Nigel Short

Para describir os movementos das pezas de xadrez neste artigo usouse a notación alxébrica.

Nigel Short

(2013)
Nome orixinal	(en) Nigel David Short
Biografía
Nacemento	1 de xuño de 1965 (59 anos) Leigh, Reino Unido (pt)
Educación	Bolton School (en)
Actividade
Campo de traballo	Enfermaría, saúde mental e Terapias cognitivo-comportamentais
Ocupación	xadrecista, escritor, profesor universitario
Nacionalidade deportiva	Inglaterra
Deporte	xadrez
Título de xadrecista	Mestre Internacional (1980) Grande Mestre de Xadrez (pt) (1984)
Puntos ELO (màx.)	2.712 (2004)<
Identificador FIDE	400025
Participou en
2016	Olimpíada de xadrez de 2016 (pt)
2014	Olimpíada de xadrez de 2014 (pt)
2012	Olimpíada de xadrez de 2012 (pt)
2010	Olimpíada de xadrez de 2010 (pt)
2008	Olimpíada de xadrez de 2008 (pt)
2006	Olimpíada de xadrez de 2006 (pt)
2004	Olimpíada de xadrez de 2004 (pt)
2002	Olimpíada de xadrez de 2002 (pt)
2000	Olimpíada de xadrez de 2000 (pt)
1998	Olimpíada de xadrez de 1998 (pt)
1996	Olimpíada de xadrez de 1996 (pt)
1994	Olimpíada de xadrez de 1994 (pt)
1992	Olimpíada de xadrez de 1992 (pt)
1990	Olimpíada de xadrez de 1990 (pt)
1988	Olimpíada de xadrez de 1988 (pt)
1986	Olimpíada de xadrez de 1986 (pt)
1984	Olimpíada de xadrez de 1984 (pt)
Premios
membro da Orde do Imperio Británico

Nigel David Short, nado en Leigh, Lancashire, o 1 de xuño de 1965, é un xadrecista inglés. Conseguiu o título de Gran Mestre do xadrez aos 19 anos de idade. É membro da Orde do Imperio Británico e tamén é o segundo mellor xadrecista da historia de Inglaterra, por detrás de Michael Adams.

Perfil básico

O seu maior éxito xadrecístico foi xogar polo Campionato do Mundo contra Garri Kasparov en Londres no 1993 despois de eliminar antes a Anatoli Karpov, rompendo así naquel entón un pouco a hexemonía dos xogadores da antiga Unión Soviética.

Outro dos seus logros fantásticos é que xogou contra 12 campións do mundo, gañando a cada un polo menos unha ou máis partidas, os doce campións son os seguintes: Vasili Smyslov, Mikhail Tal, Boris Spassky, Tigran Petrosian, Anatoli Karpov, Garri Kasparov, Alexander Khalifman, Ruslan Ponomariov, Rustam Kasimdzhanov, Viswanathan Anand, Vladimir Kramnik e Veselin Topalov.

Short visitou mediante a súa carreira de Gran Mestre, ata agora^[cando?], 89 países, segue sendo un xogador moi activo no ámbito internacional e tamén é columnista, adestrador e comentarista.

Traxectoria

Infancia

Criouse en Atherton e foi á escola primaria St. Philip. Estudou despois na escola independente Bolton School e no colexio Wigan and Leigh College. Foi membro do club de xadrez Atherton Chess Club, entidade que foi fundada polo seu propio pai, David. Posteriormente foi membro do Bolton Chess Club, club que chegou a rexeitar a Short aos 7 anos de idade por ser demasiado pequeno.

De nova promesa a Grande Mestre

Partida Short-Benjamin no Mundial de xuvenís en Dortmund no 1980.

Short en Dortmund no 1980.

Outorgamento de premios no Mundial de xuvenís en Dortmund no 1980, Iván Morovic na parte destra de Garri Kasparov e Nigel Short ollando noutra dirección.

