Denizli

Öz
Çalışmanın amacı; Denizli’de, seçilen bir örneklem yardımıyla tekstil sektöründe istihdam edilen
kadın işçilerin; hane içi bilgilerini, geçinme stratejilerini, beslenme alışkanlıklarını, yoksulluğa
bakışlarını, umutlarını, hayallerini ve aile içinde yaşadıkları problemleri kendi ifadeleri ile ortaya
koymaktır. Çalışmanın özgün yönü, kayıtlı işgücüne dâhil olan sigortalı çalışan, asgari ücret alan
kadın işçilerin yoksulluğu üzerine olmasıdır. Çalışmanın alana getirdiği katkı; öznel yaşantılar,
hikâyeler, görüş ve kaygılardan yola çıkarak kadın işçilerin yoksulluğu yaşama biçimleri, başa çıkma
mücadelelerini ortaya koymasıdır. Çalışmada en çarpıcı sonuç bu kadın işçilerin çalışmalarına rağmen
hala yoksul olmaları, yoksul hissetmeleri ve diğer çalışmayan yoksulların görünümlerinden fazlaca
sapma göstermemeleridir. Kadın işçilerin yoksulluğu yeni liberal, küresel, piyasacı anlayış ve çalışma
refahına dayanan bir yönelişin ürünüdür.
Anahtar Sözcükler: Kadın İşçiler, Kadın Yoksulluğu, Geçinme Stratejisi, Tekstil, Denizli.
Abstract
The aim of the study is to evaluate the overall profiles of employed women workers through their
personal information; internal information for households, subsistence strategies, feeding habits, views
of poverty, their hopes, dreams and problems within the family in their own words with the help of
selected sample women workers who are employed in the textile sector in Denizli. Original aspect of
the study is using method of in-depth interviews and transferring the same statements of persons. The
contribution of the study is to reveal women workers struggling to cope and ways of life in poverty,
based on the subjective experiences, stories, views and concerns. The most striking result of the study
is that despite the efforts of women workers in working life, they are still poor, feeling poor and not
showing too much deviation from the other profiles of the poor individuals who are not working.
Poverty of women workers is the product of understanding of neoliberal global-market and based on
the welfare work.
Keywords: Women Workers, Women’s Poverty, Subsistence Strategy, Textile, Denizli

The historically obscure elements in St. Catherine's martyrologies, as well as her characteristic of an exceptionally wise woman, were the triggers for a theory of being a Christianized version of the atrociously murdered philosopher Hypatia. Even her peculiar name was a subject of several hypotheses concerning the etymology and the meaning of it. In any case, the compelling conception that St. Catherine was definitively Hypatia was exposed in a book by Vasileios Myrislides which has been published in 1926. In that book the author claims that in 1897, being a headmaster of a Greek school in the Turkish town Denizli, he discovered that in 25th of November the Greek minority there instead of celebrating the memory of St. Catherine, just as the rest of the Greeks Christians Orthodox, the community was rendering honor to the holy martyr Hypatia. The writer attests the existence of a manuscript containing a Mass about Hypatia, as well as a letter confessing her desire to die as a Christian. Additionally, Myrsilides shares his witness about an ancient temple dedicated to Hypatia with a respective inscription that discovered to the ruined city of Laodicea. About thirty years later the theologian Chrestos Enisleides propagates all these findings and indeed many were the scholars in the Greek scientific milieu who, bona fide, attached much credence to this theory. Finally the theory of an absolute identification of St. Catherine and Hypatia enjoyed a revival through the work of Annemarie Maeger who in 2002 published a full translation of Myrsilides' book in German. This paper surveys the endurance that this theory developed in a time frame of 76 years and examines its problematic core.

