[go: up one dir, main page]
Naar inhoud springen

TT Assen 1982

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Nederland TT Assen 1982
Officiële naam Grote Prijs van Nederland der KNMV
Land Vlag van Nederland Nederland
Datum 26 juni 1982
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Eerste Vlag van Italië Franco Uncini
Tweede Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
350 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé
Eerste Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé
Tweede Vlag van Duitsland Toni Mang
Derde Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North
250 cc
Poleposition Vlag van België Didier de Radiguès
Snelste ronde Vlag van Australië Jeffrey Sayle
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre
Derde Vlag van Australië Jeffrey Sayle
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Snelste ronde Vlag van Spanje Ángel Nieto
Eerste Vlag van Spanje Ángel Nieto
Tweede Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Derde Vlag van Italië Pierluigi Aldrovandi
50 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Eerste Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Tweede Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Derde Vlag van Spanje Ricardo Tormo
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Tweede Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Duitsland Michael Burkhardt
Derde Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber

De TT Assen 1982 was zesde Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1982. De races werden verreden op 26 juni 1982 op het TT Circuit in Assen.

Algemeen

[bewerken | brontekst bewerken]

Voor de TT van Assen hadden de teams en coureurs een pauze van vier weken gehad. Honda gebruikte dit om de NS 500-racers terug te halen naar Japan en te voorzien van carbonfiber wielen en remschijven en aluminium frames. De Nederlanders Boet van Dulmen en Jack Middelburg werden verrast doordat ze allebei fabrieksracers kregen: Van Dulmen een Yamaha OW 60 en Middelburg een Suzuki XR 40. In Assen startten alle klassen, maar toen een zware regenbui de 500cc-race verstoorde kwam men wel in tijdnood. De 50cc-klasse startte al om 10.00 uur, toen een groot aantal van de 140.000 toeschouwers nog onderweg naar het circuit was.

500 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Fabrieksracers voor Boet van Dulmen en Jack Middelburg
Zowel Jack Middelburg als Boet van Dulmen kregen in Assen fabrieksracers. Beiden waren kansloos in het wereldkampioenschap, Boet doordat hij als privérijder een te trage Suzuki had en Jack omdat hij fysieke problemen had gehad. Boet van Dulmen kreeg een semi-fabrieks Yamaha OW 60 op aandringen van Kenny Roberts, die van andere Yamaha-rijders geen steun kreeg. Het HB-Suzuki-team werd geplaagd door tegenvallende resultaten van Virginio Ferrari, die tijdens een training geblesseerd was geraakt, en Randy Mamola. Mamola moest zijn reservemachine afstaan aan Jack Middelburg, die steun moest gaan verlenen aan Franco Uncini van het Gallina-Suzuki-team. Na zijn goede prestatie in de TT van Assen mocht Middelburg de XR 40 het hele seizoen houden.

