolna warstwa opakowania ulega rozerwaniu i tabletka jest wyciskana do specjalnie dopasowanego naczynia reakcyjnego. Taka konstrukcja przypomina opakowania typu blister - pack, szeroko stosowane do pakowania leków. Nie nadaje się ona do zastosowań biochemicznych, gdzie dozowane są małe ilości ciekłych odczynników, a zwłaszcza do współpracy z płytką wielopróbkową.

Z niemieckiego opisu patentowego nr DE 4419759 znane jest naczynie reakcyjne, składające się z jednej komory, w której poszczególne odczynniki są oddzielone warstwami wosku. Po ogrzaniu zachodzi stopienie się wosku, zetknięcie odczynników i ich przereagowanie. Nie występują tu oddzielne pojemniki na odczynniki, a przebieg reakcji wynika z doboru odczynników w danym naczyniu reakcyjnym.

Ze zgłoszenia PCT pod nr WO 93/09872 znana jest zminiaturyzowana płytka wielopróbkowa i współpracujący z tą płytką dozownik do odczynników. Odczynniki pobierane są w wyniku zanurzenia wystających elementów dozownika (typu zębów grzebienia), a następnie przenoszone do naczyń reakcyjnych na płytce standardowej lub zminiaturyzowanej według wynalazku. Rozmieszczenie występów dozownika jest takie samo, jak naczyń reakcyjnych na płytce, przy czym na jedno naczynie może przypadać kilka występów. Taka konstrukcja dozownika nie pozwala na przechowywanie odczynników, a także na odizolowanie ich od wpływu otoczenia oraz na jednoczesne dozowanie kilku odczynników.

Szczególne problemy stwarza przenoszenie krańcowo małych objętości odczynników rzędu kilku mikrolitrów Często są one pokrywane warstwą wosku lub lepkiego oleju w celu zabezpieczenia przed odparowaniem i utlenieniem. Oderwanie takich porcji materiałów od ścianek naczynia wymaga użycia siły przewyższającej siłę ciężkości.

Celem wynalazku jest opracowanie konstrukcji urządzenia dozującego, zwłaszcza do zastosowań w analizach biochemicznych. Dotyczą one wykrywania obecności składników biochemicznych, przykładowo protein, enzymów i oligonukleotydów, oraz organizmów chorobotwórczych i komórek zmienionych patologicznie, jak komórki rakowe. Celem jest

185 992 zwłaszcza opracowanie systemu przechowywania odczynników w sposób bezpieczny i chroniący je przed zanieczyszczeniem, a następnie dokładnego i powtarzalnego dozowania, przy minimalnej ilości operacji. Powinno to pozwolić na wyeliminowanie ręcznego lub automatycznego pipetowania oraz innych wad dotychczasowych rozwiązań.

Cel ten uzyskano w rozwiązaniu według wynalazku przez opracowanie sposobu przechowywania i dozowania odczynników, który charakteryzuje się tym, że przynajmniej dwa odczynniki, fizycznie oddzielone od siebie, wprowadza się do zespołu złożonego z wielu, a przynajmniej z jednego pojemnika, zawierającego przynajmniej dwie oddzielne komory, przy czym w każdej komorze przechowuje się przynajmniej jeden odczynnik wprowadzany bezpośrednio do naczynia reakcyjnego. Z kolei zestawia się zespół pojemników, umieszczając je w kasecie tak, aby ich ilość i położenie odpowiadały ilości i położeniu wszystkich lub przynajmniej części naczyń reakcyjnych w płytce wielopróbkowej, po czym przynajmniej jedną próbkę umieszcza się przynajmniej w jednym naczyniu reakcyjnym na płytce wielopróbkowej. Zespół pojemników w kasecie zestawia się z płytką wielopróbkową tak, aby każdy pojemnik odpowiadał położeniu jednego naczynia reakcyjnego; po czym pojemniki opróżnia się z odczynników.

Korzystnym rozwiązaniem wynalazku jest sposób, w którym przynajmniej jeden odczynnik znajduje się w postaci roztworów o różnym stężeniu w kolejnych pojemnikach, z których jest podawany do naczyń reakcyjnych odpowiadających położeniu tych pojemników.

