[go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Sojuz T-2

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sojuz T-2
Dane misji
Indeks COSPAR

1980-45A

Zaangażowani

ZSRR

Pojazd
Statek kosmiczny

Sojuz 7K-ST

Masa pojazdu

6830 kg

Rakieta nośna

Sojuz U

Załoga
Zdjęcie Sojuz T-2
Sojuz T-2 i jego załoga na radzieckim znaczku
Załoga

Jurij Małyszew (1)
Władimir Aksionow (2)

Start
Miejsce startu

Bajkonur, Kazachstan

Początek misji

5 czerwca 1980 (14:19:30 UTC)

Orbita okołoziemska
Apogeum

249 km

Perygeum

202 km

Okres orbitalny

88,7 min

Inklinacja orbity

51,6°

Lądowanie
Miejsce lądowania

200 km SE od Dżezkazganu

Lądowanie

9 czerwca 1980 (12:39:00 UTC)

Czas trwania misji

3 d, 22 h, 19 min, 30 s.

Liczba okrążeń Ziemi

62

Program Sojuz

Salut 6 EP-6 (kod wywoławczy «Юпитер» - Jowisz) – szósta, krótkotrwała misja na Saluta 6. Była dziesiątą udaną załogową misją na tę stację.

Załoga

[edytuj | edytuj kod]

Dublerzy

[edytuj | edytuj kod]

Lądowanie

[edytuj | edytuj kod]

Przebieg misji

[edytuj | edytuj kod]

Podczas lotu Sojuza T-2 po raz pierwszy wykorzystano załogową wersję nowego statku kosmicznego typu Sojuz-T. Wersje bezzałogowe tego pojazdu były testowane w latach 1974-1979. Oficjalne były to satelity serii Kosmos o numerach 670, 772, 869, 1001 i 1074. Ostatnim testem był lot statku Sojuz T-1, który przycumował do stacji Salut 6 w grudniu 1979. Celem tej misji było przetestowanie możliwości nowej, zmodyfikowanej wersji Sojuza. Podczas podejścia do dokowania ze stacją system komputerowy Argon popełnił błąd i załoga musiała wykonać manewr ręcznie. Podczas krótkiego pobytu na pokładzie stacji orbitalnej kosmonauci pracowali wspólnie z członkami stałej załogi – Walerijem Riuminem oraz Leonidem Popowem. W ciągu 3 dni połączenia z kompleksem orbitalnym wykonali badania geofizyczne, technologiczne i medyczno-biologiczne oraz sprawdzili systemy pokładowe swego statku. W celu uzyskania danych potrzebnych do rozwiązania problemów meteorologii i optyki atmosfery kosmonauci przeprowadzili doświadczenie „Refrakcja”. Eksperyment polegał na obserwacji i fotografowaniu kształtu wschodzącego i zachodzącego Słońca na różnych jego wysokościach ponad widnokręgiem[1].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Sojuz T-3 - nowy wkład astronautyki radzieckiej w rozwój lotów załogowych. „Astronautyka”. 113 (1), s. 1, 1981. Wrocław: Wydawnictwo Ossolineum. ISSN 0004-623X. 

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]