İLahiyat Fakültesi

Freud, Cinsellik, Psikanaliz, Histeri, Rüyaların Yorumu, Sembolizm, Kadın, Erkek, Latent Rüyalar, Manifest Rüyalar, Serbest Çağrışım Metodu, Tedai-yi Efkâr, Te'vil, Rüya Çalışması, Kaydırma, Benzetme, Gerileme Rüyaları, İlerleme Rüyaları, İd, Ego, Süperego, Geçmiş, Gelecek, Dışa Dönük, İçe Dönük, İntrovert, Extrovert, Jung.

Yunus Emre lived in a period of political changes in Anatolia. Social life in the region, where political authority has disappeared, has also been affected by the developments. He became a servant in the place of Tapduk Emre during a period of political troubles. The process of getting away from the world expresses the process of transcendental structuring. For him, love is fundamentally against Allah and His Messenger Muhammad. The conception of the Prophet was largely composed of love. While the love expressed today is largely interpersonal, he preferred divine love. He stated that the world was built on divine love. Many poets wrote poems about the Prophet Muhammad. Yunus Emre also devoted most of the Divan to the prophet and his love for him. The understanding of Gül Muhammad is very precious. As some poets did, he symbolized his love for the Prophet through the word rose. The concept of ummah is important for Yunus Emre. Perhaps due to the political troubles of his time and the deterioration of the unity of governance, he attached great importance to the understanding of the ummah. He thinks that the understanding of unity of Muslims may be around the message of the Prophet. Perhaps he says that he expects help in the Hereafter as a part of the Prophet's understanding. Looking at the Islamic understanding of Yunus Emre, it is understood that he knew religion and learned the life of the Messenger of Allah. There is not enough information about his life and education. However, from the concept of the Prophet, it was understood that he visited different scientific centers who were educated at a certain level and became aware of Islamic knowledge. Yunus Emre has shown that there is not only behavior training in the derwish lodge but also the direction of science. This determination is achieved by looking at the dies that contain the information he gave about the Messenger of Allah and other prophets.

Tüketim, Üretim, Kapitalizm, Sosyalizm, Komünizm, İdealist Sosyalizm ve Kapitalizm, Sermaye Düşmanlığı, İşçi Hakları, Emek, İstifade, Fayda, Dayda Maksimizasyonu, Madde Aşkı, Reklamların Etkisi, Ayniyet Psikolojisi, Madde Düşmanlığı, Zahmetsiz Kazanç, Ye'cüc- Me'cüc, Deccal, İstibdad, Rüşvet, Baskı, Helal Kazanç, Haram Kazanç, Üretim Sınırlaması.

“Zamanındaki kadınların hayırlısı İmrân kızı Meryem’dir.
Bu ümmetin kadınlarının hayırlısı da Hatice’dir.”
[Hz. Muhammed (sas)]

Hz. Peygamber her hususta olduğu gibi aile hayatında da insanlığa güzel bir örnektir. Onun aile hayatını öğrenmek ve eşleri hakkında bilgi sahibi olmak aile hayatının örnekliğini anlamada bize yardımcı olacaktır.
Hz. Hatice Hz. Peygamber’in diğer hanımları arasında onunla peygamber olmadan önce evlenen tek hanımdır. Ahlakından ve karakterinden etkilenmiş ve ona çok değer vermiştir.  O, mutlu zamanlarında olduğu gibi sıkıntılı anlarında da Hz. Peygamber’in yanındaydı. Hz. Peygamber de karşılaştığı sıkıntıların üstesinden onun dostluğu, verdiği destek, huzur ve sükûnu ile gelmiştir.
Hz. Hatice’nin vefatına kadar Hz. Peygamber başka bir kadınla evlenmemiştir. Hz. Hatice’nin vefatından sonra da onu hep muhabbetle yâd edip hatırasını yaşatmıştır.

