Ermeni Sorunu

In December 2017, we published an analysis on the book entitled "Ararat Illusion".  The book is on an Armenian assassin who was inspired by the murder of the two Turkish diplomats, Consul General Mehmet Baydar and Consul Bahadır Demir, by an elderly Armenian Gourgen Yanikian, in Santa Barbara, Los Angeles, in 1973. The Armenian assassin in the book appears under the cover of Antranik, a terrorist organization. The novel is about the actions and the murders of an Armenian terrorist against the federal government and its employees. In the novel, it is mentioned that the history repeats itself and that the Armenian terrorists wage a feud and revenge against Turks and Turkey.

In this study, the massacres and destruction in the villages on the
west side of Arpaçay River carried out by the withdrawing Armenians
during the Turkish army’s operations under Kazım Karabekir Pasha’s
command against Armenians in 1920 are objectively and scientifically
examined through archival documents. The study reveals the statistical
data of 1920 concerning the villages of Olur county in Oltu and of Kosor
and Bardız towns. Accordingly, the populations of the villages, the number
of houses, stores of grain, cattle, and sheep, how those massacred by the
Armenian were killed, which Armenian band entered which village, and
how many men, women, and girls they killed are recorded in these
statistical data. The study, besides presenting the demographic and socioeconomic
conditions of the villages, reveals how the Armenian bands
massacred the civilian Muslim-Turk population.

Osmanlı Devleti vatandaşlarının haklarını korumak ve ülke güvenliğini sürdürmek maksadıyla bir Tabiiyet Kanunu çıkarmıştır. Bu Kanun kapsamında Ermenilerin Amerika’ya göç ederek ABD vatandaşı olmalarını kontrol altına almak maksadıyla Amerikan Hükümetiyle 1874 yılında bir Tabiiyet anlaşması imzalamaya çalışmıştır. Ancak bu çabası birçok sorunu da beraberinde getirmiş ve uzun yıllar ABD ile ilişkilerinde önemli bir anlaşmazlık konusu olarak gündeme gelmiştir.

Büyük Savaş sürecinde idari bir tedbir olarak alınan Ermeni sevk ve iskân kararı ve bu kararın bir uzantısı olan emval-i metruke tasfiyesinden doğan, mülkiyet hakkı ve soykırım suçu iddiaları zemininde geliştirilen Ermeni meselesi, tarihî, siyasi, hukuki yönleriyle çok boyutlu bir sorun olarak günümüze ulaşmıştır. Tez’de, Ermeni meselesinin, başta anayasa ve insan hakları hukuku olmak üzere, milletlerarası hukuk, hukuk tarihi, karşılaştırmalı hukuk, medeni hukuk, ceza hukuku gibi bilim dallarına temas eden yönleri geniş bir perspektif ve bütüncül bir yaklaşımla incelenmiştir. Kamu hukuku alanında bir kararın yetki-şekil-sebep-konu-maksat yönleriyle hukuka uygunluk değerlendirmesine paralel bir değerlendirme, Ermeni sevk ve iskân kararı için yapılmıştır. Bu kararın, döneminin ve günümüzün hukuk anlayışı ile uyumu incelenmiş; kararın döneminin hukuk anlayışına uygun olduğu görülmüş; günümüzün hukuk anlayışı ışığında yapılan incelemede, 1982 Anayasası ve AİHS ölçütlerinden hareketle, eşitlik ilkesinin, yerleşme ve seyahat hürriyetinin ve olağanüstü hâl rejiminin kümülatif değerlendirmesi yapılmış; uygulamanın ayrımcı karakteri, AİHS 4 No.lu Protokol m. 2 ile beraber okunan m. 14 ve Anayasa m. 23 ile birlikte okunan m. 10 ışığında değerlendirilmiştir. Ermenilerin geride bıraktığı aktif ve pasif mal varlığına ilişkin yapılan düzenlemelerle doğan emval-i metruke rejimi  hakkındaki incelemede, emval-i metruke mevzuatının kişi, yer ve zaman bakımından uygulama alanı; mülkiyet hakkına yapılan müdahalenin döneminin ve günümüzün hukuk anlayışına -1982 Anayasası ve AİHS- uygunluğu değerlendirilmiş; emval-i metruke üzerinde iddia edilen hakların, idari yargıda görülecek iptal davalarının, adli yargıda görülecek aynen iade ve/veya tazminat davalarının, AİHM’e yapılacak başvuruların, emval-i metruke mevzuatının Anayasa’ya aykırılığı iddiası kapsamında yapılacak somut norm denetiminin, yabancı devlet mahkemelerinde açılan davaların hukuki tahlili ve muhtemel sonuçları incelenmiştir. Soykırım iddiaları kapsamında beş basamaklı bir araştırma yapılmış, ilk olarak soykırım suçu hakkında hüküm vermeye yetkili merciler; ikinci olarak bu mercilerin zaman bakımından yetkisi; üçüncü olarak bu mercilerin yargılamalarında esas alacağı hukuk normlarının 1915-1918 tarihlerinde gerçekleşen olaylara uygulanıp uygulanmayacağı belirlenmiş; dördüncü olarak usuli bir engelin bulunmadığı varsayımıyla esas incelemesine geçilerek, sevk ve iskân uygulamalarının soykırım suçu oluşturup oluşturmadığı değerlendirilmiş; son olarak Türkiye Devleti’nin Osmanlı Devleti tarafından yapılan sevk uygulaması bakımından sorumluluğa halefiyeti incelenmiştir.

