Ukrainian-Russian War

Th e article compares three Russian-Ukrainian wars which took place respectively
through 1917–1918, 1919–1920 and since February 2014. In all these wars,
Ukrainian troops fought for independence, but the diversity of Ukraine allowed
Soviet Russia and the Russian Federation to establish a number of power centres
which played at Ukrainian loyalties – be it to Russia at the imperial level, the
Ukrainian Soviet Republic at the national level or a number of smaller people’s
republics at the local level, with the aim of preventing the establishment of unity
among Ukrainians.

Hai-Nyzhnyk Pavlo. Russian-Ukrainian War — War for Life (2014—2022): Periodization // Ukrainian Studies. – 2022. – №1. – C.51–76.

Гай-Нижник П. Російсько-українська війна – Війна за Життя (2014–2022 рр.): періодизація // Українознавство. – 2022. – №1. – C.51–76.

Агресія Росії проти України: історичні передумови та сучасні виклики / П.П.Гай-Нижник (керівник проекту, упоряд. і наук. ред.); авт. кол.: П. П. Гай-Нижник, Л. Л. Залізняк, І.Й.Краснодемська, Ю.С.Фігурний, О.А.Чирков, Л.В.Чупрій. – К.: «МП Леся», 2016. – 586 с.

Автори колективної монографії «Агресія Росії проти України: історичні переду-
мови та сучасні виклики» подали увазі читача власний погляд на історичні витоки та паралелі російської агресії проти України, здійснили наукову оцінку Російській Федерації як державі-агресору та спонсору міжнародного тероризму, проаналізували російсько-українську війну, що розпочалася у 2014 р. внаслідок віроломного нападу Росії, а також сучасні виклики та шляхи зміцнення системи національної безпеки України. Пропонується увазі державних органів влади, істориків, політологів, викладачів вищих навчальних закладів, студентів й усіх, хто цікавиться новітньою історією України і є небайдужим до долі соборної і самостійної України.
Колективна монографія містить результати досліджень, проведених за грантової підтримки Державного фонду фундаментальних досліджень за конкурсним проектом (Ф-72/21443) «Історичні передумови та сучасні суспільні наслідки агресії Російської Федерації проти України».

Guns + ideas = war; such is the formula of Russia’s war against Ukraine. The ideas in this equation stem from the doctrine of the Russian World, an ideology that is theological at its core, as it pits “Holy Russia” against the “godless West.” It is precisely the Russian World that is driving both Putin’s bloody war against Ukraine and the Russian population’s overwhelming support for their fuhrer. In a recent declaration, world-renowned theologians have condemned the Russian World as a heresy, similar to the great heresies of the early Christian era.

Daniel Bell (1919-2011), a leading American sociologist, declared in his 1960 essay collection, The End of an Ideology, that the mainstream ideologies that had shaped the global political landscape since the nineteenth century exhausted their momentum by the 1950s. Among them included ideologies that had contributed to World War II: communism, fascism, and Nazism. The end of the war meant their collapse.

Hai-Nyzhnyk, Pavlo. Neutrality of the gray zone of a secure Russia or NATO membership and the overthrow of Russia: why are the authorities still in the grip of illusions? // Pavlo Hai-Nyzhnyk. Facebook page. - 2022. - April 2 [Electronic resource]
https://www.facebook.com/photo?fbid=5108749452517099&set=a.198016753590418

Hai-Nyzhnyk, Pavlo. Conditions and principles of post-war settlement of the former Russian Federation // Pavlo Hai-Nyzhnyk. Facebook page. - 2022. - March 27 [Electronic resource] https://www.facebook.com/photo/?fbid=5091081750950536&set=a.198016753590418

Гай-Нижник П. Досить ілюзій – час зважати на дійсність // Павло Гай-Нижник. Сторінка у Facebook. – 2022. – 19 березня [Електронний ресурс]^ https://www.facebook.com/photo/?fbid=5071901416201903&set=a.198016753590418

Гай-Нижник П. Про перемовні манівці в лабіринті примари миру з Путіним // Павло Гай-Нижник. Сторінка у Facebook. – 2022. – 18 березня [Електронний ресурс]: https://www.facebook.com/photo/?fbid=5071226242936087&set=a.198016753590418

Гай-Нижник П. Зазираючи у завтра… // Гай-Нижник Павло / Pavlo Hai-Nyzhnyk. – 2022. – 26 лютого [Сторінка у Facebook]
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=5203370599694963&id=287651954600210&notif_id=1645905984278738&notif_t=page_post_reaction&ref=notif

Putin’s Russia suffered a bitter defeat in the first weeks of the Russian-Ukrainian war. However, the Kremlin will keep on trying to place Ukraine into its orbit, as well as project its influence further into the Western world. Unceasing and dynamic aggrandizement under strong leadership is one of the most functional approaches to statecraft in Russia, tested by history and implemented today. In this light, Ukraine has become the vanguard of the Western world. No European nation should feel safe, as there are no limits to the Kremlin’s appetites.