 Özet Hayrettin Hıdır b. Mahmûd b. Ömer el-Atûfî, Osmanlı dönemi âlimlerindendir. Birçok alanda eser yazmış olan Atufi, özellikle hadis ilminde ön plana çıkmıştır. Hadis alanında da şerh ve haşiye çalışmalarıyla temayüz etmiştir. Sağani'nin Meşariku'l-Envar isimli eserinden seçme hadislerle oluşturduğu " el-İnzâr fi Şerhi Ba'dı Ehâdîsi'l-Meşârik " hadis şerhi, 25 rivayeti ihtiva etmektedir. Eserin önemi, günlük hayata dair 25 " sahîh " hadisten müteşekkil olmasıdır. Ayasofya ve Nur-u Osmaniyye Kütüphanelerinde yazma halinde bulunan eserdeki hadisler, hem hadislerle hem de başta Kuran-ı Kerim olmak üzere diğer ilimlerden istifade edilerek açıklanmaya çalışılmıştır. Kuran-Hadis bütünlüğü çerçevesinde yapılan bir şerh çalışmasının somut örneğini teşkil etmektedir. el-İnzâr, Osmanlının en parlak devri olan Kanuni Sultan Süleyman döneminde yapılan bir şerh çalışması olarak önem arz etmektedir. Abstract Hayrettin Hıdır b. Mahmûd b. Ömer el-Merzifonî el-Atûfî's Life and " el-İnzâr Fi Şerhi Ba'dı Ehâdîsî'l-Meşârik " Hayrettin Hıdır b. Mahmûd b. Ömer el-Atûfî is one of the scholars of the Ottoman period. Atufi, who wrote work on the many fields, came to the forefront especially in the science of hadith. He also showed himself in the field of hadiths with works of commentary and footnote. The " el-İnzâr fi Şerhi Ba'dı Ehâdîsi'l-Meşârik " hadith commentary, which he formed with the selected hadiths from the work titled Meşariku'l-Envar of Sağani, contains 25 narratives. The importance of this work is that it includes 25 correct hadiths about daily life. The hadiths of work in the manuscript form in the library of St. Sophia have been tried to be explained with the hadiths and other sciences, especially the Quran. This study constitutes a concrete example of work of a commentary made on the basis of the Quran-Hadith integrity. el-İnzâr is important as a commentary study made in the period of Kanuni Sultan Süleyman which was the most brilliant age of the Ottoman.