Türk insanı Ermeni Soykırımı deyince duruyor, Daha acısı “acaba yaptık mı” diye şüpheye düşüyor.  Çünkü okullarımızda öğretilmiyor çünkü batının acımasız, arlanmasız yoğun bir propogandası var batı asimetrik savaş uyguluyor.

Para onlarda, medya onlarda, Dünya çapında örgütlerin kontrolu onlarda, güç onlarda. Daha kötüsü Batının, Hristiyanlık iç güdüsü ile bilim dışı davranmaları.
Okuma özürlü bir toplumuz. Bu ülkenin bırakın sade vatandaşlarını, Nobel almış romancısı bile bu toprak- larda gerçekte ne olup bittiğinden habersiz hale gelmiş. İşler biraz daha kendi haline bırakılsa, sokaktaki vatandaş bile, “soykırım yapmış olabilir miyiz” ikilemini yaşamaya başlayacak.
Bu cahiller maalesef İşgal öncesinde 20.000 olan Erzincan nüfusunun  3.000, 4.000’e, 200 000 civarı olan Erzurum nüfusunun ise otuz bine düştüğünü, Erzurumun “büyük bir harabe, akla durgunluk verecek bir yangın yeri” haline geldiğini algılamaktan bile acizdirler.
Bu Kitap değerli arkadaşım Ergüner Gören’in babasının Ermeni mezalimi ile ilgili anılarını toplayıp yazılı hale getirdiğini söylemesi ile başladı. Kendisine bu anıları hazırlayacağım kitapta yayınlamak teklifinde bulundum. sağ olsun kırmadı ve bu kitap ortaya çıktı.

Genelkurmay Askeri Tarih ve Stratejik Etüt ve Denetleme (ATAŞE ve Dent.) Başkanlığının görevleri arasında, Türk askeri tarihinin; bilimsel yöntemlerle güvenilir belgelere dayanılarak araştırılması, yazılması, gelecek kuşaklara aktarılması, ulusal ve uluslararası askeri tarih alanında tanıtılması ifadeleri yer alır.
Yukarıda belirtilen esaslar dahilinde, askeri tarihi ilgilendiren pek çok yayın, Genelkurmay ATAŞE ve Dent. Başkanlığı tarafından bilim dünyasına kazandırılmıştır.
Ermeni tahrik ve ihanetleri sonucu zorunlu olarak alınan tedbirler kapsamında “tehcir”, gerçeklerin aynasında değil de gerçeklerin saptırıldığı aynalarda görülmek istendiği şekilde ele alınmıştır. Oysa, tarihin tanıklığını yapan “belgeler”in söyledikleri inkar edilemez. İşte bu noktadan hareketle, Genelkurmay ATAŞE ve Dent. Başkanlığı Arşivinde bulunan belgelerin yayımlanması planlanmıştır. Tarihe tanıklık eden bu belgelerde, neden tehcir
tedbirinin alınmak zorunda kalındığı, uygulamada gözetilen hassasiyetler, planlı Ermeni askeri ve sivil örgütlenmelerin isyan ve ihanetleri, bölgede yapılan katliamlar açıkça görülecektir.
Ulu önder ATATÜRK “Tarih yazmak, tarih yapmak kadar mühimdir.
Yazan yapana sadık kalmazsa değişmeyen hakikat, insanlığı şaşırtacak bir mahiyet alır.” der. Bu sözün bilincinde olarak, belgeler, herhangi bir yorum ve değerlendirme yapılmaksızın yayımlanmaktadır. Tarih biliminde ön yargının yeri yoktur. Var olan belgelerdeki bilgiler çarpıtılmadan, saptırılmadan ortaya konulduğu zaman, bilimsel kimlik taşıyacaktır.
Yayımlanan bu belgelerin, vahşetin ulaştığı boyutun ve düzeyinin toplumsal çılgınlığa dönüşümünün, yalnız tarihçiler tarafından değil, toplum bilimcileri tarafından da irdelenmesi ve değerlendirilmesi gerekmektedir. Bu yapıldığı zaman, tarihten ders çıkarmak mümkün olacaktır.
Dizi olarak yayımlanması planlanan belgeler, bilim dünyasında çok önemli bir boşluğu dolduracaktır. Konuyla ilgili olarak, Genelkurmay ATAŞE ve Dent. Başkanlığınca, kaynak eserlerin yayımına aynı gayretle devam edilecektir.
Erdoğan KARAKUŞ
Hava Korgeneral
ATAŞE ve Dent. Başkanı

Edirne’de, altmış yıllık zaman diliminde, gayrimüslimleri mülksüzleştiren olaylara odaklanan bu kitap, yerel gazetelerde ve tapu kayıtlarında bunun izini sürerek, Türkleştirme ve mülksüzleştirme politikasının nasıl yerel bürokrasi, eşraf ve halk işbirliği içinde gerçekleştirildiğini gösteriyor.
Gayrimüslimlerin mülksüzleştirilmesi, sürülmesi, Müslüman mübadil ve muhacirlerin Edirne’ye yerleştirilmesi, Müslümanların ilkel birikimlerini gerçekleştirmesi ve Türkleştirme boyutlarıyla bu süreci inceliyor. Ulus-devletin kuruluşu aşamasında, “yerli ve milli” burjuva ve küçük burjuva sınıflarının oluşmasını “ötekilerin” mülksüzleştirilmesi üzerinden, ilkel birikim yöntemiyle gerçekleştirmeye çalışan politikalardan somut bir tarihi kesit sunuyor. 

