Mhp

Bu bağlamda Türk milliyetçiliğinin İttihat Terakki’nin, Jön Türk Devrimi’ne altyapı hazırlayarak geç- Osmanlı toplumunu özgürleştiren, daha sonra bu kadroya kapitülasyonları kaldırtarak siyasal özgürlüğün ancak ekonomik özgürlükle yürütülebileceğini aşılayan, Türk kadınını üniversitede- çalışma hayatında erkeğiyle eşitlemek yolunda adım attıran, döneminin çağdaş- modern- kentli ruhu olduğu unutulmamalıdır. Aynı milliyetçiliğin Kurtuluş Savaşı’nı, bu savaşın temel hedefini ortaya koyan Misak-ı Milli’yi hazırlayan bilinç, amacını ülkeyi bir ümmet topluluğundan modern ulus- devlete ulaştırarak taçlandıran siyasal inanç olduğu bilinmelidir. Kemalist Devrim sürecinin halka aktarılmasında siyasal dil, 1960’lı yıllarda kentlere akan insanların modernleşmeye ulaşma yollarına yardımcı söylem, ülkenin karşılaştığı tehlikeli sorunlarda ortak akıldır Türk milliyetçiliği. Dolayısıyla Enver- Talat- Cemal üçlüsüne, Kemalizm’in kazanımlarına, ülkenin bağımsızlığına, Misak-ı Milliye, ulus-devlete, bunların hepsi/ biri ya da birkaçına kin gütmek aynı zamanda Türk milliyetçiliğine kin gütmek demektir. Türk milliyetçiliğinin her bir şıkka aynı sertlik ve ciddiyetle cevap vermesi gerekmektedir

Merkez-sağın içeriğinin değiştiği günümüzde, kendisini yineleyen yönüyle milliyetçiler, hem politika oyununa aktif katılacaklar hem de ülkeye yerleşmeye başlayan, olumsuz küreselleşme, ulus-devlete rağmen Batılılaşma gidişatını dengeleyip, tersine çevirecek kadroları oluşturacaklardır. MHP’nin dar fikir particiliğinden fikri üstün gören kitle partisine doğru ilerleyişi, bu parti açısından umut vericidir. MHP’nin, yukarıda sayılan hedeflere ulaşıp ulaşmayacağı ileriki yıllarda açıklık kazanacaktır.

Bir başka deyişle, kavgacı değil uzlaşmacı, hırçın değil sakin, tek boyutlu değil çok boyutlu düşünen, ülke menfaatlerini birinci planda tutan, yersiz “öteki” düşmanlığına sapmamış bir MHP, Birikimin deyimiyle, “Pembe faşizme”, daha az eleştirel bir söylemle, “Pembe-ılımlı milliyetçiliğe” yelken açacaktır.

In this paper, rather than defining the Turkish nationalism we focused on the purpose of describing the sociology of the nation concept which will define it. We tried to evaluate the idea of nationalism as a special philosophy focusing on the knowledge of the nation concept. Therefore the nation concept turned into an ontological concept about which information must be obtained, while the nationality idea turned into the epistemology of the nation ontology, consequently the nationalism concept turned into a school type as the ideological study of the episteme. The existence and its categories may vary. We focused on the universal categorical processes of the definitions of the nation as required by the anthropic and sociologic principles. We faced with the difference between the settled societies and the nomadic societies. We continued our intellectual speculation by placing this on the ontic difference base. Moving from the criticism on the settled society sociology or the west-oriented sociologies, we found out that the nationalism that develops depending on the nomadic sociology, especially the idea of the Turkish nationalism had been ignored. The sedentariness phenomenon, which is placed at the center by the nature of the nationalism currents after the French Revolution, in connection with the patriotism idea with a west-oriented description, does not comply with the nationalism character of the Turkish nation which is the bearer of nomadic culture, therefore we emphasized that the nation idea, which is the dominant element in scope of the Turkish nationalism is required to have its own definition. One of the most significant observations we made in this paper is that the emotional propaganda ground applied by the perspective of nationalism that develops as compathy, makes clear its nature which interrupted the search for the rational nationalism and its development.