Modernliği tanımlamaya girişmek, sorunlu bir alana dalmaktır. Çünkü ne bir
harekettir, ne de bir akımdır. Diğer taraftan, yalnızca tarihsel bir kesit belirli bir dönemi ve bu
dönemde hâkim olan özellikleri betimlemek için kullanılan bir terim ya da nosyon da değildir.
Öncelikle zaman ilişkin bir terimdir. Yine de içinde yaşanılan zamanı ya da daha doğru bir
ifadeyle, günümüze ait bir dönemi kendisinden kalkarak tanımlama çabasında olan bir bilinç
durumudur. Bu anlamıyla, tarihsel olanın karşıtı olarak değerlendirilebilir.
Modernlik bilinci ilk kez insanın yapıp ettikleri arasında doğrudan mükemmelliğin
arandığı estetik alanda ortaya çıkmıştır. 18.yüzyılın sonlarında Fransız Aydınlanması
sırasında, klasik sanat ile ilgili tartışmalarda, kendilerine modernler diyen bir grubun ortaya
çıkması “modern” bilincin ilk nüvesi olarak görülür. Yine de modern kelimesinin kökeni,
beşinci yüzyıla kadar geri gider. Kelime, Latince “modernus” biçimiyle, artık resmen
Hristiyan olduğu kabul edilmiş olan o dönemi, Romalı ve Pagan geçmişinden ayırmak için
kullanılır. İçeriği sürekli değişse de eski alandan yeni alana geçildiğini, yeni olanın hâkim
olduğunu belirtir. ( Demirhan, Modernlik, s: 11–12)
Modern: Eski Türkçede “asri” ve “muasır” gibi iki ayrı kelime olarak kullanılan
modern kelimesinin Batı dillerindeki karşılıkları arasında “modern”, Fransızcadaki
“mondaine” ve İngilizcedeki “mundane” sayılabilir. Çeşitli anlamlar atfedilse de bu kavram
yaygın olarak, şimdiki zamana ait ve uygun olan, yeni ve toplumlar arasında en fazla gelişmiş
olanların temsil ettiği bilgi, teknik ve zihniyet düzeyini ifade etmek üzere kullanır. Bu kavram
ile ilişkili ya da onun karşılığı olarak kullanılan asri, muasır, çağdaş, çağcıl, çağdaşlaşma,
muasırlaşma, modern, modernite, modernleşme gibi kavramlar birbirinin yerine
kullanılmaktadır.
Ahmet Çiğdem, Hobermos’a dayanarak “modernite/modernlik ile
modernizasyon/modernleşme arasında köklü bir farklılık görmektedir. Ona göre modernlik,
bir projeye bir refleksiyona, modernleşme ise bu projeyi mümkün kılan kurumsal-yapısal
evrime işaret eder bu anlamda batı dışı toplumlar modernleşirler, ancak modern olamazlar,
sadece modernliğin kurumsal altyapısıyla eklemlenebilir.
Öyle anlaşılıyor ki modernleşme batı dışı toplumların, Batılı toplumların gelişmişlik
düzeylerine gelmek için gösterdikleri çabayı ifade etmekte ve batılılaşma ile eş anlamlı olarak
kullanılmaktadır. Bu ideolojik kullanımının yanında, Modernleşmeyi “hem batılı ülkelerin
geldikleri düzey, hem de, batılı olmayan ülkelerin gelişme çabaları” anlamında ele alıp tasvir
edersek; Bazı sosyologlara göre modernleşme:
—Kongar’a göre: modern toplum ileri düzeyde sanayileşmiş toplumdur.-
—Wagner’e göre: modernleşme, insanlığın yeryüzünde kontrolü ele geçirmesidir.
—Lerner; modernleşmenin bir batılılaşma olduğunu ve onun temelinde akılcı ve pozitivist
bir ruhun benimsenmesinin yattığını söyler.
—Eisendstad modernleşmenin iki genel niteliğinden bahseder. Toplumların sosyoekonomik
değişmeleri. (Ekonomik, Siyasal, Kültürel Alanda ) Toplumsal örgütlenmenin
yapısal değişmeleri. (Siyasal Örgütlenme, Ekonomik, Meslek Sistemleri Alanında )
—Levy göre; Batılı toplum ve batılı olmayan toplum ayrımı /genellemesi yanıltıcıdır ve
her dönemde her toplum için geçerli olan bir modernleşme reçetesi yoktur.
—Smelser’e göre; Modernleşmeye yol açan değişmeler şunlardır:
1-Teknolojik olarak basit ve geleneksel tekniklerden, bilimsel bilginin uygulanmasına
doğru bir süreç.
2-Tarımda kendi kendine besleyen tarımdan, tarımsal maddelerin ticari amaçlarla
üretilmesine geçiş
3-Sanayide insan ve hayvan gücünden makine gücüne geçiş.
4-Köyden kente doğru hareket.
Modernleşmenin temel göstergelerinden biri: ilerlemedir. Modernleşmeden önceki
toplumlar geleneklerin hâkimiyeti altında olup ve farklılaşmayı şüpheyle karşılarken; Modern
toplumlarda gelenekler şüpheyle karşılanmamakta, farklılaşmalara teşvik edilmekte ve
ilerleme düşüncenin temeline oturmaktadır. Bunun için değişime ihtiyaç vardır. Bu değişim,
üretim tekniklerinden siyasal katılmanın yaygınlaşmasına kadar bütün bir toplumsal
ilişkilerdeki değişimdir.
Modernlik öncesi toplumlarda yaygın olan birincil (samimi) ilişkilerin yerini modern
dönemde ikincil (resmi) ilişkiler almıştır. Bu gelişmeyi teşvik eden faktörlerden birincisi
devlet kurumlarında bürokrasinin artması, ikincisi ise kentleşmedir. Köylüler, kentlerin
kalabalıkları arsında kaybolmakla, kentte kendine yeni bir dünya kurmak ve geleneklerinden
vazgeçmek arasında bir tercih tapmak zorundadır. İşte bu değişimin zorunluluğu modern
toplumda bireyin belirsizlikler ve güvensizlikler içine hapsolmasına yol açmıştır.
Modernleşmenin temel göstergelerinden ikincisi: Rasyonalitenin toplum yaşamına hâkim
olmasıdır. Bu hâkimiyet; toplumsal yaşamın, eğitim, hukuk, siyaset, ekonomi, sağlık gibi
temel kurumların, birbirinden bağımsız ve kendilerine has yasalara tabi olmaları ile görünür
hale gelebilir.
Modern öncesi toplumlarda dinler, sadece bütünleşmeyi sağlamakla kalmamış, aynı
zamanda toplumun bütün temel kurumlarını da nüfuzu altında bulundurmuşlardır.
Modernleşmeyle birlikte din, hem toplumun temel kurumları üzerindeki nüfuzunu kaybetmiş,
hem de kendi özel fonksiyonlarıyla sınırlı bir hale gelmiştir. (Morris, Weber’e dayanarak,
Modern toplumlarda dinin, diğer toplumsal kurumlar arasında bir kuruma indirgendiğini, dini
düşünce ve kavramların sistematikleştiğini, yani rasyonelliğin arttığını, dinde ibadet ve
törenlerle birlikte büyüsel öğelerin sürekli olarak azaldığını belirtir.)
Yeryüzünde bir “dünya cenneti” kurmayı vaat eden Modernizm, bütün gezegeni
cehenneme çevirmiş durumdadır. Bu durum kısmen Din ve Modernizm başlığında ele
alınmıştır. Çünkü çelişki bu ikisi arasındadır. Modernizm, temelde “dini” olanın tersyüz
edilmesi veya eski bilgelerin deyimiyle “Şeytan’ın Allah’ı taklit” etmesidir. Genelde Din’in
ve özelde İslam Dini’nin Modernizm’e verecek esaslı bir cevabı var.
Modern dünyaya eleştirel bir zihin perspektifinden bakmak her zaman mümkün
olmuyor. Bunu deneyenler ya “bilinçten yoksun gelenekçilik” ya da “kör radikalizm”le
suçlanıyorlar. Kurumsal ve akademik seviyelerden bakanlar da irfan ve hikmet boyutundan
yoksundurlar. Zamanın ruhunu şekillendiren modernite insan merkezli bir dünya görüşüdür.
(Bulaç, Din ve Modernizm, s: 7, 8, 9 )
Genel eğilim bütün dünyanın Batılı refah toplumlarına erişmesi yönündedir ki, bu ise
bütün insan ırkını kendi ölümüne susamış olduğunun açık göstergesidir. Kuşkusuz bütün
ülkeler, Batılı toplumlar kadar tüketemezler; buna ne dünyanın tabii ve maddi kaynakları
yeter, ne de ekonomik yapısı dayanabilir. (Bulaç, Din ve Modernizm, s: 14 )
Modernite türedi bir felsefedir; çünkü insanlığın kadim geçmişi göz önüne alındığında,
sadece Modernizm içinde doğru, meşru ve iyi gibi ahlaki ve yüksek hukuki idealler, ilk defa
yerlerini salt yaralı olana bırakmıştır. Modern kavrayışa göre eğer bir şey yarar sağlıyorsa,
daha çok yarar elde etmek ve bu yöndeki çabaları yoğunlaştırmak ister. ( Bulaç, Din ve
Modernizm, s: 17)
İslam girdiği her yere damgasını vurdu ama insanları kendi özgün, tarihsel, yöresel
kimliklerinden yoksun bırakmadı. Modern batı uygarlığı ise kültürel, ulusal ve yöresel
mozaiği parçalıyor, dünyanın en ücra köşesinde yaşayan küçük kabileleri bile kendi eritici
kazanı içinde yok ediyor. Ve girdiği her yere kendi çelişki ve bunalımlarını da beraberinde
taşıyor. Artık ne Asya ve Afrika, ne Amerika’dan söz edilebilir; her yer Batı’dır. (Bulaç, Din
ve Modernizm, s: 21
2.Dünya savaşından sonra bir fikir haline gelen Modernizm tek tip insan tek tip toplum
oluşturmayı hedefler. ( Bulaç, Din ve Modernizm, s: 39)
Modernizme açık bazı alt kültür grupları: Marjinaller – Ateistler – Feministler - Eşcinseller -
Hoşnutsuz ve Köksüz Zümreler - Lümpen Takımı vb. birçok grubu burada sıralayabiliriz.
Sonuç olarak bütün bunlardan dolayı İslam sahici bir kurtuluştur denilebilir. Yani Dünya
hayatını tutku ile sevmek ( Hubbu hayati’d-Dünya ) olan modernizm değildir. Bunun yerine
Hakiki Felah olan ed-Din’dir şeklinde söylememiz daha uygun olur. ( Bulaç, Din ve
Modernizm, s: 252 )