“Milli iktisat politikalarına uygun bir şekilde Ermeni Tehciri ve Rum Mübadelesi sonucunda mülksüzleştirilen Hıristiyan azınlıkların emvâl-i metrûkeleri aracılığıyla ilkel birikimlerini gerçekleştiren Müslüman Türk unsurlar, iktisadi sahanın da kendi hâkimiyetlerine geçeceğini planlamışlardı. Oysa Müslüman-Türk unsurların bu planı Yahudilerin özellikle Trakya’da iktisadi hâkimiyet kurmasıyla sekteye uğramıştı. Böylece Türklüğün, ‘‘yerli ve milliliğin’’ kapsamı dışında kalan-bırakılan Yahudiler, hem Müslüman-Türk eşraf ve halkın hem de Türk hükümetlerinin hedefi konumuna gelmişti. İki kadim halkın Anadolu ve Trakya’dan tasfiyesinden sonra, Yahudi nüfusunun yoğun olduğu Trakya ve Edirne’de de bu tarihten itibaren Yahudi azınlığı karşıtı söylem ve olaylar meydana çıkacaktır. Bunların yoğunluğu Yahudilerin mülksüzleştirilmesi ve tasfiyesine kadar artarak devam edecektir.”

Her Türk, “Ermeni Soykırımı” dendiğinde, Bu kitapta okuyacağı ve Ermenilerin Adana bölgesinde yaptıkları insanlık dışı iğrenç katliamlarını, Türk kadınlarına nasıl tecavüz ettiklerini, Türklerin akıl almaz işkenceler ile gözlerini çıkartarak kulaklarını, burunlarını ağızlarını, üreme organlarını kesip, vücutlarını, kollarını, başını, ayaklarını kesip  parçalara ayırarak acımasızca öldürdüklerini, gene Türklerin haçlara bağlanıp işkence ile nasıl öldürdüklerini, Hitlerden önce Türklerin nasıl Ermeni fırınlarında diri diri acımasızca yakıldıklarını, köylülerin  köy camisine sokularak toplu olarak nasıl yakıldıklarını da bilmelidir.

Yoksa birilerinin ellerinde viski bardağı, cahilce, bilgisizce Batı’nın yüzyıllardır uyguladığı beyin yıkamasına,  propogandasına kapılarak “Belki’de ermeniler haklıdır” demesi bu ülkeye ihanettir.

Tarih bilinirse, çektiğimiz acılar bilinirse doğru kararlar verilir, Ey Türk evladı Tarihini incele, Atatürk’ün kurtuluş savaşında azınlıkların gerçekleştirdiği iğrenç katliamları, isyanları bilmez isen, her zaman acımasız Türk Düşmanı adına batı denen ülkelere her zaman yenilmeye mahkumsun.

Türkiye’nin Güçlenmesini Ulusal çıkarlarına aykırı bulan bazı güçlü devletler tarih boyunca ellerinden geleni artlarına koymadılar ve hala devam ediyorlar

Mezhepsel farklılıkları da kaşıdılar, Etnik farklılıkları da…,
Ama her şeye karşın Türkiye hala kendi yolunda güçlenerek yürüyor….
Bu neyi gösterir?
Kemalist Devrimin tutmadığını mı?
Yoksa temellerinin çok sağlam olduğunu mu?

Ey Türk evladı sana Atatürk’ün Gençliğe Hitabesi’nden ve Büyük Nutkundan aldığım güçle sesleniyorum Birinci vazifemiz Türk istiklâlini, Türk Cumhuriyetini, sonsuza dek korumak ve devam ettirmektir. Muhtaç olduğumuz kudret, damarlarımızdaki asil kanda mevcuttur!

Osmanlı Tarihi okumaları yaparken ve özellikle Ermeni meselesi incelenirken batılı kaynaklarda geçen KAVRAMLARIN mahiyetinin ve kullanıldıkları dönemde neyi ifade ettiklerinin iyi bilinmesi konuların anlaşılması açısından <<olmazsa, olmaz>> hükmündedir.