Hoewel zich donkere wolken samenpakten en het in de 250cc-race al wat gedruppeld had, stond het hele 500cc-veld op slicks. De race begon met een snelle start van Kenny Roberts, Franco Uncini en Randy Mamola (vanaf de vierde startrij), terwijl de Yamaha van Graeme Crosby stilviel toen hij erop sprong. Mamola en Uncini sloegen meteen een gaatje, terwijl Barry Sheene de achtervolgers aanvoerde. In de tweede ronde bestond de kopgroep uit Uncini, gevolgd door Roberts, Middelburg en Sheene. Freddie Spencer was vijfde, gevolgd door Van Dulmen en Crosby, die zich allebei naar voren hadden gevochten. Toen begon het te regenen en in de zevende ronde sloeg regenrijder Middelburg toe: hij nam de leiding over en zowel Roberts als Uncini hadden duidelijk meer moeite met de natte baan. Het begon steeds harder te regenen en Takazumi Katayama ging de pit in om banden te wisselen. Kenny Roberts was de eerste die viel. Hij liep aanvankelijk weg, maar sprintte terug om zijn motorfiets uit een brandende plas benzine te redden. Even later vielen ook Ferrari, Crosby en Spencer, terwijl Middelburg een flinke voorsprong had maar naar de jury gebaarde dat de wedstrijd gestaakt moest worden. Dat gebeurde ook, maar pas nadat Middelburg, Uncini en Sheene gepasseerd waren. Zij reden als enigen een achtste ronde, waarbij Middelburg zijn taak als knecht uitvoerde door Uncini voorbij te laten. Nu de race na zeven ronden was afgevlagd telde de doorkomst na zes ronden en waren alle valpartijen buiten de race gebeurd. Er werd besloten volgens het manche-systeem te werken: De eerste na zes ronden (Roberts) kreeg 1 punt, de tweede (Uncini) 2 punten, de derde (Sheene) drie punten enzovoort. De tweede manche moest over 10 ronden verreden worden om de Grand Prix te laten meetellen voor het wereldkampioenschap en alle gevallen rijders mochten starten, mits ze hun beschadigde machines rijklaar wisten te krijgen. De lukte bijna iedereen, maar Freddie Spencer constateerde op de grid dat zijn stuurpen was gebroken, wat men in de pit niet had opgemerkt. De zon scheen bij de start en op een paar natte plekjes na was de baan weer droog, zodat iedereen opnieuw op slicks startte. Dat deed Sheene als snelste, heel even gevolgd door Mamola, maar al in de eerste ronde nam Middelburg de leiding over. Samen met Sheene ging hij ervandoor, terwijl Uncini zich naar de derde plaats opwerkte, ver achter de leiders. Middelburg werd echter van zijn Suzuki geworpen en Sheene kwam op kop, maar in de zevende ronde maakte hij een slippertje, waardoor het stuur omsloeg, een stroomlijnsteun brak en de voorvork een tik kreeg. Uncini kwam al snel voorbij en reed naar de overwinning, maar ook Crosby en Roberts passeerden Barry Sheene nog. Uncini had wel veel geluk: zijn achterremverankering was afgebroken en had de hele remklauw meegenomen. In de eindrangschikking werden de manchepunten opgeteld en was Uncini totaalwinnaar, voor Roberts en Sheene.

Uitslag 500 cc 1e manche (6 ronden)

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 1
2 Vlag van Italië Franco Uncini Gallina-Suzuki 2
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene John Player-Yamaha 3
4 Vlag van Nederland Jack Middelburg HB-Suzuki 4
5 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer RSC-Honda 5
6 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Marlboro-Yamaha 6
7 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HB-Suzuki 7
8 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Yamaha 8
9 Vlag van Japan Takazumi Katayama RSC-Honda 9
10 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 10
11 Vlag van Frankrijk Marc Fontan Sonauto-Yamaha 11
12 Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini Suzuki 12
13 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Suzuki 13
14 Vlag van Italië Marco Lucchinelli RSC-Honda 14
15 Vlag van Zwitserland Andreas Hofmann Suzuki 15
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam R&D-Honda[1] 16
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Yamaha 17
18 Vlag van Nieuw-Zeeland Stuart Avant Suzuki 18
19 Vlag van Italië Graziano Rossi Marlboro-Yamaha 19
20 Vlag van Finland Seppo Rossi Suzuki 20
21 Vlag van Italië Loris Reggiani Gallina-Suzuki 21
22 Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Sanvenero 22
23 Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki 23
24 Vlag van Italië Lorenzo Ghiselli Suzuki 24
25 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Yamaha 25
26 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Guy Suzuki 26
27 Vlag van Nederland Henk de Vries Suzuki 27
28 Vlag van Japan Hiroyuki Kawasaki Suzuki 28
29 Vlag van Spanje Víctor Palomo Suzuki 29
30 Vlag van Italië Virginio Ferrari HB-Suzuki 30
31 Vlag van Zweden Peter Sjöström Suzuki 31
32 Vlag van Italië Leandro Becheroni Suzuki 32
33 Vlag van Nederland Rinus van Kasteren Suzuki 33
34 Vlag van Nederland Peter Looijesteijn Suzuki 34
35 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Sanvenero 35
DNS Vlag van Italië Guido Paci Yamaha Blessure[2]

Uitslag 500 cc 2e manche (10 ronden)