KAYNAKÇA
Ahmet Demirhan, Modernlik, İnsan Yay., İstanbul, 2004.
Kadir Canatan, Bir Değişim Süreci Olarak Modernleşme, İstanbul Yay., İstanbul, 1995.
Ali Bulaç, Din ve Modernizm, Çıra Yay., İstanbul, 2012.
Ali Şeriati, Medeniyet ve Modernizm, Birleşik Yay. , İstanbul, 1993.
Hans Van Der Loo- Williem Van Reijen, Modernleşmenin Paradoksları; Hans Van Der Loo-
Williem Van Reijen, İnsan Yay., İstanbul, 2003.

Çalışma, on birinci asırdan günümüze tasavvufun Bangladeş’teki yaklaşık bin yıllık görünürlüğü üzerinedir. Bölge insanının tarih ve kültürü üzerindeki etkisi panoramik tarzda ortaya konmaya çalışılmıştır. Bu çerçevede tasavvufun bölgedeki ilk izlerine, toplumdaki etki ve nüfuzları itibariyle Kadiriyye, Çiştiyye, Nakşbendiyye, Sühreverdiyye, Kübreviyye ve Şazeliyye’ye, sufilerin kurumları vasıtasıyla sosyo-kültürel hayattaki tesirlerine değinilmiştir.

Anahtar Kelimeler: Bangladeş, Tasavvuf, Tarikat,  Hankâh, Çok kültürlü yaşam.

Din felsefesinde en çok tartışılan konulardan biri olan kötülük problemini ele almamızın sebebi, bu probleme mutlak manada bir çözüm getirmek değil –kötülük mefhumu bir problemden öte problematik olarak karşımızda durarak sınırlarımızı aştığından– bu konu hakkında din felsefesi nezdinde ne gibi yaklaşımların bulunduğu, kötülük problemi ile kast edilen sorunun ne olduğu ile ilgili özet bir şekilde bilgi vererek muhatabın bu konu hakkında aşağı yukarı zihninde bir tablo oluşturmaktır. Bu amacı güttüğümüz için giriş ile birinci bölümü bu çerçevede oluşturduk.