Ermenilerce “Bağeş Vilayeti” olarak bilinen Bitlis, XIX. yüzyılda Osmanlı
İmparatorluğu’nun doğu idari birimidir. Bölgedeki Ermenilerin varlığı antik dönemlere kadar uzanmasına rağmen IX. yüzyıldan itibaren Ermeniler ancak Bizans, Abbasî, Türk ve yerel Kürt beyliklerinin hakimiyeti altında varlıklarını sürdürmüşlerdir. Birinci Dünya Savaşı’nın hemen öncesinde beş yüz bini bulan bir nüfusa sahip olan Bitlis vilayetinde yaklaşık yetmiş bin Ermeni yaşıyordu. Bu kadar yoğun bir Ermeni nüfusun sebebi bu halkın bölgede asırlardır yaşamasının yanı sıra bölge siyaseti üzerinde etkili olan dış faktörlerdir. Bunların başında uzun süre Bitlis civarındaki Türk-Safevî çatışmalarında Türk nüfusun azalması ve XIX. yüzyıldan itibaren bölgenin etnik popülasyonunu değiştirmek için Kafkasya üzerinden bölgeye getirilen Ermeniler de bu dış faktörler arasında yer alır. I. Dünya Savaşı ile Anadolu ve Ortadoğu coğrafyasında gün yüzüne çıkan uluslararası politika, bölgenin siyasi, etnik ve coğrafi topoğrafyasının
değiştirilmesi üzerine kurulmuştur. Bu politika Osmanlı’nın bütün doğu vilayetlerini etkilemekte ve Bitlis-Ahlat bu bölgelerin başında gelmektedir. Burada meydana gelen siyasi gelişme ve değişmeler, Birinci Dünya Savaşı esnasında Ermenilerle Türk ve Kürt halk arasında önce olumsuz faaliyetlerin ortaya çıkmasına, sonra bu etnik gruplar arasında ciddi çatışmalar ve kıyımlar yaşanmasına yol açmış, sonuç olarak da Ermeniler bu bölgeden ihraç edilmiştir. Meselenin siyasi-politik etkileri bir yana bütün bu olanlar bölgenin Türk ve Kürt halkını psikolojik ve sosyolojik açıdan etkilemiştir. Bu etkiler, her ne kadar olayın ilk şahitleri bugün hayatta olmasa da günümüzde hala halk arasında şifahi anlatımlarla aktarılmaktadır. Hatta bu aktarımlar, Müslüman Türk ve Kürt halkın ürettiği mitsel söylemlerle efsaneleştirilmiştir. Özellikle Ahlat bölgesinde yer alan Ermenilere ilişkin kalıntılar da bu anlatıları destekleyen tarihî eserler olarak varlığını sürdürmektedir. Biz bu tebliğde XX. yüzyılda Ermenilerin BitlisAhlat’taki siyasi ve etnik faaliyetlerini konu alacağız. Ahlat özelinde olmak üzere Bitliscivarındaki Ermeni faaliyetlerini tarihî belgeler ışığında ortaya koymaya çalışacağız. Bunu
yaparken ikinci ve üçüncü kuşak Türk ve Kürt Ahlat halkıyla yapılan röportajlardan da faydalanacak ve bu anlatımları Ahlat’taki tarihi görsellerle destekleyeceğiz. Böylece Türk yurdu “Kubbetu’l-İslâm” Ahlat’ın Ermeni meselesindeki önemine dikkat çekmeye çalışacağız.

Öz Harb-i Umumi'deki Müslümanlara yönelik mezalime karşı 27 Mayıs 1915'te çı-kartılan Tehcir Yasası'ndan muaf olan yetimleri, on yaşından küçük çocukları ve yirmi yaşından küçük kızları yetimhaneler, zengin aileler, bağlı bulundukları cemaatlerle nüfuzlu kişiler sahiplenmişlerdir. Tehcirden dönüşleri başlatan 18 Aralık 1918 tarihli Geri Dönüş Kararnamesi'nin yetimlerin kimliklerinin incelenerek iade edileceklerini belirtmesine rağmen Ermeniler ve İtilaf askerleri evlerden, yetimhanelerden, hatta sokaklardan çocuk toplamaya başlamışlardır. Ermeni olup olmadığına bakmadan Müslüman çocuklar ailelerinden zorla koparılmıştır. Osmanlı Devleti'nin çabaları sonuçsuz kalmış, Anadolu'dan İstanbul'daki yetimhanelere getirilip Hıristiyanlaştı-rılmaya çalışılan, Ermeni olduklarını kabule zorlanan bu çocukların çoğuna Ermeni kimliği verilmiş ve Ermeni yetimlerle beraber 1920 itibariyle yurt dışına çıkarılmıştır. Abstract THE SEIZURE OF MUSLIM CHILDREN AFTER THE RELOCATION Orphanages, rich families and influential people within their communities were allowed to adopt Armenian orphans because of the Relocation and Resettlement Law passed on May 27, 1915 that tried to ameliorate the atrocities committed towards Muslims in World War I. In 1918 after the end of the war an account of the Armenian orphan children was gathered and it indicated that the identities of the children were going to be investigated, but Armenians and Allied Forces soldiers began to gather children from houses, orphanages and even the streets. Muslim children, who were not orphans, were separated from their families. The efforts of the Ottoman Empire remained inconclusive and those children taken to orphanages in İstanbul from Anatolia were Christianized. Many of those children were forced to accept that they were Armenians, given Armenian identity cards and were sent abroad with Armenian orphans in 1920.

İran Ermenilerinden olan İsrael Ori başkanlığındaki bir heyetin 1701 yılında Moskova’yı ziyaret ederek, Çar I. Petro’dan İran Devleti sınırları içinde yaşayan Ermenilere askeri yardım talebi, ErmeniRus siyasi ilişkilerinin başlangıcı olarak ifade edilebilir. Kafkasya’yı ele geçirmeyi hedefleyen I. Petro, söz konusu görüşme sonrasında Rusya’nın hedefleri için Ermenilerin sahip olduğu potansiyeli ve yardım vaatlerini dikkate alarak; 23 Kasım 1724 tarihli bir emirle İran ve Osmanlı Devleti idaresinde yaşayan tüm Ermenilerin kurtarılmasını (!)  ve bunların Rusya’ya bağlanmasını istemiştir2. I. Petro’nun ortaya koyduğu politika, kendisinden sonraki hükümdarlar tarafından da benimsenmiş ve ilerleyen dönemlerde Rusya’nın elinde bulunan yakın bölgelere İran’dan ve Anadolu’dan Ermeni göçü teşvik edilmiştir. Böylelikle Rusya; gelecekte tüm Kafkasya’yı ve Anadolu’yu ele geçirme hedefleri için Ermenileri etkili olarak kullanma stratejisini adım adım uygulamaya koymuştur.