Prezentowany tekst stanowi odpowiedź redaktorowi naczelnemu działu „Ale Historia” w Gazecie Wyborczej, Mirosławowi Maciorowskiemu, który poprosił mnie o wyjaśnienie mojej niepochlebnej opinii w sprawie wywiadu z prof. Tadeuszem Klimowiczem z dnia 16 marca 2022 pt. "Kiedyś wierzyłem, że Rosjanie się zmienią, dziś już nie". W swoim mailu, wysłanym w dniu 7 kwietnia br. do redakcji „GW”, które stanowiło głos poparcia dla tekstu Jurija Andruchowycza (Bucza to prawdziwa "wielka rosyjska kultura". Gadanie o Bułhakowie to współudział w zbrodni, 6.04.2022, przekł. pol. M. Piotrowski) i Szczepana Twardocha (Eto wojna, eto Rossija, eto russkij sołdat, 6.04.2022) w sprawie ostracyzmu kultury rosyjskiej w świecie z powodu zbrojnej napaści Rosji na Ukrainę, użyłam sformułowania, iż pan profesor zademonstrował w wywiadzie stanowisko „rozgrzeszające” Rosjan i kulturę rosyjską z odpowiedzialności za to, co obecnie dzieje się w Ukrainie. Mam nadzieję, że niniejszy tekst nie będzie już budził wątpliwości pana redaktora a propos – A.M.

The EU should revert back to its pre-Minsk approach to Russia’s intervention in Ukraine. The main raft of sanctions were introduced before both of the Minsk Agreements were negotiated. Back then, the lifting of sanctions had been linked to a full restoration of, at least, mainland Ukraine’s territorial integrity. Only later was the prolongation of the sanctions tied to the implementation of the Minsk Agreements – including those parts that concern Ukrainian domestic affairs.

Pavlo Hai-Nyzhnyk: Ukraine will have its own Victory Day after the capitulation of Russia – historian about the war in Ukraine and May 8 // ICTV Facts. – 2022. – May 8 [Electronic resource] Access mode: https://fakty.com.ua/en/ukraine/suspilstvo/20220508-v-ukrayiny-bude-svij-den-peremogy-pislya-kapitulyacziyi-rosiyi-istoryk-pro-vijnu-v-ukrayini-ta-8-travnya/