Makalemizde Türk milliyetçiliğinin tanımlanmasından ziyade onu
tanımlayacak olan millet kavramının sosyolojisini betimleme amacına yöneldik.
Milliyetçilik fikrini, millet kavramının bilgisine yönelen özel bir felsefe olarak
değerlendirme çabasına girdik. Böylece millet kavramı, hakkında bilgi sahibi
olunması gereken ontolojik bir kavrama, milliyet fikri ise, millet ontolojisinin
epistemolojisine dönüşmüş oldu ki, milliyetçilik kavramı da epistemenin ideolojik
araştırması olarak bir ekol biçimine dönüşmüş oldu. Varlık ve kategorileri çeşitlilik
gösterebilir. Biz antropik ve sosyolojik ilkeler gereğince millet tanımlarının
evrensel kategorik süreçlerine yöneldik. Karşımıza yerleşik ve göçer toplumlar
ayrımı çıktı. Bunu ontik ayrım temeline yerleştirerek entelektüel
spekülasyonumuza devam ettik. Yerleşikler sosyolojisinin veya Batı eksenli
sosyolojilerin eleştirisinden hareketle, göçerlerin sosyolojisine bağlı olarak gelişen
milliyetçiliğin, özellikle de Türk milliyetçiliği fikrinin görmezden gelindiğini tespit
ettik. Fransız İhtilali sonrasındaki ulusçuluk akımlarının Batı eksenli olarak
tariflenen patriotizm fikriyle bağlantılı doğasının merkeze aldığı yerleşiklik
olgusunun, göçer kültür taşıyıcısı olan Türk milletinin milliyetçilik karakterine
uymadığını, bu sebeple Türk milliyetçiliği fikrinde baskın öğe olan millet fikrinin
kendi tanımına başvurulması gerektiğini vurguladık. Bu makalemizde konu
edindiğimiz en önemli tespitlerden bir tanesi de duygudaşlık olarak gelişen
milliyetçilik perspektifinin başvurduğu duygusal propaganda zeminin rasyonel
milliyetçilik arayışlarını ve gelişimini kesintiye uğratmış olan doğasının
belirginleştirilmesidir
Batıcı

Bu çalışmanın amacı dünya çapında genel kabul görmüş olan siyasal partilerin doğuş teorileri, siyasal parti
tipolojileri ve partilerin kurumsallaşma ölçütleri bağlamında Milliyetçi Hareket Partisi’nin sınıflandırılması ve
kurumsallaşması üzerine değerlendirmelerde bulunmaktır. Bu değerlendirmeler yapılırken genel kabul görmüş
olan doğuş teorileri ve parti tipolojileri ile Samuel P. Huntington’un kurumsallaşma ölçütleri kullanılmıştır.
Değerlendirme kısmına geçmeden önce bu çalışmada öncelikle Milliyetçi Hareket Partisi hakkında bir kısım
bilgilere yer verilmiş ve değerlendirme ölçütleri de metin içerisinde kısaca açıklanmaya çalışılmıştır. Ölçütlere
göre yapılan değerlendirmeler sonucu elde edilen bulgular da sonuç bölümünde paylaşılmıştır.

Sol ve sağ milliyetçiliğin 'mânâ ve maznûnu'nu sağlıklı bir şekilde kavrayabilmek için bu anlayışları temsil eden 'kadroların' cumhuriyetin ilk yıllarından itibaren izlemiş oldukları seyir takip edilmeye çalışılacaktır. 'Sol' ve 'sağ' arasındaki temel ayrımlardan biri 'değerler sistemi' karşısında alınan tavırdır. Tarihî gelişim içerisinde bu tavırları belirleyen en önemli unsur, kadroların 'Batı'yı anlamlandırma şekilleri ve onun karşısındaki tavırları olmuştur. Yazımızda da, 18 Nisan seçimlerinin asıl sürprizi ve medyanın 'sol'-'sağ' milliyetçilik tasnifinde 'sağ' milliyetçiliği temsil eden MHP ve 'Ulkücü Hareket'in doğuş dönemi fikrî kaynaklarına 'Dündar Taşer' örneğinden hareketle 'sol' veya 'Kemalist Milliyetçiliğin' fikrî kaynaklarıyla mukayeseli olarak yaklaşılmaya çalışılırken, bu iki görüşe mensup kadroların 'Batı' karşısında takınmış oldukları tavır yapmaya çalışacağımız mukayesenin merkezinde yer alacaktır. Türk siyasî tarihinin çok problemli, dinamik aynı zamanda geniş bir dönemi konusu itibariyle çalışmamızın ilgi alanı içerisindedir. Ancak bu uzun dönemin mütekâmil bir tahlili, hedefi kalın fırça darbeleriyle de olsa bu tarihî seyirle ilgili bir 'fikir' verebilmek olan bu mütevazi çalışmanın sınırlan dışında kalmaktadır.

