Turkish Constitutional Court

Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi, Birleşmiş Milletler İnsan Hakları Evrensel Bildirgesi'nin kabul edilişinin 71. yıl dönümünde, 10 Aralık İnsan Hakları Günü'nde, 1 Kasım 2017 tarihinden bu yana tutuklu bulunan, iş insanı, sivil toplum çalışanı ve insan hakları aktivisti Osman Kavala'nın kişi özgürlüğü ve güvenliği hakkının ihlal edildiğine oybirliği ile karar verdi. Böylece AİHM, Selahattin Demirtaş ve Alparslan Altan kararlarıyla birlikte, yaklaşık son bir yıl içerisinde Anayasa Mahkemesinin ihlal bulmadığı üç önemli tutukluluk vakasında Türkiye'yi mahkûm etmiş oldu. Kavala kararının, AİHM'nin yakın dönem içtihadını takip edenler açısından pek de şaşırtıcı olmadığı söylenebilir. Anayasa Mahkemesinin 22.05.2019 tarihli Genel Kurul kararında 4 karşı oy kullanan üyeler tara-fından dile getirilen itirazlar bir sonraki aşamada ihlal kararı çıkabileceğinin sinyallerini vermişti.

Özet: Bu çalışmada, Anayasa Mahkemesi'nin bireysel başvuru kararları kapsamında vermiş olduğu geçici tedbir kararları bütüncül olarak ele alınmış ve sistematik olarak değerlendirilmiştir. Çalışmada metot olarak arama, Anayasa Mahkemesi'nin resmi internet sitesinde yer alan Kararlar Bilgi Bankası arama motorunda tedbir kararları filtrelenip, 2012-2017 yılları arasında Mahkeme'nin vermiş olduğu tüm geçici tedbir kararları taranarak gerçekleştirilmiştir. Çalışmanın sonucunda, 24.03.2017 tarihi itibariyle Anayasa Mahkemesi'nin yirmi (20) kabul, altmış iki (62) red ve yedi (7) bir kısmını kabul, bir kısmını red olmak üzere toplam seksen dokuz (89) geçici tedbir kararı verdiği tespit edilmiştir. Anayasa Mahkemesi'nin başvurucunun geçici tedbir talebini kabul ettiği yirmi (20) kararın on altısında (16) başvurucunun sınır dışı edilmesi işleminin durdurulmasına, bir (1) kararda tutuklu başvurucunun sağlık durumu nedeniyle tahliyesine, bir (1) kararda infaz kurumundaki başvurucunun adli tıp kurumuna sevk edilmesine ve iki (2) kararda ise ceza infaz kurumunda bulunan başvurucunun sağlık durumuna elverişli infaz koşullarının sağlanması yönünde geçici tedbire hükmetmiştir. Mahkeme'nin geçici tedbir taleplerini reddettiği altmış iki (62) kararın otuz beşi (35) sınır dışı edilme kararın durdurulmasına, on beşi (15) sokağa çıkma yasağına derhal müdahale edilmesine, sekizi (8) başvurucunun infaz kurumundan tahliye edilmesine, bir (1) karar internet erişiminin engellenmesi kararının yürütmesinin durdurulmasına, bir (1) karar yurtdışındaki cenazenin Türkiye'ye getirilmesine izin verilmeme kararının durdurulmasına ve son olarak bir (1) karar ise cinsel istismara uğradığı iddia edilen kızın babası ile görüşmesinin engellenmesi tedbirine ilişkindir. Mahkeme'nin bir kısmını kabul, bir kısmını reddettiği yedi (7) kararın kabul

In the historical process that is relating to constitutional jurisdiction, individual application procedure to constitutional courts has emerged due to the need of the protection of fundamental rights. Before this procedure, the fundamental rights had only been protected by abstract review of norms and concrete norm control. But this way of protection was not sufficient enough because of its indirect nature. Therefore, it can be said that the main function of individual application to constitutional courts is to protect fundamental rights. This is the subjective function of the individual application and in order for this function to be implemented, the judgements of violations must be duly enforced. Improving and implementing the fundamental rights regime of constitution has been the objective function of individual applications. For this function to be effective, the reviews of constitutional courts for the human rights regimes mentioned in the constitutions must be binding to a certain degree.