Innym korzystnym rozwiązaniem wynalazku jest sposób, w którym pojemniki opróżnia się w kilku etapach, przy czym w każdym etapie dozuje się przynajmniej jeden odczynnik, natomiast pojemniki opróżnia się korzystnie przez podwyższenie temperatury, użycie siły zewnętrznej, lub przez ich dowolną kombinację, a następnie przez odwirowanie.

Przedmiotem wynalazku realizującym postawiony cel jest także zespół pojemników, który charakteryzuje się tym, że stanowi go przynajmniej jeden pojemnik wyposażony w kilka, a przynajmniej w dwie oddzielne komory, w których znajduje się przynajmniej jeden odczynnik wprowadzany bezpośrednio do współpracującego z tym pojemnikiem naczynia reakcyjnego, przy czym przynajmniej jedna z tych komór ma zamknięcie zabezpieczające odczynnik przed oddziaływaniem atmosfery zewnętrznej. Ponadto, każdy pojemnik zespołu jest oddzielną jednostką przeznaczoną do umieszczenia nad lub częściowo w naczyniu reakcyjnym płytki wielopróbkowej, jak również stanowi element kasety z zespołem kilku takich pojemników.

Korzystnym rozwiązaniem wynalazku jest zespół pojemników, w którym objętości odczynników zawartych w pojemniku są tak małe, iż ich oddzielenie od ścianek komór wymaga odwirowania.

Ogólnie objętości odczynników zawartych w pojemniku wynoszą od 1 do 200 μΐ, przy czym poszczególne odczynniki w komorach pojemnika rozdzielone są korzystnie warstwą materiału uszczelniającego.

Korzystnym rozwiązaniem wynalazku jest zespół pojemników, w którym otwór wylotowy przynajmniej jednej komory pojemnika jest wyposażony w zamknięcie, przy czym zamknięcie to jest otwierane przez oddziaływanie podwyższonej temperatury, odwirowanie, oddziaływanie siły zewnętrznej, względnie ich dowolnej kombinacji.

Ponadto, zamknięcie komory pojemnika może być otwierane jednocześnie z zamknięciami innych jego komór albo też niezależnie od otwierania zamknięć innych jego komór.

W innym korzystnym rozwiązaniu wynalazku przynajmniej w jednej z komór pojemnika znajduje się kapilara zawierająca odczynnik, przy czym korzystnie kapilara ta jest wieloprześwitowa, bądź też składa się z rurki i przesuwnego rdzenia, którego położenie reguluje objętość kapilary.

Ponadto, zespół pojemników według wynalazku jest korzystnie wyposażony w kasetę, w której ustawione są pojemniki, zaś liczba i położenie tych pojemników odpowiada liczbie i położeniu przynajmniej części naczyń reakcyjnych w płytce wielopróbkowej.

185 992

Sposób przechowywania i dozowania odczynników oraz konstrukcja zespołu pojemników według wynalazku wykazuje zatem istotne różnice w stosunku do przeciwstawionych opisów patentowych, umożliwiając:

a/ przechowywanie odczynników w oddzielnych komorach, bądź w jednej komorze (rozdzielone warstwą materiału uszczelniającego) b/ zabezpieczenie odczynników przed oddziaływaniem atmosfery zewnętrznej dzięki możliwości zamknięcia komór c/ podawanie odczynnika o różnym stężeniu do kolejnych naczyń reakcyjnych d/ stosowanie bardzo małych objętości odczynników e/ podawanie odczynników w dowolnej kolejności w wyniku jednoczesnego lub niezależnego otwierania zamknięć komór f/ łączenie pojemników w zespoły.

Przedmiot wynalazku w przykładzie wykonania pokazany jest na rysunku, na którym fig. 1a - przedstawia pojemnik według wynalazku w przekroju, fig. 1b - pojemnik z fig. 1a w widoku perspektywicznym, fig. 2 - schemat współpracy pojemników z płytką wielopróbkową, fig. 3A i 3B - dwie odmiany konstrukcji pojemników według wynalazku, fig. 4 - odmianę urządzenia według wynalazku, w której jeden z odczynników znajduje się w otwartej kapilarze, umieszczonej w jednej z komór, w przekroju; a fig. 5 - urządzenie według wynalazku ustawione do współpracy ze studzienkami na płytce wielopróbkowej, w widoku perspektywicznym.