Tanıyıcı, Ş. ve Kahraman, S. (2016). Suriyeli Sığınmacılar Bağlamında Türkiye’deki Siyasal Partilerin Göç Politikalarına Yaklaşımları, 2. Uluslararası Uygulamalı Bilimler Kongresi: ‘‘Göç, Yoksulluk ve İstihdam’’, Bildiriler Kitabı, Ed.: A. Diken ve A. Buluş, Konya, ss. 352-360.

Kızılelma, fethetmek istenen  yerin adı olarak bilhassa Osmanlı zamanında yeniçeriler tarafından kullanılan bir sözdür. 20. yüzyılın başından itibaren milliyetçi yazarlar tarafından yeniden kullanıma sokulmuş ve anlamı genişleyerek Türk’ün  “millî hedefinin adı”  hâline gelmiştir. Türk Milliyetçiliği’nin Alparslan Türkeş tarafından doktriner nitelik kazandırılması ve Dokuz Işık Doktrini adıyla bir siyasî program olarak önerilmesinden sonra da Kızılelma kavramı önemini korumuştur. Bu çalışmada doğrudan farklı tarihlerde basılan Dokuz Işık edisyonları ile bu siyasal harekette yer almış belli başlı ideologlar  tarafından bu doktrini anlatmak ve açıklamak üzere yazılmış olan eserler incelenmiş; Kızılelma kavramı ve onun ideoloji içerisindeki konumunun tespitine çalışılmıştır. Alparslan Türkeş tarafından kurulan ve Dokuz Işık Doktrinini parti programına esas olarak alan Milliyetçi Hareket Partisi, bu ideolojinin siyasal temsilcisi ve teşkilâtı olarak faaliyet göstermiştir. Alparslan Türkeş’in vefatından sonra MHP Genel Başkanı olan Devlet Bahçeli’nin konuşma ve eserlerinde de bu tarama sürdürülmüştür.
Ana metinler üzerinden yapılan inceleme sonucunda; milliyetçi edebiyatta olduğu kadar siyasal ideolojide de Kızılelma teriminin merkezî bir konumda bulunduğu ve Alparslan Türkeş sonrasında ideolojik devamlılıkla paralel olarak bu konumunu koruduğu görülmüştür.

Unutmayalım, Türk ekranlarınca bangır bangır İngilizce, Almanca, Rusça, Japonca, Çince, Arapça yayın yapılırken, Kürt kökenli yurttaşlara, “Biz sizin dilinizi kabul etmiyoruz” demek ne akla ne izana uygun bir tutumdu. Hele hele ister devlet ister Türk milliyetçiliğinin bu tutumun ardından kalkıp aynı kesime, “Ama Kürtler bu ülkenin birinci sınıf insanıdır. Türk Kürt kardeştir” diye seslenmesi de imkansızlaşır. Bu yüzden TRT Şeş’i devlet aklı açısından son derece hayırhah, fakat çok geç kalmış bir hizmet olarak algılıyorum.
Dahası var: Bugün Türk milliyetçiliğinin dümen suyunda giden ya da doğrudan Türk milliyetçilerinin kurduğu Kürtçe radyo kanalları, gazete, bir Kürt enstitüsü bulunması lazımdı. Türk milliyetçiliğinin anadili gibi İngilizce konuşan insan potansiyeli kadar, anadili gibi Kürtçe bilen, Kürt tarihi ve edebiyatında uzmanlaşmış kadrolara da sahip olması şart. Kürtçenin resmi dil ya da ikinci dil olmasına karşı çıkmakla beraber, dileyen Kürt kökenli yurttaşın kendi dilini hatta lehçesini yardımcı dil olarak konuşup- yazma, kendi alt-kültürünü öğrenme hakkı bulunduğunu savunuyorum. Bir kez daha altını çizmek isterim ki, Kürt kökenli yurttaşlar kendi hallerine bırakılırlarsa yarım- yamalak, Türk ve Türkiye düşmanı bir gayrı-resmi tarih anlayışını ya PKK’ya yakın kaynaklardan ya da amacı belli yabancı uzmanlardan edinirler. Türkiye’ye yapılabilecek en büyük gaflet ve ihanetin kültürel alanın boş bırakılması olduğunu savunuyorum. Eğer Kürt kökenli yurttaşlara dili, adeti, alt-kültürü resmi/ gayrı-resmi Türk uzmanlardan berkitilmiş bir kadroyla öğretilirse, Türkiye ana kültürle alt-kültürün bir arada yaşama sorununu en hafif bedeli ödeyerek atlatabilir.