Como nova promesa tivo por primeira vez atención dos medios aos 10 anos de idade, ao derrotar a Viktor Korchnoi nunha exhibición simultánea. En 1977 converteuse no participante máis novo da historia do Campionato Británico de xadrez para maiores, non para xuvenís, clasificándose 3 días antes de cumprir os 12 anos. Nesa primeira ocasión logrou mesmo gañar ao campión Jonathan Penrose. Dous anos máis tarde, aos 14, en Chester en 1979 disputou canda John Nunn e Robert Bellin o título do Campionato Británico, conseguindo no devandito campionato a súa primeira norma de Mestre Internacional. Meses despois logrou o título de Mestre Internacional ao conseguir 8 puntos en 15 partidas no torneo Hastings Premier 1979/80. Converteuse daquela no Mestre Internacional máis novo da historia do xadrez, batendo a plusmarca que mantiña Bobby Fischer dende 1958.

Entre 1980 e 1983 participou en catro Campionatos do Mundo de xuvenís. Obtivo o seu mellor resultado no primeiro de 1980 ao acabar segundo; primeiro foi Garri Kasparov, co que empatou a partida que xogaron entre eles. En 1984, á idade de 19, fíxose co título de Grande Mestre, e logrou así ser o Grande Mestre máis novo do mundo.

Candidato a Campión do Mundo

Primeiro ciclo

No Interzonal de Biel en 1985 fixo a primeira tentativa para xogar o Mundial de xadrez e na historia foi o primeiro británico en ser candidato. Precisou unha prórroga de desempate con John van der Wiel e Eugenio Torre, xa que os tres conseguiran os mesmos puntos. No torneo de candidatos en Montpellier fixo 7 puntos en 15 partidas, sendo décimo e véndose superado polas circunstancias ao ser a súa primeira experiencia nese evento.

Segundo ciclo

O segundo intento protagonizouno no próximo ciclo de 1987, cando logrou clasificarse por segunda vez para o torneo de candidatos no Interzonal de Subotica xunto ao seu paisano Jon Speelman. O formato do torneo de candidatos volveuse facer na súa forma tradicional e Short eliminou a Gyula Sax en cinco partidas, gañando 2 e empatando 3, na cidade de Saint John no Canadá, no 1988. Mais no seguinte enfrontamento de candidatos foi eliminado sorprendentemente polo seu compatriota Jon Speelman, en Londres, tamén en 5 partidas, perdendo 2 e empatando 3.

Terceiro ciclo

O terceiro asalto foi o definitivo, e a súa vitoria na última partida do Interzonal de Manila de 1990 contra Mikhail Gurevich permitiulle rematar cuarto, empatado a puntos con Viswanathan Anand por detrás de Vassily Ivanchuk e Boris Gelfand. Dese xeito conseguiu clasificarse por terceira vez consecutiva para o torneo de candidatos. Despois dos torneos interzonais houbo unha quenda preliminar con 14 participantes, os candidatos foron emparellados do seguinte xeito: Jan Timman 4½ - Robert Hübner 2½, Viktor Korchnoi 5½ - Gyula Sax 4½, Artur Yusupov 6½ - Sergey Dolmatov 5½, Vassily Ivanchuk 4½ - Leonid Yudasin ½, Nigel Short 5½ - Jon Speelman 4½, Boris Gelfand 5½ - Pedrag Nikolic 4½ e Viswanathan Anand 4½ - Alexei Dreev 1½.

Os sete gañadores clasificáronse para os cuartos de final e Anatoli Karpov, tendo privilexios de vicecampión, non xogou a preliminar. Short encontrouse así co seu verdugo da última edición, o seu compatriota Jon Speelman. O desquite foi un reencontro moi disputado, cada xogador gañou 2 para empataren o resto na serie de 8 partidas. Logo precisouse unha prórroga decisiva con 2 xogos adicionais, na que Short prevaleceu, gañando a última coas negras. Esta quenda aconteceu en Londres no 1991.