Μελέτησα για πρώτη φορά το έργο της Mary Elise Sarotte, πριν αρκετά χρόνια και αναφέρομαι στο βιβλίο της για την Κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού,  που είναι και θα παραμείνει μνημειώδες, αυτής της τόσο εξαιρετικής και λαμπρής ιστορικού των καιρών μας, που λαμπρύνει με την έρευνα και την διδασκαλία της το Johns Hopkins University, κατάληξη μιας μακράς και πλούσιας ακαδημαϊκής πορείας, σπουδών, ερευνών και διδασκαλίας, ξεκινώντας τις σπουδές της από το Harvard, το διδακτορικό της στο Yale μέχρι τα ακαδημαϊκά της βήματα στο Cambridge.
Με το καινούργιο της βιβλίο «Ούτε Μία Ίντσα», η Mary Elise Sarotte, μας δίνει μια στέρεη και πλήρως εμπεριστατωμένη ανάλυση για την διαδικασία εξάπλωσης του ΝΑΤΟ, ως μιας αποτελεσματικής πολιτικής προσέγγισης, μιας νέας σταθερής γεωπολιτικής ισορροπίας στην Ευρώπη της Μεταψυχροπολεμικής Περιόδου που αναδύθηκε το 1990 μέχρι τις μέρες μας.
Πλην όμως οδηγηθήκαμε σε αδιέξοδο και η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία είναι η καλύτερη απόδειξη ότι αποτύχαμε να καταλάβουμε, από την πρώτη στιγμή τουλάχιστον, την αντίσταση και την αντίδραση για την εξάπλωση του ΝΑΤΟ προς την Ρωσία, που προβλήθηκε από την αρχή και παραπάνω από σθεναρά από τον Γεβγένι Πριμακώφ. Ο Πριμακώφ, στην πορεία του από αρχηγός της KGB, σε υπουργό εξωτερικών και τελικά σε πρωθυπουργό, θα μπορούσε στην κυριολεξία να ήταν στην θέση του Πούτιν, αλλά από αντίπαλος του, έγινε τελικά σύμβουλος του, όταν μετά την παραίτηση Γιέλτσιν, ο Πούτιν από πρωθυπουργός, ήταν αυτός που τελικά εξελέγη Πρόεδρος και όχι ο Πριμακώφ, που θεωρείτο φαβορί, αφού ήταν και εκπληκτικά δημοφιλής στον Ρωσικό λαό.  Όμως οι εκλογές στην Δούμα τον Δεκέμβριο του 1999, επιφύλαξαν μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη στον Πριμακώφ, ενώ χάρισαν μια ανεπανάληπτη νίκη στον Πούτιν, με αποτέλεσμα την Τετάρτη Φεβρουαρίου του 2000, να παραιτηθεί ο Πριμακώφ, με διάγγελμα του από την τηλεόραση, από την υποψηφιότητα του για Πρόεδρος και έτσι να ανοίξει οριστικά ο δρόμος για τον Πούτιν.  Σημασία όμως έχει ότι το δόγμα Πριμακώφ για την μη επέκταση του ΝΑΤΟ, πέρασε αυτοτελώς στον Πούτιν και με ισχυρό τρόπο, πλην όμως ο Πούτιν σιωπούσε, μέχρι να αισθανθεί ο ίδιος ισχυρός και η Ρωσία ικανή για να το εκδηλώσει.  Στο βιβλίο της Sarotte, αναλύονται εκατοντάδες συνομιλίες, σημειώματα, κείμενα, διακηρύξεις, ανακοινώσεις και γεγονότα των πρωταγωνιστών, του πατέρα Μπους, του Κλίντον και του υιού Μπους, πως άλλαζαν οι διοικήσεις και οι προσεγγίσεις, απέναντι στον Γκορμπατσώφ, τον Γιέλτσιν και τον Πούτιν.
Ο πατέρας Μπους αναρωτιόταν από το 1991, αν πρέπει να προηγηθεί η ένταξη στο ΝΑΤΟ της Ουκρανίας. Τελικά προτιμήθηκε η ένταξη της Πολωνίας, που ουσιαστικά ναρκοθέτησε κάθε μελλοντική ένταξη στο ΝΑΤΟ της Ρωσίας, αφού η Πολωνία θα έθετε βέτο σε κάθε περίπτωση και έτσι χάθηκε η ευκαιρία για παγίωση της ειρήνης στην Ευρώπη, αφού ούτε καν το Συμβούλιο ΝΑΤΟ – Ρωσίας, μπορούσε πια να αποδώσει τα αναμενόμενα. Όμως θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετικά με τον τρόπο που μεθοδεύθηκε η εξάπλωση του ΝΑΤΟ και ουχί με αυτήν καθαυτή την εξάπλωση, της οποίας η Ρωσία θα μπορούσε να είναι ένας θεμελιώδης πυλώνας που θα εξαφάνιζε την όποια σπιθαμή αντιπαράθεσης αλλά και κυρίως της οποιασδήποτε ενδεχόμενης απειλής πολέμου, πολλώ δε μάλλον πολέμου που συμβαίνει σήμερα, στην γηραιά μας ήπειρο.
Από το 1996 ο Ζακ Σιράκ προειδοποιούσε τον Tony Lake, Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας του Κλίντον, ότι έχουμε ταπεινώσει πολύ τους Ρώσους και θα τους βρούμε μπροστά μας στο μέλλον στην πιο εθνικιστική τους έξαρση! Λες και ο Ζακ Σιράκ προφήτεψε από τότε την έλευση του Πούτιν!!! Ο Κλίντον όμως ήταν σίγουρος παρά την δύσκολη εκλογική νίκη του Γιέλτσιν το 1996 ότι η εξάπλωση του ΝΑΤΟ θα προχωρούσε άνετα μέχρι και τις Βαλτικές χώρες, χωρίς κανένα πρόβλημα αλλά με καμιά πρόβλεψη για την Ουκρανία. Αυτό ήταν μια λανθασμένη τακτική περιφρόνησης, μιας τόσο σημαντικής χώρας για την ασφάλεια της Ευρώπης, την στιγμή που ο Γιέλτσιν κρεμόταν επάνω στον Κλίντον και ο Κλίντον του προσέφερε ένα υγιές χρηματοδοτικό πακέτο, την είσοδο στον ΟΟΣΑ και το G7.
Στα οκτώ χρόνια που περάσαν με τον Κλίντον πανίσχυρο και τον Γιέλτσιν απέναντι του ασθενή πολιτικά, οικονομικά αλλά και στην υγεία του, με τις απανωτές καρδιακές προσβολές, ο Κλίντον μπορούμε να ισχυριστούμε ότι άφησε την Ουκρανία στα κρύα του λουτρού, ενώ η Ρωσία ήταν οικονομικό πτώμα με τις τιμές του πετρελαίου στο ναδίρ. Τότε ήταν η ευκαιρία. Συζητήθηκε ακόμη και η είσοδος της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ και δημιουργήθηκε Συμβούλιο Συνεργασίας και συμμετοχή της Ρωσίας στο G7 που έγινε G8. Όλα ήταν ιδανικά αλλά τίποτα δεν προχώρησε. Αυτό το βιβλίο, μολονότι το ερμηνεύω και το αναπτύσσω εδώ, τελείως με την δική μου ματιά και την προσωπική μου ανάλυση στα γεγονότα, σου κόβει την ανάσα, με την ευκαιρία που χάθηκε για την Ευρώπη, για μια στέρεη και μακρά Ειρήνη βασισμένη σε θεσμούς όπως το διευρυμένο ΝΑΤΟ, το Συμβούλιο Συνεργασίας με Ρωσία και το G8. Μετά ήρθε ο Πούτιν και ξεκίνησε η μοιραία και μεγάλη απόκλιση, που μας έφερε στα αποτρόπαια σημερινά γεγονότα, που ανατινάζουν συθέμελα την ειρήνη στην Γηραιά Ήπειρο μας και ταρακουνούν την παγκόσμια οικονομία και πολύ περισσότερο εκθετικά την Ευρωπαϊκή οικονομία, εκεί που περιμέναμε την κραταιά ανάκαμψη των οικονομιών μας από την φθίνουσα πορεία και ίσως το τέλος της Πανδημίας, μας προέκυψε τελικά το χειρότερο και το επονείδιστο αποτέλεσμα όλων, που είναι ο πόλεμος και η σφαγή αθώων ανθρώπων στην καρδιά της Γηραιάς Ηπείρου μας.
Για να γυρίσουμε όμως στο θέμα μας που είναι η επέκταση του ΝΑΤΟ ως αιτίας της βάρβαρης επιθετικότητας του Πούτιν, η αλήθεια είναι ότι, με τον άλφα ή βήτα τρόπο, ειπώθηκε στους Ρώσους ότι το ΝΑΤΟ δεν θα εξαπλωθεί Ανατολικότερα, ούτε μια ίντσα αλλά αυτό συζητήθηκε ρητά στις συνομιλίες και στις διακηρύξεις πολύ νωρίτερα, όταν ήταν στα σκαριά το επείγον της επανένωσης της Γερμανίας, τότε που ο Baker μιλούσε άνετα με τον Γκορμπατσώφ και ο Γκένσερ στην Γερμανία καθόριζε την εξωτερική πολιτική αλλά ο πατέρας Μπους είχε πει στον Υπουργό των Εξωτερικών του Baker το «Ούτε μια Ίντσα» να μην το ξαναναφέρει.
Από την άλλη πλευρά όμως ήταν πολλοί και σπουδαίοι στις ΗΠΑ που ήταν αντίθετοι με την εξάπλωση του ΝΑΤΟ. Πρώτα και κύρια ο Μπρεζίνσκυ, κορυφαίος σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Κάρτερ, ο George Kennan, αρχιτέκτονας της πολιτικής ανάσχεσης και αποτροπής της περιόδου του Ψυχρού Πολέμου στις ΗΠΑ, ο Ουίλλιαμ Πέρρυ, ο υπουργός άμυνας του ίδιου του Κλίντον αλλά και ο Brent Scowcroft, σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Μπους. Όλοι ήταν εναντίον της εξάπλωσης του ΝΑΤΟ αλλά αυτή έγινε και το χειρότερο έγινε με λάθος τρόπο.
Υπάρχουν τόσα πολλά που αξίζει να διαβάσετε σε αυτό το βιβλίο, παρά το γεγονός ότι το προσεγγίζω τελείως με τον δικό μου τρόπο και υπό το δικό μου πρίσμα ανάλυσης, για τους μηχανισμούς και τους θεσμούς που πρέπει να αναπτύξουμε για την παγίωση της ειρήνης στην Γηραιά μας Ήπειρο. Όμως το βιβλίο της Mary Elise Sarotte, αποτελεί ουσιαστικά,  το πιο εξαίρετο και εξέχον δήγμα γραφής, πλήρους τεκμηρίωσης και ανάλυσης της Σύγχρονης Ευρωπαϊκής μας Ιστορίας και κυρίως μας δίνει ισχυρά μαθήματα, που τόσο πολύ έχουμε σήμερα ανάγκη, πώς να φέρουμε ξανά την Ειρήνη στην Ευρώπη!