Atıf için: Taşcıer, Ali Mert, Prof. Dr. Tayfur Özşen Anısına 70. Yaş Armağanı, Ed. Aytül Güneşer Demirci, Esra Dik, Esra Ergüzeloğlu Kilim, YAYED Yayınları, Ankara, 2013.

ÖZET: Türkiye'de uzun yıllardır tartışılan ve son 15 yıldır yasal düzenlemesi için çalışılan Kamu Denetçiliği Kurumu (Ombudsmanlık), 14 Haziran 2012 tarih ve 6328 sayılı Kanunla kurulmuştur. Bu çalışmada Kamu Denetçiliği Kurumu'nun tanımı, tarihçesinin yanı sıra, Türkiye'deki Kurumla ilgili tartışmalara ve gelişmelere yer verilmiştir. Türkiye'de Kamu Denetçiliği Kurumu'nun denetimlere yeni başlaması nedeniyle uygulamaya dönük yeterli bilgi oluşmadığı için 6328 sayılı Kanunun tasarı halinin TBMM Anayasa Komisyonu, Alt
Komisyon ve Genel Kurul'daki tartışmalarına ayrıntıyla değinilerek, Kurum'un ne derece etkili olacağı üzerine süren tartışmalara değinilmiştir. Dünya örneklerinin de değerlendirildiği çalışma, ilerleyen süreçte Kamu Denetçiliği üzerine inceleme yapacaklara yardımcı olmak amacındadır.

Using the Manifesto Project’s dataset, this article considers two questions: Where does the AKP stand vis-à-vis other parties in Turkey? What were the dynamics of party competition in recent Turkish elections? With regards to the first question, the article finds that the AKP’s manifestos are closer to those of center-right parties in Turkey, rather than to those of Islamist parties. It also finds that in the AKP’s overall discourse, the most important and persistent element is a focus on technocratic issues, referring to promises such as more investment in education, cultural activities, and technology and infrastructure, which are relatively uncontroversial in Turkey. With regards to the second question, the main finding of the paper is that dramatic re-arrangements happened in the relative positions of the parties, mostly involving the CHP (the main opposition party) which experienced major shifts in its attitude towards nationalism and new left issues in each of the last two elections. The AKP and the MHP increasingly became more nationalist in successive elections in the 2000s, and all parties put increasingly more emphasis on technocratic issues, reflecting a fierce competition in that field.

Bu eser İYİ PARTİ öncesinde bir takım Ülkücülerin verdiği değişim mücadelesine ve MHP isimli PARTİ'nin alternatif hale gelmesi için gösterilen çabanın bir tarihçesidir.

Ülkücü Hareketin sokaktan akademiye tam donanımıyla yetiştirdiği zengin kadroların içinde çalışkanlığıyla kendini farkettiren Fatih Doğrucan; mücadeleci ve üretken aydın kişiliğiyle gelecek kuşaklar için bir rol model olmayı çoktan hak etti.Elinizdeki eser,devranlınmış bir fikri mücadeleye, fikir namusu olan akademisyen bir dava adamının yaptığı katkıları içermektedir.

Using the Manifesto Project’s dataset, this article considers two questions: Where does the AKP stand vis-à-vis other parties in Turkey? What were the dynamics of party competition in recent Turkish elections? With regards to the first question, the article finds that the AKP’s manifestos are closer to those of center-right parties in Turkey, rather than to those of Islamist parties. It also finds that in the AKP’s overall discourse, the most important and persistent element is a focus on technocratic issues, referring to promises such as more investment in education, cultural activities, and technology and infrastructure, which are relatively uncontroversial in Turkey. With regards to the second question, the main finding of the paper is that dramatic re-arrangements happened in the relative positions of the parties, mostly involving the CHP (the main opposition party) which experienced major shifts in its attitude towards nationalism and new left issues in each of the last two ele...