ÖZ/TR :
Eşitlik ilkesi ve bu ilkenin koruduğu hukuki menfaatin olumsuz ifadesi olan ayrımcılık yasağı, herkese eşit muamele yapılmasını, insanlar arasında ayrım yapılmamasını amaçlayan temel ilkelerdir. Demokratik toplumların temel yapı taşlarından biri olmakla birlikle, insan hakları hukukunun üzerine kurulduğu temel kavramlardır. Nitekim ulusal mevzuatlarda ve birçok uluslararası sözleşmede de düzenlenmiş ve uluslararası buyurucu kural haline gelmiştir. Bu çalışmanın konusunu, bu ilkeyle yasaklanan ayrımcılık temeli olarak cinsel yönelim oluşturmaktadır. Çalışmada, heteroseksüellik dışındaki cinsel yönelimlere sahip insanların maruz kaldığı ayrımcılıkların Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi ve Türk Anayasa Mahkemesince nasıl ele alındığı, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi madde 14 ve Anayasa madde 10 bağlamında ele alınmıştır. Bu çerçevede mahkeme kararlarından karşılaştırmalı olarak örnek verilerek, bu ayrımcılık türünün Türk Anayasa Mahkemesince nasıl ele alınması gerektiği konusuna katkı sunmayı amaçlamaktadır.

ABSTRACT /EN:

The principle of equality and the prohibition of discrimination, which is a negative expression of the legal interest that this principle protects, are the basic principles aiming to treat everyone equally and not to discriminate between people. In addition to they are one of the basic building blocks of democratic societies, they are the basic terms on which human rights law is established on. As a matter of fact, it has been regulated in national legislation and many international conventions and has become an international compelling law. The subject of this study is sexual orientation as the basis of discrimination prohibited by this principle. In this study, how the discrimination faced by people with sexual orientations other than heterosexuality is handled by the European Court of Human Rights and the Turkish Constitutional Court are discussed in the context of Article 14 of the European Convention on Human Rights and Article 10 of the Constitution. In this context, it is aimed to contribute to the subject of how this type of discrimination should be handled by the Turkish Constitutional Court by giving comparative examples from the courts' decisions.

Bu çalışmada Türkiye Cumhuriyeti Anayasa Mahkemesinin tarihi; olaylar, kişiler ve kararlar üzerinden ele alınmıştır. Öncelikle anayasa yargısının anayasacılık fikri içerisindeki önemi ve Dünyada anayasa yargısının gelişimi değerlendirilmiş, sonrasında Türk Anayasa Mahkemesi “1961 öncesi dönem”, “1962-1971 dönemi”, “1971-1982 dönemi”, “1982-2010 dönemi” ve “2010 sonrası dönem” olmak üzere beş evreye ayrılarak incelenmiştir. Her dönem kendi içinde Mahkeme başkanlarının görev süreleri dikkate alınarak alt bölümlere ayrılmıştır. Her bir başkan dönemi ise norm denetimi ve bireysel başvuru (1982 Anayasası dönemi için) kararlarından dönemin gazetelerine yansıyanlar belirlenerek özetlenmiştir.