Istotą sposobu według wynalazku jest przechowywanie i dozowanie odczynników przy pomocy urządzenia, w którym są one rozdzielone i chronione od wpływów atmosferycznych. Odczynniki usuwa się przez odwirowanie. W odmianach konstrukcji według wynalazku otwiera się uprzednio komorę, która może być zamknięta przez zatyczkę, zawór, błonę, membranę, a także olej lub płyn o odpowiedniej lepkości.

W komorach pojemników według wynalazku umieszcza się zwykle porcje odczynników o objętościach mniejszych od 100 μΐ, zwłaszcza rzędu 0.001 - 0.5 μΐ. Objętości porcji służących do przemywania wynoszą 200 - 500 μΕ

Figura 1a przedstawia schematycznie pojemnik 1 z oddzielnymi komorami 2, w których umieszcza się małe porcje odczynników (zaciemnione na rysunku). Uszczelnienia 3, wykonane z wosku lub lepkiego materiału organicznego, oddzielają te odczynniki od otoczenia. Same komory mogą być zamknięte pokrywami 4 w postaci zatyczek lub termoplastycznych membran.

Figura 1b przedstawia wyżej opisany pojemnik w widoku perspektywicznym, z jednym z możliwych rozmieszczeń komór. Ilość i rozmieszczenie komór może być różne.

Na figurze 2 pokazano, w jaki sposób można umieścić więcej niż jeden pojemnik 1A i 1B w uchwycie kasety tak, aby dopasować ilość i rozmieszczenie pojemników do ilości i rozmieszczenia studzienek na płytce wielopróbkowej. W pojemniku 1a usunięto uszczelkę z lewej komory i przeniesiono odczynnik do studzienki, pozostawiając na swoich miejscach: uszczelkę 4 prawej komory oraz odczynniki i ich warstwy uszczelniające 3' i 3. W pojemniku 1B wyjęto uszczelnienia 4 i 3' pozostawiając trzeci odczynnik i jego uszczelnienie 3.

Komory pojemnika według wynalazku mogą być dodatkowo zamykane ruchomą pokrywą, zatyczką, uszczelką lub błoną. Na fig. 3a i 3b pokazano dwie odmiany konstrukcji według wynalazku, gdzie uszczelnienie 4 otwiera się mechanicznie: na fig. 3a - jednocześnie, a na fig. 3b - niezależnie dla obu komór.

Jedną z odmian konstrukcyjnych zamykaczy mogą być płytki z rowkami i wypukłościami dopasowanymi do kształtu zamykanych części (fig. 3A i 3B ), zwane „płytkami dociskowymi”.

Na fig. 4 przedstawiono schematycznie pojemnik, w którym w komorze umieszczono kapilarę z otwartym końcem, zawierającą odczynnik. Wykonuje się to dla porcji o bardzo małej objętości, rzędu 0.001 - 0.50 μ!, zapewniając im dobrą ochronę od wpływu otoczenia.

Odmierzanie, przechowywanie i dozowanie krańcowo małych porcji, rzędu mniej niż 50 nanolitrów, stwarza szczególne trudności. Dotychczas najczęściej stosowano natryskiwanie. Badania twórców wynalazku wykazały, że zachowanie się takich porcji zależy od stosunku objętości do powierzchni, jaką zajmują. Im ta powierzchnia jest większa (co dotyczy ka185 992 pilary długiej i wąskiej), tym mniejsze przemieszczenie płynu zachodzi po przecięciu kapilary. W związku z tym, w jednej z odmian konstrukcji według wynalazku wprowadza się rdzeń do środka kapilary, co ogranicza objętość. Zwiększenie wysokości słupa płynu zmniejsza wpływ operacji przecinania na dokładność dozowania.

W jeszcze innym rozwiązaniu konstrukcji według wynalazku, kapilara na fig. 4 może być wieloprześwitowa.