İkinci bölümde ise Said Nursi’nin kötülük problemine olan yaklaşımını ele aldık. Her ne kadar Said Nursi’nin kelamcı kimliği ve bugün bir kısım insanların zihninde siyasi gerekçeler sebebiyle olumsuz izlenim bırakan Nurculuk hareketinin kurucusu olması hasebiyle din felsefesi açısından kötülük problemine olan yaklaşımını ele almanın çok da yerinde bir çalışma olmayacağı şeklinde görüşler olsa da biz buna katılmamaktayız. Çünkü bugün gerek ulusal gerek uluslararası arenada Müellif adına birçok yüksek lisans ve doktora tezleri yazılmakta ve adına kürsüler kurulmaktadır. Ayrıca küçümsenmeyecek derecede hem yetkinlik hem de kemiyet açısından birçok konuyu –özellikle iman meselelerini– ele alan yaklaşık 6000 sayfalık bir külliyata sahiptir. Bunun yanı sıra kötülük problemine yaklaşımında sadece kelamcı kimliğiyle ya da Kuran’ı referans alarak çözüm getirme yoluna başvurmamış, felsefî diyebileceğimiz çözümleri de probleme olan itirazlara karşı öne sürmüştür.

İkinci bölüm Müellifin yaklaşımı üzerine kurulu olduğu için külliyattan alıntılar ile düşüncelerini vermeye çalıştık. Fakat külliyat dili bugünün Türkçesi ile anlaşılamamaktadır. Hatta külliyat içindeki eserler arasında bile dil farkı bulunmaktadır. Mesela, Muhakemat, 1911 Osmanlı Türkçesi ile yazılmışken Lem’alar, 1934 Osmanlı Türkçesi ile yazılmıştır ki bu yıllar arasında dilde büyük ölçüde bir değişim olmuştur. Bu sebeple yapılan alıntılarda bazen sırf pasajı bugünün Türkçesine çevirmekle yetindik, bazen verilmek istenilen mana pasajdan anlaşılamayacağından pasajdan çıkan anlamı yansıtmaya gayret gösterdik. Bu yöntem bütünüyle manayı aksettirmek üzere kurulduğundan bazı yerlerde kendi cümle ya da kelimelerimiz için parantez kullanmak mümkün olmamıştır. Fakat çok nadir de olsa bütünüyle manayı aksettirme ihtiyacı hissetmediğimiz pasajlarda parantez ile eklemelerimizi belirttik.

Şunu da özellikle belirtmek isterim ki bir şahsiyeti beğenmek veya o şahsiyetin düşüncelerinden istifade etmek veya merak insiyakıyla o şahsiyetin belli bir konu hakkında ne gibi düşüncelere sahip olduğunu araştırmak, o şahsiyete nispet edilen bir ekol, akım, mezhep, tarikat veya harekete mensup olmayı gerektirmez. Nitekim Whitehead hakkında yapılan bir çalışma o kişiyi bir Süreç Teolojisi taraftarı, Mevlâna Celalettin Rumî’yi araştırmak ya da düşüncelerinin taraftarı olmak o kişiyi Mevlevî tarikatı mensubu yapmayacağı gibi Said Nursî’yi araştırmak ve düşüncelerinden yararlanmak da o kişiyi Nurcu yapmaması gerekir. Fakat ülkemizde böyle bir ön yargı oluşmuştur. Bunun kırılmasını temenni ederiz.

Herkesin az veya çok, önceden, şimdi veya daha sonra evrende kötülüğün neden var olduğu ile ilgili birtakım soruları olmuş, oluyor ve olacaktır. Bu açıdan, bu çalışmamızın ufak da olsa bir fayda vermesi bizi gerçekten mutlu edecektir.

Kısa bir süre zarfında ve birçok meşguliyet ile birlikte yürütülmesi sebebiyle çalışmamızın içinde barındırdığı eksiklikler ve hatalardan dolayı okuyucularımızın bunu mazur görmesini talep ederiz.

Risaleleri daha iyi anlamada benden sonsuz yardımlarını esirgemeyen babam Bahaeddin Sağlam’a teşekkür ederim.