1920’lerde kapanan ancak Ermeni örgütlerinin siyasallaştırdığı Ermeni
Meselesi ve iddiaları sonraki dönemlerde yeniden gündeme getirilmiştir. Bugüne kadar uluslararası arenada tartışılagelen Ermeni Meselesi’nin daha çok diplomatik bir mesele olduğu ortadadır. Tartışmalar sürecinde Türkiye Cumhuriyeti’nin eski düşmanlıkları canlandırmayı hiçbir zaman tercih etmediğinden dolayı genelde bir suskunluk politikası izlemiştir. Fakat Ermeni yanlısı uluslararası haksız yaklaşımlar, beyanatlar ve taraflı siyasi kararlar karşısında Türkiye suskunluğunu daha fazla devam ettirememiştir. Bu bapta gerçeklerin ortaya çıkması için Osmanlı arşivlerinden konuyla ilgili 1 milyon belgeyi tasnif ettirip uluslararası tarihçilere ve araştırmacılara açmıştır. Bugüne kadar tarihçiler ve araştırmacılar binlerce çalışma ortaya koymuştur. 26 Şubat 1992
tarihinde Azerbaycan Cumhuriyeti’nin Dağlık Karabağ bölgesindeki Karabağ Savaşı sırasında, Hocalı kasabasında Ermenistan’a bağlı kuvvetler tarafından Azeri sivillerin toplu şekilde öldürülmesi sonucu meydana gelen intikam amaçlı Hocalı Katliamı/Soykırımı da Ermeni yaklaşımları ve davranışları konusunda bir ipucu vermektedir. İlgili arşiv katalogları, tarihçiler ve araştırmacıların her iki konuda da ortaya koyduğu araştırmalardan bazıları, bu çalışmada okuyucuların ve araştırmacıların istifadesine sunulmuştur.
Anahtar kelimeler: Ermeni Meselesi, Hocalı Katliamı / Soykırımı, Tarihçiler, Araştırmacılar.

Resources And Bibliography On Armenian Question And
Khojali Massacre

The Armenian Question, which was puzzled out in 1920s has been politicized by Armenian organizations and brought up to be a current issue later on. It is obvious that the Armenian Question, which has always been discussed in the international arena, is rather a diplomatic issue. Within that period of arguments, Turkish Republic had adopted a policy of silence as Turkey has never intended to stimulate old ostilities. However Turkey couldn’t manage to be silent in the face of international unjust pro-Armenia approaches, declarations and unfair political decisions. In this context Turkey classified and brought one million relevant documents into use of international historians and researchers.
Historians and researchers have put forward thousands of studies about
this issue then. Khojalı Massacre/Genocide, in which Azeri civilian population were killed en masse by Armenian Forces with a motivation of revenge in Mountainous Karabakh of Republic of Azerbaijan in due course of Karabakh War on the 26th February 1992 gives clue about Armenian approaches and behaviors.
In this study, some of the studies (with regard to both issues) made by
historians and researchers and the relevant archive catalogues are presented for readers and researchers.

Keywords: Armenian Question, Khojalı Massacre/Genocide, Historians,
Researchers.

Bu kitapta, “Biz bugünlere nasıl geldik” diye cevap arayanlara faydalı olacağını umduğumuz 1990’lardaki İrtica ve Terörün gelişimi anlatılıyor…

İlk bölümde 1990’lı yıllarda devletin resmi kuruluşlarınca yapılan bir araştırma bulacaksınız Araştırmada 1990’lardaki İmam Hatip okulları, Kuran Kursları ve din eğitimi araştırılmış ve bu eğitimi alanların sayıları verilerek, 2000’lerde mil¬letvekili genel seçimlerinde milli görüşçü partilerin bu yıllardaki din eğitimi alan seçmenin etkisi ile toplam oyların yüzde 34'ü ile tek başına iktidara gelerek, ülkede dine dayalı devlet düzenini kurabilecek her türlü değişikliği yapabilecekleri anlaşılmıştır denmiştir.  Daha ne desin!

Sonraki bölümlerde; İrtica ve Stratejileri, Mezhepler ve tarikatlar, İslami Terör Örgütleri ve ayrı ayrı bölümlerde Fethullahçı Terör Örgütü ile El Kaide Terör Örgütü ile Ulusumuz için onlar kadar tehlikeli gördüğümüz Türkiye’deki Misyonerlik Faaliyetleri ve Yehova Şahitleri incelenmiştir.

Arkadaşlarım, Devletin araştırmalarına göre bugün ülkemizde on (10) kişiden biri tarikat üyesidir ve tarikat mensupları belli bazı siyasi partileri destekleyerek Türkiye’nin siyasi hayatında önemli rol oynamıştır ve önümüzdeki dönemlerde de tabanlarını genişleterek faaliyetlerini ve ülkemizdeki bir kısım siyasi partilerle de ilişkilerini devam ettireceklerdir. Tarikat faaliyeti olarak nitelenen Nurculuk faaliyetleri, daima siyaset hayatını etkilemiştir.

Siyasette dinin bir araç olarak kullanılmasından faydalanmak için ortaya çıkan ayrılıkçı akımlar da konuya diğer bir boyut getirmektedir. Türk ulusal kimliğini ve Türkiye Cumhuriyeti devletini tanımak istemeyen bu dü¬şünce sahibi bölücü ve ayrılıkçı örgütler, laik Türkiye Cumhuriyeti’nin birlik ve bütünlüğüne karşı, nihai hedeflerinden önce birinci adım olarak, daha enternasyonel olan din kimliği altında ümmet toplumu oluşturma faaliyetlerini sürdürmektedirler.