Wie konnte es passieren, dass bedeutende Teile des deutschen Bildungsbürgertums über Monate den proeuropäischen Aufstand eines der großen Opfervölker von Deutschlands “Russlandfeldzug” 1941-1944 mit dutzenden Halbwahrheiten, Verdrehungen und Unterstellungen entwürdigten? Wo bleibt die deutsche Fähigkeit zur Kritik, Ausgewogenheit und Balance, wenn es nicht um die Brandmarkung arroganter Amerikaner, nationsversessener Ukrainer oder blinder Eurokraten, sondern um Reue für eigene Aberrationen geht? Ist der demonstrativen „Unparteilichkeit“, welche große Teile der deutschen Öffentlichkeit und Elite 2014-2015 bei der Debatte um die „Ukrainekrise“ in dutzenden Talkshows, Reportagen, Kommentaren, offenen Briefen, Podiumsdiskussionen und Satiren zelebrierte, heute nichts mehr hinzuzufügen?

Ελλάς και Ουκρανία ή Γιατί πρέπει να εξοπλίσουμε τους Ουκρανούς Πατριώτες
Η Ελλάς είναι το καλύτερο ιστορικό παράδειγμα επιτυχίας εξοπλισμού της από την Δύση αλλά και πλήρους στρατιωτικής υποστήριξης της, προκειμένου να παραμείνει στην  Ευρώ-ατλαντική συμμαχία.

Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται όπως ατυχώς έχουν υποστηρίξει πολλοί και διάφοροι αλλά σίγουρα η ιστορία είναι το μεγαλύτερο διδασκαλείο της ανθρωπότητας και σηματοδοτεί, το τι μέλλει γενέσθαι όπως πολύ σοφά μας έχει διδάξει ο Ηρόδοτος, ο πατήρ της Ιστορίας.

Δεν θα μακρηγορήσω.

Αν είχαμε εξοπλίσει εγκαίρως την Ουκρανία, δεν θα είχε γίνει απολύτως τίποτα.

Ιδού και το δικό μας ιστορικό παράδειγμα.

Ο Αρχιστράτηγος των Αγγλικών Στρατιωτικών Δυνάμεων, Ρόναλντ Σκόμπι, ο νικητής του πολιορκούμενου Τομπρούκ στην μεθόριο Λιβύης και Αιγύπτου από τις δυνάμεις του Ρόμελ, αν δεν είχε έρθει στην Ελλάδα με τον στρατό του, η Ελλάς, ναι η Ελλάς, θα ήταν στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας.