Çocuğun üstün yararı, çocuk haklarına ilişkin uluslararası insan hakları düzenlemelerinin ortaya çıkışıyla birlikte, bedensel, zihinsel, ekonomik ve sosyal bakımdan güçsüz ve dezavantajlı gruplardan biri olan çocukları ilgilendiren her konuda başvurulacak temel bir ilke haline gelmiştir. İlkenin bu geniş kullanımıyla beraber işlevinin ne olduğu konusunda tartışmalar devam etmektedir. Çocuk Hakları Komitesi'nin 2013 yılında kabul ettiği genel yorum kararına göre çocuğun üstün yararı, maddi bir hak, temel bir yorum ilkesi ve bir usul kuralıdır. Bu çalışmanın amacı çocuğun üstün yararının insan hakları çatışmalarının çözümlenmesindeki işlevinin, Çocuk Hakları Komitesi'nin 2013 tarihli genel yorum kararı ve Türk Anayasa Mahkemesi içtihadı ışığında ortaya konulmasıdır. / THE FUNCTION OF THE PRINCIPLE OF THE BEST INTERESTS OF THE CHILD IN RESOLVING HUMAN RIGHTS CONFLICTS: A REVIEW IN THE LIGHT OF THE CASE LAW OF THE TURKISH CONSTITUTIONAL COURT The best interests of the child, with the emergence of international human rights regulations regarding children's rights, have become a fundamental principle to be applied in all matters concerning children, who are one of the most vulnerable and disadvantaged groups physically, mentally, economically and socially. Notwhitstanding this broad use of the principle, debates continue as to what its function is. According to the general comment adopted by the the Committee on the Rights of the Child in 2013, the best interest of the child is a substantive right, a fundamental interpretative legal principle and a rule of procedure. The aim of this study is to reveal the function of the best interests of the child in resolving human rights conflicts in the light of the 2013 general comment of the Committee on The Rights of Child and the case-law of the Turkish Constitutional Court.

“Milliyetçilik-Atatürk Milliyetçiliği” ve “Türk”  kavramları, 1924 Anayasasından itibaren tüm anayasalarda yer almıştır. Bu kavramları kapsayıcı ve genişletici yorumlamak yerine indirgemeci ve dışlayıcı bir perspektif getiren yaklaşımlara sıkça rastlanmaktadır. Ayrıca bu kavramların antropolojik, etnolojik ya da sosyolojik anlamları dışında "hukuki" boyuttaki anlamı hayatın içinde olması ve uygulamayı yönlendirmesi nedeniyle son derece önemlidir. Bu makalede Anayasal bağlamdaki hukuki düzenlemelerin Anayasa Mahkemesi Kararları çerçevesinde anlamları ortaya koyulmaya çalışılmıştır.

The concepts of "Nationalism-Atatürk's Nationalism and Turk" have been included in all constitutions since the Constitution of 1924. Instead of interpreting these concepts as inclusive and expansive, approaches that bring a reductionist and exclusionary perspective are frequently encountered. In addition to these anthropological, ethnological or sociological meanings of these concepts, the meaning of "legal" dimension is extremely important because it is within life and directs the application. In this article, it is tried to reveal the meanings of the legal regulations in Constitutional context within the framework of Constitutional Court Decisions.

Individual access to constitutional courts has recently attained prominence as an effective tool of human rights protection and it is viewed as an example of the broader phenomenon of transfer of constitutional ideas from a point of origin to a new host environment. We argue that the transfer process involves more than a simple interaction between the promoter and the importer, both of whom have converging as well as diverging expectations. The paper has critically applied the IKEA theory of constitutional transfer to the Turkish experience of the individual application to the Constitutional Court. The Turkish experience has proved a useful case to demonstrate the dynamic and multifaceted nature of the process of constitutional transfers. The Venice Commission, the European Court of Human Rights, the Turkish Constitutional Court and the Turkish Government all have important stakes in the success of the transfer to realize their own policy objectives.

Sentences of life imprisonment without the possibility of release (irreducible life sentences) have been found to be inhumane and degrading by the European Court of Human Rights (ECtHR). Nevertheless, they continue to be imposed and implemented in Turkey. This paper examines the ongoing problem of irreducible life sentences in Turkish criminal and penal law. Firstly, it explores the different life imprisonment regimes in Turkish law, before addressing the question of release from life imprisonment. It then moves on to examine the jurisprudence of the ECtHR on irreducible life sentences and its judgments against Turkey. Subsequently, it discusses why and how the Turkish legislature and judiciary have remained indifferent to the issue of irreducible life sentences. It concludes by recommending how the Constitutional Court may be forced to play an affirmative role in the abolition of irreducible life sentences in Turkey.

