Papirus 39

Papirus 39
P. Oxyrhynchus 1780
	; Pełny tekst fragmentu, na stronie recto u góry widnieje numer strony οδ (= 74)
Data powstania	III wiek
Rodzaj	Kodeks papirusowy
Numer
Zawartość	Ewangelia Jana 8 †
Język	grecki
Rozmiary	26 × 8 [16] cm
Typ tekstu	tekst aleksandryjski
Kategoria	I
Miejsce przechowywania	Nowy Jork

Papirus 39 (według numeracji Gregory-Aland), oznaczany symbolem ${\mathfrak {P}}^{39}$ – wczesny grecki rękopis Nowego Testamentu pisany na papirusie, w formie kodeksu. Paleograficznie datowany jest na III wiek, zawiera niewielkie fragmenty Ewangelii Jana^[1]^[2]. Strony papirusu są numerowane. Jest cytowany w krytycznych wydaniach greckiego tekstu Nowego Testamentu.

Opis

Zachowały się jedynie fragmenty kodeksu z tekstem Ewangelii Jana 8,14–22 (znaczna część karty uległa zniszczeniu). Oryginalny kodeks zawierał prawdopodobnie całą Ewangelię Jana, ponieważ na stronie recto fragmentu widnieje numer strony οδ (= 74). Oryginalne karty kodeksu miały rozmiar 26 na 16 cm (obecnie 25,6 na 8)^[3].

Tekst pisany jest 1 kolumną na stronę, 25 linijek na stronę^[1], litery są wielkie, pionowe^[4] i pięknie kaligrafowane. Zdaniem Comforta rękopis sporządził profesjonalny skryba^[3].

Nomina sacra (imiona święte) zapisywane są skrótami: ΠΗΡ (Ojciec), ΠΡΑ (Ojca), ΙΗΣ (Jezus)^[3].

Tekst

Tekst grecki rękopisu reprezentuje proto-aleksandryjską tradycję tekstualną^[5]. Kurt Aland opisał go jako „tekst ścisły” i zaklasyfikował do kategorii I^[1]. Według Grenfella i Hunta tekst jest pokrewny dla Kodeksu Watykańskiego. Ellwood Schofield ocenił, że jest całkowicie zgodny z Kodeksem Watykańskim. Potwierdził to Philip Comfort. Po odkryciu ${\mathfrak {P}}^{75}$ okazało się, że jest mu bliski pod względem tekstualnym^[3]. Nie zawiera unikatowych, nie występujących w innych rękopisach wariantów tekstowych.

Historia

Odkrywcy fragmentu datowali go na IV wiek^[4]. C.H. Roberts oraz T.C. Skeat twierdzili, iż powstał w pierwszej połowie III wieku^[3]. Aland datował go na III wiek i data ta jest podtrzymywana przez INTF^[1]^[2]. Comfort opowiedział się za pierwszą połową III wieku^[3]. Przyjmuje się, że rękopis powstał w Egipcie^[6].

Fragment odkryty został w Oksyrynchos przez Grenfella i Hunta, którzy opublikowali jego tekst w 1922 roku^[7]. Na liście rękopisów znalezionych w Oksyrynchos znajduje się na pozycji 1780. Ernst von Dobschütz umieścił go na liście rękopisów Nowego Testamentu, w grupie papirusów, dając mu numer 39^[8]. W 1924 roku został przekazany do baptystycznego Crozer Theological Seminary (ze względu na finansowanie prac w Oksyrynchos). W 1980 Crozer Seminary zostało połączone z ekumenicznym Colgate Theological Seminary w Rochester^[9]. Do roku 2003 przechowywany był w Ambrose Swasey Library (Inv. 8864) w Rochester^[1]. 20 czerwca 2003 roku został sprzedany za 400 000 dolarów i jest to jak dotąd najwyższa cena, jaką zapłacono za chrześcijański tekst w publicznym przetargu^[9]. W 2004 roku był wystawiany w wielu amerykańskich muzeach. Obecnie przechowywany jest w Nowym Jorku (Artists Right Society, Inc., 536 Broadway, 5th Floor)^[9]^[2].

Rękopis badany był przez takich paleografów i krytyków tekstu, jak Ellwood M. Schofield^[10], Guglielmo Cavallo, Philip Comfort i David Barett. Facsimile kodeksu publikowali Kenneth W. Clark^[11] i Guglielmo Cavallo^[12].

Cytowany jest w krytycznych wydaniach Nowego Testamentu. W 27 wydaniu Nestle-Alanda (NA27) został zaliczony do rękopisów cytowanych w pierwszej kolejności, co oznacza, że każdy jego wariant odbiegający od tekstu rezultatywnego jest odnotowywany w aparacie krytycznym^[13].