Χωρίς τους Άγγλους του Σκόμπι, ο ΕΛΑΣ, των Ελλήνων Κομμουνιστών, θα είχε κάνει παρέλαση και η Ελλάς θα ήταν ακόμη μία Βαλκανική χώρα του Σοβιετικού Μπλόκ, υποτελής στον Στάλιν.

Είναι σκληρό αλλά αληθές.

Δεν του πέρασε του Στάλιν ούτε του Ζαχαριάδη γιατί όχι μόνον μας εξόπλισε η Δύση αλλά έστειλε και στρατιώτες υπό την στιβαρή και εξαιρετική ηγεσία του Ρόναλντ Σκόμπι.

Αλλά πολύ δυστυχώς, η Δύση, δεν είναι πια η Δύση του Τσώρτσιλ, αλλά η Δύση του Μπάιντεν...

Και για να είμαστε ειλικρινείς, το λάθος δεν είναι του Μπάιντεν αλλά του Ομπάμα που τόσο παθητικά και ανεκτικά, δέχθηκε την προσάρτηση της Κριμαίας.

Όμως όλα αυτά είναι παρελθόν και μας βαρύνουν τις συνειδήσεις μας που δεν βοηθήσαμε όταν έπρεπε τους Ουκρανούς Πατριώτες.

Αλλά τώρα πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να εξοπλίσουμε τους Ουκρανούς Πατριώτες που αγωνίζονται υπέρ Βωμών και Εστιών και μας το έδειξαν με το παραπάνω, αμυνόμενοι μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματος τους, υπέρ Πατρίδος, στον ιερό τους αγώνα για την Ελευθερία!

Αν νικήσουμε τον Πούτιν, δεν θα νικήσει μόνον ο Αμυνόμενος τον Επιτιθέμενο, δεν θα νικήσει μόνον ο Δαβίδ τον Γολιάθ, αλλά η Ελευθερία τον Αυταρχισμό και τότε μια άλλη φωτεινή μέρα θα ξημερώσει για την Ευρώπη και για τον κόσμο ολόκληρο ότι κανένα κράτος δεν μπορεί να εισβάλει στο άλλο και οι άνθρωποι μπορούν να συνεχίσουν να δημιουργούν, χωρίς να ακυρώνονται οι πρωτοβουλίες τους και να σβήνονται οι ζωές τους γιατί ένας διψασμένος για εξουσία μεγαλομανής, μπορεί να φέρει τα πάντα, άνω κάτω και το χειρότερο να μας εξολοθρεύσει καθ’ ολοκληρίαν.

Δεν θα είχαμε καιρό ούτε να το συζητήσουμε ούτε καν να το σκεφθούμε, αν η πυραυλική επίθεση του Πούτιν στον πυρηνικό σταθμό, είχε κτυπήσει στον αντιδραστήρα…

The full text available at: https://neweasterneurope.eu/2022/04/25/new-habits-of-wartime-a-view-from-the-rear/

It has been scientifically proven that 21 days are needed to form and strengthen a new habit. Unfortunately, Russia’s war against Ukraine has been going on long enough to force Ukrainians to adopt new habits. What are these habits, and how do Ukrainians live in the relatively safe regions in the rear of the fighting?

Ο ένας ηγέτης της Δύσης τραγικότερος του άλλου.

Η Δύση δεν έχει ηγεσία και το χειρότερο η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει ούτε στρατό.

Το μόνον καλό ότι ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο και Γαλλία, σπάνια διαφωνούν στις αναγκαία αναλαμβανόμενες στρατιωτικές πρωτοβουλίες.

Όμως αυτό δεν φθάνει όταν έχεις απέναντι σου την ακόρεστη Ρωσική αρκούδα που η κίνηση της, πολύ αδήλως αλλά και πολύ επιτυχώς, έχει την συγκατάβαση της Κίνας, του Κίτρινου Δράκου και κορυφαίου παραδείγματος Ασιατικού Δεσποτισμού, που ορέγεται την Ταιβάν μόνον για κολατσιό.

Ολόκληρος ο κόσμος δονείται και σείεται από την πίεση που του ασκείται από έναν πρωτόγονο Ασιατικό Δεσποτισμό με περιφερειακούς πολλαπλασιαστές όπως ο γείτονας μας η Τουρκία.

Η Δύση πρέπει να αφυπνισθεί και άμεσα, αλλιώς η τύχη της θα είναι μοιραία, και των ελευθεριών μας και της πολυτίμου Δημοκρατίας μας που ακόμη και η Ευρώπη, με πολλούς αγώνες, ποταμούς αίματος και σε μεγάλη διάρκεια αιώνων, κατάφερε να παγιώσει και ο Νέος Κόσμος να κρατήσει από την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του μέχρι και σήμερα στην Αυγή της Τρίτης Δεκαετίας του Εικοστού Πρώτου Αιώνα.