Na fig. 5 przedstawiono korzystną konstrukcję kasety według wynalazku, w której kilka pojemników na odczynniki umieszczono tak, że ich ilość i rozmieszczenie odpowiada, przynajmniej częściowo, ilości i rozmieszczeniu studzienek na płytce wielopróbkowej. W idealnym przypadku pojemniki umieszcza się w jednej kasecie, w ośmiu rzędach i dwunastu kolumnach tak, aby mogły współpracować ze standartową płytką z 96 studzienkami.

W pojemnikach mogą znajdować się różne odczynniki lub ten sam odczynnik w różnych stężeniach. Pozwala to umieszczać w kasetach zestawy odpowiednie do potrzeb, a także uzyskiwać w wybranych rzędach i kolumnach płytki np. gradient stężeń do reakcji optymalizacji.

Zamknięcia komór otwiera się przez działanie podwyższonej temperatury, odwirowanie lub przyłożenie zewnętrznej siły. Podwyższanie temperatury odbywa się w zakresie od temperatury przechowywania niższej lub równej - 18°C do temperatur - 4°C, + 8°C, + 20°C, i wyższych. W przypadku wirowania stosuje się różne prędkości tak, aby regulować siłę działającą na zamknięcia. Działanie siły zewnętrznej realizuje się za pomocą różnych mechanizmów.

W konstrukcjach według wynalazku pojemnik może zawierać przynajmniej jeden z odczynników, wybranych z grupy, do której należą: polimeraza DNA, polimeraza RNA, odwrotna transkryptaza, urazylo-N-glikolaza, ligaza DNA, katalityczny kwas rybonukleinowy, dezoksyrybonukleotydy, rybonukleotydy, oligonukleotydy, barwniki fluorescencyjne, albumina z serum wołowego, formamid, glicerol, bufory, siarczan amonowy, dwumetylosulfotlenek, detergenty anionowe lub niejonowe.

Przy zastosowaniu pojemników i sposobu według wynalazku uzyskuje się szczególnie korzystny przebieg następujących reakcji: reakcja łańcuchowa polimerazy (PCR), reakcja łańcuchowa ligazy (LCR), tunelowa reakcja łańcuchowa ligazy, wzmocnienie oparte na sekwencji RNA/DNA (NASBA), replikacja RNA z autokorekcją sekwencji (3SR), wzmocnienie regulowane transkrypcją (TMA), usunięcie zwoju (SDA), wzmocnienie matrycy, wzmocnienie sygnału, lub kombinacji dowolnych z tych reakcji.

Inne korzystne wykorzystanie pojemników lub systemu według wynalazku dotyczy ustalania obecności lub absencji jednej lub wielu sekwencji nukleotydów, które są częścią któregokolwiek z następujących kwasów nukleinowych: genomów wirusowych, kwasów nukleinowych pochodzących z komórek bakteryjnych lub komórek eukariotycznych, albo regionów kodu nukleinowego z komórek kręgowców używanych do typowania tkanek. Dalsze korzystne zastosowania przedmiotów wynalazku obejmują:

- identyfikację wirusów takich jak: HIV, wirus molylicy, wirus żółtaczki, cytomegalowirus, i podobnych;

- identyfikację komórek pochodzących z następujących mikroorganizmów: Chlamydia, Rickettsia, Mycobacterium, Haemophilus, Neisseria, Streptococcus, Listeria, Cryptococcus, Coccoides, Blastomyces, Histoplasma, lub podobnych,

- identyfikację komórek rakowych.

Opisano korzystne rozwiązania wynalazku według najlepszej wiedzy autorów, co nie oznacza, że jego oczywiste odmiany nie będą objęte ochroną w zakresie przedstawionym w zastrzeżeniach patentowych.

185 992

185 992

Fg.3b

4'

185 992

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 50 egz. Cena 2,00 zł.

