W literaturze przedmiotu tradycyjnie uważa się, że współpraca społeczności międzynarodowej z państwami de facto – jednostkami geopolitycznymi formalnie będącymi integralną częścią powszechnie uznanych państw, ale faktycznie od nich...
moreW literaturze przedmiotu tradycyjnie uważa się, że współpraca społeczności międzynarodowej z państwami de facto – jednostkami geopolitycznymi formalnie będącymi integralną częścią powszechnie uznanych państw, ale faktycznie od nich niezależnymi – jest ograniczona i stanowi wyjątek od typowego postępowania, polegającego głównie na ich ignorowaniu lub też zwalczaniu. Uzasadnia się to przede wszystkim tym, że jednostki quasi-państwowe są postrzegane przez społeczność jako nielegalne byty, łamiące prawo międzynarodowe. Według zaś nowego podejścia – w które wpisuje się niniejsza praca – kooperacja społeczności międzynarodowej z państwami de facto jest intensywniejsza. Za jej istotny czynnik sprawczy uznaje się zdarzenia o charakterze krytycznym, takie jak klęski żywiołowe, kryzysy czy przemiany polityczne w jednostkach quasi-państwowych.
Celem przedstawionych w książce badań jest zrozumienie, jak i dlaczego zdarzenia te prowadzą do współpracy społeczności międzynarodowej z państwami de facto. Realizując to zamierzenie, sformułowano teoretyczny model mechanizmu przyczynowego, łączącego zdarzenie krytyczne z kooperacją, a następnie poddano go empirycznej weryfikacji. Do analizy wybrano cztery przypadki: 1. współpraca Stanów Zjednoczonych Ameryki i Unii Europejskiej z Cyprem Północnym na rzecz przeciwdziałania praniu pieniędzy, 2. kooperacja Organizacji Narodów Zjednoczonych z Naddniestrzem w sferze praw człowieka, 3. współpraca Banku Światowego z Ilamem na rzecz likwidacji skutków tsunami, 4. kooperacja Biura Narodów Zjednoczonych ds. Narkotyków i Przestępczości z Somalilandem w zakresie zwalczania somalijskiego piractwa morskiego.
