Psychologia historyczno-kulturowa

Kultura psychologów – to w książce pojęcie otwierające dwa szeregi pytań. Po pierwsze: w jaki sposób psychologowie traktują kulturę? Co o niej wiedzą, a co wiedzieć powinni? I po drugie: jakie wzory kultury wytworzyła sama społeczność psychologów? Jakie słabości można znaleźć w ich mocowaniu się z wiedzą o człowieku oraz własną dyscypliną?

Nie można skutecznie i etycznie uprawiać psychologii, czyli badać psyche, a szerzej osoby i życia człowieka, nie biorąc pod uwagę kontekstu historycznego i kulturowego – sfery znaczenia, symbolu, wartości, mitu i wiary. To właśnie psyche głęboko zanurzona w kulturze, a nie jedynie behawior człowieka zredukowany do poziomu zachowań szczurów laboratoryjnych, stanowi właściwy przedmiot psychologii. Człowiek nie żyje bowiem nago w naturze, ale jest istotą kulturową. Prócz podłoża biologicznego jest bytem wyjątkowym w przyrodzie, bytem tworzącym i przekazującym od tysięcy lat znaczenia i samemu przez nie tworzonym. Aseptyczne laboratoria i zimne statystyki, choć bezwzględnie przydatne, to nie wystarczają do opisu, zrozumienia i interpretacji ani działań symbolicznych i doświadczeń osoby ludzkiej, czyli jej intymnego mikroświata egzystencji, ani tożsamości samej psychologii jako nauki. Dlatego potrzebujemy psychologii kulturowej, a szerzej: historyczno-kulturowej, świadomie czerpiącej ze źródeł humanistyki i zbliżającej nas do psychologii życia.

Właśnie w tak pojmowaną psychologię wprowadzi Czytelnika niniejszy podręcznik, pokazujący jej pochodzenie, założenia, teorie, metody i zastosowania. Psycholodzy, studenci i wszyscy zainteresowani ludzką psychiką odnajdą tutaj alternatywny obraz psychologii, którego dotąd na polskim rynku bardzo brakowało. Taka psychologia, jako przeciwwaga do psychologii głównego nurtu, o czym nie wiemy lub nie chcemy wiedzieć, od wielu lat istnieje, rozwija się i ma się dobrze!

Lekturę książki ożywiać będą nawiązania autora do własnych doświadczeń, badań i wypraw naukowych.

In 1992, the experts of the World Health Organization decided to introduce a new diagnostic category. Possession Trance became recognized as a psychiatric disorder. The introduction of this new category prompted the clarification of its diagnostic criteria. In an unprecedented way, the authors of the 10th edition of the International Classification of Disorders (ICD-10) made the diagnosis of possession trance dependent on the cultural context of its occurrence making the diagnostician-clinician responsible for determining the relations between the possession trance and its cultural environment.