Çivril ilçesi Denizli’nin kent merkezine yaklaşık 90 km uzaklıkta olmakla birlikte Osmanlı Devleti ve Türkiye Cumhuriyeti döneminde inşa edilen yapı çeşitliliğinden payını almıştır. Osmanlıdan günümüze, nitelikli ve sanatsal yönü ağır basan sivil mimarlık örnekleri; kamu yapıları bağlamında tren istasyonu kompleksi, hamam, köprü, çeşme ve çamaşırhaneler; dini yapı bağlamında ise çok sayıda camii, mescit ve türbe günümüze ulaşmıştır. Tarihi yapıların önemli bir bölümü restore edilmekle birlikte sırasını beklemekten yorulmuş örneklere de rastlamaktayız. Bu yapılardan bir kısmı asli kimliğine uygun olarak hizmet vermeye devam ederken bir kısmı ise farklı işlevler üstlenerek varlıklarını sürdürmektedir.
Bildirinin konusunu ise ilçe merkezinde yer alan bir Osmanlı kamu yapısı oluşturmaktadır. Nüfus sayısı bakımından küçük olarak tanımlanabilecek bir ilçe olmakla birlikte hem Osmanlı döneminden hem de Cumhuriyet döneminden önemli sayıda hizmet yapısı ile karşılaşmamız, ilçe ekonomisi ile ilintili olmalıdır. İlçe merkezinde yer alan ve hükümet konağı olarak tanımlanan yapı, günümüzde ayaktadır. Çağdaşı olan yapılara göre hatırı sayılır bir kütleye sahiptir ve oldukça sağlam durumdadır. İki katlı yapı döneminin sanatsal ve mimarlık anlayışını doğrudan doğruya yansıtan özellikleri bünyesinde barındırmaktadır.
Bazı araştırmacılar tarafından hükümet konağı olarak tanımlanan yapı, bazı kaynaklara göre ise asker alma binasıdır. Bu bildiri kapsamında hem yapının tanımlanmasına yönelik sorulara cevap aranacaktır hem de sanat tarihi disiplini içinde irdelenmesi yapılacaktır.
Abstract:
The district of Çivril is located about 90 km to Denizli centrum and during the Imperial and Republican Eras had its fair share of diversity of buildings. Besides many meritable and artistic civil buildings from Ottoman Era; in the context of public buildings, a complex of train station, baths, bridges, fountains and laundries; and in the context of religious buildings many mosques, masjids and shrines still stand today. While many of these buildings had been restored, there are some examples that are tired of waiting. Some of these buildings are still being used according to their original intentions and some gained new functions.
The focus of this proceeding is an Ottoman Era public building. While its a small district with a small population, having many public buildings from both Imperial and Republican eras should be related to district’s economic activities. The building located in the district’s centre and identified as the Government Building still stands today. The building has a great body compared to its contemporaries and in a good condition. The two storey building has features directly reflecting artisic and architectural perceptions of its time.
While some researchers identified the building as the Government Building, the building is actually a Recruiting Building according to some sources. In this paper, questions related to its function will tried to be answered and the building will be examined in the discipline of art history.

Çocukluğumun, her içinden geçişimde bedenimi ürperten büyülü, gizil ve mistik kapısının önündeyim, künyeye bakıyorum: İlbade Mezarlığı. Anadolu’daki Müslüman-Türk varlığının “gerçek mühürlerinden” bir tanesidir. Yaklaşık 800-850 yıldır Türk mezarlığı olan İlbade mezarlığı, 1750 metreyi bulan duvarla çevrilidir. Mezarlıkta Selçuklu Devleti, Beylikler ve Osmanlı Cihan Devleti döneminden gelen, bu dönemlerin farklı biçimlerini, özelliklerini ve tasarımlarını temsil ederek tarihsel bir bellek sunan, şu anda 8 bini kayıt altına alınmış binlerce mezar; bunların mezar taşı, şahide, kaide, sanduka ve diğer parçaları bulunur. Bu yönüyle İlbade mezarlığı, Denizli’nin Türk yurdu olmasının tapu kaydıdır.