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Punten
1 Vlag van Italië Franco Uncini Gallina-Suzuki 1
2 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Marlboro-Yamaha 2
3 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 3
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene John Player-Yamaha 4
5 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Yamaha 5
6 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HB-Suzuki 6
7 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 7
8 Vlag van Frankrijk Marc Fontan Sonauto-Yamaha 8
9 Vlag van Japan Takazumi Katayama RSC-Honda 9
10 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Suzuki 10
11 Vlag van Italië Loris Reggiani Gallina-Suzuki 11
12 Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini Suzuki 12
13 Vlag van Italië Graziano Rossi Marlboro-Yamaha 13
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam R&D-Honda[1] 14
15 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Sanvenero 15
16 Vlag van Nieuw-Zeeland Stuart Avant Suzuki 16
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Yamaha 17
18 Vlag van Spanje Víctor Palomo Suzuki 18
19 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Yamaha 19
20 Vlag van Zwitserland Andreas Hofmann Suzuki 20
21 Vlag van Finland Seppo Rossi Suzuki 21
22 Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Sanvenero 22
23 Vlag van Japan Hiroyuki Kawasaki Suzuki 23
24 Vlag van Nederland Henk de Vries Suzuki 24
25 Vlag van Zweden Peter Sjöström Suzuki 25
26 Vlag van Nederland Peter Looijesteijn Suzuki 26
27 Vlag van Italië Leandro Becheroni Suzuki 27
28 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Guy Suzuki 28
29 Vlag van Nederland Rinus van Kasteren Suzuki 29
30 Vlag van Italië Lorenzo Ghiselli Suzuki 30
31 Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki 31
DNF Vlag van Italië Virginio Ferrari HB-Suzuki 32
DNF Vlag van Italië Marco Lucchinelli RSC-Honda 33
DNF Vlag van Nederland Jack Middelburg HB-Suzuki Val 34
DNS Vlag van Italië Guido Paci Yamaha Blessure[2]
DNS Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer RSC-Honda Stuurpen

Uitslag 500 cc totaal

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Franco Uncini Gallina-Suzuki 46"38'10 3 3 / 15
2 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 46"43'65 1 4 / 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene John Player-Yamaha 46"41'67 2 7 / 10
4 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Marlboro-Yamaha 46"45'04 4 8 / 8
5 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Suzuki 48"10'10 13 13 / 6
6 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Yamaha 47"10'71 9 13 / 5
7 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 7 17 / 4
8 Vlag van Japan Takazumi Katayama RSC-Honda 11 18 / 3
9 Vlag van Frankrijk Marc Fontan Sonauto-Yamaha 14 19 / 2
10 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Suzuki 12 19 / 1
11 Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini Suzuki 26 24 / 0
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam R&D-Honda[1] 19 30 / 0
13 Vlag van Italië Graziano Rossi Marlboro-Yamaha 29 32 / 0
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Yamaha 17 34 / 0
15 Vlag van Nieuw-Zeeland Stuart Avant Suzuki 24 34 / 0
16 Vlag van Zwitserland Andreas Hofmann Suzuki 20 35 / 0
17 Vlag van Finland Seppo Rossi Suzuki 18 41 / 0
18 Vlag van Italië Loris Reggiani Gallina-Suzuki 21 42 / 0
19 Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Sanvenero 10 44 / 0
20 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Yamaha 33 44 / 0
21 Vlag van Spanje Víctor Palomo Suzuki 27 47 / 0
22 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Sanvenero 15 50 / 0
23 Vlag van Japan Hiroyuki Kawasaki Suzuki 22 51 / 0
24 Vlag van Nederland Henk de Vries Suzuki 30 51 / 0
25 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Guy Suzuki 31 54 / 0
26 Vlag van Zweden Peter Sjöström Suzuki 32 56 / 0
27 Vlag van Italië Leandro Becheroni Suzuki 36 59 / 0
28 Vlag van Nederland Peter Looijesteijn Suzuki 34 60 / 0
29 Vlag van Nederland Rinus van Kasteren Suzuki 37 62 / 0
DNS Vlag van Italië Guido Paci Yamaha Blessure[2] 23

Top tien WK-tussenstand 500 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Italië Franco Uncini Gallina-Suzuki 63
2 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 60
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene John Player-Yamaha 46
4 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Marlboro-Yamaha 34
5 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer RSC-Honda 22
6 Vlag van Japan Takazumi Katayama RSC-Honda 19
7 Vlag van Italië Marco Lucchinelli RSC-Honda 18
8 Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Sanvenero 15
9 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 14
10 Vlag van Frankrijk Franck Gross Suzuki 12
Vlag van Frankrijk Marc Fontan Sonauto-Yamaha

350 cc

[bewerken | brontekst bewerken]

