zebur

İslam inancına göre insanlar, Allah’a kulluk etmek ve bu konuda denenmek üzere yaratılmış olup, âhirette sorguya çekileceklerdir. Allah, merhameti gereği insanları bu husustayardımsız bırakmamış, onlara dünya ve âhiret mutluluğunu kazanmada yardımcı olmaları içinYaratıcı ile yaratılan arasındaki ilişkilerin nasıl olması gerektiğini, hayatın amacı ve gayesini açıklayan, itikadî, amelî ve ahlakî emir ve hükümleri içeren ilahî kitaplar indirmiştir.
Kur’an-ı Kerîm’de kitaplara iman inanç esasları arasında zikredilmiş, Allah’a imandan sonra, peygamberlere ve getirdikleri kitaplara aralarında ayrım gözetmeksizin inanmanın farz kılındığı bildirilmiştir.
İnsanlık tarihinde kitapları inkâr edenler her zaman olagelmiştir. Onların çoğu Allah’ın varlığını kabul etmişler, fakat peygamberleri ve kitapları reddetmişlerdir. Bu görüşlerini de aklın mutlak hakikate ulaşmada yegâne vasıta olduğunu iddia ederek temellendirmeye çalışmışlardır. Bu itirazlar karşısında İslam âlimleri peygamberliği ve kitapları, insanlığın dünya ve âhiret mutluluğunu elde etmesi için gerekli görmüşler; bu gerekliliği de genelde insanın özelde aklın bütün alanları kapsama yetersizliğinden hareketle temellendirmeye çalışmışlardır.
Kur’ân’da insanlık tarihinde peygamber ve kitap gönderilmeyen hiçbir toplumun bulunmadığı, kimi zaman ismen kimi zamanda icmalen zikredilerek her ümmete uyarıcı olarak birçok peygamberin ve kitapların gönderildiği, ifade edilmiştir. Bu açıdan kitapların isimleri hakkında kesin bir bilgi vermek mümkün görünmemektedir. Kur’ân’da indirilen kitaplardan Tevrat, Zebûr, İncil ve Kur’ân olmak üzere sadece dördünün ismi zikredilmekte ve hepsine iman edilmesi emredilmektedir. Bunun dışında bazı peygamberlere de çeşitli sahifelerin verildiğinde bahsedilmektedir. Bununla birlikte Kur’ân’da kendisinden önceki kitap ve sahifelerin gönderildiği toplumlar tarafından ilerleyen süreçte tahrif ve tebdil edildiklerine, buna mukabil Kur’an’ın bu tür anlam ve metin inkırazından korunduğuna dikkat çekilmiştir. Bu nedenle Kur’ân’dan önceki metinler çeşitli nedenlerle bozuldukları için ilahî kitap olma vasfını kaybetmişlerdir. Dolayısıyla kitaplar arasında Allah’tan indirildiği şekliyle aslını muhafaza eden, bu özelliğini kıyamete kadar muhafaza edecek olan kitap Kur’ân’dır. Kur’an’ın bir diğer ayırt edici özelliği ise lafız ve nazmındaki üslûp yönüyle fesâhat ve belâgat özelliklerinin en mükemmeline sahip olması; manası, muhtevâsı ve gaybî bilgiler içermesi, tafsilatıyla mütevâtir olması gibi pek çok mütemayiz vasıfları taşıması yönüyle bir benzerini oluşturmakta insanların aciz kaldığı mu‘ciz bir kitap olmasıdır.

Kitaplara iman bahsinde tartışılan konulardan biri de vahyin korunması meselesidir. Konu etrafında yanıtlanmayı
bekleyen birtakım sorular vardır. Söz gelimi “vahyin korunması” gerek Kur’an açısından gerekse önceki vahiy metinleri
açısından mümkün müdür? İmkân ya da imkânsızlığın tarihsel ve sosyolojik gerçeklik açısından sebepleri nelerdir? Şayet
korunma mümkünse kaynağı ilâhî otorite midir yoksa beşerî unsurlar mıdır? İlâhî otorite ön planda ise bu otorite yalnızca
Kur’an hakkında mı tecelli etmiştir? Bu yönüyle Kur’an’la ilgili öncekilerden farklı bir uygulama olabilir mi? şeklinde pek
çok problem peş peşe sıralanabilir. Aynı şekilde Kur’an’ın nüzûlünden itibaren hiçbir değişim ve tahrife maruz kalmaksızın
günümüze kadar intikal edişi, akıllara diğer kitapların neden bu nitelikten mahrum olduğu sorusunu getirmektedir. Bu
meyanda verilen cevaplar Kur’an’ın diğerlerinden farklı olarak “ilâhî koruma altında olduğu” bu nedenle tebdil ve
tahrifine imkân olmadığı argümanına dayanmaktadır. Bu cevaba İslâm dininin son ve evrensel oluşu gibi faktörlerin de
eklenmesiyle Kur’an ve diğer kitaplar arasındaki fark açıklanmaya çalışılmaktadır. Ancak meselenin bu haliyle
hallolduğunu, verilen cevapların özellikle entelektüel zihinler açısından tam bir berraklık oluşturduğunu söylemek güçtür.
Ayrıca Kur’an üzerinde ilâhî iltimas olduğu algısını oluşturacak tarzda yapılan bu tür yorumların tarihsel analizlerinin
yapılması gerekmektedir. Bu çalışmada öncelikle Tevrat, Zebûr ve İncil’in orijinal hallerini koruyup koruyamadıkları
meselesi kısaca tartışılmış, ardından dikkatler Kur’an üzerine çekilmiştir. Bu çerçevede sıklıkla atıf yapılan el-Hicr 15/9
âyeti etrafında yapılan yorumlar irdelenmiş ve erken dönem müfessirlerince bu âyet Kur’an’ın daha çok nüzûl sürecini
ilgilendiren bir korunmaya dikkat çekildiği görülmüştür. Özellikle hicrî ilk 3 asırda yazılan tefsirlerde Kur’an’ın korunması
meselesinin nüzûl süreciyle ilişkili olarak ele alınması; korumanın Allah ile Hz. Peygamber arasındaki bir sürece tahsis
edilmiş olması anlamlıdır. Buna karşın sonraki dönemlerde yazılan tefsirlerde ise yorumların Kur’an’ın ilelebet ilâhî
koruma garantisi altında olduğu yönüne evirildiği görülmektedir. Tefsirlerde söz konusu âyetin yorumundaki bu
değişikliğin sebeplerinin neler olabileceği noktasında yaptığımız çalışmada iki temel nedene ulaştık. Birincisi nüzûl
ortamından uzaklaşılmış olmasıdır. İkincisi ise söz konusu âyetin, tarihsel süreçte Kur’an’dan bir kısım sûre ve âyetlerin
çıkarıldığını ileri süren Şiî düşüncenin reddine yönelik yorumlanmaya elverişli olmasıdır. Dolayısıyla tefsirlerde söz
konusu âyet bağlamında değişen yorum farkının temelinde mezhebî sâiklerin olduğunu söylemek mümkündür.
Çalışmamızda da görüleceği üzere bahsi geçen âyette Kur’an’ın korunma sürecini anlatan ifadeler -özellikle erken dönem
müfessirlerinin kanaatinden hareketle- nüzûl aşamasını ifade ettiği için İlâhî koruma garantisi açısından Kur’an’ın diğer
kitaplardan farkının olmadığını söylemek mümkündür.