Khalifa Haftar

How do armed groups consolidate power in conflict landscapes packed with rival factions, paramilitary militias, and local warlords? This special issue publication in the journal Studies in Conflict and Terrorism illustrates three pathways to armed group consolidation: cooperative, competitive, and coercive. We explore several hypotheses revolving around territorial control, permeability of group boundaries, and the role of external state sponsorship. We cover eight case studies: Taliban during the 1990s; Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE); Liberians United for Reconciliation and Democracy (LURD); Libyan Arab Armed Forces (LAAF); People's Protection Units (PDY/YPG); Popular Mobilization Forces (PMF) in Iraq; the Islamic State movement; and Russian-Speaking militias in Eastern Ukraine. Our contribution demonstrated how nonstate armed actors can overcome fragmentation to concentrate power in multiparty civil conflicts.

L'accélération de la crise en Libye a ses sources dans la seconde guerre civile libyenne éclatée en 2012. L'historien italien Leonardo Palma propose de revenir sur cette histoire peu connue qui fournit l'ensemble des clefs pour comprendre la complexité du jeu libyen.

Bu çalışmanın temel amacı, 2011 yılından sonra Libya’da yaşanan demokrasi denemelerinin özelliklerini ortaya koymaktır. Bu temelde, bu çalışma üç bölümden oluşmaktadır. Birinci bölümde, Libya’nın genel özelliklerine değinilecektir. Bu özelliklerden bahsederken, ülkenin sınırlarından, yüzölçümünden, nüfusundan, nüfusun etnik yapısından, ülke’deki dini yapıdan, ülkede konuşunla dillerden, ülkenin ekonomisinden ve ülkenin üye olduğu bölgesel ve uluslararası kuruluşlardan bahsedilecektir. İkinci bölümde ise, Libya’nın kısa tarihi aktarılacaktır. Üçüncü ve son bölümde ise, 2011’den sonra Libya’da yaşanan çatışmaların yanında demokrasi adımları da aktarılmaya çalışılacaktır.

• 2011 yılındaki Arap Devrimleri dalgası ile Libya’da başlayan halk isyanı, o dönemki Kaddafi rejimi tarafından sivil katliamlara başvurularak bastırılmaya çalışılmıştır.
• Kaddafi rejiminin Libya’daki isyancılara ve sivillere karşı başvurduğu silahlı yöntemler dolayısıyla “ülkeyi yönetme meşruiyetini kaybettiği” açıklamaları yapan devletler, Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi’nin yetkilendirmesi ile Libya’ya askeri müdahalede bulunmuştur.
• Libya’ya uluslararası müdahaleye giden yolda, Türkiye gibi diplomatik çözüm çabalarını devam ettirme taraftarı olan ülkeler, müdahale taraftarı Batılı devletlerce karar alma süreçlerinden dışlanmıştır.
• Libya’ya müdahale için birbiriyle yarışırcasına harekete geçen Batılı devletler, askeri operasyonu daha sonra NATO liderliğinde sürdürmüştür. Ancak uluslararası askeri operasyonun uluslararası hukuka uygunluğu, yetkilendirilme sebebi olan sivillerin korunmasını öncelemeden Kaddafi rejiminin devrilmesi amacıyla yürütülmesi ve sebep olunan sivil ölümleri dolayısıyla tartışmalı hâle gelmiştir.
• Birçok uluslararası ve bölgesel aktör, Güvenlik Konseyi’nin getirdiği bağlayıcı yükümlülüklere aykırı olarak Libya’daki silah ambargosunu delmiş, isyancılara silah temin etmiş, muhalif gruplara destek olmak üzere sahaya askeri personelini göndermiştir.
• Kaddafi rejiminin devrilmesinden sonra Libya’da yönetim istikrarı sağlanamamış ve 2014 yılı itibariyle ülke, “yarışan meşruiyetlere” sahip yapılar arasında parçalanmıştır. Bu yapıların birbirleriyle olan silahlı çatışmalarında savaş suçlarının ve insanlığa karşı suçların işlendiğine ilişkin çok sayıda resmi rapor yayınlanmıştır.
• Devrim sonrasında uluslararası toplum tarafından Libya’nın meşru temsilcisi olarak görülen Milli Genel Kongre’ye bir tür darbe yapan ve Libya’nın doğu bölümünde nüfuz kurarak kendini bağlı Temsilciler Meclisi’nin kurulmasına ön ayak olan General Halife Hafter, bu raporda vaka incelemesi olarak ele alınan Ganfouda örneğinde görüldüğü üzere Libya’da işlediği birçok savaş suçuna rağmen Rusya, Birleşik Arap Emirlikleri, Rusya ve Fransa gibi birçok ülke tarafından desteklenmektedir.
• Sivilleri Kaddafi rejiminden korumak için askeri müdahaleye başvurmakta tereddüt etmeyen Birleşmiş Milletler, aynı kararlığı Kaddafi sonrası daha büyük ölçekli ve yoğunlukta mezalime uğrayan sivilleri korumak için göstermemiştir. Bunun en belirgin örneği, Libya’daki geçiş sürecinde yerel otoritelerin ulusal çabalarına yardımcı ve destekleyici olması için yetkilendirilmiş bir politik misyon olan BM Libya Destek Misyonu’nun, yetkilendirildiği sınırlı çerçeve içinde dahi gerçek anlamda bir varlık gösterememiş olmasıdır. Bu açık başarısızlığa ek olarak, uluslararası medyada da yer bulan ve UHAM’a konuşan Libyalı yetkililerin iddia ettiği üzere, önceki BM Libya Destek Misyonu Başkanlarından Bernardino Leon’un adı rüşvet skandallarına karışmıştır.
• Libya’ya ilişkin hemen her kararında insan hakları ve insancıl hukuk ihlallerini güçlü şekilde kınadığını dile getiren Güvenlik Konseyi’nin uygulamada iç barışın tesisini kolaylaştıracak elverişli ve ikna edici tedbirler alma konusunda başarısız olması ve güvenilirliğini yitirmiş BM organları ve yetkilileri dolayısıyla, Libya’daki BM varlığının ve BM himayesinde kurularak Libya’nın meşru temsilcisi kabul edilen Ulusal Mutabakat Hükümeti’nin (UMH) meşruiyeti sorgulanır hâle gelmiştir.