Mar Schouten maakte vanaf de 20e startplaats een bliksemstart, maar daardoor kwam hij vlak achter Carlos Lavado terecht. Toen Lavado viel kon Schouten hem niet meer ontwijken en voor beiden was de race voorbij. Didier de Radiguès nam de leiding, gevolgd door Patrick Fernandez, Maurizio Matteoni, Alan North en Graeme McGregor. Daarachter kwamen pas de snelste trainer Toni Mang, Martin Wimmer en Jean-François Baldé. De race leek aan spanning in te boeten doordat De Radiguès een flinke voorsprong nam en uiteindelijk zelfs wat gas terugnam. In de zesde ronde had hij al zes seconden voorsprong, maar hij viel in de Stroomdrift en brak daarbij een sleutelbeen. Mang lag toen aan de leiding maar hij werd ingelopen door Baldé en North. Er ontstond een geweldig gevecht tussen Mang en Baldé, die elkaar regelmatig inhaalden en uitremden, waarbij Baldé een paar keer bijna rechtdoor schoot. Uiteindelijk wist Baldé toch de leiding te nemen en met een ruime seconde te winnen. Mang werd tweede en North, die in de eindfase niet meer kon volgen, werd derde.

Uitslag 350 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 48"12'11 1 15
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 48"13'28 2 12
3 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Yamaha 48"16'56 3 10
4 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Bartol 14 8
5 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha 8 6
6 Vlag van Duitsland Gustav Reiner Bimota-Solo 11 5
7 Vlag van Frankrijk Eric Saul Chevallier-Yamaha 17 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Yamaha 23 3
9 Vlag van Frankrijk Pierre Bolle Yamaha 18 2
10 Vlag van Finland Reino Eskelinen Yamaha 15 1
11 Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha 22
12 Vlag van Italië Attillio Riondato Yamaha 30
13 Vlag van Duitsland Karl-Thomas Grässel Yamaha 32
14 Vlag van Frankrijk Roger Sibille Yamaha 26
15 Vlag van België René Delaby Yamaha 28
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Padgett Yamaha 29
17 Vlag van Duitsland Harald Eckl Yamaha 35
18 Vlag van Ierland Graham Young Yamaha +1 ronde 24
DNF Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha Val[3] 3
DNF Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha Val[4] 5
DNF Vlag van Australië Graeme McGregor Waddon Ehrlich-Rotax Val 6
DNF Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Bimota-Yamaha 7
DNF Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha Krukas 9
DNF Vlag van Italië Massimo Matteoni Bimota-Yamaha 10
DNF Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Bimota-Yamaha Vermogensverlies 12
DNF Vlag van Finland Pekka Nurmi Bimota-Yamaha Krukas 13
DNF Vlag van Nederland Mar Schouten Yamaha Val[5] 20
DNF Vlag van Australië Jeffrey Sayle Armstrong-Rotax 33
DNF Vlag van België Michel Simeon Yamaha 16

Top tien WK-tussenstand 350 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 42
2 Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha 37
3 Vlag van Frankrijk Eric Saul Chevallier-Yamaha 32
Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki
5 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 27
6 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Bimota-Yamaha 23
7 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Bartol 18
8 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Yamaha 17
9 Vlag van Duitsland Gustav Reiner Bimota-Yamaha 14
10 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha 12
Vlag van Australië Jeffrey Sayle Armstrong-Rotax

250 cc

[bewerken | brontekst bewerken]

Didier de Radiguès (gebroken sleutelbeen) en Carlos Lavado (hersenschudding) lieten noodgedwongen hun startplaatsen op de eerste rij van de 250cc-klasse vrij. Toni Mang stond op poleposition maar verprutste - net als Jean-Louis Tournadre - zijn start en beiden begonnen aan een lange inhaalrace. Jean-Louis Guignaboudet en Paolo Ferretti voerden intussen het veld aan, maar werden aangevallen door Jeffrey Sayle en Jean-François Baldé. Mang en Tournadre sloten aan bij de kopgroep en Mang kon Guignabodet passeren. Die hield om zijn Kawasaki-teamgenoot te helpen de deur dicht voor Tournadre. Er ontstond een mooi gevecht tussen Mang en Sayle, maar Guignabodet zakte wat terug zodat ook Tournadre zich met de strijd om de kop kon gaan bemoeien. Mang nam uiteindelijk 2½ seconde voorsprong op Sayle, die ook Tournadre moest laten passeren. In de laatste ronden moesten de coureurs wat rustiger aan doen, want de eerste druppels van de bui die later de 500cc-race zou verstoren begonnen al te vallen.