Duelo na quenda preliminar dos candidatos da FIDE en Londres no 1991

Partidas por orde	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	Total
Jon Speelman	0	½	1	½	1	0	½	½	½	0	4½
Nigel Short	1	½	0	½	0	1	½	½	½	1	5½

Nos cuartos de final en Bruxelas 1991 eliminou a Boris Gelfand en 8 partidas gañando 4, empatando 2 e perdendo outras 2.

Duelo nos cuartos de finais dos candidatos da FIDE en Bruxelas no 1991

Partidas por orde	1	2	3	4	5	6	7	8	Total
Nigel Short Inglaterra	0	1	1	½	1	0	½	1	5
Boris Gelfand Israel	1	0	0	½	0	1	½	0	3

	Cuartos de final				Semifinal				Final
	Jan Timman	4½
	Viktor Korchnoi	2½
					Jan Timman	6
					Artur Yusupov	4
	Artur Yusupov	5½
	Vassily Ivanchuk	4½
									Jan Timman	5½
									Nigel Short	7½
	Nigel Short	5
	Boris Gelfand	3
					Nigel Short	6
					Anatoli Karpov	4
	Viswanathan Anand	3½
	Anatoli Karpov	4½

Nas semifinais en Linares en 1992 atopouse con Anatoli Karpov, quen xogara polo título ininterrompidamente dende 1978, ou sexa, dende cando Bobby Fischer rexeitara disputalo. Nigel Short acabou gañando a serie de 10 partidas impoñéndose en 4, empatando outras 4 e concedendo 2.

Duelo das semifinais dos candidatos FIDE en Linares no 1992

Partidas por orde	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	Total
Anatoli Karpov Rusia	1	½	½	0	½	0	1	0	½	0	4
Nigel Short Inglaterra	0	½	½	1	½	1	0	1	½	1	6

Kasparov e Karpov xa non volverían xamais a xogar polo título mundial un contra o outro. Nigel conseguiu chegar á final dos candidatos para poder xogar contra o campión do mundo. A final xogouse en San Lorenzo de El Escorial no 1993. Alí estábao esperando o neerlandés Jan Timman, ao que dobregou en 13 partidas gañando 5, igualando 5 e perdendo 3.

Duelo pola final dos candidatos da FIDE en San Lorenzo de El Escorial no 1993

Partidas por orde	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	Total
Jan Timman Países Baixos	½	1	0	0	½	½	1	½	0	0	1	0	½	5½
Nigel Short Inglaterra	½	0	1	1	½	½	0	½	1	1	0	1	½	7½

Ruptura coa FIDE

A FIDE, co seu presidente filipino, Florencio Campomanes, escolleu Manchester para organizar o Campionato do Mundo. Alí decidiu as cotas dos premios sen reciprocidade con Garri Kasparov e Nigel Short, segundo afirmaron estes dous, co cal o propio presidente da FIDE violou as regras. A autora e Mestra Internacional de xadrez Cathy Forbes escribiu despois no seu libro sobre Nigel Short Quest for the Crown (Cadogan 1993), que a FIDE non se conformou en ningún momento coas ofertas de 1993 para o Campionato do Mundo e que tampouco se recibiron outras por parte desta.

Creación da PCA

Artigo principal: Asociación Profesional de Xadrez.

Ao non lle ser posíbel o chegar a un acordo coa FIDE, Garri Kasparov e Nigel Short víronse lexitimados para crearen unha nova organización rival, a PCA Professional Chess Association. Baixo o patrocinio do xornal The Times, escolleron Londres como cidade realizadora onde foi levado a cabo o enfrontamento particular no 1993.

Campionato do Mundo da PCA

Garri Kasparov gañou moi contundentemente na serie de 20 partidas, vencendo en 6, empatando 13 e perdendo 1. Foi a vitoria máis folgada dende que Mikhail Botvinnik gañara a Mikhail Tal en 1961. A actuación de Short foi moi criticada, entre outros na BBC por Bill Hartston e Tony Miles.

