Jean-Yves Le Drian
| |
| Data i miejsce urodzenia |
30 czerwca 1947 |
|---|---|
| Minister spraw zagranicznych Francji | |
| Okres |
od maja 2017 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister obrony Francji | |
| Okres |
od maja 2012 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| |
| Odznaczenia | |
| |
Jean-Yves Le Drian (ur. 30 czerwca 1947 w Lorient) – francuski polityk, prezydent regionu Bretania, od 2012 do 2017 minister obrony, od 2017 do 2022 minister spraw zagranicznych.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Z wykształcenia historyk. Pracował na Université Rennes-II jako asystent.
Zaangażował się w działalność polityczną w ramach Partii Socjalistycznej. W 1977 został zastępcą mera Lorient. W latach 1983–1998 był burmistrzem tego miasta, następnie do 2004 zasiadał w radzie miejskiej. Od 1978 do 1991 sprawował mandat posła do Zgromadzenia Narodowego z departamentu Morbihan. Od maja 1991 do kwietnia 1992 pełnił funkcję sekretarza stanu ds. morskich.
W latach 1997–2007 przez dwie kadencje ponownie zasiadał w niższej izbie francuskiego parlamentu. Od 1998 do 2002 był jednocześnie radnym Bretanii. 28 marca 2004 został przewodniczącym rady regionalnej (prezydentem regionu), zajmując to stanowisko do 29 czerwca 2012. W wyborach parlamentarnych w 2007 nie ubiegał się o poselską reelekcję. 16 maja 2012 objął urząd ministra obrony w rządzie, którego premierem został Jean-Marc Ayrault[1]. Utrzymał to stanowisko także w drugim rządzie tego samego premiera (od 21 czerwca 2012). 2 kwietnia 2014 ponownie powierzono mu pełnienie tej funkcji w rządzie Manuela Vallsa[2]. Pozostał na niej również w utworzonym w sierpniu 2014 drugim gabinecie dotychczasowego premiera.
W grudniu 2015 jako kandydat lewicy kolejny raz został wybrany na urząd przewodniczącego rady regionalnej Bretanii (z kadencją od 1 stycznia 2016)[3]. W grudniu 2016 ponownie powołano go na ministra obrony w rządzie Bernarda Cazeneuve’a[4].
Przed wyborami prezydenckimi w 2017 wbrew stanowisku swojej partii poparł Emmanuela Macrona[5]. W maju 2017, po jego zwycięstwie, objął urząd ministra do spraw Europy oraz spraw zagranicznych w nowo powołanym gabinecie Édouarda Philippe’a[6]. Pozostał na tej funkcji również w utworzonym w czerwcu 2017 drugim rządzie tegoż premiera[7]. W tym samym miesiącu na urzędzie przewodniczącego rady regionalnej Bretanii zastąpił go Loïg Chesnais-Girard; Jean-Yves Le Drian pozostał członkiem rady regionalnej. W 2020 współtworzył nowe ugrupowanie pod nazwą Territoires de progrès, skupiające wspierających prezydenta działaczy lewicy[8].
W lipcu 2020 utrzymał dotychczasową funkcję ministerialną w powstałym wówczas gabinecie Jeana Castex[9]. Zakończył urzędowanie w maju 2022. W 2023 został mianowany osobistym wysłannikiem prezydenta Francji do spraw Libanu[10].
Od 1982 jest masonem, członkiem loży Wielki Wschód Francji[11].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]W 2014 odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej[12].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Décret du 16 mai 2012 relatif à la composition du Gouvernement. legifrance.gouv.fr, 17 maja 2012. [dostęp 2014-10-19]. (fr.).
- ↑ Sapin aux Finances, Cazeneuve à l'Intérieur, Royal à l'Ecologie... le gouvernement de Manuel Valls. francetvinfo.fr, 2 kwietnia 2014. [dostęp 2014-04-02]. (fr.).
- ↑ Elections régionales et des assemblées de Corse, Guyane et Martinique 2015. interieur.gouv.fr. [dostęp 2015-12-14]. (fr.).
- ↑ Décret du 6 décembre 2016 relatif à la composition du Gouvernement. legifrance.gouv.fr, 7 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-12]. (fr.).
- ↑ French election: Defence Minister Le Drian defects to Macron. bbc.com, 23 marca 2017. [dostęp 2017-05-17]. (ang.).
- ↑ Gouvernement Édouard Philippe: qui sont les ministres de Macron. lefigaro.fr, 17 maja 2017. [dostęp 2017-05-17]. (fr.).
- ↑ Remaniement: Nicole Belloubet garde des Sceaux, Florence Parly ministre des Armées. lefigaro.fr, 21 czerwca 2017. [dostęp 2017-06-21]. (fr.).
- ↑ D’anciens socialistes lancent avec Jean-Yves Le Drian une «aile gauche de la majorité». 20minutes.fr, 1 lutego 2020. [dostęp 2020-12-13]. (fr.).
- ↑ Remaniement: qui sont les ministres du gouvernement Castex. lefigaro.fr, 6 lipca 2020. [dostęp 2020-07-06]. (fr.).
- ↑ Liban: Emmanuel Macron nomme Jean-Yves Le Drian comme „envoyé personnel”. francetvinfo.fr, 7 czerwca 2023. [dostęp 2024-04-05]. (fr.).
- ↑ Vincent Nouzille: Macron et les francs-maçons: le bras de fer. lefigaro.fr, 8 czerwca 2018. [dostęp 2018-06-26]. (fr.).
- ↑ M.P. z 2014 r. poz. 916
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jean-Yves Le Drian na stronie Zgromadzenia Narodowego XII kadencji. [dostęp 2020-12-13]. (fr.).
- Nota biograficzna na stronie lci.tf1.fr. [dostęp 2020-12-13]. (fr.).
| W dniu powstania |
|---|
| W dniu powstania | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
| W dniu powstania | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
| W dniu powstania | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
- Francuscy ministrowie (V Republika)
- Francuscy ministrowie obrony
- Francuscy ministrowie spraw zagranicznych
- Francuscy parlamentarzyści (V Republika)
- Francuscy samorządowcy
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej
- Politycy Partii Socjalistycznej (Francja)
- Wykładowcy uczelni we Francji
- Ludzie urodzeni w Lorient
- Bretończycy
- Urodzeni w 1947