Yayın Tarihi: Mart 2016

Toprağın yeryüzüne çıkmış incisi, ovaların süsü, dağların tacı, gözlerin ufuklarda aradığı beyazlık, saflık, tazelik şarkısı… Pamukkale, beyaz bir bulut gibi büyür gönlümde… Şehir içinde bir vaha, vaha içinde bir dirilik, dirilik içinde yeryüzünden bir haberdir Pamukkale. Yeraltının yer üstüne bir selamıdır. Ak bir hatırlatmasıdır. Sıcak bir karşılamasıdır. Yaratılışından gelen enerjinin paylaşılmasıdır. Özdeki yanmanın dışarı atılmasıdır. Toprağa çıkması, gökyüzüyle buluşması, dünyayı şenlendirmesidir.

Yayın Tarihi: Nisan 2016

Aim: Primary care will play a more significant role on the diagnosis and management of neurodegenerative diseases in near future. This study aimed to determine the level of awareness on the early diagnosis and management of Alzheimer’s disease among primary care physicians and interns in Denizli, Turkey.

Methods: This cross-sectional study was completed in the Denizli city center. Two different groups, family physicians
in primary care of Denizli [93 (60.4%)] and the interns of Pamukkale University Faculty of Medicine [65 (89.0%)] were included. After completing ethical requirements, we applied the University of Alabama, Alzheimer’s and Alzheimer’s Disease Knowledge Test.

Findings: The mean (SD) Alzheimer’s disease knowledge
score of family physicians and interns were 5.16±1.83 and 7.34±1.85, respectively (p <0.001). Interns who previously took any course on Alzheimer’s disease had a higher average score of 8.41±1.67 than that of those who did not (5.07±1.95, (p=0.04). Previous course among Family physicians did not make any difference (p=0.568).

Conclusion: Alzheimer’s disease knowledge among primary
care physicians currently is insufficient. Authorities should take the necessary actions to improve this situation.

Bu makalede Denizli ilinin Çardak ilçesinde bulunan Çardak Han’ın
banisi Abdullah el-Şihâbi oğlu Reşidü’d-din Ayaz ile Sinop Suru’nun bir bölümünü yaptıran Honaz emiri Esedü’d-din Ayaz el-Gâlibî’nin aynı kişi olduğu, bu kişinin de Konya Alâeddin Camii’nin kitabelerinde adı geçen
yapı yöneticisi Atabek Ayaz olabileceği vurgulanmaktadır.
Artuklu çevresinden gelerek Selçuklu Devleti’nin hizmetinde ordu
komutanlığı, atabeklik ve yapı yöneticiliği görevlerinde bulunan Atabek
Ayaz’ın yetiştiği kültürel ortama dönem kaynakları kullanılarak dikkat
çekilen bu çalışmada ayrıca, Çardak Han’ın mimari kuruluşu ve figürlü
bezemeleri irdelenmiştir.
Her biri tonoz örtülü beş sahınlı hanların en erken örneği olarak, figürlü bezemeleri ile özgünlük gösteren hanın kapalı bölümünün, daha
sonra inşa edilen karma tipteki hanların kapalı bölümlerinden kubbesiz oluşuyla da ayrıldığı belirtilmektedir.
Kitabesinin iki yanındaki birer aslan heykeli ile kapalı bölümünde
yer alan boğa başı, iki balık ve sakallı erkek başından oluşan kabartma
figürlerin burç ve gezegen sembolü olarak kullanıldıklarına, handa beş
gezegen ve üç burç ile temsil edilen bir evren tasavvurunun verildiğine
dikkat çekilmektedir.

