harzhal

Brezhoneg

Etimologiezh

Eus ar verb krennvrezhonek harzaff^[1] (aet d'an adstumm harzhañ) gant ur c'hwezhadur rakgerel faos ; evit arton en henvrezhoneg.

Da geñveriañ gant ar verboù arthio, cyfarth e kembraeg ha hartha e kerneveureg, dezho ar memes ster.

Ar ster koshoc'h o vezañ moarvat « soroc'hal e-giz un arzh », un deverad savet diwar arth « ourz, arzh » en henvrezhoneg.

Gwelet arzh.

Verb

harzhal /ˈhar.zal/ verb gwan (displegadur)

1. Reiñ e vouezh da glevet pa gomzer eus ar c'hi.
   • Harzhal a oar al louarn ken heñvel ouzh ar c'hi ma kred ar c'hi e-unan e vez ur c'hi all oc'h harzhal. — (Tad Medar, An Tri Aotrou, 1981, p. 111.)
   • Petra a ya gant an hent Hep daoulagad na dent Hag a lavar stagañ ar c'hôg hag ar yar Ha lezel ar c'hi da harzhal ? — Ar vuzhugenn. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 334.)

Adstummoù

• harzhañ, harzhiñ

Deveradoù

• harzhadeg

• harzhadenn

• harzher

• harzherezh

Krennlavarioù

• Lezel ar chas tagnous da harzal
  Hag an dud sot da gaozeal — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 64.)
• Ar chas na harzhont ket a grog — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 153.)

Troidigezhioù

• alamaneg : bellen ^(de)
• esperanteg : boji ^(eo)
• galleg : aboyer ^(fr)
• gresianeg : γαβγίζω ^(el) (gabgízo)
• ido : aboyar ^(io)
• indonezeg : menyalak ^(id) , menggonggong ^(id)
• italianeg : abbaiare ^(it)
• kembraeg : cyfarth ^(cy)
• kurdeg : reyîn ^(ku) , ewtîn ^(ku) , rewîn ^(ku)

• nederlandeg : blaffen ^(nl)
• poloneg : szczekać ^(pl)
• rusianeg : лаять ^(ru)
• saozneg : to bark ^(en)
• spagnoleg : ladrar ^(es)
• tchekeg : štěkat ^(cs)
• tsolyáni : kahák ^(*)
• volapük : vaulön ^(vo)

Daveoù

Roll an daveoù :

• ^[1] : Ar c'hCatholicon
• ^[2] : Lexique Étymologique des termes les plus usuels du Breton Moderne, p. 158.