cantil
Etimoloxía: de canto.
Pronuncia: /kanˈtil/ (AFI)
Substantivo masculino
cantil (sg: cantil; pl: cantís)
- Instrumento empregado polos carpinteiros para entallar pezas de madeira.
- Instrumento que empregan os canteiros para labrar a pedra.
- (Xeografía) Accidente xeográfico entre a terra e o mar consistente nun lugar escarpado, de forte pendente , sobre o que se forma unha balconada ou beiril.
- Sinónimos: acantilado.