U.S. President Donald J. Trump has said that the U.S. has no role in the Libyan civil war. But with General Khalifa Haftar poised to attack Tripoli and to attempt to overthrow the U.N.-backed Government of National Accord, it's worth asking what support Haftar is receiving, not only from the Saudis, Egypt, the U.A.E., and France, but also from the White House, the Pentagon, and the C.I.A. This op-ed explores the thirty-year background of U.S. involvement with Khalifa Haftar, first in the attempts to overthrow the Qaddafi regime in the 1990s and 2000s, and then during the 2011 Arab Spring uprising, and asks what role the U.S. is currently playing in Haftar's attempts to make himself the Qaddafi or the Sisi of Post-Qaddafi Libya.

Le criticità del contesto libico sembrano essere aumentate, anziché diminuite a seguito dell’ufficiale proclamazione del governo di unità nazionale e la minaccia di sanzioni a chi dovesse far mancare il sostegno a Sarraj - See more at: http://nena-news.it/libia-tutti-contro-il-governo-sarraj/#sthash.cPWGi6Np.dpuf

In late November 2019, Turkey and the United Nations (UN)-backed Government of National Accord (GNA) of Libya signed a memorandum of understanding (MoU) on maritime boundaries between the two states, in which the parties agreed on a 30 km-long boundary line which runs close to the Greek island of Crete. In doing so, Turkey and Libya disregarded Greece’s far-reaching and controversial maritime jurisdiction claim off the coasts of some Greek islands and overstepping the perceived maritime zones of Greece and the Greek Administration of Cyprus (GASC). Hence, Greece and the GASC immediately argued the illegality of the MoU in question, with Greece expelling the Ambassador of Libya on December 6 and sending two letters to the UN lodging its objections to the deal.

La questione Libia è al centro del dibattito politico internazionale per quanto riguarda sicurezza e questione migranti. Le azioni internazionali rischiano, però di  nascondere gli effetti della crisi all’opinione pubblica internazionale senza mutare le condizioni alla base della scelta di migrare