Duelo polo Campionato do Mundo da PCA en Londres no 1993

Partidas por orde	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17	18	19	20	Total
Garri Kasparov Rusia	1	½	1	1	½	½	1	½	1	½	½	½	½	½	1	0	½	½	½	½	12½
Nigel Short Inglaterra	0	½	0	0	½	½	0	½	0	½	½	½	½	½	0	1	½	½	½	½	7½

Cuarto ciclo

Ao perder contra Garri Kasparov a situación complicouse. Non obstante, na súa cuarta tentativa para xogar por un Mundial, eliminou a Boris Gulko con prórroga nas partidas adicionais nun duelo para os cuartos de final dos candidatos da PCA no 1994 en Nova York. Nas semifinais dos candidatos da PCA en Linares no 1994 foi derrotado por Gata Kamsky, perdendo 5, empatando 1 e prevalecendo en 1.

Duelo dos cuartos de finais dos candidatos da PCA 1994 en Nova York

Partidas por orde	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	Total
Nigel Short Inglaterra	½	0	1	½	½	½	½	½	½	½	1	½	6½
Boris Gulko Estados Unidos	½	1	0	½	½	½	½	½	½	½	0	½	5½

	Cuartos de final				Semifinal				Final
	Gata Kamsky	4½
	Vladimir Kramnik	1½
					Gata Kamsky	5½
					Nigel Short	1½
	Nigel Short	6½
	Boris Gulko	5½
									Gata Kamsky	4½
									Viswanathan Anand	6½
	Michael Adams	7½
	Sergei Tiviakov	6½
					Michael Adams	1½
					Viswanathan Anand	5½
	Viswanathan Anand	5
	Oleg Romanishin	2

Duelo das semifinais da PCA en Linares no 1994

Partidas por orde	1	2	3	4	5	6	7	Total
Gata Kamsky Estados Unidos	1	1	1	0	1	1	½	5½
Nigel Short Inglaterra	0	0	0	1	0	0	½	1½

Torneos e títulos

Short en 2005 mediante o torneo Corus Chess.

Short gañou o Campionato Británico de xadrez en 1984, 1987 e en 1998, en 1991 gañou o Campionato de Inglaterra. Foi Campión da Commonwealth no 2004, 2006 e 2008, os primeiros dous en Mumbai e o terceiro en Nagpur. No 2006 gañou o Campionato aberto individual da Unión Europea en Liverpool e foi vicecampión na segunda edición do mesmo torneo no 2008, tamén na mesma cidade. Foi primeiro solitario ou primeiro compartido nos seguintes torneos: Xenebra 1979, BBC Master Game 1981, Ámsterdam OHRA 1982, Bakú 1983, Esbjerg 1984, Wijk aan Zee 1986 e 1987, Reiquiavik 1987, Ámsterdam VSB 1988, 1991, 1992 e 1993, Hastings 1987/88 e 1988/89, Pärnu 1996, Groningen 1996, Tallin/Pärnu 1998, Dhaka United Insurance 1999, Pamplona 1999/2000, Tan Chin Nam Cup Beijing 2000, Sigeman and Co. Malmö 2002 e 2009, Xibraltar 2003 e 2004, Budapest Hunguest Hotels 2003, Samba Cup, Skanderborg 2003, Taiyuan 2004, the Politiken Cup 2006, Bazna 2008 e o Staunton Memorial no 2009. O resultado máis destacábel de todos eles foi o torneo de Ámsterdam VSB 1991 (Euwe Memorial), cando conseguiu ser primeiro compartindo o posto con Valery Salov, por diante de Karpov e Kasparov.