Uitslag 250 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 47"00'31 14 15
2 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Yamaha 47"02'76 13 12
3 Vlag van Australië Jeffrey Sayle Armstrong-Rotax 47"03'07 6 10
4 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Kawasaki 3 8
5 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Bartol 22 6
6 Vlag van Australië Graeme McGregor Waddon Ehrlich-Rotax 7 5
7 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Spondon-Yamaha 9 4
8 Vlag van Zwitserland Roland Freymond MBA 15 3
9 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Pernod 17 2
10 Vlag van Frankrijk Gabriel Grabia Yamaha 8 1
11 Vlag van Noord-Ierland Donnie Robinson Spondon-Yamaha 38
12 Vlag van Spanje Sito Pons Kobas-Rotax 28
13 Vlag van België Michel Simeon Yamaha 24
14 Vlag van België Jean-Marc Toffolo Rotax 11
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Armstrong-Rotax 34
16 Vlag van Verenigde Staten Richard Schlachter[6] Yamaha 23
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Horton Armstrong-Rotax 27
18 Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Pernod 25
19 Vlag van Italië Massimo Matteoni Yamaha 20
20 Vlag van Zweden Bengt Elgh Yamaha 21
21 Vlag van Nederland Dick van Logchem Yamaha Schakelpedaal 32
22 Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA 37
23 Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Rotax 36
DNF Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 2
DNF Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Yamaha Val 10
DNF Vlag van Italië Paolo Ferretti MBA 12
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Bimota-Yamaha 16
DNS Vlag van Venezuela Carlos Lavado[4] Yamaha 4
DNS Vlag van Nederland Mar Schouten[5] Yamaha 30
DNS Vlag van België Didier de Radiguès[3] Chevallier-Yamaha 1

Top tien WK-tussenstand 250 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Yamaha 49
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 40
3 Vlag van Australië Jeffrey Sayle Armstrong-Rotax 23
Vlag van Zwitserland Roland Freymond MBA
5 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Kawasaki 18
6 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 15
7 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 12
Vlag van Brazilië Antonio Neto Yamaha
9 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Yamaha 8
Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Yamaha

125 cc

[bewerken | brontekst bewerken]

Met de achtste startpositie had Ángel Nieto duidelijk niet het achterste van zijn tong laten zien, want na de start zat hij bij de Bedeldijk al achter koploper Pier Paolo Bianchi. Zij voltooiden de eerste ronde als snelsten, maar werden ingelopen door August Auinger, Eugenio Lazzarini, Pierluigi Aldrovandi en Hans Müller. Teamgenoten Nieto en Lazzarini waren bereid de spanning er een aantal ronden in te houden en zelfs privérijder Auinger mocht twee ronden op kop rijden. Voor het publiek zag het er spannend uit, tot de Garelli-coureurs het genoeg vonden en ervandoor gingen. Auinger viel uit door een vastloper en Bianchi in de laatste ronde door een gebroken krukas. Lazzarini nam de leiding en dwong zijn teamgenoot Nieto een nieuw ronderecord te rijden om hem te achterhalen. Dat leverde hem achteraf een woede-uitbarsting van Nieto op.

Uitslag 125 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli 44"29'45 8 15
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli 44"40'53 1 12
3 Vlag van Italië Pierluigi Aldrovandi MBA 44"47'27 5 10
4 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 4 8
5 Vlag van Spanje Ricardo Tormo Sanvenero 24 6
6 Vlag van Venezuela Iván Palazzese MBA 7 5
7 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 6 4
8 Vlag van Argentinië Hugo Vignetti Sanvenero 13 3
9 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Seel-MBA 9 2
10 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 10 1
11 Vlag van Oostenrijk Erich Klein MBA 14
12 Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson MBA 22
13 Vlag van Duitsland Alfred Waibel MBA 27
14 Vlag van Zweden Andrés Sanchez MBA 23
15 Vlag van Italië Roberto Ruosi MBA 20
16 Vlag van Frankrijk Jacques Hutteau MBA 28
17 Vlag van Nederland Anton Straver MBA 36
18 Vlag van Zweden Jan Bäckström Morbidelli 29
19 Vlag van België Lucio Pietroniri MBA 16
20 Vlag van Nederland Theo Timmer MBA 26
21 Vlag van Nederland Kees van der Ven MBA +1 ronde 30
22 Vlag van Nederland Hans Spaan MBA +1 ronde 31
23 Vlag van Duitsland Helmut Lichtenberg MBA +1 ronde 35
24 Vlag van Nederland Jan Huberts[7] Sanvenero +1 ronde 33
DNF Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA Vastloper 2
DNF Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Sanvenero Krukas 3
DNF Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser-MBA 11
DNF Vlag van Nederland Henk van Kessel MBA Big-end 12
DNF Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA Val[8] 17
DNF Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 18
DNF Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA 19
DNF Vlag van België Olivier Liégeois Sanvenero 32
DNS Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Sachs-MBA 38
DNS Vlag van Nederland Willem Heykoop Onbekend Koppeling in opwarmronde