Σας αποστέλλω και πως είχα σχολιάσει το 2014 την προσάρτηση της Κριμαίας στην Ρωσία και πόσο απαθώς η Ευρώπη και οι ΗΠΑ ανέχθηκαν το Άνσλους της Ανατολής…

Το κάτωθι σχόλιο μου αναρτήθηκε στις 3-3-2014

Το Αιματοβαμμένο Φιάσκο

Η διψασμένη για φθηνή ενέργεια Γερμανία και κατ' επέκταση σχεδόν όλη η Κεντρική Ευρώπη με τα μεγάλα ΑΑΑ θα κάνει τα πάντα για να μην μαλώσει πόσο μάλλον να πολεμήσει με τον Πούτιν. Ο Ομπάμα είναι αντιπολεμικός γιατί είναι διστακτικός από την φύση του και όλοι οι σύμβουλοι του λένε όχι εμπλοκή γιατί δεν αντέχουμε ούτε οικονομικά ούτε στρατιωτικά. Η Κριμαία είναι η αχίλλειος πτέρνα της Ουκρανίας ενώ αντίθετα αποτελεί την πιο δυνατή βάση της Ρωσίας σε όλη την Μαύρη Θάλασσα. Ο Πούτιν χρόνια περίμενε την ευκαιρία και η Δύση αλόγιστα του την προσέφερε αβρόχοις ποσί. Ο Ομπάμα λοιπόν θα συνεχίσει να παίζει γκολφ τα weekends και ο Πούτιν θα κάνει παρέλαση και πάλι. Στις ΗΠΑ το μόνο που δουλεύει καλά είναι τα επιτελεία με τις ασκήσεις επί χάρτου. Άρα αποτέλεσμα πάντα αρνητικό. Και να σκεφτείτε ότι οι μεγάλες μέρες των Δημοκρατικών του Ομπάμα στις ΗΠΑ τελειωμό δεν έχουν! Και ίσως συνεχίσουν να χαίρονται την παρακμή τους, δίνοντας προνόμια (privileges) και δικαιώματα (entitlements) σε όλες τις κρίσιμες εκλογικά πληθυσμιακές ομάδες, δανειζόμενοι ασύστολα από την μια πλευρά και τυπώνοντας νέο φρέσκο χρήμα από την άλλη. Ωραία Λύση αλλά έχει συμβεί και στην Ελλάδα…

Πάνος Ευαγγελόπουλος
Επίκουρος Καθηγητής
Τμήμα Οικονομικών Επιστημών
Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου

ΥΓ

Δύο ως συνήθως εξαίρετα άρθρα στους Financial Times http://www.ft.com/ σήμερα

Edward Luce “Obama’s chicken Kiev moment “

Philip Stephens “Russia’s invasion marks Vladimir Putin’s failure”