Zobacz też

lista kodeksów papirusowych Nowego Testamentu

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e K. Aland, B. Aland: The Text of the New Testament: An Introduction to the Critical Editions and to the Theory and Practice of Modern Textual Criticism. przeł. Erroll F. Rhodes. Michigan: William B. Eerdmans Publishing Company, 1995, s. 98. ISBN 978-0-8028-4098-1. (ang.).
↑ ^a ^b ^c Handschriftenliste. [w:] INTF [on-line]. Münster Institute. [dostęp 2012-01-21].
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Philip W. Comfort, David P. Barrett: The Text of the Earliest New Testament Greek Manuscripts. Wheaton, Illinois: Tyndale House Publishers Incorporated, 2001, s. 147. ISBN 978-0-8423-5265-9.
↑ ^a ^b B.P. Grenfell, A. S. Hunt: Oxyrhynchus Papyri XV. London: Egypt Exploration Fund, 1922, s. 7.
↑ Philip W. Comfort: Encountering the Manuscripts: An Introduction to New Testament Paleography & Textual Criticism. Nashville, Tennessee: Broadman & Holman Publishers, 2005, s. 65. ISBN 978-0-8054-3145-2.
↑ P. Oxy. 15 1780 LDAB.
↑ Grenfell & A.S. Hunt, Oxyrhynchus Papyri XV, 1922, s. 7–8.
↑ K. Aland, B. Aland: The Text of the New Testament: An Introduction to the Critical Editions and to the Theory and Practice of Modern Textual Criticism. przeł. Erroll F. Rhodes. Michigan: William B. Eerdmans Publishing Company, 1995, s. 74. ISBN 978-0-8028-4098-1. (ang.).
↑ ^a ^b ^c Western & Oriental Manuscripts Sotheby’s.
↑ E.M. Schofield, The Papyrus Fragments of the Greek New Testament, Louisville: Southern Baptist Theological Seminary, 1936, s. 273–277.
↑ Kenneth W. Clark, A Descriptive Catalogue of Greek New Testament Manuscripts in America. Chicago: The University of Chicago Press, 1937, s. 29.
↑ G. Cavallo, Ricerche sulla maiuscola biblica (1967) Firenze, pl. 27.
↑ Eberhard et Erwin Nestle: Novum Testamentum Graece. communiter ediderunt: B. et K. Aland, J. Karavidopoulos, C.M. Martini, B.M. Metzger. Wyd. 27. Stuttgart: Deutsche Bibelgesellschaft, 2001, s. 58*.

Bibliografia

B.P. Grenfell, A.S. Hunt: Oxyrhynchus Papyri XV. London: Egypt Exploration Fund, 1922, s. 7–8.
Ellwood M. Schofield, The Papyrus Fragments of the Greek New Testament, Southern Baptist Theological Seminary, Louisville, 1936, s. 273–277.
Philip W. Comfort, David P. Barrett: The Text of the Earliest New Testament Greek Manuscripts. Wheaton, Illinois: Tyndale House Publishers Incorporated, 2001, s. 147–149. ISBN 978-0-8423-5265-9, ISBN 0-8423-5265-1.

Linki zewnętrzne

Liste Handschriften. [w:] Institute for New Testament Textual Research [on-line]. Münster Institut. [dostęp 2013-02-23].
Robert B. Waltz. NT Manuscripts: Papyri, Papyri ${\mathfrak {P}}$ ³⁹ Encyclopedia of Textual Criticism (2007)

[Aland-1] K. Aland, B. Aland: The Text of the New Testament: An Introduction to the Critical Editions and to the Theory and Practice of Modern Textual Criticism. przeł. Erroll F. Rhodes. Michigan: William B. Eerdmans Publishing Company, 1995, s. 98. ISBN 978-0-8028-4098-1. (ang.).

[INTF-2] Handschriftenliste. [w:] INTF [on-line]. Münster Institute. [dostęp 2012-01-21].

[Comfort-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Philip W. Comfort, David P. Barrett: The Text of the Earliest New Testament Greek Manuscripts. Wheaton, Illinois: Tyndale House Publishers Incorporated, 2001, s. 147. ISBN 978-0-8423-5265-9.

[Hunt7-4] B.P. Grenfell, A. S. Hunt: Oxyrhynchus Papyri XV. London: Egypt Exploration Fund, 1922, s. 7.

[5] Philip W. Comfort: Encountering the Manuscripts: An Introduction to New Testament Paleography & Textual Criticism. Nashville, Tennessee: Broadman & Holman Publishers, 2005, s. 65. ISBN 978-0-8054-3145-2.

[LDAB-6] P. Oxy. 15 1780 LDAB.

[7] Grenfell & A.S. Hunt, Oxyrhynchus Papyri XV, 1922, s. 7–8.

[8] K. Aland, B. Aland: The Text of the New Testament: An Introduction to the Critical Editions and to the Theory and Practice of Modern Textual Criticism. przeł. Erroll F. Rhodes. Michigan: William B. Eerdmans Publishing Company, 1995, s. 74. ISBN 978-0-8028-4098-1. (ang.).

[Sothebys-9] Western & Oriental Manuscripts Sotheby’s.

[10] E.M. Schofield, The Papyrus Fragments of the Greek New Testament, Louisville: Southern Baptist Theological Seminary, 1936, s. 273–277.

[11] Kenneth W. Clark, A Descriptive Catalogue of Greek New Testament Manuscripts in America. Chicago: The University of Chicago Press, 1937, s. 29.

[12] G. Cavallo, Ricerche sulla maiuscola biblica (1967) Firenze, pl. 27.

[NA27-13] Eberhard et Erwin Nestle: Novum Testamentum Graece. communiter ediderunt: B. et K. Aland, J. Karavidopoulos, C.M. Martini, B.M. Metzger. Wyd. 27. Stuttgart: Deutsche Bibelgesellschaft, 2001, s. 58*.

[14] skatalogowany również pod numerem P 58

[15] ragment początkowo oznakowany jako P 67

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[A]

[B]