Bobby Fischer
- Para describir os movementos das pezas de xadrez neste artigo usouse a notación alxébrica.
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (en) Robert James Fischer 9 de marzo de 1943 Chicago, Estados Unidos de América |
| Morte | 17 de xaneiro de 2008 (64 anos) Reiquiavik, Islandia |
| Causa da morte | insuficiencia renal |
| Lugar de sepultura | Selfoss (pt)  |
| País de nacionalidade | Estadounidense Islandés  (2005-2008) |
| Educación | Erasmus Hall High School (en) (–1958) |
| Actividade | |
| Ocupación | xadrecista, escritor, inventor |
| Profesores | Carmine Nigro (en) , Norman T. Whitaker (en) e William Lombardy |
| Nacionalidade deportiva | Estados Unidos de América |
| Deporte | xadrez |
| Título de xadrecista | Mestre Internacional (1957) Grande Mestre de Xadrez (pt) (1958) |
| Puntos ELO (màx.) | 2.785 (1972)< |
| Participou en | |
| 1970 | Olimpíada de xadrez de 1970 (pt) |
| 1966 | Olimpíada de xadrez de 1966 (pt) |
| 1962 | Olimpíada de xadrez de 1962 (pt) |
| 1960 | Olimpíada de xadrez de 1960 (pt) |
| Familia | |
| Cónxuxe | Miyoko Watai |
| Pai | Paul Nemenyi |
| Premios | |
| |
| Descrito pola fonte | Obálky knih,  Moskovskaia entsiklopedia: Litsa Moskvi |
| Páxina web | bobbyfischer.net |
     | |
Robert James Fischer, coñecido como Bobby Fischer, nado en Chicago (Illinois) o 9 de marzo de 1943 e finado en Reiquiavik o 17 de xaneiro de 2008, foi un xadrecista estadounidense, logo nacionalizado islandés.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Primeiros anos
[editar | editar a fonte]Naceu no seo dunha familia de emigrantes alemáns. Os seus pais divorciáronse cando Fischer tiña dous anos. Aos seis, cando marchou canda a nai a Brooklyn, Fischer aprendeu en por si a xogar ao xadrez polas instrucións que viñan nun pequeno xogo que lle regalara a irmá. Ao principio xogaba contra ela, pero axiña necesitou adversarios máis fortes para desenvolver o seu xogo. Á idade de 7 uniuse ao club de xadrez de Brooklyn, onde o seu presidente, Carmine Nigro, se encargou persoalmente da súa formación.
Ata os 13 anos, Fischer asistiu á Erasmus Hall High School, pero deixaría o instituto sen graduarse. Varios profesores do mesmo recórdano como un mozo difícil. En 1956 a súa nai conseguiu que John W. Collins, titor doutros xogadores sobresalientes, incluídos Robert Byrne e William Lombardy, o aceptase como alumno. O seu ascenso á elite da competición foi moi rápido. Con 13 anos participou no torneo "Rosenwald Memorial", onde xogou contra Donald Byrne. En 1957, á idade de 14, obtivo o campionato dos Estados Unidos de xadrez.
Gran mestre
[editar | editar a fonte]
No plano internacional, a súa carreira coincidiu co apoxeo da escola soviética que dominou o mundo do xadrez desde 1948 ata 1972. O campionato estadounidense gañado por Fischer era de carácter zonal para a FIDE e a súa vitoria abriulle as portas do campionato mundial. Ao ano seguinte, á idade de 15 anos, logrou o título de gran mestre ao ocupar o quinto posto no Interzonal de Portoroz. Foi o xadrecista máis novo en obter esa distinción ata ese momento. Con ese quinto lugar conseguiu ademais o dereito de xogar o Torneo de Candidatos, no que se seleccionaba ao que había de disputar o título mundial ao campión, daquela Mikhail Botvinnik).
Naquel primeiro Torneo de Candidatos, Fischer ocupou un modesto sexto lugar. E, a pesar de conseguir sensacionais resultados nos torneos internacionais desde fins da década de 1950, diversos factores (ás veces o seu propio carácter, noutras ocasións a supremacía dos xadrecistas soviéticos) atrasaron a súa loita polo título máximo.
