Vahyin Mahiyeti

19 ayettir. Sondan, Kur’an’ın 19. suresidir. Kur’an’ın düzenli ve en zirve biçimde bir bilgi olduğunu gösterir. (19 sayısının tevafukları ile ilgili kitabımıza bakabilirsiniz.)

Birinci Ayet: Her şeyi terbiye edip geliştiren, her şeyi şekillendiren (form veren) Rabbinin ismini (belirlenmiş reel noktaları) oku! (Veya hafızanın derinliklerindeki bilgileri açıkla!)

[Bu ayette; okumanın da bir ismin tecellisi olduğunu göstermek için mefulün başına be harf-i cerri konulmuştur. Yani buradaki harf-i cer ittisal içindir; maiyyet, araç ve teberrük için değildir. Bu takdirde meal, Rabbinin ismini oku, şeklinde olur.]

İkinci Ayet: O Rab ki, insanı rahme kök salan zigottan şekillendirendir.

[Zigot, aşılandıktan sonra rahme asılan, kişinin DNA bilgilerini içeren ilk embriyo ve ondan çoğalan kök hücreler demektir.]

Üçüncü Ayet: Oku! (Beyninin derinliklerindeki bilgiyi açıkla.) Rabbin çok çok ikram ve inayet (özel ilgi ve destek) sahibidir.

[Bediüzzaman, 20. Mektupta bu manayı şöyle iki cümle ile ifade etmiştir: İnsandaki sanat ve sıbğa-i İlahiye onda hitab-ı İlahî çiçeğini açtı. Cenab-ı Hakkın mücerred olan ilim ve hikmeti tecessüm edip kâinat olarak göründü. Sonra ilme dayanan Kur’an-ı Hakîm olarak ilan edildi. Beşerin bütün ilimleri bu iki kitabın hikmetlerini açmak ve anlamak içindir.]

Burada Kur’andan maksat, insanlığın vahiy ve dinlerle yaşadığı 7000 yıllık süreçtir. Çünkü başka bir eserinde, Kur’an yedi bin senedir, hayata hükmediyor, diye söylüyor. Âdemden bu zamana kadar yedi bin sene geçti, rivayeti de bu manadadır. Evet, gerçek insanlık demek olan ademiyet ancak ilahi dinlerle mümkündür.

Dördüncü Ayet: O ki, kalem ile tedricen öğretti. [Alfabe, hukuk, kutsallık, edebiyat gibi soyut değerleri de vahiy gibi tedricen öğretir. Alleme tedricen öğretmek demektir.]

5. Ayet: Rabbin, insanın bilmediğini ona tedricen öğretendir.

[Evet, insanın şahsî, hayvanî beyninin kapasitesinden öte, soyut değerler kollektif bir bilinç ile tarih içinde insanoğluna peyderpey öğretilmiştir. Hz. Muhammed’e peygamberliği sağlayan bu insanî birikimden ayrı olarak, kâinatın ve geçmişin katlanmış bir kütüphanesi olarak bilinç dışından ve kâinatın hafızası olan levh-i mahfuzdan sonsuz bilgilerin deşifre edilmesidir. Onun için Kur’an, müşahhas bilinç olan bitkilerden çok daha fazla tevafuklar ve bilinçli düzenler gösterir. Yani nasıl ki nar, bütün geçmiş evrenin ekolojik bir meyvesidir. Kur’an ve vahiy de bütün varlığın, geçmişin ve insanlığın son meyvesidir. Bu düzenli yapısıyla beraber sayısız yasa ve bilgileri de içeriyor. Ayrıca sonsuz soyut manevi değerleri de insana sunuyor.]

Altıncı ve Yedinci Ayetler: Fakat insan bu kapasitesini, mal gibi somut veriler için harcadığında azar. Kendini zengin ve müstağni gördüğünden!

[Bu altıncı ayet, sayısal değeri ile özellikle bu asrımıza bakıyor.]

Vahy, bir ruh ve emirdir. Girdiği dile, kalbe, aileye, topluma canlılık ve sükûnet verir. Vahy,
ilahî genetik bir koddur. Bu dijital, elektronik, manyetik ve emrî (olağanüstü) kodlar, kâinatın
her tarafında hâkimdirler. Kâinatta gerçek manasıyla kaos ve saf kötülük yoktur. Olan
miktarın da, o evrensel genetik yapıda bir yeri ve yararı vardır.

Kâinat; Allah‘ı, âlemi ve insanı yansıtan çok mükemmel desenlerle bezenmiş bir tablo gibidir.
Bu üçü, birbirinin aksi ve tersi değildir. Evrensel yüce bir gerçeğin farklı tezahürleridir. Ve
diyebiliriz ki, gerçek mânâsıyla kâinatta herşey mukaddestir. Evet, mukaddestir, fakat asıl ve
gölgeleri birbirine karıştırmamak gerektir. Veya birbirinden kopuk bir şekilde, gerçeği
parçalamamak zorundayız.

Fakat maddeci, primitif zihinler, işi sekülerize etmek istiyorlar. Gerçeği parçalamak istiyorlar.
Hem kendilerini parçalıyorlar, hem de çevrelerine kötü radyasyonlar yayıyorlar. Ve bunun
adına ―ilericilik‖ diyorlar.

Kısa olarak ifade etmek gerekirse, “Ne kadar yanlış olursa olsun, kutsal bir iman hali, en
doğru, materyalize ve sekülerize edilmiş bir hayat biçiminden daha verimli ve daha faydalı ve
daha huzurludur.”

Evet, altın her zaman altındır. Tozlansa da, kirlense de, yine altındır. Teneke, her zaman
teneke bile kalmaz. İman bir pırlantadır. Madde, kullanılıp atılan bir kazurat gibidir. Zaten
para, rüyada, âlem-i misalde, kazurat olarak görünür.

İşte kutsal kitaplar, birer altın ve pırlanta gibidir. Bize intikal şekli ne olursa olsun, onların
kıymetini azaltmaz. Evet, eski eserler, hem cevher olarak, hem tarih olarak değer kazanırlar.
Fakat gerçek değerleri yine özlerinde saklıdır. Onun için Tevrat, Hz. Musa‘dan 500 sene
sonra yazıya geçirilmiş ise dahi, bu onun dinî değerini düşürmez. Zaten eski insanlar, yazıdan
ziyade hafıza bilgisayarını kullanırlardı. Bütün kültür ve medeniyet, genetik kod gibi, nesilden
nesile aktarılıyordu. Bu asırdaki insan ise, çokluk ve kesrette fazlaca boğulduğundan ve bir
derece hafıza kaybına uğradığından, bu eksiğini yazı ve teknoloji ile telafi etmeye çalışıyor.