Bojana G . Ćebić

Regionalni časopis "Obrazovanje i razvoj"
Izdavanje časopisa podržao je HESP (International Higher Education Support Program). Časopis je bio posvećen reformi obrazovanja svih nivoa: pratio je sprovođenje Bolonjskog i Kopenhagenškog  procesa i osposobljavanje kadrova za evropsko i globalno tržište rada. Časopis je podržavao implementaciju savremenih pedagoških metoda i tehnologija – metod interaktivne nastave, model otvorene škole i promoviše koncept doživotnog učenja. Sve aktivnosti su bile u skladu sa evropskim programom razvoja kvaliteta u obrazovnoj praksi Jugoistočne Evrope, a posebna je pažnja usmeravana na tok reformi u zemljama bivše Jugoslavije.
Cilj ovakvog regionalnog projekta koji je uključivao Beograd, Banju Luku i Travnik, bio je da poveže eksperte i subjekte reforme obrazovanja koji će uspostaviti saradnju, pružiti podršku i stručnu pomoć za razvoj obrazovanja u regionu Zapadnog Balkana. Časopis "Obrazovanje i razvoj" izlazio je kvartalno, na srpskom i engleskom jeziku. U periodu 2005 – 2008. godine objavljeno je ukupno osam brojeva časopisa „Obrazovanje i razvoj”. ("Obrazovanje i razvoj 01", "Obrazovanje i razvoj 02", "Obrazovanje i razvoj 03", "Obrazovanje i razvoj 04", "Obrazovanje i razvoj 05", "Obrazovanje i razvoj 06" , "Obrazovanje i razvoj 07", "Obrazovanje i razvoj 08")

Kompletan uvid u složenost antropologije kao interpretativne superstrukture kao i razumevanje zbog čega je u različitim povesnim trenucima dolazilo do predmetnih, teorijskih i metodoloških divergencija koje su uzrokovale da današnja antropologija izgleda tako kako izgleda.

Pobuna protiv jednog cara i dolazak na vlast novog cara u liku Isaka Anđela samo su podloga za široko razmatranje bogatstva vizantijske kulture, života, shvatanja i
političkih pogleda. Ovakav način predstavljanja najvažnijih elemenata vizantijske kulture, poput portreta učenjaka Nikite Honijata koji je o ovim događajima najopširnije pisao, posebno doprinosi kvalitetu knjige Aleksandra Každana Dva dana iz života Konstantinopolja i njenoj privlačnosti i, nimalo nevažno, razumljivosti i za one koji nisu stručnjaci za vizantijsku i srednjovekovnu istoriju. Naučno-popularna u najboljem smislu tog termina, knjiga Dva dana iz života Konstantinopolja predstavlja pravo remek-delo umešnosti prikazivanja složenih tema i kompleksnih problema na jasan, prijemčiv i zanimljiv način. U tome leži njen poseban kvalitet, koji retko koja naučna knjiga poseduje.

Rođen je u tradicionalnoj kozačkoj oficirskoj porodici u Sibiru, napredovao je u činovima kao frontovski oficir u Prvom svetskom ratu. Po izbijanju revolucije je stupio u najcrveniju partiju – kod social-revolucionara odnosno „esera“. Posle Oktobarske revolucije je prišao boljševicima kod kojih je pravio karijeru „vojnog specijaliste“ – oficira pod komesarskom kontrolom. U novom naglom zaokretu prešao je na stranu „esera“, koji su se u tom trenutku već udružili sa belom gardom i predao je grad Ufu antiboljševičkim snagama. Bio je uspešan komandant antiboljševičkih snaga u Povolžju u leto i jesen 1918. Ipak nemirnog duha ponovo se uključio u zaveru – protiv lidera belogardejskog pokreta admirala A. V. Kolčaka i atamana A. I. Dutova, zbog čega je izgubio komandni položaj i morao je da beži iz Rusije u emigraciju.

Pokušao je da se eksponuje u revolucionarnom duhu još jednom i bio je umešan u tajni rad esera na podršci Kronštatskom ustanku, pobune mornara u samom srcu boljševičke revolucije, u vojnoj luci kod Petrograda.

U emigraciji skrasio se skrasio u Francuskoj ili Čehoslovačkoj – utočištima ruskih levih i „ružičastih“ emigranata, već je kao predstavnik organizacije Zemgor, koja se nalazila pod čvrstom kontrolom esera, stigao u Jugoslaviju, gde su se koncentrisali monarhistički orijentisani učesnici Građanskog rata i članovi njihovih porodica. U ovom neprijateljskom okruženju uspeo je da dobije simpatije birokrata iz centralnog aparata Ministarstva spoljnih poslova Jugoslavije, koji su mu pružali podršku dvadesetih i početkom tridesetih godina. Posle zavođenja šestojanuarske diktature sreća se ponovo okreće leđa F. J. Mahinu, koji je izgubio finansijsku podršku vlade jugoslovenskih diplomata. Utom u Beograd je stigao V. Pravdin – tajni agent sovjetske spoljnoobaveštajne službe, sa kojim je nemirni kozački pukovnik uspostavio veze, i od njega i  bio vrbovan za rad u NKVD. Aktivno se bavio javnom komunističkom i prosovjetskom agitacijom sve do izbijanja Drugog svetskog rata. Okupio je oko sebe krug levičarski raspoloženih ruskih mladića, koji su postali okosnica ilegalne organizacije – Saveza Svojetskih Patriota tokom nemačke okupacije. Posle nemačke okupacije otišao je iz Beograda za Crnu Goru, i nakon toga nekoliko nedelja proveo je u štabu četničkog vođe Draže Mihailovića, Na kraju je prešao kod partizana i sve do kraja rata bio je u Vrhovnom štabu NOVJ.