A principios da década de 1970 chegou á final do campionato mundial. Tras gañar o internacional de Palma, derrotou a Mark Taimanov (6-0), Bent Larsen (6-0) e Tigrán Petrosián (6,5-2,5) nos enfrontamentos do torneo de candidatos, todos eles no top 10 mundial e obtivo o dereito a enfrontarse a Boris Spassky. A serie de 19 vitorias consecutivas (as 6 últimas do interzonal, as dos seus enfrontamentos con Taimanov e Larsen e a primeira do seu enfrontamento con Petrosian) constitúe un fito histórico.
A partida do século
[editar | editar a fonte]O encontro con Spassky celebrouse en Reiquiavik. Concitou unha extraordinaria atención en todo o mundo. Foi visto tamén como un encontro político en plena guerra fría. Fisher perdeu a primeira partida en enfrontamento limpo e a segunda por non presentarse. Parecía que Spassky retería o título para o xadrez soviético pero Bobby venceu na terceira. A cuarta partida foi táboas e desde a quinta impúxose rotundamente Fischer. Logo dun tenso desenvolvemento, Fischer venceu o seu rival tras 21 partidas (Spassky abandonou a partida decisiva mentres o seu adversario durmía no hotel) e coroouse campión mundial o 31 de agosto de 1972 cun total de 7 partidas gañadas, 3 perdidas e 11 táboas. Foi o primeiro e único estadounidense en conquistar o título. Foi coñecida pola historia como "a partida do século".
Este momento supuxo tamén a fin da súa carreira. Desde entón non volveu xogar ningunha partida oficial durante o seu reinado e, cando en 1975 tivo que defender o título fronte ao aspirante Anatolii Karpov, púxolle tantos requirimentos á FIDE que lle retirou o título por incomparecencia. Dende aquela e ata 1992 non volveu xogar en público e levou unha vida retirada.
A partida 21
[editar | editar a fonte]
|
Transcrición da partida 21 do enfrontamento entre Fischer e Spassky: Brancas: Boris Spassky | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Os últimos anos
[editar | editar a fonte]En setembro de 1992 aceptou participar nun encontro de exhibición conmemorando os 20 anos do seu enfrontamento con Spassky (xa nacionalizado francés) que había de ter lugar en Iugoslavia. Volveu vencer o seu antigo rival e obtivo o premio de 3 millóns de dólares que ofrecera un empresario iugoslavo. Pero en 1992, Belgrado estaba baixo o bloqueo do goberno dos Estados Unidos e a acción de Fischer foi considerada no seu propio país como un acto de traizón e foi posto na lista de fuxitivos do FBI e da CIA. Entón, Fischer desapareceu de novo.
O 13 de xullo de 2004, Fischer reapareceu en público cando, mentres pretendía ir a Filipinas desde Toquio, foi detido no aeroporto internacional de Narita por usar un pasaporte que o goberno dos Estados Unidos cancelara. As autoridades xaponesas prendérono á espera de resolver o problema suscitado pola petición de extradición dos Estados Unidos. O 15 de decembro dese ano, o goberno islandés aceptou darlle asilo político a Fischer nese país, para así escapar á extradición aos Estados Unidos, e ordenou o seu traslado inmediato a Reiquiavik, onde podería recibir unha nova cidadanía. A pesar das presións do goberno estadounidense, o 9 de marzo de 2005, aínda encarcerado, recibiu un pasaporte islandés como agasallo polo seu 62 aniversario. O 21 de marzo, o parlamento islandés aprobou conceder a cidadanía islandesa a Bobby Fischer, con 40 votos a favor e dúas abstencións, e tres días despois, tras 8 meses de detención, foi posto en liberdade e deportado a Islandia, onde cualificou a George W. Bush de criminal e ao primeiro ministro xaponés Iunichiro Koizumi como monicreque de Bush.
Á súa chegada a Reiquiavik foi aclamado como un heroe por unha multitude de seguidores. Faleceu catro anos despois nese país á idade de 64 anos.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- Bobby Fischer en ChessGames.com
- Bobby-Fischer.net (en inglés)
- BobbyFischer.net (en inglés)
- 65 posicións decisivas dos seus xogos (en inglés)
- Relato de Nigel Short sobre posibles xogos contra Bobby Fischer no ICC (en inglés)
- Noticia na CNN no día seguinte a súa morte Arquivado 03 de xuño de 2008 en Wayback Machine. (en inglés)
- Noticia na BBC no día seguinte a súa morte (en inglés)
| Anterior: Boris Spassky |
Campión do mundo de xadrez 1972–1975 |
Seguinte: Anatoli Karpov |
| Control de autoridades |
|
|---|
