Viccingi

Viccingi^[1] vel vicingi^[2] (a Nordico antiquo víkingr) fuerunt exploratores, bellatores, mercatores, pirataeque septentrionales, qui a saeculo octavo exeunte ad medium saeculum undecimum Europam, Asiam insulasque Atlanticas late exploraverunt, incursiones et negotia fecerunt, atque ibi consederunt.^[3]

Origo

Pittacium cursuale imaginibus ad Viccingos pertinentibus instructa.

Viccingi Norvegiam, Daniam, Sueciam incolebant. Magna apud eos erat navigandi et navium aedificandarum facultas. Forma navium singularis erat, quae velo uno tantum et quidem maximo et remis et in extremis navium partibus draconum capitibus instructae erant.

Historia

Charta monstrans areae constitutionum Scandinavicarum saeculis octavo (vinaceum), nono (rubrum), decimo (auranticum) et undecimo (flavum). Viriditer designat areas obnoxia frequentibus incursionibus subitis viccingorum, sed cum paulis sive nullis constitutionibus Scandinavicis.

Prima mentio Viccingorum putatur in Chronica Anglosaxonum facta esse. Anno 793 Viccingi cum navibus, quarum capita formam draconis habuerunt, ad Monasterium Lindisfarnense navigaverunt, ut aurum caperent et monacos occiderent.

Sed immo vero prima mentio a Gregorio Turonensi facta est in Historiis Francorum libro III. Tempore Francorum rege Chlodovechi erat, circa 515,

Dani cum rege suo nomen Chlochilaichum evectu navale per mare Gallias appetunt. Egressique ad terras, pagum unum de regno Theudorici devastant atque captivant, oneratisque navibus tam de captivis quam de reliquis spoliis, reverti ad patriam cupiunt; sed rex eorum in litus resedebat, donec navis alto mare conpraehenderent, ipse deinceps secuturus. Quod cum Theudorico nuntiatum fuisset, quod scilicet regio eius fuerit ab extraneis devastata, Theudobertum, filium suum, in illis partibus cum valido exercitu ac magno armorum apparatu direxit. Qui, interfectu rege, hostibus navali proelio superatis oppraemit omnemque rapinam terrae restituit.

Post annum 800 nuntii historici de Viccingis multiplicabant.^? Viccingi in multas urbes navigabant rapta exercens, inter quas Lutetia, Pisae, et Hamburgum erant. Viccingi Danici et Norvegici navigabant in Hiberniam, Magnam Britanniam, Galliam, Siciliam, Hispaniam.

Circiter anno 900, Viccingi regna praeter Scandinaviam condebant. In Britannia septentrionali, primum regnum externum condiderunt. Anno 878, Alfredus, rex Anglorum, totum terrae septentrionalis viam Vaetlingae percrebescebat ad Viccingorum ducem Guttorum.^? Cnuto (Knut), filius regis Danici Svenus Tveskaegg, rex Anglorum erat.

Viccingi orientales sive Varangi

Viccingi Sueci Varangi (Graece Οὐαράγγοι) nominabantur. Varangi per Rutheniam expndebantur.^? Varangi anno 868 Constantinopolim invadebant. Post hoc Imperator Constantinopolitanus Varangis usus est militibus, quod fortes et strenui essent.

In oriente, Varangi fuerunt monarchae Novogardienses (sive Holmgardenses). Ruricus et fratres eius duces Varangorum erant. Postea caput regni Chiovia erat sub Helgem (Oleg) ducem.

Viccingi occidentales

Monumentum Danicum litteris runicis inscriptum et imagine leonis instructum, saeculo X.

Viccingi occidentales Daniam et Norvegiam incolebant. Primum consilium ceperunt in Magnam Britanniam, Galliam, Hispaniam, Germaniam invadendi et aurum capiendi. Quas expeditiones principes Europaei timebant. Urbes magnae Viccingorum erant Upsalia, Nidrosia, Lunda, Heidiba (apud Slia), quae etiam Danica Hedeby vel Germanica Haithabu nominatur. Erat urbs proxima Sliasvig, quae postea Slesviga (Schleswig) nominabatur.

Exploratores vicingorum occidentales ad insulas Faroenses, Islandiam et Groenlandiam navigaverunt. Islandia a Flokio Vilgerdaro filio cognita est anno 874 vicingus Ericus Rufus erat, qui a Norvegia in Islandiam navigabat et deinde in occidente insulam magnam videbat, quam "terram viridem" nominavit. Ibi duo vici conditi sunt a Viccingis: Austgard (vel vicus orientalis) et Vestgard (vel vicus occidentalis). Filius Erici Leivus etiam in Americam continentem navigavit. Terram Americanam partim Vinlandiam (sc. "vini terram") nominavit.