Amsterdam Euwe Memorial 1991
rango	xadrecista	nacionalidade	ELO	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	Total
1-2	Short, Nigel		2635	XXXXX	½	½	½	½	1	1	½	½	1	6
1-2	Salov, Valery		2645	½	XXXXX	½	½	1	½	1	½	1	½	6
3-4	Karpov, Anatoli		2725	½	½	XXXXX	½	½	½	1	1	½	½	5½
3-4	Kasparov, Garri		2800	½	½	½	XXXXX	1	½	½	½	½	1	5½
5.-	Korchnoi, Viktor		2615	½	0	½	0	XXXXX	½	1	½	1	½	4½
6-7	Hjartarson, Johann		2535	0	½	½	½	½	XXXXX	0	½	½	1	4
6-7	Timman, Jan		2630	0	0	0	½	0	1	XXXXX	½	1	1	4
8.-	Gurevich, Mikhail		2650	½	½	0	½	½	½	½	XXXXX	½	0	3½
9-10	Van der Wiel, John		2530	½	0	½	½	0	½	0	½	XXXXX	½	3
9-10	Ljubojevic, Ljubomir		2590	0	½	½	0	½	0	0	1	½	XXXXX	3

Duelos

Nigel David Short 2005 en San Luis, Arxentina.

Short obtivo éxitos considerábeis nas series de duelos. En 1985 venceu en duelo ao campión dos Estados Unidos, Lev Alburt, nunha serie de 8 partidas, vencendo en 6 e empatando 2. En 1995 dobregou a Utut Adianto en Iacarta, gañando 3 e empatando 3. No 2000 gañou a Étienne Bacrot en Albert, venceu en 3, empatou 2 e perdeu 1. Contra Hannes Stefansson en Reiquiavik 2002 gañou 4, empatou 1 e perdeu 1. Contra Ehsan Ghaem Maghami en Teherán no 2003 gañou 2 e empatou 4, e contra Zahar Efimenko en Mukachevo no 2009 venceu en 2, empatou 3 perdendo 1. Short perdeu un duelo en Londres contra Joel Bejamin no 1983, perdendo 2, empatando 1 e gañando 1. Igualou un duelo con Eugenio Torre en Manila no 1988, gañando os dous 1 e empatando 4, en Hilversum no 1989 contra Jan Timman, nun duelo de exhibición, fixo tamén 3 a 3, os dous xogadores venceron en 2 e empataron en 2.

Rexistros Internacionais por equipos

Short nas Olimpíadas de Turín no 2006.

Short na Olimpíada de Dresde no 2008.

Coa selección inglesa de xadrez tivo a súa primeira aparición aos 17 anos de idade no Campionato de Europa de seleccións en Plovdiv 1983. Dende entón representou a selección inglesa continuamente, obtendo varios éxitos importantes, dos que destacan as medallas de prata para o equipo nas Olimpíadas de Xadrez en Tesalónica 1984, en Dubai 1986 e Tesálonica 1988. Na Olimpíada en Dubai 1986 conseguiu unha medalla de ouro individual por obter o mellor resultado no taboleiro 3. Fíxose cunha medalla de bronce nas Olimpíadas de Novi Sad en 1990 e liderou os seus nacionais, finalizando en dúas ocasións cuartos en 1994 e 1996. Tamén liderou os seus cando gañaron o Campionato de Europa en Pula no 1997 e participou cando foron terceiros na mesma competición, conseguindo medalla de bronce en 1992, cuarto posto en 1983 e tamén en 2001. Foi membro do equipo inglés que logrou ser terceiro, recibindo medalla de bronce no Campionato do Mundo de seleccións en 1985 e 1989; en 1997 foron cuartos, os mundiais de seleccións xogáronos todos en Lucerna.

As listas coas participacións na selección son:

Olimpíadas
Olimpíada	ano	taboleiro	partidas	gañadas	empatadas	perdidas	puntos totais	posto colectivo	posto individual
Tesalónica	1984	2° reserva	6	1	4	1	3	prata	-
Dubai	1986	3°	13	8	4	1	10	prata	ouro
Tesálonica	1988	1°	12	3	8	1	7	prata	28°
Novi Sad	1990	1°	12	2	8	2	6	bronce	55°
Manila	1992	1°	11	3	6	2	6	10°	36°
Moscova	1994	1°	13	6	5	2	8½	4°	14°
Iereván	1996	1°	12	3	8	1	7	4°	29°
Elista	1998	2°	11	2	9	0	6½	11°	29°
Istambul	2000	2°	12	3	8	1	7	7°	29°
Bled	2002	2°	13	5	7	1	8½	7°	14°
Calvià	2004	2°	4	1	1	2	1½	30°	-
Turín	2006	2°	11	5	6	0	8	19°	6°
Dresde	2008	2°	10	6	2	2	7	15°	5°
Campionato de Europa de seleccións
Cidade	ano	taboleiro	partidas	gañadas	empatadas	perdidas	puntos totais	posto colectivo	posto individual
Plovdiv	1983	7°	7	3	3	1	4½	4°	prata
Debrecen	1992	1°	8	4	3	1	5½	bronce	bronce
Pula	1997	1°	7	2	4	1	4	ouro	9°
Batumi	1999	1°	8	3	4	1	5	10°	10°
León	2001	2°	9	3	6	0	6	4°	6°
Campionato do Mundo de seleccións
Cidade	ano	taboleiro	partidas	gañadas	empatadas	perdidas	puntos totais	posto colectivo	posto individual
Lucerna	1985	4°	8	1	6	1	4	bronce	4°
Lucerna	1989	1°	8	3	3	2	4½	bronce	prata
Lucerna	1997	1°	8	0	8	0	4	4°	5°

Outros rexistros

O rango máis destacado na clasificación mundial conseguiuno entre xaneiro do 1988 e xullo no 1989, nese período foi terceiro. O seu auxe na puntuación ELO alcanzouno en abril de 2004 ao chegar a 2712 puntos. Short ten 2690 puntos na lista de xullo de 2010 para a puntuación ELO da FIDE e con iso é o cuadraxésimo sexto mellor de todos os xogadores activos na actualidade, tamén é segundo mellor inglés nesa lista, por detrás de Michael Adams que ten 2706 puntos.

Á parte de xogar xadrez tamén dedícase a colaborar en prensa. Escribiu columnas e revisou libros para os xornais ingleses The Sunday Times, The Daily Telegraph, The Daily Mail e The Spectator. Escribiu para o The Sunday Telegraph por un período dunha década. Mais recentemente escribiu para The Guardian, onde apareceu a súa última columna o 19 de outubro de 2006. Tamén foi comentarista para as emisións de ChessBase na rede sobre o Campionato do Mundo da FIDE no 2005 en San Luis, Arxentina.

Adestrou novas promesas como a Pentala Harikrishna, Sergey Karjakin, David Howell e Parimarjan Negi. Traballou tamén como adestrador da selección nacional de xadrez da República Islámica de Irán dende 2006 ao 2007. No seu primeiro mandato guiou os persas, conseguindo inesperadamente unha medalla de bronce no Campionato de Asia de seleccións de Doha, Qatar, no 2006. Nos nove eventos xadrecísticos dos Xogos Interinos de Asia, en Macau 2007, Irán logrou unha medalla de prata e dous de bronce.

É un compañeiro honorario da Universidade de Bolton. En 1999 foi apuntado como membro da Orde do Imperio Británico polos seus cumprimentos no xadrez. En agosto do 2005 foi elixido unanimemente para secretario xeral da Asosiación de Xadrez da Commonwealth (Commonwealth Chess Association) e en xuño do 2006 ascendeu a presidente da mesma ata deixar o cargo en xaneiro de 2008. Reside en Atenas onde vive coa súa muller Rhea Argyro Karageorgiou (en grego, Ρέα Αργυρώ Καραγεωργίου) que é terapeuta. A parella ten dous fillos: A filla Kyveli Aliki (en grego, Κυβέλη Αλίκη), nada o 7 de xullo do 1991, e Nicholas Darwin (en grego, Νικόλαος Δαρβίνος), nado o 18 de decembro do 1998.

Controversia

O equipo inglés na Olimpíada de Dubai no 1986. Detrás de todo o finado Anthony Miles, lle segue John Nunn após Nigel Short e Jon Speelman.

