Riccardo Giacconi
Riccardo Giacconi, nado en Xénova o 6 de outubro de 1931, e morto[1] en San Diego o 9 de decembro de 2018 foi un astrofísico italiano radicado nos Estados Unidos.
Biografía
[editar | editar a fonte]Foi fillo único de Antonio, un pequeno empresario e Elsa Canni, profesora de matemáticas e física[2]. No 1939 os pais sepáranse, quedando el coa nai, que marcha a Cremona, e logo a Milán, ensinando no mesmo instituto ó que logo acudirá Riccardo[3].
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Estuda Física na Universidade de Milán con Giuseppe Occhialini, especializándose na investigación dos raios cósmicos. Baixo o consello do seu mentor, no 1956 emigra ós Estados Unidos de América. No 1958 comeza a colaborar coa Universidade de Princeton, e logo, Bruno Rossi introdúceo na AS&E (American Science and Engineering)[4] cun programa para o desenvolvemento da investigación en raios X cósmicos, comezando a proxectar instrumentos para poñelos en relevo.
No 1962 descobre Scorpius X-1, primeira fonte extraterrestre coñecida de raios X[4]. No 1970 ocúpase do lanzamento do satélite Uhuru, co que se abre a exploración do ceo profundo ós raios X. Grazas a este recoñecemento celeste, foron descubertas 339 estrelas emisoras de raios X, entre elas Cygnus X-1[4] e Vela X-1.
No 1973, pasa a ser director do Harvard Smithsonian Center for Astrophysics, impulsando o proxecto HEAO-2 dun telescopio de raios X en órbita, que máis adiante foi unha realidade, bautizado como Observatorio Einstein. É ese ano cando decidiu 'eu amo a astronomía, ao menos, como a practico'.[5]
Máis adiante, ten recuperado o cargo de profesor de física e astronomía (1982-1997) e de investigador (a partir do 1998) na Universidade Johns Hopkins.
Do 1993 ó 1999 é Director xeral do European Southern Observatory (ESO).
Foi o investigador xefe do proxecto Chandra Deep Field-South co Chandra X-ray Observatory da NASA.[6]
Recibiu o Nobel de Física de 2002, polas súas contribucións á astrofísica que levaron ao descubrimento dos raios X cósmicos.[5]
Libros
[editar | editar a fonte]Riccardo Giacconi, Wallace Tucker. The X-Ray Universe, Cambridge, MA: Harvard University Press, 1985.
| Riccardo Giacconi | |
|---|---|
 | |
| Premios |
|
| Na rede | |
  | |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Premios e recoñecementos
[editar | editar a fonte]- Premio de Astronomía Helen B. Warner (1966)
- Medalla Bruce (1981)[7]
- Lector Henry Norris Russell (1981)
- Premio de Astrofísica Dannie Heineman (1981)
- Medalla de ouro da Royal Astronomical Society británica (1982)
- Premio Wolf en Física (1987)
- Premio Nobel de Física (2002)
- Medalla de Ciencia dos EEUU (2003)
- Asteroide 3371 Giacconi
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ esa. "Riccardo Giacconi (1931–2018)". European Space Agency (en inglés). Consultado o 2018-12-30.
- ↑ User, Super. "Indice videolezioni PSSC (12)". Fisicapertutti (en italiano). Arquivado dende o orixinal o 31 de decembro de 2018. Consultado o 2018-12-30.
- ↑ "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 04 de marzo de 2016. Consultado o 30 de decembro de 2018.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 "Riccardo Giacconi". Arquivado dende o orixinal o 04 de febreiro de 2008. Consultado o 30 de decembro de 2018.
- ↑ 5,0 5,1 "Riccardo Giacconi Facts". The Nobel Prize. Consultado o 1/1/2018.
- ↑ "Giacconi Principal Investigator del Chandra Deep Field South". 1/1/2018.
- ↑ Bruce Medal page
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]| Control de autoridades |
|
|---|