Ölüm, felsefede özellikle hayatın anlamını ve önemini vurgulamak için kullanılmıştır. Ölüm Batı dillerinde
“eskatoloji”, İslam düşüncesinde ise “mead” olarak daha çok zikredilmektedir. Ölüm terimsel olarak son
anlamını içermektedir, yani ölüm, insanın ve dünyanın sonunu, öteki dünya hayatının varlığını anlatmaya çalışan
bir kavramdır. İslam dininde ölüm, ahiret, yani son, sonra olan, sonrakiler anlamında kullanılmaktadır. Kelam
ilminde ölüm, genellikle ebedi hayat anlamında ele alınmaktadır. Türkçe dilinde ise ölüm, özellikle insan, hayvan
ve bitki hayatının tam ve kesin olarak sona ermesi şeklinde işlenmektedir. Yani ahiret, ebediyet, vefat gibi
kavramlar Türkçe literatüründe ölümü karşılayan veya ölüm teriminin yerine kullanılan kelimeler olarak
karşımıza çıkmaktadır.
Ölüm, bir yönden her şeye bir son nokta koymak olduğu gibi bir yönden de hayat, gerçek anlamını ve değerini
ölümle kazanmaktadır. Bu düşüncenin en önemli temsilcisi olarak Epiküros ön plana çıkmaktadır. Epiküros ölümü,
biz varken ölüm gelmemiştir, ölüm geldiğinde de biz olmadığımızdan dolayı kötülüklerin en çirkini olan ölüm
bizim için hiçbir şey ifade etmez ve bizim için hiçbir önemi yoktur. Bu bağlamda karşımıza objektif bir ölümsüzlük
var mıdır ve varsa bu durum nasıl ifade edilebilmektedir sorusunun çıkması kaçınılmaz olmaktadır. Nitekim böyle
objektif bir ölüm anlayışı mevcuttur ki, o da ancak Tanrı’dadır. Yani bu durum, Tanrı’nın yanılmaz hafızasında
insanların ebedi olarak var olması ve kalması ile alakalı bir durumdur.
Son olarak, ölen ve dirilen insanlarda kişisel kimlik problemi olmuyor mu sorusunu ele almak gerekir. İnsanlar
acaba aynı insanlar mı, o insanların bedenleri, ruhları, kişilikleri ve hatta kimlikleri aynı mıdır gibi sorunsallarla
birlikte, bu durumlar acaba insanlara diriliş esnasında doğru bir şekilde yine kendisine iade edilmiş midir gibi
birçok farklı problemler ortaya çıkmaktadır. Bu konuyla ilgili kişisel kimlik, insanların zaman içinde ayniyetini
veya devamlılığını gösteren özellikleridir. Ölüm sonrası hayat, bedenin diriliş biçiminde değil de ruhun bekası
şeklinde olacağı için bedensel özellik ve fonksiyonlarda farklılık ve değişme büyük oranda muhtemeldir. Her nasıl
olursa olsun her şeyi bilen ve her şeye gücü yeten yaratıcıya, yeniden dirilttiği insanlara o insanların kendi
kimliklerini ve özelliklerini yeniden vermesi hiç de zor ve güç olmamaktadır.

Dini haber
Cübbeli ahmet Hoca
İsmailağa
islam
Celp Muhabbet
Şifalı Dualar
Hadim
Hüddam
HAVAS
Havas ilmi
Cinler Alemi
Büyü Bozma
Sihir
Fetva
Bioenerji
astronomi
gezegenler
Aşk Büyüleri
Büyü Çeşitleri
Havas ilmi
Cinler âlemi
Cin
Hüddam Davetleri
Astroloji
Burçlar
Yıldızname
Duaların Sırları
gizli ilimler
vefk
aşık etme duaları
nazar duaları
kısmet duaları
bereket duaları,
büyü bozma,
büyü çeşitleri
dilek duaları
rızık duaları

Cevşenü'l-Kebir, Dua, Marifet, Hadis, Sened, Metin Tenkidi, Ehl-i Beyt, Esmaü'l-Hüsna, İsm-i A'zam, Kur'an, Peygamberler, Makbul Dua, Âhiret Delili, Tevhid, Ehadiyet, Vahdet, Vahidiyet, Vahdaniyet, Celal, Cemal, Kemal, Kibriya, Kainat, İnsan, Fıtrat.