Despois da morte de Tony Miles no 2001, Short escribiu unha necrolóxica de defunción no Sunday Telegraph, na que afirmaba terse deitado coa entón noiva de Tony Miles mediante as vixésimo sétimas Olimpíadas, as de Dubai.

Tamén no 2001 foi cando sospeitou de ter xogado partidas rápidas contra un personaxe non identificado na rede, que el creu que era Bobby Fischer. Ó publicalo creou moito balbordo, e ao final o mesmo Bobby Fischer desmentiuno.

Short concediu en xaneiro de 2007 unha entrevista para o xornal indio DNA, na que pedía unha investigación para examinar as alegacións sobre unha suposta culpabilidade de Veselin Topalov xa que tería feito posibelmente trampa mediante o Campionato do Mundo en San Luis, Arxentina no 2005. Na mesma entrevista pronunciouse crítico sobre o papel do Comité de Apelación nos mundiais 2005 e 2006; sobre todo resaltou que o Vicepresidente da FIDE Zurab Azmaiparashvili era exactamente o máis inapropiado para esa tarefa, xa que el mesmo confesara facer trampas para gañar o Campionato de Europa no 2003. A consecuencia diso Azmaiparashvili demandouno nunha denuncia á Comisión Ética da FIDE. Esta reuniuse para o caso en xullo do 2007. Todas as acusacións contra Short foron rexeitadas, pero para darlle un tirón de orellas a Comisión acordou sancionalo por unha infracción menor no comportamento, segundo o código ético da FIDE, por usar a cualificación cabeza parva. Esa sanción foi acollida con burlas no British Chess Magazine.

Corus 2005.

Durante o torneo Corus chess 2008, na oitava rolda do grupo B, a partida Cheparinov-Short foi declarada como perdida para o primeiro despois dun movemento, xa que Cheparinov lle negou dar a man a Short antes de empezar a partida. A renuncia de dar a man foi gravada en vídeo, posta en YouTube e vista en centos de miles de ocasións. Short foi a informar o árbitro de que, segundo as regras vixentes da FIDE, debía darlle a partida por gañada. Cheparinov explicou que o seu comportamento fora porque Short os insultara a el e ao seu equipo gravemente nunha entrevista publicada. O Comité de Apelacións do torneo decidiron anular a decisión do árbitro e levar a cabo a partida. Short gañou esa partida aprazada.

Notas

Notas (en inglés)

Véxase tamén

Bibliografía

• Nigel Short, Chess Prodigy: His Career and Best Games, Faber & Faber. Unha biografía editada polo seu pai David. (en inglés)
• Forbes, Cathy Nigel Short: Quest for the Crown, Cadogan, Londres 1993 (en inglés) ISBN 1-85744-048-X
• Raymond Keene: Nigel Short. World Chess Challenger. Batsford, Londres 1992, 1993 (en inglés) ISBN 0-7134-7281-2
• Short, Nigel: Nigel Short's chess skills. Hamlyn, Londres 1989. Libro pedagóxico de xadrez baseado nas súas partidas. (en inglés) ISBN 0-600-55743-X
• Steinkohl, Ludwig. - Maintal: Jan Timman, Nigel Short. Rochade Europa, 1992, 1. Aufl. (en alemán)
• Stefan Löffler: Challengers. So spielt Nigel Short. Sportverlag Berlin 1993. (en alemán) ISBN 3-328-00586-2

Ligazóns externas

• Posicións críticas das súas partidas na wtharvey.com (en inglés)
• Avaliación Elo de Nigel Short na chessmetrics.com (en inglés)
• Posición no rango mundial e evolución Elo de Nigel Short en benoni.de (en alemán)
• Ficha de Nigel Short na olimpbase.org (en inglés)
• Entrevista a Nigel Short na LatestChess.com, no 2007 (en inglés)
• 40 anos Nigel Short nas noticias de chessbase.com (en inglés)