America Normandica

Americae boreo-orientalis terrae cognitae mediaevales a Viccingis nominatae et in Sagis Nordicis notatae:

Hvirtalanda: hodie Civitates Foederatae orientales ab confinio Canadae iuxta litus ad promonturium Hatteras, atque ibi indigenae mediaevales Hvirtamanna ab Viccingis nominati.
Vinlandia: hodie Canada orientalis, ac ibi incolae indigeni Skraellingar nominati.
Marklanda: hodie Quebecum et aestuarium fluminis Sancti Laurentii.
Hellulandia Minor (Nordice: Litla Helluland): hodie insula Terranova.
Hellulandia Maior (Nordice: Mikla Helluland): hodie paeninsula Labrador.
Nordseta: hodie Insula Baffin.
Kroksfjord: hodie Sinus Hudsonianus.
Gunnungsgap: hodie Fretum Davisianum inter Labradorem et Groenlandiam.

Unam legis e paginis de

historia Franciae

disserentibus

Gallia praeromana

Gallia Romana

Merovingi et Carolingi

Regnum mediaevale

Regnum recentius

Res novae Francicae

Saeculum XIX

Saeculum XX

Vide etiam
Opus rerum politicarum Franciae

Normanni

Normanni sunt descendentes vicingorum, qui in ceteris terris incolebant, talis Normannia, Sicilia aut Italia meridiana (Willelmus Ferreabrachia, Robertus Guiscardus, Rogerius Bosso).

In Gallia septentrionale, Viccingi Normanni nominantur. Rollo Viccingus dux normannicus primus erat. Vilelmus dux normannicus deinde in 1066 ex Normannia in Britanniam invadit et rex anglorum fuit. Prior idem anno Haraldus Hardrada rex noruvegius Britannia invadebat, sed moriebat in proelio.

Tarenti in Italia, Normanni regnum fecerunt, quod vassum Papae erat.

Nexus interni

Notae

↑ Lexicon Universale; Carolus Du Cange et al., Glossarium mediae et infimae Latinitatis, tomus VIII, 1887, p. 313.
↑ Ebbe Vilborg, Norstedts svensk-latinska ordbok, editio secunda, 2009 [apud Vilborg etiam forma Vichingi prolata est]; Ephemeris 2009; Reijo Pitkäranta, Lexicon Finnico-Latino-Finnicum. Helsinki: WSOY, 2001.
↑ Roesdahl, pp. 9–22.

Bibliographia

Askeberg, Fritz. 1944. Norden och kontinenten i gammal tid. Studier i forngermansk kulturhistoria. Uppsala: Almqvist & Wiksell.
Downham, Clare. 2007. Viking Kings of Britain and Ireland: The Dynasty of Ívarr to AD 1014. Dunedin Academic Press. ISBN 9781-903765-89-0.
Fitzhugh, William W., et Elisabeth I. Ward. 2000. Vikings: The North Atlantic Saga. Vasingtoniae: Smithsonian Institution Press. ISBN 9781560989950.
Hadley, D. M. 2006. The Vikings in England: Settlement, Society and Culture. Manchester University Press. ISBN 0-7190-5982-8.
Hall, Richard. 2007. Exploring the World of the Vikings. Thames and Hudson. ISBN 978-0-500-05144-3.
Hall, Richard. 2010. Viking Age Archaeology. Shire Studies. ISBN 978-0-7478-0063-7.
Heide, Eldar. 2005. Víking - 'rower shifting'? An etymological contribution, Arkiv för nordisk filologi 120:41–54.
Heide, Eldar. 2008. Viking, week, and Widsith. A reply to Harald Bjorvand, Arkiv för nordisk filologi 123:23–28.
Lindqvist, Thomas. 2003. 'Early Political Organisation: (a) An Introductory Survey', in The Cambridge History of Scandinavia: Prehistory to 1520, ed. Knut Helle, 160–167. Cantabrigiae: Cambridge University Press. ISBN 0-521-47299-7.
Roesdahl, Else. 1998. The Vikings. Penguin. ISBN 0-14-025282-7.
Sawyer, Peter. 1972. The Age of the Vikings. Ed. 2a. Londinii: Palgrave Macmillan. ISBN 0-312-01365-5.
Williams, Gareth. Kingship, Christianity and coinage: monetary and political perspectives on silver economy in the Viking Age. In Silver Economy in the Viking Age, ed. James Graham-Campbell et Gareth WIlliams, 177–214. ISBN 978-1-59874-222-0.

Nexus interni

Moneta Britanniae Danorum

Nexus externi

Vicimedia Communia plura habent quae ad viccingos spectant.

Adami Bremensis libri III Gesta Hammaburgensis ecclesiae pontificum, apud hbar.phys.msu.su
Gregorii Turonensis Historia Francorum liber III, apud www.thelatinlibrary.com

[1] Lexicon Universale; Carolus Du Cange et al., Glossarium mediae et infimae Latinitatis, tomus VIII, 1887, p. 313.

[2] Ebbe Vilborg, Norstedts svensk-latinska ordbok, editio secunda, 2009 [apud Vilborg etiam forma Vichingi prolata est]; Ephemeris 2009; Reijo Pitkäranta, Lexicon Finnico-Latino-Finnicum. Helsinki: WSOY, 2001.

[Roesdahl,_pp._9–22-3] Roesdahl, pp. 9–22.

[1]

[2]

[3]