Irgun Zvai Leumi

Starting in the 1930s, but especially during the Second World War, the intelligence agencies of Britain and the Jewish Agency for Palestine had a complicated relationship. They often worked together to fight common threats, such as Arab rebels and Nazi Germany. Jewish terrorists presented another common threat during the Second World War, when the Jewish Agency cooperated with Britain, in the hopes of political rewards in the postwar settlement. British Intelligence, unable to penetrate the Jewish terrorist organizations, Irgun and Lehi, relied on the cooperation of the Jewish Agency to maintain security. This dependency and the strengthening of the underground Haganah, weakened the grip of British authority in Palestine, and made the Jewish community, the Yishuv, increasingly powerful. By 1945, when Britain did not fulfil the expectations of the Yishuv to lift immigration restrictions on Jews to Palestine, its dominant figure, David Ben-Gurion, launched a secret war against British policy. Intelligence failed to understand and react effectively to this development because it relied on its liaison with the Jewish Agency, now secretly hostile, to interpret the political and security situation in Palestine. In a classic problem of net assessment, British officials overestimated their own strength and resolve, and underestimated that of the Yishuv. British intelligence failed to accurately assess Jewish threats or intentions in Palestine from 1944 to 1946. These mistakes in intelligence contributed to failures of policy, which destroyed British policy in the Palestine Mandate, and opened the door to the creation of the state of Israel.

עם תום מלחמת העולם השנייה ומשהתבררו ממדי האסון שפקד את העם היהודי במהלכה ניצבה גם התנועה הרוויזיוניסטית בפני מציאות קשה במיוחד. היא איבדה בשנות המלחמה את מנהיגה־מכוננה, את השדרות הרחבות של יהודי מזרח אירופה, שעליהם השליכה את יהבה, ואת מרבית חברי תנועת הנוער בית"ר. זאב ז'בוטינסקי נפטר בראשית אוגוסט 1940 בניו־יורק. העדויות מחודשי חייו האחרונים מלמדות על שיברון הלב שפקד אותו לנוכח המלחמה העולמית, שפרצה בניגוד לתחזיותיו, וההחמרה חסרת התקדים במצבם של יהודי אירופה, שעלתה על תחזיותיו הקודרות והחדות לאורך שנות השלושים. ז'בוטינסקי איבד באחת את המגע עם ריכוזי היהודים במזרח אירופה, שהיו במרכז פעילותו המדינית בשנים הקודמות, ואת הקשר עם שכבות העם שלהן היה קשוב, ושעליהן בנה את האסטרטגיה הפוליטית והלאומית שלו. יותר מכול גברה דאגתו לבית"ר, תנועת הנוער שייסד וטיפח, ושראה בה את עתודת המנהיגות של עם ישראל. במכתב ששלח בספטמבר 1939 אל נציב בית"ר בארץ־ישראל באו לידי ביטוי אבדן הקשר עם מאות קִנים של התנועה במזרח אירופה וחששו של ז'בוטינסקי לגורל חבריהם: 'בית"ר דפולניה נחרבה. אין צורך שאסביר לכם את גודל האבדה
הזאת. מה יהיה גורל יתר סניפי בית"ר אירופה — טרם ידוע'. 1 גורל סניפי בית"ר היה חמור משיכול היה ז'בוטינסקי להעלות בדמיונו. מרבית הבית"רים נספו עם בני נוער וצעירים יהודים אחרים, ציונים ולא־ציונים, בשואה שחוללו הנאצים. בשעה שהציונות הרשמית הייתה יכולה, לצד תחושת האבדן והצער, להתייחס אל היישוב היהודי בארץ־ישראל כאל נקודת המשען של מדיניותה, נותרו הרוויזיוניסטים עם אחיזה בחוגים מצומצמים בלבד בארץ. מרכז הכובד התנועתי עבר לארץ־ישראל רק במהלך שנות הארבעים, ככל שגדל משקלו של ה'ארגון הצבאי הלאומי', אצ"ל, בפיקודו של מנחם בגין.

This draft chapter provides text-based evidence, drawn from publicly available documents, to enable Western readers to have possession of texts and commentary which some Muslims in the Middle East, or elsewhere, would say are important to understand Muslim resistance and opposition to the State of Israel.  From original German language texts written by the "Father of the State of Israel," to real historical problems with the so-called "Balfour Declaration," to manipulations by many Zionists up to, during, and after the Paris Peace Conference in 1919, to a virtually-unknown public Jewish-American Opposition of the formation of any Zionist State--published in the New York Times, with the text and names of these powerful American Jews standing up against Zionists IN the Wilson Government, this chapter has many elements of real historical important.  It is a rough draft, but it has many substantive areas of content.

Ruch syjonistów-rewizjonistów pod przewodnictwem Włodzimierza (Ze’eva) Żabotyńskiego narodził się latach 20. XX w. w opozycji do działalności Światowej Organizacji Syjonistycznej, której ugodową politykę wobec brytyjskich władz mandatowych w Palestynie rewizjoniści uznawali za sprzeczną z celem naczelnym, jakim miała być budowa suwerennego państwa żydowskiego na obu brzegach Jordanu. W ideologii politycznej ruchu narodowego Żabotyńskiego od początku za priorytet uważano stworzenie „nowego Żyda” – oddanego idei powrotu do Ziemi Izraela, gotowego do najwyższych poświęceń i pracy na rzecz ojczyzny, a przede wszystkim – żołnierza. Budowie pierwszego od wieków żydowskiego wojska Żabotyński przypisywał szczególną rolę – wierzył, że tylko poprzez wojskowe zorganizowanie narodu możliwe jest jego fizyczne i moralne odrodzenie. Celem niniejszego artykułu jest analiza zagadnień dotyczących spraw wojskowych w myśli politycznej przywódcy rewizjonistów, a także przedstawienie jej wpływu na powstawanie pierwszych żydowskich organizacji militarnych w XX w. i w rezultacie utworzenie Sił Obronnych niepodległego Izraela. Poczynając od organizacji pierwszych grup samoobrony żydowskiej w Odessie, całe życie Żabotyńskiego-polityka związane było równolegle z kierowaniem inicjatywami wojskowymi. Zion Mule Corps i Legion Żydowski, walczące u boku Brytyjczyków w czasie I wojny światowej, nielegalne szkolenie militarne żydowskich osadników w Mandacie Palestyny, następnie powołanie do życia Betaru (Związku Trumpeldora), zapewniającego przygotowanie wojskowe młodych Żydów i szczególnie prężnie działającego na terenie II Rzeczypospolitej, a wreszcie utworzenie Irgun Zvai Le’umi – Narodowej Organizacji Zbrojnej w Palestynie – wszystko to dało podstawy do późniejszej walki o niepodległość Izraela. W opracowaniu przedstawiono również pojmowanie samej służby wojskowej i spraw wojny w wybranych pismach Żabotyńskiego oraz polityczna działalność ugrupowań rewizjonistycznych w ostatnich latach przed śmiercią ich lidera, m.in.: umowy, dotyczące szkolenia wojskowego członków Betaru i Irgunu na terytorium Polski oraz dramatyczne próby powołania do życia Żydowskiej Armii u boku Aliantów w pierwszym roku trwania II wojny światowej.