Όχι και τόσο αντίθετα όσο τουλάχιστον υποδηλώνει ο τίτλος τους

Μελέτησα για πρώτη φορά το έργο της Mary Elise Sarotte, πριν αρκετά χρόνια και αναφέρομαι στο βιβλίο της για την Κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού,  που είναι και θα παραμείνει μνημειώδες, αυτής της τόσο εξαιρετικής και λαμπρής ιστορικού των καιρών μας, που λαμπρύνει με την έρευνα και την διδασκαλία της το Johns Hopkins University, κατάληξη μιας μακράς και πλούσιας ακαδημαϊκής πορείας, σπουδών, ερευνών και διδασκαλίας, ξεκινώντας τις σπουδές της από το Harvard, το διδακτορικό της στο Yale μέχρι τα ακαδημαϊκά της βήματα στο Cambridge.
Με το καινούργιο της βιβλίο «Ούτε Μία Ίντσα», η Mary Elise Sarotte, μας δίνει μια στέρεη και πλήρως εμπεριστατωμένη ανάλυση για την διαδικασία εξάπλωσης του ΝΑΤΟ, ως μιας αποτελεσματικής πολιτικής προσέγγισης, μιας νέας σταθερής γεωπολιτικής ισορροπίας στην Ευρώπη της Μεταψυχροπολεμικής Περιόδου που αναδύθηκε το 1990 μέχρι τις μέρες μας.
Πλην όμως οδηγηθήκαμε σε αδιέξοδο και η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία είναι η καλύτερη απόδειξη ότι αποτύχαμε να καταλάβουμε, από την πρώτη στιγμή τουλάχιστον, την αντίσταση και την αντίδραση για την εξάπλωση του ΝΑΤΟ προς την Ρωσία, που προβλήθηκε από την αρχή και παραπάνω από σθεναρά από τον Γεβγένι Πριμακώφ. Ο Πριμακώφ, στην πορεία του από αρχηγός της KGB, σε υπουργό εξωτερικών και τελικά σε πρωθυπουργό, θα μπορούσε στην κυριολεξία να ήταν στην θέση του Πούτιν, αλλά από αντίπαλος του, έγινε τελικά σύμβουλος του, όταν μετά την παραίτηση Γιέλτσιν, ο Πούτιν από πρωθυπουργός, ήταν αυτός που τελικά εξελέγη Πρόεδρος και όχι ο Πριμακώφ, που θεωρείτο φαβορί, αφού ήταν και εκπληκτικά δημοφιλής στον Ρωσικό λαό.  Όμως οι εκλογές στην Δούμα τον Δεκέμβριο του 1999, επιφύλαξαν μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη στον Πριμακώφ, ενώ χάρισαν μια ανεπανάληπτη νίκη στον Πούτιν, με αποτέλεσμα την Τετάρτη Φεβρουαρίου του 2000, να παραιτηθεί ο Πριμακώφ, με διάγγελμα του από την τηλεόραση, από την υποψηφιότητα του για Πρόεδρος και έτσι να ανοίξει οριστικά ο δρόμος για τον Πούτιν.  Σημασία όμως έχει ότι το δόγμα Πριμακώφ για την μη επέκταση του ΝΑΤΟ, πέρασε αυτοτελώς στον Πούτιν και με ισχυρό τρόπο, πλην όμως ο Πούτιν σιωπούσε, μέχρι να αισθανθεί ο ίδιος ισχυρός και η Ρωσία ικανή για να το εκδηλώσει.  Στο βιβλίο της Sarotte, αναλύονται εκατοντάδες συνομιλίες, σημειώματα, κείμενα, διακηρύξεις, ανακοινώσεις και γεγονότα των πρωταγωνιστών, του πατέρα Μπους, του Κλίντον και του υιού Μπους, πως άλλαζαν οι διοικήσεις και οι προσεγγίσεις, απέναντι στον Γκορμπατσώφ, τον Γιέλτσιν και τον Πούτιν.
Ο πατέρας Μπους αναρωτιόταν από το 1991, αν πρέπει να προηγηθεί η ένταξη στο ΝΑΤΟ της Ουκρανίας. Τελικά προτιμήθηκε η ένταξη της Πολωνίας, που ουσιαστικά ναρκοθέτησε κάθε μελλοντική ένταξη στο ΝΑΤΟ της Ρωσίας, αφού η Πολωνία θα έθετε βέτο σε κάθε περίπτωση και έτσι χάθηκε η ευκαιρία για παγίωση της ειρήνης στην Ευρώπη, αφού ούτε καν το Συμβούλιο ΝΑΤΟ – Ρωσίας, μπορούσε πια να αποδώσει τα αναμενόμενα. Όμως θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετικά με τον τρόπο που μεθοδεύθηκε η εξάπλωση του ΝΑΤΟ και ουχί με αυτήν καθαυτή την εξάπλωση, της οποίας η Ρωσία θα μπορούσε να είναι ένας θεμελιώδης πυλώνας που θα εξαφάνιζε την όποια σπιθαμή αντιπαράθεσης αλλά και κυρίως της οποιασδήποτε ενδεχόμενης απειλής πολέμου, πολλώ δε μάλλον πολέμου που συμβαίνει σήμερα, στην γηραιά μας ήπειρο.
Από το 1996 ο Ζακ Σιράκ προειδοποιούσε τον Tony Lake, Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας του Κλίντον, ότι έχουμε ταπεινώσει πολύ τους Ρώσους και θα τους βρούμε μπροστά μας στο μέλλον στην πιο εθνικιστική τους έξαρση! Λες και ο Ζακ Σιράκ προφήτεψε από τότε την έλευση του Πούτιν!!! Ο Κλίντον όμως ήταν σίγουρος παρά την δύσκολη εκλογική νίκη του Γιέλτσιν το 1996 ότι η εξάπλωση του ΝΑΤΟ θα προχωρούσε άνετα μέχρι και τις Βαλτικές χώρες, χωρίς κανένα πρόβλημα αλλά με καμιά πρόβλεψη για την Ουκρανία. Αυτό ήταν μια λανθασμένη τακτική περιφρόνησης, μιας τόσο σημαντικής χώρας για την ασφάλεια της Ευρώπης, την στιγμή που ο Γιέλτσιν κρεμόταν επάνω στον Κλίντον και ο Κλίντον του προσέφερε ένα υγιές χρηματοδοτικό πακέτο, την είσοδο στον ΟΟΣΑ και το G7.
Στα οκτώ χρόνια που περάσαν με τον Κλίντον πανίσχυρο και τον Γιέλτσιν απέναντι του ασθενή πολιτικά, οικονομικά αλλά και στην υγεία του, με τις απανωτές καρδιακές προσβολές, ο Κλίντον μπορούμε να ισχυριστούμε ότι άφησε την Ουκρανία στα κρύα του λουτρού, ενώ η Ρωσία ήταν οικονομικό πτώμα με τις τιμές του πετρελαίου στο ναδίρ. Τότε ήταν η ευκαιρία. Συζητήθηκε ακόμη και η είσοδος της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ και δημιουργήθηκε Συμβούλιο Συνεργασίας και συμμετοχή της Ρωσίας στο G7 που έγινε G8. Όλα ήταν ιδανικά αλλά τίποτα δεν προχώρησε. Αυτό το βιβλίο, μολονότι το ερμηνεύω και το αναπτύσσω εδώ, τελείως με την δική μου ματιά και την προσωπική μου ανάλυση στα γεγονότα, σου κόβει την ανάσα, με την ευκαιρία που χάθηκε για την Ευρώπη, για μια στέρεη και μακρά Ειρήνη βασισμένη σε θεσμούς όπως το διευρυμένο ΝΑΤΟ, το Συμβούλιο Συνεργασίας με Ρωσία και το G8. Μετά ήρθε ο Πούτιν και ξεκίνησε η μοιραία και μεγάλη απόκλιση, που μας έφερε στα αποτρόπαια σημερινά γεγονότα, που ανατινάζουν συθέμελα την ειρήνη στην Γηραιά Ήπειρο μας και ταρακουνούν την παγκόσμια οικονομία και πολύ περισσότερο εκθετικά την Ευρωπαϊκή οικονομία, εκεί που περιμέναμε την κραταιά ανάκαμψη των οικονομιών μας από την φθίνουσα πορεία και ίσως το τέλος της Πανδημίας, μας προέκυψε τελικά το χειρότερο και το επονείδιστο αποτέλεσμα όλων, που είναι ο πόλεμος και η σφαγή αθώων ανθρώπων στην καρδιά της Γηραιάς Ηπείρου μας.
Για να γυρίσουμε όμως στο θέμα μας που είναι η επέκταση του ΝΑΤΟ ως αιτίας της βάρβαρης επιθετικότητας του Πούτιν, η αλήθεια είναι ότι, με τον άλφα ή βήτα τρόπο, ειπώθηκε στους Ρώσους ότι το ΝΑΤΟ δεν θα εξαπλωθεί Ανατολικότερα, ούτε μια ίντσα αλλά αυτό συζητήθηκε ρητά στις συνομιλίες και στις διακηρύξεις πολύ νωρίτερα, όταν ήταν στα σκαριά το επείγον της επανένωσης της Γερμανίας, τότε που ο Baker μιλούσε άνετα με τον Γκορμπατσώφ και ο Γκένσερ στην Γερμανία καθόριζε την εξωτερική πολιτική αλλά ο πατέρας Μπους είχε πει στον Υπουργό των Εξωτερικών του Baker το «Ούτε μια Ίντσα» να μην το ξαναναφέρει.
Από την άλλη πλευρά όμως ήταν πολλοί και σπουδαίοι στις ΗΠΑ που ήταν αντίθετοι με την εξάπλωση του ΝΑΤΟ. Πρώτα και κύρια ο Μπρεζίνσκυ, κορυφαίος σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Κάρτερ, ο George Kennan, αρχιτέκτονας της πολιτικής ανάσχεσης και αποτροπής της περιόδου του Ψυχρού Πολέμου στις ΗΠΑ, ο Ουίλλιαμ Πέρρυ, ο υπουργός άμυνας του ίδιου του Κλίντον αλλά και ο Brent Scowcroft, σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Μπους. Όλοι ήταν εναντίον της εξάπλωσης του ΝΑΤΟ αλλά αυτή έγινε και το χειρότερο έγινε με λάθος τρόπο.
Υπάρχουν τόσα πολλά που αξίζει να διαβάσετε σε αυτό το βιβλίο, παρά το γεγονός ότι το προσεγγίζω τελείως με τον δικό μου τρόπο και υπό το δικό μου πρίσμα ανάλυσης, για τους μηχανισμούς και τους θεσμούς που πρέπει να αναπτύξουμε για την παγίωση της ειρήνης στην Γηραιά μας Ήπειρο. Όμως το βιβλίο της Mary Elise Sarotte, αποτελεί ουσιαστικά,  το πιο εξαίρετο και εξέχον δήγμα γραφής, πλήρους τεκμηρίωσης και ανάλυσης της Σύγχρονης Ευρωπαϊκής μας Ιστορίας και κυρίως μας δίνει ισχυρά μαθήματα, που τόσο πολύ έχουμε σήμερα ανάγκη, πώς να φέρουμε ξανά την Ειρήνη στην Ευρώπη!