İslam düşünce tarihinin dönemlendirilmesi ile ilgili tartışmalar devam etmekle birlikte, bu düşüncenin temel sacayaklarını oluşturan felsefe, kelam ve tasavvuf geleneklerinin kurucu şahsiyetlerinin yaşadığı asırlar sonrasında yeni bir dönemin başladığı genel olarak kabul edilmektedir. Bu dönem bazılarınca klasik sonrası dönem veya ikinci klasik dönem olarak isimlendirilmektedir. Ülkemizde son dönemde bu dönem düşünürleri üzerine bir ilgi artışının olduğu görülmektedir. İkinci klasik dönemin, daha özelde de Osmanlı Devleti'nin kuruluş döneminin önemli bir şahsiyeti olan Molla Fenârî üzerine bizi bir çalışma yapmaya yönelten bir genel, bir de özel neden vardır. İlki ülkemizin sözde akademik camiasının at gözlüğü takmış anabilim dalı yapılanmasına yönelik bir protestodur. Felsefe, kelam, tasavvuf ve diğer ilimler sunî ayrımlarla birbirlerinden ayrıştırılamazlar. Bütüncül bir ilim anlayışına ve akademik bir bakış açısına sahip olmayanlar bu dalların hiç birinde ilmî çalışma ortaya koyamazlar. Diğer taraftan, bütüncül bir ilim anlayışına ve akademik bakış açısına sahip olanlar da, bu dalların her birinde iddialı çalışmalar ortaya koyabilirler. Özellikle de felsefe, kelam ve tasavvuf söz konusu olduğunda, akademik zihniyete sahip olanlar, bu disiplinlerin ortak konu ve gayelerinin olduğunun ve bu disiplinlerin ancak karşılaştırmalı okuma ile anlaşılabileceğinin farkındadırlar. Molla Fenârî'nin Misbâhu'l-Üns'ünde tartıştığı konular bu iddiamızı doğrulamak için yeterlidir. İkinci olarak, ülkemiz topraklarının yetiştirdiği Molla Fenârî gibi şahsiyetlerin yayımlanmış eserlerini ülkemiz kitapçılarının raflarında değil de komşu bir ülkenin kitapçılarının raflarında görmek ve bu eserin o ülkede okunup üzerine talikler yazıldığı öğrenmek, bizim için hicap duyulacak bir durumdur. Osmanlı Devleti döneminde düşünce alanında keşfedilmeyi bekleyen gizli hazineler olduğu düşüncesinde değiliz. Ülkemiz sözde akademik camiasında geçimini, Osmanlı'nın gizli hazineleri olduğu ve bu hazinelerin keşfedilmesi gerektiği görüşünü pazarlamakla sağlayan sözde akademisyenler, bu hazineleri keşfedip ilim dünyasına sunsunlar. Bizim bu çalışmayı yapmadaki amacımız, akademik bir bakış açısıyla, disiplinlerin yoğun bir etkileşim içinde olduğu bir dönemde yetişmiş bir düşünürü anlamaya çalışmak, eksik yönleriyle birlikte düşünce geleneğine katkılarını tasvir ederek bir anlamda ona olan vefa borcumuzu ödemektir. İbn Arabî'nin öğrencisi ve düşünce sisteminin yaygın kabule mazhar olmasında önemli katkısı olan Sadreddîn Konevî'nin Miftâhu'l-Gayb adlı eseri üzerine Molla Fenârî'nin yazdığı Misbâhu'l-Üns adlı eseri üzerine yaptığımız bu çalışma bir girişin ardından iki temel bölümden

Bu çalışmada Kudüs’ün yaklaşık 4000 yıllık tarihi süreci konu
edinmiştir. Çalışmamız üç bölümden oluşmaktadır. Birinci Bölüm’de
Yahudiliğin Kutsalı Olarak Kudüs’ü tarihi açısından Kudüs’ün
Peygamberler rehberliğinde kutsallaşma süreci ve bunun tarihsel gelişimi
ve onun suistimal edilerek “Yeryüzü Krallığı’nın Başkenti’ne”
dönüştürülmek istenmesi anlatılmıştır. İkinci Bölüm olan Hırıstiyanlığın
Kutsalı Olarak Kudüs Bölümü’nde teolojik açıdan kutsallığını yitiren
Kudüs’ün göksel Kudüs haline dönüştürülmesi işlenmiştir. Üçüncü ve
Son Bölümde ise hem tarihsel hem de kutsal kitaba bağlı olarak teolojk
açıdan Müslümanlar için mukaddes olan Kudüs’ün hali hazırdaki
durumu yani reel-politik hali değerlendirilmiş.

İlahiyat fakültelerinden mezun olanların birçoğu, Diyanet İşleri
Başkanlığı’na bağlı kurumlarda görev alacaklarından ya da imam-hatiplerde meslek hocalığı yapacaklarından; bu kişiler için en büyük
sermaye kendilerinin Kur’ân’a dair birikimleridir. Bununla birlikte
mezkûr fakültelerdeki talebeler için Kur’ân dersleri sorun oluşturan
derslerden olagelmiştir. Talebelerin geçmişte aldığı hatalı eğitim ve
kıraat zafiyetleri, ağızlarının bozukluğu ve bazı öğrencilerin ezber
istitaatlarının zayıf olması, Kur’ân derslerinin az olup buna mukabil
sınıf mevcutlarının çok olması vs. sebepler, bu durumun nedenleri
arasında gösterilebilir.

et-Târîh, İlk Kronolojik İslam Tarihi

Tarih, ilk asırdan beri Müslüman âlimlerin ilgilendikleri
bir ilimdir. Geçmişi araştırmak, günü kaydetmek ve gelecek
nesillere geçmişlerine dair kaynaklar bırakmak amacıyla
gerek siyer gerek İslâm Tarihi gerekse şehir tarihi alanında
birçok eser kaleme alınmıştır.