Misyonerler açısından 19. yüzyıl Türkiye'si bir 'İncil Ülkesi'dir (Bible Land). Hıristiyanlar için çok önemli pek çok merkez Anadolu'dadır. Misyonerlerin kendi ifadeleriyle: “Bu mukaddes ve vaad edilmiş topraklar, silahsız bir Haçlı seferiyle geri alınacaktır.” Bir Amerikan misyonerinin 1880 yılındaki raporunda ifade ettiği gibi “Misyonerlik faaliyetleri acısından Türkiye, Asya'nın anahtarıdır.” 1961'den sonraki yıllarda misyonerlik faaliyetleri yeniden canlanmış, bilhassa 1980'li yıllarda büyük sayida Protestan Hıristiyan Türkiye'ye gelerek, dinlerini yaymaya başlamışlardır. Gecen yüzyılda açıldığı halde Cumhuriyet döneminde kapatılmış Amerikan Protestan misyonerliğine bağlı eğitim müesseselerinin bir kısmı maalesef yeniden açılmaktadır.

Protestanlık, ABD’nin hem kendi kıtası içinde gelişip büyümesinde
hem de XIX. yüzyılda dünyada meydana gelen emperyalist paylaşımdan
payını almasında büyük rol oynamıştır. Amerika’da din alanında meydana
gelen dört büyük uyanış (Awakenings) sonrasında kurulan misyoner örgütler
Protestanlığı ve Amerikan hegemonyasını bütün kıtaya yaymış ve
Amerika’nın izolasyon politikası olan Monroe Doktrini’ni zedelemeden
Amerika’nın dışa açılımını sağlayarak dönemin emperyalist güçlerinin
yanında yer almasını sağlamıştır.
1810 yılında kurulan Amerikan Board misyoner örgütü (American
Board of Commisioners for Foreign Missions) Protestanlığı tüm dünyaya
yayma fikriyle yola çıkarak Osmanlı topraklarını Osmanlı topraklarını faaliyet
alanı içine almıştır. Asıl amacı, bu kutsal topraklarda Hıristiyanlığı yaymak ve
Osmanlı Devletinin paylaşımında diğer emperyalist devletler gibi ABD’nin de
söz sahibi olmasını sağlamaktır. Amerikan Board, 1819 yılında gönderdiği
misyonerleri ile Osmanlı topraklarını araştırmış ve kendileri için uygun bir
giriş kapısı aramışlardır. 1830 yılından itibaren gerçek misyonerlik
faaliyetlerine Ermeni azınlığı hedef alarak başlamışlardır. Protestanlığın,
İmparatorluğun her tarafına dağılmış olan bu azınlıklar arasında yayılması,
zamanla ABD’nin elini güçlendirmiş ve Osmanlı Devleti’nin iç işlerine
müdahaleler başlamıştır.İlk dönemde, dini telkinlerin, amaca ulaşmada yetersiz kalması
nedeniyle Amerikan Board misyonerleri eğitim, sağlık ve basım yayın alanına
daha fazla önem vermişlerdir. Böylelikle Anadolu, Amerikan Board tarafından
misyon bölgelerine, istasyonlara ve hatta uç istasyonlara ayrılarak daha çok
Ermenilerin sıklıkla yaşadığı yerlerde sistemli bir misyonerlik çalışması
başlatıldı. Amacında, Ermenileri Osmanlı Devleti’nden kopartmak ve bu
zengin topraklarda Ermenileri kullanarak Amerikan hegemonyasını kurmak
olan Amerikan Board misyonerleri, Ermeni toplumunun Amerikan yaşam
tarzını benimsemesini ve milliyetçilik duygularıyla beslenmesine neden
olmuştur.
Amerikan müesseslerinin Anadolu’nun her yerine yayılması,
beraberinde Amerikan konsolosluklarının da bu müesseslerinin korunması
amacıyla aynı bölgelerde açılmasına fırsat vermiştir. Konsolosluklar
vasıtasıyla ABD’nin etkisi daha fazla hissedilmiş ve Ermenilerin ABD’ye göçü
önemli ölçüde hızlanmıştır. Bu göç, Ermeni Meselesinin ABD’ye taşınmasına
neden olarak Ermenilerin ABD’de örgütlenmelerine ve Osmanlı aleyhine
kampanyalar düzenlenip Amerikan kamuoyunun Osmanlı Devleti hakkındaki
düşüncesini kötü yönde etkilemiştir.
Amerikan Board, Ermeniler için yapılan bu faaliyetlerin tam anlamıyla
sonuca ulaşması için Ermenilerin isyan etmesi gerektiğini belirterek Yunan ve
Bulgar isyanları sonucu kurulan bağımsız devletleri örnek göstermiştir. Berlin
Antlaşmasının Ermeniler için hazırlanan maddesinin uygulanmadığının
protesto eden Ermeniler, Anadolu’nun birçok yerinde isyan ederek,
kendilerine Amerikan misyonerleri tarafından ezberletilen planı uygulamaya
koymuşlardır. Çalışmamızda bu planın hazırlanış safhasını inceleyeceğiz