Refugees are given limited opportunities to speak directly about their experiences and suffering; mass media often plays a central role in framing the refugee crisis. Studies point out that the language used in mass media shape individuals' perception against displaced people. Mass media can either reinforce the "criminalised" image of refugees, which lead to hate speech and hostility against refugees or, on the contrary, they may help to reduce the

The article analyzes a volume of literary reports by Ê. Gončarova Desʹ poruč vìjna. The texts that the writers come out from under the pen are deeply rooted in the described reality, not only thought out but also lived. Jelizaweta Honcharova writes reports from the war which brutally invaded her life (she comes from Artemivsk herself). In the texts, however, we will not find despair, complaint or grief and pictures of the life of the areas through which the war is swept. The protagonists of the reports Desʹ poruč vìjna are people repeatedly subjected to war. The writer looks at their reactions to the next challenges, the struggle for survival, the safety of his family, and finally the normal living conditions. Jelizaweta Honcharova notices their confusion, the doubts on which side of the conflict should be told. Without pathos and judgment, it shows the drama of political divisions and choices in which the boundary between being a patriot and a traitor is often not sharp clear może. He leans over a drama of broken families, conflicts and despair that break out in them. The author presents a war that kills childhood. It takes your big and smaller dreams away irretrievably. The drama of war presented by the writer takes place on many levels. The most important of them is probably the sphere of family life. War violates the basic tissue of relationships for children. Thanks to the reports of Honcharova, the reader notices of problems that a young man encounters. The reports are full of pain but also the awareness of the good that happens between people even in such inhuman times. They constitute a kind of testimony of history, designed to protect against possible attempts to manipulate it in the future. Thus, Honcharova gives them supra-regional and timeless dimension.