Çeşitli usullerle telif edilen bu eserlerden biri de Halîfe b.
Hayyât’ın et-Târîh adlı eseridir. Kronolojik tarih yazımının İslâm
Tarihi’ndeki ilk örneği sayılan et-Târîh adlı eser, hicrî 232
yılına kadar meydana gelen olayları yıl yıl tasnif ederek ele
almıştır. Ele aldığı yıldaki önemli olayları, savaşları ve şehit
olanların kabileleri vb. ile alakalı detaylı bilgiler vermektedir.
Bu durum özellikle sonraki dönemlerde onun tarihçiliğine
çokça atıfta bulunulmasını sağlamıştır.

Halîfe b. Hayyât’ın öne çıktığı alan tarihtir. Bu alandaki yetkinliğini
et-Târîh’te sergileyen İbn Hayyât’ın bir diğer ilmî birikim
sahası hadistir. Bu noktada özellikle olayların senetli
verilmesi ve nesep ilmine dair detaylı bilgiler kitabın dikkat
çekici taraflarıdır.

İlahiyat fakültelerinde verilen eğitimin karma olması, zaman zaman tartışmalara sebep olan bir konudur. Son yıllarda özellikle öğrencilerin yürüttüğü kampanyaların neticesinde, bu konu tekrar tartışmaya açılmıştır. Bunun neticesinde bazı İlahiyat fakültelerinde karma eğitim uygulamasına son verilirken, bazı fakültelerde ise itirazlara rağmen karma eğitim uygulaması devam etmektedir. Karma eğitim tartışmaları bilimsel yaklaşım yerine rasyonel argümanları gölgeleyen politik/ideolojik karşıtlıklar üzerinden ve tarafların birbirini tam anlamadığı bir zeminde yürütülmektedir. Bu sebeple söz konusu mesele, polemik konusu olarak devam etmekte ve çözümsüzlüğe mahkum edilmektedir. Bu önemli konuyu doğru analiz edebilmek için öncelikle, karma eğitim ile ilgili olumlu ya da olumsuz görüş belirten tarafların taleplerini ve itirazlarını anlamaya ihtiyaç vardır. İşte bu ihtiyaçtan hareketle bu araştırmanın temel amacı, ilahiyat fakültelerinde halen öğrenim gören veya mezun olan katılımcıların karma eğitime ilişkin görüşlerini tespit etmektir. Bu çalışmada nitel araştırma modelinden yararlanılmıştır. Araştırmaya 1335 kişi katılmıştır. Elde edilen verilerin analizinde “betimsel analiz” tekniği kullanılmıştır. Sonuç kısmında bulgular literatür ışığında değerlendirilmiştir, muhtelif önerilere yer verilmiştir. Karma eğitime karşı olan 792 katılımcıdan 388’i pedagojik kaygılarla, 358’i dini kaygılarla, 276’sı kız-erkek ilişkileriyle ilgili kaygılarla, 13’ü karma eğitimin ideolojik dayatma olduğu gerekçesiyle, 125’i herhangi bir neden belirtmeksizin karma eğitime itiraz ettiklerini ifade etmişlerdir. Karma eğitim lehinde görüş beyan eden 543 katılımcıdan 284’ü sosyal ve mesleki gerçeklik, 215’i sağlıklı kadın-erkek ilişkileri, 196’sı kişisel ve sosyal gelişim, 187’si pedagojik katkı, 40’ı dini açıdan sakıncalı olmaması açısından ve 55’i ise herhangi bir neden belirtmeksizin tek cinsiyetli eğitime karşı olduklarını ifade etmişlerdir.
Anahtar Sözcükler: Yüksek Din Öğretimi, İlahiyat Fakülteleri, Karma Eğitim, Tek Cinsiyete Dayalı Eğitim, Öğrenciler, Mezunlar.

Fıtrat, Fıtratın Yaralanması, Manevi Hastalıklar, Kötü Aile Ortamı, Maddi ve Manevi Günahlar, Yanlış Din Algısı, Fakirlik, Fakir Düşme Korkusu, Kötü Arkadaş Ortamı ve Sosyal Çevre, Fiziksel Engellilik, Kendini Tanımamak, Aşırı Öfke, Güçlülük ve Güç Tutkusu, Aile Pasifliği, Liderlik Tutkusu...