After the year 2011, it began the quest for a new constitution to be held in Turkey. In this framework, it was aimed to create a consensus text in terms of various conflict points in the society. Although areas of constitutional conflict in Turkey are diverse, we can briefly say that the basic issues of conflict are ethnic identity, faith identity, civil-military relations, independence and impartiality of the judiciary, and the role of presidential office in legislation-executive relations. This article discusses whether constitutional solutions can be found to these problems.

In order to bypass the 10% electoral threshold, a significant number of independent candidates stood for election in 2007 parliamentary elections in Turkey. Having occurred, these independent candidates came upon deprivation of particular rights that political parties enjoy: The right to propaganda on state-run media and being included in the ballots set up in the customs. Taking into consideration of the fact that Turkey is a state party to the European Convention on Human Rights and its Protocol No.1 which provides for the right to free elections in Article 3, these two legal issues require a close examination in terms of supranational human rights law. For this purpose, this article shall address the judgments and admissibility decisions of the European Court of Human Rights (ECtHR) in Oran Case (App. Nos. 28881/07 & 37920/07, Judgment of 15 April 2014) and Timurhan Case (App. No.28882/07, Admissibility Decision of 16 December 2014) concerning the relationship between individual candidates and free elections. To deal with the issue comprehensively, the correlation among democracy, human rights and good governance shall be analyzed within a framework which is composed of the concept, place and function of the right to political participation as recognized in international human rights law. Demokrasi, Serbest Seçimler ve Bağımsız Adaylar: Avrupa İnsan Hakları Mahkemesinin Kararları Üzerine Eleştirel Değerlendirmeler Öz Türkiye'de 2007 yılında gerçekleşen milletvekili seçimlerine 10%'luk seçim barajını delme amacıyla çok sayıda bağımsız aday katılmıştır. Ancak yürürlükte olan mevzuata göre, bağımsız adaylar, başta kamu televizyon kanallarında propaganda yapabilme hakkı ile gümrüklerde verilen oyları elde etme hakkı (gümrüklerde kurulan sandıklarda kullanılan oy pusulalarında yer alma) olmak üzere siyasi partilerin yararlandığı belirli haklardan yararlanamamaktadır. Bu iki hukuki meselenin Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesinin serbest seçim hakkını öngören 1 no'lu Protokolü'nün 3. Maddesinde kapsamında ulusalüstü insan hakları hukuku açısından incelenmesi gerekmektedir. Bu amaç doğrultusunda bu makalede AİHM'nin Oran (App. Nos. 28881/07 & 37920/07, Judgment of 15 April 2014) ve Timurhan (App. No.28882/07, Admissibility Decision of 16 December 2014) başvurularında vermiş olduğu kararlar ele alınacaktır. Meselenin kapsamlı bir şekilde ele alınabilmesi için demokrasi, insan hakları ve iyi yönetim arasındaki korelasyon, ulusalüstü insan hakları hukukunda tanınan siyasi katılma hakkı kavramını, söz konusu hakkın bu alandaki yerini ve işlevini içeren bir çerçevede tahlil edilecektir. Anahtar Kelimeler Serbest seçim • AİHS • Bağımsız aday • Demokrasi • İyi yönetişim • Siyasal katılma • İnsan hakları • Takdir marjı •

The Turkish Constitutional Court is often described as an agent of the raison d'etat. Although a number of judgements confirm this assessment, by shifting the focus from result to process the article reveals that judicial decision-making processes in the Turkish Court are more than often contestatory and determined by slim majorities. Modelling judicial decision-making as a process of competitive social construction , the article analyses judgements on constitutionality of surname laws visa -vis women. The findings demonstrate that though the ultimate judicial ruling may be tainted by extrajudicial considerations, tight votes signal that today's dissenters can easily become tomorrow's majority.