Top tien WK-tussenstand 125 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli 75
2 Vlag van Italië Pierluigi Aldrovandi MBA 34
3 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 29
4 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Sanvenero 27
Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli
6 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 25
7 Vlag van Argentinië Hugo Vignetti Sanvenero 23
8 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 21
Vlag van Venezuela Iván Palazzese MBA
Vlag van Spanje Ricardo Tormo Sanvenero

50 cc

[bewerken | brontekst bewerken]

Stefan Dörflinger was al in de training ruim 3½ seconde sneller dan de concurrentie. Ook in de race was hij veruit de snelste. Hij won met acht seconden voorsprong, maar verklaarde na de race dat hij makkelijk twee seconden per ronde sneller had kunnen rijden. Eugenio Lazzarini had op zijn beurt weer twintig seconden voorsprong op Ricardo Tormo, die een slechte start had gehad.

Uitslag 50 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser-Kreidler 32"00'30 1 15
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli 32"08'11 2 12
3 Vlag van Spanje Ricardo Tormo Bultaco 32"28'21 3 10
4 Vlag van Italië Giuseppe Arcareggi Minarelli 16 8
5 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Sachs 4 6
6 Vlag van Italië Claudio Lusuardi Moto Villa 5 5
7 Vlag van Nederland Theo Timmer Bultaco 9 4
8 Vlag van Duitsland Reiner Scheidauer Kreidler 8 3
9 Vlag van Nederland Hans Spaan Kreidler 15 2
10 Vlag van Nederland Paul Rimmelzwaan Roton 12 1
11 Vlag van Duitsland Gerhard Singer Hess 19
12 Vlag van Nederland Rini Vrijdag Kreidler 23
13 Vlag van Duitsland Uli Merz Kreidler 22
14 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Zdravko Matulja Tomos 21
15 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Schuster 20
16 Vlag van Nederland Jos van Dongen Kreidler 24
17 Vlag van Italië Paolo Priori Paolucci 29
18 Vlag van Frankrijk Pascal Kambourian Benitaco 25
19 Vlag van Duitsland Kasimir Rapczynski Kreidler 30
20 Vlag van Frankrijk Joe Genoud Kreidler 27
21 Vlag van Oostenrijk Otto Machinek Kreidler 26
22 Vlag van Nederland Wim de Jong Kreidler 28
23 Vlag van Duitsland Thomas Engl Engl 17
24 Vlag van België Chris Baert H.H. +1 ronde 34
DNF Vlag van Duitsland Rainer Kunz Kreidler 6
DNF Vlag van Nederland George Looijesteijn Kreidler Ontsteking 7
DNF Vlag van Nederland Henk van Kessel Kreidler 10
DNF Vlag van Duitsland Hagen Klein Massa-Real 11
DNF Vlag van Spanje Jorge Martínez Bultaco Krukas 13
DNF Vlag van Duitsland Ingo Emmerich Kreidler 14
DNS Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Kreidler Blessure[9]

Top tien WK-tussenstand 50 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser-Kreidler 45
2 Vlag van Italië Claudio Lusuardi Villa 25
3 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli 24
4 Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi Minarelli 22
Vlag van Spanje Ricardo Tormo Bultaco
6 Vlag van Nederland Theo Timmer Bultaco 12
7 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Sachs 11
8 Vlag van Italië Massimo De Lorenzi Minarelli 6
9 Vlag van Spanje Jorge Martínez Bultaco 5
Vlag van Nederland Hans Spaan Van Veen-Kreidler

Zijspannen

[bewerken | brontekst bewerken]