Napravio je vrsnu karjeru u Jugoslaviji, bio je osnivač istorijskog odeljenja VŠ NOVJ (budućeg istorijskog instituta Narodnooslobodilačke vojske Jugoslavije). Završio je rat sa zvanjem general-pukovnika NOVJ, bio je deo zvanične jugoslovenske delegacije u Moskvi 1945. Preminuo je u prvim mesecima posle rata. Sahranjen je u aleji narodnih heroja na Novom Groblju. Sve te ličnosti u sebi je spojio jedan čovek čiji je životni put rekonstruisan u ovoj knjizi na osnovu dokumenata ruskih i inostranih arhiva.

Zadatak ove knjige nije toliko da izriče sudove već da postavlja pitanja i podstiče na razmišljanje. Budući da su benediktinci velika tema evropske istorije, potrebno je vraćati im se iznova, čak i onda kada deluje da je mnogo toga poznato. Namera s kojom sam se upustila u istraživanje i pisanje bila je da odškrinem vrata ka jednom zaboravljenom svetu koji modernim proučavaocima prošle stvarnosti i posvećenim čitaocima, ljubiteljima starina, ima još mnogo toga da ponudi. Ubuduće bi na odgonetanju mnoštva zagonetki koje su benediktinci za sobom ostavili trebalo da složno rade arheolozi, istoričari umetnosti, filolozi i istoričari ‒ tragaoci za vestima skrivenim na policama arhiva mediteranskih gradova.

POZORIŠTE U POZORIŠTU U JUGOSLOVENSKOJ DRAMI 80-IH GODINA XX VEKA:
Hrvatski Faust Slobodana Šnajdera, Duplo dno Gorana Stefanovskog, Putujuće pozorište Šopalović Ljubomira Simovića, Klaustrofobična komedija Dušana Kovačevića i Karamazovi Dušana Jovanovića

Natalija Jevtić svoje čitaoce ponajpre upoznaje sa modelom pozorišta u pozorištu, i to čini na primeren način — precizno i u kratkim crtama nudeći pregled osnovnih pojmova, dosadašnjih autorskih doprinosa, podseća nas da korene ovog modela srećemo mnogo pre no što je on teorijski definisan — još u antičkoj drami, ali i docnije — u delima Šekspira, Čehova, Ibzena,  Brehta, a što je veoma važno, sve to čini jasno i nimalo pretenciozno. I definicija koju nudi je jezgrovita i precizna: „Obrazac pozorište u pozorištu možemo da prepoznamo kao celovitu dramu u drami, ali se on može javiti i u obliku pojedinačnih replika u tekstu ili dramskih scena. U oba slučaja, primarne uloge dramskih likova postaju sekundarne, najčešće u okviru određene predstave, performansa, igre ili pojedinačne dramske situacije koja je na poseban način umetnuta u dramu”. (A. Milosavljević)

Žene i rat u antici dobija odgovarajuću, a svakako nepohodnu i zasluženu pažnju. Ženama u vojnoj istoriji gotovo da neme mesta, osim kada se tek usput pominju kao žrtve rata. Temeljnije i drugačije iščitavanje drevnih istorijskih izvora nedvosmisleno potvrđuje da su žene neretko učestvovale u ratu kao ratnice ali i kao vojne zapovednice.

U poglavljima koja slede nastojaće se da se uđe u trag poreklu ovakvog načina razmišljanja, stoga će biti usredsređena na one odeljke iz hebrejske Biblije u kojima se radikalno puritanstvo po prvi put jasno uočava. To znači da u središtu naše pažnje neće biti čitava Biblija, koja je inače jedan prilično višeglasan i pluralistički zbornik knjiga, niti ono što se u disciplinama koje proučavaju religiju sažima pod pojmom judaizma, hrišćanstva, islama, ili čak politeizma i monoteizma. U poglavljima koja slede razmatraće se jedna semantička struktura koja je po prvi put postala „opipljiva” u određenim biblijskim tekstovima i kao takva zaokuplja pažnju sveta sve do danas.

Komentari i uvodna studija Mirko Obradović

Plutarh iz malene Heroneje u Beotiji bio je verovatno „najplodniji pisac u carskom veku helenske književnosti“.
U sastavljanju zbirke Izreke kraljeva i vojskovođa Plutarh je, nema nikakve sumnje, koristio ogroman broj različitih izvora i veoma bogatu literaturu na grčkom, ali za rimske državnike i vojskovođe takođe i na latinskom jeziku. Tako je, zahvaljujući svojoj učenosti i izuzetno dobrom poznavanju starije helenske književnosti i misli uopšte, u brojnim citatima od zaborava sačuvao izreke istaknutih ljudi zabeležene kod različitih proznih pisaca, pesnika, filozofa, istoričara, čija su dela bila izgubljena još u antici.

The village is spatially defined according to the outside world, but also within its own borders. In the world of borders and boundaries, it is bounded in space, time and medieval society. The external environment of a village is represented by its district (župa). It is a world in which it lives, works and functions. After the 12th century, with the process of forming large estates with broad immunities, the village was separated fromžupa and became part of the estates where it exercised its rights and obligations. Each village has its own borders where the cultivating land of the peasants (fields, vineyards, gardens) and their master (stupovi, carine) are located. In the village limits are also meadows, senokos, ordinary pastures that can be a property of the whole village. In the limits of the village had also been included the land surfaces that the village community had been exploiting (rivers, forests, pastures). The villages had their own common mountain.