Prymatologia

THE AWARENESS OF THE PRIMACY OF THE BISHOP OF ROME IN THE ANCIENT CHURCH
The aim of this article is to show the stages of the shaping of the idea of primacy in the ancient Church on the basis of patristic sources. The author begins the analysis by stating, „»The one holy catholic Church« professed by all Christians in the official Apostles’ Creed, is divided and is sometimes even at variance”. The author then answers questions about the reasons for this state of affairs. He does so by analysing „Prima Clementis” and „Ignatiana” and by presenting the dispute that broke out on the subject of differences in the date of the celebration of Easter and on the new baptism of heretics. He also discusses the scope of the primacy of the Bishop of Rome in the context of the decisions of the councils in Nice and Constantinople and the custom of informing the Bishop of Rome about significant organisational changes in other Churches. He also touches on the question of the self-awareness of primacy among Bishops of Rome from the time of Pope Siricius onwards.

Odnajdując ślady wojen w historii ludzkości, a konflikty także wśród zachowań naczelnych, stwierdzić można, że agresja grupowa musiała dawać określony zysk ewolucyjny. Zastanówmy się zatem nad tym, co wojna mówi o naturze człowieka; czy odniesienia prymatologiczne są jedynymi, którymi można tłumaczyć podobnego rodzaju zachowania?

The aim of this article is to reconstruct and discuss the ways in which “culture” is defined in primatology. Surprisingly, this task has not yet been undertaken even within primatology, not to mention the social sciences, which should have a strong interest in new currents in studying the “cultures” of non-human primates. This paper fills an important gap in the literature on how primatologists understand “culture.” Primatologists’ approaches to “culture” are reduced to four separate typologies, each relating to a different aspect of the proposed definitions of “culture.” Discussing these typologies brings to light how primatologists understand “culture.” This also makes it possible to indicate the dominant view of “culture” in primatology and to point to directions of change. As will be shown, not only do certain primatologists distance themselves from the more far-reaching ideas of “cultural primatology” but even among representatives of this approach there is no one manner of defining “culture.”

W artykule autor prezentuje syntezę wcześniejszych badań prymatologicznych poruszających problem uspołecznienia, porządku społecznego i rozwiązywania konfliktów u prymatów innych niż człowiek. Pierwsza część tekstu zawiera dyskusję na temat zalet i wad uspołecznienia – traktowanego jako jedna z wielu możliwych form wspólnego życia – z perspektywy ewolucyjnej. Nasuwa się pytanie: jakie są dostosowawcze konsekwencje życia społecznego? W następnej części omówiono nieuniknione źródła konfliktów (ograniczających dostosowanie) związane z życiem społecznym. Jest to niezbędny kontekst do analizy istniejących mechanizmów utrzymywania porządku społecznego (włączając w to zapobieganie i rozwiązywanie konfliktów) w różnych społecznościach prymatów innych niż człowiek. Są to bardzo zniuansowane i trudne do dostrzeżenia na pierwszy rzut oka naturalne mechanizmy, które pozwalają czerpać korzyści z uspołecznienia mimo jego ogromnego kosztu ewolucyjnego. Zdaniem autora nauki społeczne mogą wiele skorzystać na refleksyjnym i krytycznym zainteresowaniu szerszymi problemami życia społecznego i porządku społecznego poruszanymi w prymatologii. Artykuł, co oczywiste, nie stanowi wyczerpującego omówienia tych tematów. Jest on raczej próbą zwrócenia uwagi na podstawowe zagadnienia i zainicjowania interdyscyplinarnej dyskusji na ich temat.