Egbert Streuer was tweede in de trainingen, maar toch nog ruim vijf seconden langzamer dan de combinatie Rolf Biland/Kurt Waltisperg. Na de 500cc-race was het opnieuw gaan regenen en toen er daardoor twee opwarmronden gereden waren was het inmiddels 18.30 uur. Biland/Waltisperg namen meteen de leiding, gevolgd door Streuer/Schnieders, maar Streuers vizier besloeg en hij moest een aantal concurrenten laten passeren. Nadat Derek Jones/Brian Ayres door Alain Michel/Michael Burkhardt van de tweede plaats waren verdrongen vielen ze uit, waardoor er alleen om de derde plaats nog wat strijd was. Die werd gewonnen door Werner Schwärzel/Andy Huber, voor Patrick Thomas/Jean-Marc Fresc. Biland leek het nog even spannend te maken: met 58 seconden voorsprong zette hij zijn combinatie voor de finish stil, om haar vervolgens samen met Waltisperg over de streep te duwen.

Uitslag zijspannen

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 40"18'31 1 15
2 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Duitsland Michael Burkhardt Krauser-Seymaz-Yamaha 40"58'45 3 12
3 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-Seymaz-Yamaha 40"59'86 5 10
4 Vlag van Frankrijk Patrick Thomas Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Seymaz-Yamaha 9 8
5 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 2 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Zweden Benga Johansson Fowler-Windle-Yamaha 8 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Bingham Vlag van Verenigd Koninkrijk Julia Bingham Yamaha 17 4
8 Vlag van Duitsland Albert Giesemann Vlag van Duitsland Thomas Riedel LCR-Yamaha 15 3
9 Vlag van Duitsland Siegfried Berger Vlag van Duitsland Edwin Berger Yamaha 16 2
10 Vlag van Zwitserland Jean-François Monnin Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch LCR-Yamaha 14 1
11 Vlag van Zwitserland Gérald Corbaz Vlag van Zwitserland Yvan Hunziker Seymaz-Yamaha 13
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Barker Vlag van Verenigd Koninkrijk John Brushwood Windle-Yamaha 20
13 Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Oostenrijk Hans-Peter Demling LCR-Yamaha +1 ronde 18
DNF Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Japan Kunio Takeshima LCR-Yamaha Ongeluk[10] 4
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 6
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Ireson Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie Williams Ireson-Yamaha 7
DNF Vlag van Duitsland Hermann Huber Vlag van Duitsland Hermann Bäsler Lutz-Yamaha 10
DNF Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Hermann Hahn Busch-Yamaha 11
DNF Vlag van Nederland Hein van Drie Vlag van Nederland Martin van 't Klooster LCR-Yamaha 12
DNF Vlag van Nederland Jo van der Ven Vlag van Nederland Tonny Troeyen Yamaha 19

Top tien WK-tussenstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Bakkenist Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 30
2 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Duitsland Michael Burkhardt Krauser-Seymaz-Yamaha 24
3 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-Seymaz-Yamaha 20
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Zweden Benga Johansson Fowler-Windle-Yamaha 13
5 Vlag van Frankrijk Patrick Thomas Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Seymaz-Yamaha 10
6 Vlag van Duitsland Albert Giesemann Vlag van Duitsland Thomas Riedel LCR-Yamaha 7
7 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Japan Kunio Takeshima LCR-Yamaha 6
Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha
8 Vlag van Duitsland Siegfried Berger Vlag van Duitsland Edwin Berger Yamaha 5
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Birks Windle-Yamaha

Trivia

[bewerken | brontekst bewerken]

Handtekening?

[bewerken | brontekst bewerken]

Bruno Kneubühler was vereerd toen de douaniers op Schiphol zijn handtekening vroegen, want zo beroemd was hij nu ook weer niet. Het bleek dat de douaniers dachten dat ze de schaatser Franz Krienbühl voor zich hadden.

Geen start in burger

[bewerken | brontekst bewerken]

Hans-Jürgen Hummel reed alleen races die niet te veel reiskosten vergden maar in Assen had hij zich slechts als 38e gekwalificeerd voor de 125cc-race, waar slechts 36 rijders aan mochten deelnemen. Uiteindelijk mocht hij als reserverijder toch starten, maar daar had hij niet op gerekend. Hij stond in zijn "burger" kleding en kon dus niet starten.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1982 		FIM wereldkampioenschap wegrace
34e seizoen (1982) 		Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1982
Vorige race:
TT Assen 1981 		TT Assen Volgende race:
TT Assen 1983
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=TT_Assen_1982&oldid=68115325"