Claims (16)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Sposób przechowywania i dozowania odczynników biochemicznych w zespołach pojemników, znamienny tym, że przynajmniej dwa odczynniki, fizycznie oddzielone od siebie, wprowadza się do zespołu złożonego z wielu, a przynajmniej z jednego pojemnika, zawierającego przynajmniej dwie oddzielne komory, przy czym w każdej komorze przechowuje się przynajmniej jeden odczynnik wprowadzany bezpośrednio do naczynia reakcyjnego, następnie zestawia się zespół pojemników, umieszczając je w kasecie tak, aby ich ilość i położenie odpowiadały ilości i położeniu wszystkich lub przynajmniej części naczyń reakcyjnych w płytce wielopróbkowej, po czym przynajmniej jedną próbkę umieszcza się przynajmniej w jednym naczyniu reakcyjnym na płytce wielopróbkowej, a zespół pojemników w kasecie zestawia się z płytką wielopróbkową tak, aby każdy pojemnik odpowiadał położeniu jednego naczynia reakcyjnego; po czym pojemniki opróżnia się z odczynników.
2. 2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, przynajmniej jeden odczynnik znajduje się w postaci roztworów o różnym stężeniu w kolejnych pojemnikach, z których jest podawany do naczyń reakcyjnych odpowiadających położeniu tych pojemników.
3. 3. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że pojemniki opróżnia się w kilku etapach, przy czym w każdym etapie dozuje się przynajmniej jeden odczynnik.
4. 4. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że pojemniki opróżnia się przez podwyższenie temperatury, użycie siły zewnętrznej, lub przez ich dowolną kombinację, a następnie przez odwirowanie.
5. 5. Zespół pojemników do przechowywania i dozowania odczynników biochemicznych, znamienny tym, że stanowi go przynajmniej jeden pojemnik wyposażony w kilka, a przynajmniej dwie oddzielne komory (2), w których znajduje się przynajmniej jeden odczynnik wprowadzany bezpośrednio do współpracującego z tym pojemnikiem naczynia reakcyjnego, przy czym przynajmniej jedna z tych komór ma zamknięcie zabezpieczające odczynnik przed oddziaływaniem atmosfery zewnętrznej, a ponadto każdy pojemnik zespołu stanowi oddzielną jednostkę przeznaczoną do umieszczenia nad lub częściowo w naczyniu reakcyjnym płytki wielopróbkowej, jak również stanowi element kasety z zespołem kilku takich pojemników.
6. 6. Zespół pojemników według zastrz. 5, znamienny tym, że objętości odczynników zawartych w pojemniku są tak małe, iż ich oddzielenie od ścianek komór wymaga odwirowania.
7. 7. Zespół pojemników według zastrz. 5, znamienny tym, że objętości odczynników zawartych w pojemniku wynoszą od 1 do 200 pl.
8. 8. Zespół pojemników według zastrz. 5, znamienny tym, że odczynniki w komorach pojemnika rozdzielone są warstwą materiału uszczelniającego (3).
9. 9. Zespół pojemników według zastrz. 5, znamienny tym, że otwór wylotowy przynajmniej jednej komory pojemnika jest wyposażony w zamknięcie (4, 4', 4).
10. 10. Zespół pojemników według zastrz. 9, znamienny tym, że zamknięcie (4, 4', 4) komory pojemnika jest otwierane przez oddziaływanie podwyższonej temperatury, odwirowanie, oddziaływanie siły zewnętrznej, względnie ich dowolnej kombinacji.
11. 11. Zespół pojemników według zastrz. 9 albo 10, znamienny tym, że zamknięcie (4) komory pojemnika jest otwierane jednocześnie z zamknięciami innych jego komór.
12. 12. Zespół pojemników według zastrz. 9 albo 10, znamienny tym, że zamknięcie (4, 4') komory pojemnika jest otwierane niezależnie od otwierania zamknięć innych jego komór.
13. 13. Zespół pojemników według zastrz. 5, znamienny tym, że przynajmniej w jednej z komór (2) pojemnika znajduje się kapilara zawierająca odczynnik.

    185 992
14. 14. Zespół pojemników według zastrz. 13, znamienny tym, że kapilara jest wieloprześwitowa.
15. 15. Zespół pojemników według zastrz. 13, znamienny tym, że kapilara składa się z rurki i przesuwnego rdzenia, którego położenie reguluje objętość kapilary.
16. 16. Zespół pojemników według zastrz. 5, znamienny tym, że jest wyposażony w kasetę, w której ustawione są pojemniki, przy czym liczba i położenie tych pojemników odpowiada liczbie i położeniu przynajmniej części naczyń reakcyjnych w płytce wielopróbkowej.