Özet Birinci Balkan Savaşı'nı kaybettikten sonra Osmanlı Devleti'nin durumunda ciddi değişiklikler oldu. Ordunun ve yönetimin tüm zaafları ortaya çıktı. Ermeni Islahatı konusu Büyük Devletlerin Osmanlı Devleti'nin iç işlerine karışmasına sebep oldu. Rusya ile Osmanlı Devleti arasında 9 Şubat 1914 tarihinde imzalanan Yeniköy Antlaşması ile Ermenilerin ıslahat talepleri karşılandı. Bundan sonra Ermenilerin Osmanlı Devleti'ne olan bağlılıklarının zayıfladığı ve yoğun bir silahlanma faaliyetine giriştikleri gözlendi. Öte yandan Rusya'nın Osmanlı Ermenileri üzerindeki etkinliği arttı. Ermeniler, Birinci Dünya Savaşı'nın çıkması üzerine Rusya ve diğer İtilaf Devletleri'nin yardımıyla tam bağım-sızlıklarını elde edebileceklerini düşündüler. Bunun için Ermeni Milli Delegasyonu'nun öncülüğünde Rus ordusunda savaşmak üzere Ermeni gönüllüleri toplandı. Ermeni gönüllüleri Ruslar tarafından ayrı birlikler hâlinde teşkilatlandırıldı. Bunların görevi; Ruslar adına bilgi toplayıp casusluk yapmak ve çete savaşları yaparak Rus ordusunun önünü açmaktı. Ermeniler kendilerine verilen görevleri en iyi şekilde yerine getirerek Türk ordusunun Van dâhil birçok yerden geri çekilmesinde rol oynadı. Öte yandan Türk ordusu da çete faaliyetleri için çalışmalar yaptı. Bu çalışmada; Rusya ve diğer İtilaf Devletleri'nin Ermeniler üzerindeki etkileri ve onların Osmanlı Devleti'ne bakış açılarının ne şekilde olduğu araştırılacaktır. Abstract After the Ottoman Empire lost the first Balkan war, its situation changed drastically. All the weaknesses of the army and the administration came into notice. The issue of the Armenian reforms resulted in the interfering of the Great Powers in the empire's internal affairs. With the Yenikoy treaty signed between Russia and the Ottoman Empire on February 9 th , 1914, the reform demands of the Armenians were met. After that treaty, though, it had been observed that the Armenians started losing allegiance to the state and began arming themselves. Moreover, the Russian pressure on the Ottoman Empire also increased. After the bursting out of the World War I, Armenians thought that they could gain independence from the state with the help of Russia and the other Allied Powers. Therefore, Armenian National Delegacy started recruiting Armenian volunteers to fight in the Russian army. These volunteers were organized as separate units by the Russians. Their duties were to conduct intelligence duties for the

Genç kuşak bilmiyor…
Ermeni ve Türkler arasındaki kanlı olayların aslını gençlik bilmiyor ve toplum "Acaba gerçekten katliam yaptık mı?" sorusunu sorar hale geldi. Peki gerçekten neler oldu?
Okuma özürlü bir toplumuz. Bu ülkenin bırakın sade vatandaşlarını, Nobel almış romancısı bile bu topraklarda gerçekte ne olup bittiğinden habersiz hale gelmiştir. İşler biraz daha kendi haline bırakılsa, sokaktaki vatandaş bile, “soykırım yapmış olabilir miyiz” tereddüdünü yaşamaya başlayacaktır.
İş o noktaya gelmeden, Ermenilerin Anadolu’da yaptığı vahşetten çok az bir kısmına kaynak göstererek temas etmekte yarar var. Amacımız düşmanlığı körüklemek değil, “tam olarak ne olmuştu” sorusuna, o günleri en iyi şekilde yansıtan tarihi kaynaklar ışığında cevap aramaktır. Yazının sonunda dipnotları göreceksiniz.
Ermenilerin Anadolu’da yaptığı vahşeti İngiliz ve Fransız subaylarının kontrolünde yapıldığını tespit eden Osmanlı Hükümeti, bu konuda İtilâf devletleri nezdinde gerekli teşebbüste bulunduysa da, bundan bir netice alamadı. Tıpkı günümüzde, Anadolu’yu kana bulayan Batı himayesindeki teröre karşı dost bildiği ülkelerden destek bulamadığı gibi. Bu durum ikiyüzlü çifte standartlığı yüzyıllar boyunca uygulayan Batının ahlak kurallarına uymayan bir davranışıdır.
Bazı sözde aydınlarımızın özgürlüğün beşiği, medya ve kişisel özgürlükler dünyası olarak gördükleri Amerika ve Avrupa’da işler hiçte onların düşündüğü gibi yürümemektedir. Bu kitabın yazarına ait ve Amerika’da Ermeni tezlerinin yalan olduğunu belgeleri ile ispat eden birkaç nadir kitaptan biri olan ingilizce “ARMENIAN    GENOCIDE, A BIG LIE” isimli kitabı Ermeni Lobisinin yoğun baskısı nedeni ile 5 senedir satıldığı  Amerika’da “AMAZON COM” dan satışı durdurulmuştur. İşte size güncel batı çifte standartlığına bir örnek.

Birinci Dünya Savaşı henüz çıkmamışken
Avrupalı devletler kendi aralarında anlaşarak Osmanlı
Devleti’nin paylaşımı konusunda birleşmişlerdi.
Osmanlı Devleti ile girecekleri muhtemel bir
savaşta onu güçsüz duruma düşürmek için kendilerine
içeriden müttefikler aramaya başladılar. Türlü uğraşlar
ve vaatlerle Osmanlı tebaası olan Ermenileri
ve Rumları ikna ederek Osmanlıyı parçalamak için
onları desteklemeye başladılar. Millet-i sadıka (sadık
millet) diye de adlandırılan Ermeniler, bir süre sonra
diğer azınlıklar gibi Osmanlı Devleti’nden ayrılmak
için harekete geçtiler. Avrupa Devletleri Osmanlı
Devleti’ni parçalamak için Ermenileri kullanmaya
başladıkları gibi Doğu Karadeniz Bölgesi’nde Rumların
oturdukları yerlerde bir “Pontus Devleti” kurulması
hedefine yönelik “Pontus Sorunu”nu ortaya
attılar. Bu iki sorun Birinci Dünya Savaşı öncesine
ve sonrasında Osmanlı Devleti’ni siyasi, ekonomik,
sosyal ve kültürel anlamda etkilemiştir. Bu makalede
bu iki sorun genel anlamda işlenmiştir.

