Dżasim Alwan

Dżasim Alwan
‏جاسم علوان‎
	; Dżasim Alwan w czasie procesu w 1963
	pułkownik
Data i miejsce urodzenia	1928 ; Dajr az-Zaur
Data i miejsce śmierci	3 stycznia 2018 ; Kair
	Przebieg służby
Lata służby	1946–1963
Siły zbrojne	Siły Zbrojne Syrii; Siły Zbrojne Zjednoczonej Republiki Arabskiej
Główne wojny i bitwy	I wojna izraelsko-arabska,; zamach stanu w Syrii (1963)
Późniejsza praca	publicysta

Jasim Alwan (arab. ‏جاسم علوان‎, ur. 1928 w Dajr az-Zaur, zm. 3 stycznia 2018 w Kairze^[1]) – syryjski wojskowy, naserysta, przywódca nieudanego przewrotu naserystowskiego w lipcu 1963 w Syrii, przeprowadzonego w odpowiedzi na zamach stanu dokonany w marcu tego samego roku przez Komitet Wojskowy partii Baas.

Życiorys

Ukończył Akademię Wojskową w Hims i w 1946 rozpoczął służbę w armii syryjskiej. Po rewolucji egipskiej r. 1952 zaangażował się w panarabski ruch kierowany przez Gamala Abdel Nasera. Gdy w 1958 zawarta została unia egipsko-syryjska, po której powstała Zjednoczona Republika Arabska, Alwan był jednym z najwyżej postawionych w wojsku syryjskim naserystów; pełnił obowiązki dowódcy bazy wojskowej w Katanie k. Damaszku^[2].

Nie zdołał zapobiec zamachowi stanu Abd al-Karima an-Nahlawiego, który we wrześniu 1961 doprowadził do zerwania unii egipsko-syryjskiej. W roku następnym bezskutecznie usiłował obalić prezydenta Nazima al-Kudsiego drogą kolejnego puczu^[2]. Razem z innymi oficerami o przekonaniach naserystowskich porozumiał się wówczas z Komitetem Wojskowym partii Baas (w którym największą rolę odgrywali Salah Dżadid, Hafiz al-Asad oraz Muhammad Umran)^[3] i poparł przeprowadzony przezeń zamach stanu w nocy z 7 na 8 marca 1963^[2]. Ku rozczarowaniu naserystów całą władzę po przewrocie przejął Komitet Wojskowy, a oni nie otrzymali spodziewanych wysokich stanowisk państwowych^[2]. Już w kwietniu 1963 Alwan zaczął planować kolejnych przewrót w porozumieniu z Ruchem Arabskich Nacjonalistów kierowanym przez Haniego al-Hindiego oraz Dżihada Dahiego. 18 lipca 1963 przystąpił do działania, jednak zamach stanu został powstrzymany przez ministra spraw wewnętrznych gen. Amina al-Hafiza jeszcze w tym samym dniu. Alwan został zatrzymany, osądzony i skazany na karę śmierci za zdradę stanu. 24 uczestników nieudanego puczu zostało straconych, sam Alwan opuścił jednak po roku więzienie dzięki interwencji prezydenta Egiptu Nasera, prezydenta Iraku Abd as-Salama Arifa, prezydenta Algierii Huariego Bumediena oraz Josipa Broz Tity. Otrzymał azyl polityczny w Egipcie, z zagranicy nadal krytykował rządy partii Baas w Syrii. Otrzymywał regularne wsparcie finansowe od Saddama Husajna^[2]. Zostało ono przerwane w momencie, gdy w I wojnie w Zatoce Perskiej Egipt i Irak znalazły się w przeciwnych obozach. Alwan żył w Kairze do 2005, gdy Mustafa Talas, były minister obrony, umożliwił mu powrót do kraju^[2].

Przypisy

↑ Syrian politicians recall mass adoration of Nasser. gulfnews.com, 14 stycznia 2018. [dostęp 2018-06-27]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f S. M. Moubayed, Steel & Silk. Men and Women who shaped Syria 1900-2000, Cune Press, 9781885942418, s. 37-38.
↑ Seale P.: Asad of Syria. The Struggle for the Middle East. Berkeley-Los Angeles: University of California Press, 1989, s. 69-71. ISBN 0-520-06667-7.

[1] Syrian politicians recall mass adoration of Nasser. gulfnews.com, 14 stycznia 2018. [dostęp 2018-06-27]. (ang.).

[steel-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f S. M. Moubayed, Steel & Silk. Men and Women who shaped Syria 1900-2000, Cune Press, 9781885942418, s. 37-38.

[3] Seale P.: Asad of Syria. The Struggle for the Middle East. Berkeley-Los Angeles: University of California Press, 1989, s. 69-71. ISBN 0-520-06667-7.

[1]

[2]

[3]