Türkiye’de sorunlar üzerine çalışmak oldukça güç ve zordur. Türk tarih yazıcılığı, geçmişi ve geleceği üzerine ağırlıklı olarak hoşgörüden bahseder ve bu durum aslında sorunlar üzerine konuşurken bir inkâra ya da kabullenemeyişe doğru götürür. Böyle bir ortamda sadece sivil toplum değil; siyasal iktidar da nasibini alır ve ona göre politikalar sunar. Cumhuriyetin kuruluşu ile birlikte üniter, ulus bir devlet yaratma algısı ile oluşturulan Türkiye Cumhuriyeti esasında bir eleğin içine tüm varlıklarını kattı. Bu elekten Sünni ve Türk bir varlık çıkması bekleniyordu. Fakat bu toplum mühendisliği öyle kolay yapılacak bir şey değildi. Özellikle Osmanlı coğrafyasında, kesilen sakalın daha gür çıkması örneği ile tüm bu varlıklar daha güçlü direnişle günümüze kadar gelmeyi başardı. Lozan’da azınlık olarak belirtilen Rum, Ermeni ve Musevi dışında kalan gayri Türkler, devlet ya da devlet dışı organlarca köşeye sıkıştırıldı. Günümüzde “katliam” olarak lanse edilen olaylar olarak tarihe bir bir kazındılar. Türkiye günümüzde bu katliamlardan ziyade bunların bir daha yaşanmaması adına bir süreç içine girmiş bulunmaktadır. Velhasıl, toplumun %70’inin desteklediği bu süreci bu çalışmada incelemeye çalışacağım.

Mitingler, [siyasal] katılımın en önemli enstrümanlarından biridir. Ancak Türkiye'de seçim mitinglerinin sosyo-politik açıdan irdelendiği başka bir çalışmaya rastlanmamış olması bu önemli alanın/aracın yadsındığı anlamına gelmektedir. Teorik ve ampirik iki bölümden oluşan çalışmanın ampirik kısmı, yerel seçimler öncesinde Adalet ve Kalkınma Partisi (Ak Parti) ile Milliyetçi Hareket Partisi (MHP) mitingine katılan 300 seçmene anket kullanılarak yapılmıştır. Temel amaç siyasi mitinglere kimin, neden, hangi sıklıkla katıldığı gibi farklı değişkenleri belirlemek ve etkilerini irdelemek; katılanların ne kadarının seyirci, ne kadarının taraftar olduğunu anlamak; mitingdeki seçmenin ruh haline ilişkin psiko-politik bir tahlile ulaşmak ve neticede mitinglerin sosyopolitik analizini yapmaktır. Elde edilen verilerin bazılarına göre mitinge katılanların yarısından çoğu mitingin yapılacağı yer ve zaman gibi bilgileri televizyondan edinmektedir. İnsanlar, mitinglere, daha çok partisine destek vermek, partinin genel başkanını görmek, zaman geçirmek/merak gidermek için gitmektedir. Mitinge katılanlardan yaklaşık her yüz kişiden dördünün tercih ve kararları olumsuz yönde değişmiştir. Mitinglere il merkezinden kadınlar; merkez ilçe ve il dışından erkekler daha çok katılmaktadır. Erkekler, ileri yaştakiler ve eğitim seviyesi yüksek kimseler mitinglere daha fazla ve sık katılmaktadır. Mitinglere ev hanımları en az katılan meslek grubunu oluştururken, en çok katılanlar, kamu çalışanlarıdır. Ak Parti mitingine daha çok ev hanımları, MHP mitingine ise daha çok kamu personeli katılmıştır. MHP mitingine katılanların eğitim düzeyi daha yüksektir. MHP mitinginde taraftar; Ak Parti mitinginde ise izleyici oranı daha yüksektir. Katılımcılar AK parti mitingine daha çok genel başkanı görmek, MHP mitingine ise partisine destek vermek için katılmıştır. MHP mitingdekiler içinde bulundukları ruh halini daha çok öfkeli ve cesaretli; Ak Parti mitingindekiler ise umutlu ve gururlu şeklinde tarif etmiştir.