Anahtar kelimeler: Ermeni Sorunu, Tehcir,
Birinci Dünya Savaşı, Pontus Devleti, Rumlar, Pontus
Sorunu.

Pedagojik bakımdan son derece anlaşılır bir eser. 2015 yılında verilen Hırvatistan/Sırbistan kararı başta olmak üzere Uluslararası Adalet Divanı kararlarıyla ilgili yeni değerlendirmelerin de yer aldığı hukuk fakülteleri ve idari bilimler fakülteleri ile uluslararası ilişkiler bölümü için okunaklı bir ders kitabı.

Genelkurmay Askeri Tarih ve Stratejik Etüt ve Denetleme (ATAŞE ve Dent.) Başkanlığının görevleri arasında, Türk askeri tarihinin; bilimsel yöntemlerle güvenilir belgelere dayanılarak araştırılması, yazılması, gelecek kuşaklara aktarılması, ulusal ve uluslararası askeri tarih alanında tanıtılması ifadeleri yer alır. Yukarıda belirtilen esaslar dahilinde, askeri tarihi ilgilendiren pek çok yayın, Genelkurmay ATAŞE ve Dent. Başkanlığı tarafından bilim dünyasına kazandırılmıştır. Ermeni tahrik ve ihanetleri sonucu zorunlu olarak alınan tedbirler kapsamında “tehcir”, gerçeklerin aynasında değil de gerçeklerin saptırıldığı aynalarda görülmek istendiği şekilde ele alınmıştır. Oysa, tarihin tanıklığını yapan “belgeler”in söyledikleri inkar edilemez. İşte bu noktadan hareketle, Genelkurmay ATAŞE ve Dent. Başkanlığı Arşivinde bulunan belgelerin yayımlanması planlanmıştır. Tarihe tanıklık eden bu belgelerde, neden tehcir tedbirinin alınmak zorunda kalındığı, uygulamada gözetilen hassasiyetler, planlı Ermeni askeri ve sivil örgütlenmelerin isyan ve ihanetleri, bölgede yapılan katliamlar açıkça görülecektir. Ulu önder ATATÜRK “Tarih yazmak, tarih yapmak kadar mühimdir. Yazan yapana sadık kalmazsa değişmeyen hakikat, insanlığı şaşırtacak bir mahiyet alır.” der. Bu sözün bilincinde olarak, belgeler, herhangi bir yorum ve değerlendirme yapılmaksızın yayımlanmaktadır. Tarih biliminde ön yargının yeri yoktur. Var olan belgelerdeki bilgiler çarpıtılmadan, saptırılmadan ortaya konulduğu zaman, bilimsel kimlik taşıyacaktır. Yayımlanan bu belgelerin, vahşetin ulaştığı boyutun ve düzeyinin toplumsal çılgınlığa dönüşümünün, yalnız tarihçiler tarafından değil, toplum bilimcileri tarafından da irdelenmesi ve değerlendirilmesi gerekmektedir. Bu yapıldığı zaman, tarihten ders çıkarmak mümkün olacaktır. Dizi olarak yayımlanması planlanan belgeler, bilim dünyasında çok önemli bir boşluğu dolduracaktır. Konuyla ilgili olarak, Genelkurmay ATAŞE ve Dent. Başkanlığınca, kaynak eserlerin yayımına aynı gayretle devam edilecektir. Erdoğan KARAKUŞ Hava Korgeneral ATAŞE ve Dent. Başkanı

XVIII. ve XIX. yüzyıllarda dünyada meydana gelen siyasî, sosyal ve ekonomik gelişmeler, Osmanlı toplum ve devlet yapısında köklü değişmelere sebep olmuştur. Özellikle Fransız İhtilâli ile ortaya çıkan milliyetçilik akımının yayılması ve Sanayi Devrimi sonucu güçlenen Avrupalı büyük devletlerin yayılmacı ve himayeci politikaları, Osmanlı Devleti'ndeki gayr-ı müslim tebaada bağımsızlık fikrinin doğmasına yol açmıştır. Bu çerçevede Balkanlardaki Hıristiyan topluluklardan Sırplar, Yunanlılar, Romenler ve Bulgarların, Avrupalı büyük devletlerin destek ve kışkırtmalarıyla isyan ederek bağımsız birer devlet olarak ortaya çıkmaları Ermeniler için de özendirici olmuştur.

Özet Osmanlı Devleti sınırları içerisinde Müslü-man halk ile birlikte huzur içerisinde yaşayan Erme-niler, Osmanlı topraklarını işgal etmek için harekete geçen Rusya, İngiltere ve Fransa'nın kışkırtmaları sonucu tehlikeli olmaya başlamışlardır. Ermenilere uluslararası platformlarda sözde devlet sözü verile-rek kullanılmışlar, arkalarındaki desteğe güvenerek Müslüman halkın katledilmesinde insanlık sınırları-nı zorlamışlardır. Doğu Anadolu'da Müslüman aha-linin bölgeyi terk etmesini sağlamak amacı ile şiddeti bir yöntem olarak benimsemişlerdir. Bu çalışmamızda Ermenilerin Osmanlı Devleti'ndeki sosyal, idari ve ekonomik durumları, devlet kademelerinde aldıkları görevler, uğraştıkları meslekler ve nüfuslarından söz edildikten sonra Ka-ğızman'da Müslüman ahali üzerinde uyguladıkları mezalimden söz edilecektir.