ÖZ Yöresel öğeler, geçmişten günümüze kadar varlığını sürdürmüş ve bağlı olduğu toplum ile özdeşleşmiştir. Bu çalışmanın amacı, kültürel anlamda geçmişte büyük önem arz eden ve günümüzde çeşitli nedenlerle unutulmaya yüz tutmuş Denizli'nin yöresel öğelerini kültür turizmi kapsamında değerlendirmektir. Çalışma kapsamında, bölge kültür öğeleri arasında yer alan ve unutulan bir yemek olan Çaput Aşı yemeği hakkında ilde ilgili kişilerle görüşme yapılmıştır. Bu görüşmenin yanında, bölge kültür öğeleri arasında yer alan Hayri Dev' in özel curası ve üç telli sazıyla çaldığı türküleri ve Halime Özke'nin ağaçtan yapılan ve eski düğün günlerinin en temel çalgısı olan sipsi gibi kültürel anlamda önemli yer teşkil eden yöresel öğeler hakkında bilgiler alınmıştır. ABSTRACT Local items have continued to exist from past to present and are identified with the society to which they are connected. The aim of this study is to evaluate the local items of Denizli which are of great importance in the cultural sense in the past and which have been forgotten for various reasons nowadays within the scope of cultural tourism. Within the scope of the study, interviews were held with the people concerned about Çaput Aşı, which is a forgotten meal in the region. In addition to this interview, among the cultural elements of the region Hayri Dev's special reed and folkloric songs played by his three wired musical equipment and Halime Özke's sipsi (mouthpiece of zurna) made of wood, which is the main instrument of the older wedding days and cultural information about the place which constitutes an important element in regional sense is taken.

Tü lü n Deg ˘irmenci* Among the spaces conveying rich information on Anatolian social structure, mosques occupy a special place. In pre-modern societies, village and small-town mosques were not only places of worship, but served as foci of education and sociability, hosting visitors or travellers on occasion. While the architecture of village mosques is usually very simple, the furnishings can be elaborate, turning these modest structures into mirrors reflecting village culture, and thereby the culture of the Ottoman periphery. The present article focuses on eighteenth-and nineteenth-century painted mosques in the Turkish province of Denizli and environs, which display a remarkable unity of style and iconography. In the secondary literature, these works of art usually appear as products of so-called`Westernization called`Westernization'. By contrast, this study argues that they are outputs of Ottoman popular culture. Tangible from the seventeenth century onwards, the sociocultural dynamics and life practices specific to the Ottoman periphery have given this artwork its peculiar form. Thus, this study encourages researchers to rethink Anatolian conservatism, as it demonstrates that in the pre-modern era, mosques were not the well-protected spaces, distant from everyday life that they are today. Rather, in the period under study, village mosques could be 'ambiguous' spaces seamlessly joining varying spheres of life and belief.

Bu çalışmanın temel amacı; Denizli’nin başat sektörü olarak kabul edilen tekstil sektörünün; tarihsel gelişimini, il ekonomisine katkılarını, sorunlarını ve bu sorunlara yönelik çözüm önerilerini ele almaktır.
Çalışmanın birinci bölümünde; Denizli’nin doğal ve beşeri çevresi konusunda bilgiler verilmiştir. Bu bölümde ayrıca Denizli ekonomisinin yapısı incelenmiş, sektörlerin yapısal durumu hakkında temel açıklamalar yapılmaya çalışılmıştır.
İkinci bölümde, Denizli’de tekstil sektörünün tarihsel gelişimi kapsamlı bir biçimde açıklanmaktadır.
Çalışmanın son bölümünde ise, Denizli tekstil sektörünün il ekonomisine belli başlı katkıları, yaşanan sorunlar ve bu sorunlara nasıl çözüm bulanabileceği incelenmiştir.

GİRİŞ
1990’dan, özellikle de 1993 yılında 7 il merkezinde KHK ile büyükşehir belediyesi ilan edildiği günlerden itibaren, Denizli’de büyükşehir belediyesi statüsüne ilişkin olarak kesintisiz bir mücadele devam etmiştir. 1998–2002 dönemindeki çeşitli yeni yerel yönetimler reform ve büyükşehir belediyesi kanun tasarılarında BŞB kurmak için (300.000 ve 500.000 gibi) konulmak istenen nüfus ölçütleri bazen Denizli’yi oldukça umutlandırmış olsa da Denizli 2008 yılı itibariyle bile büyükşehir belediyesi statüsüne sahip değildir. Büyükşehir belediyesi statüsü yönünde umudun azaldığını ve parçalanmış Denizli kentsel alanını yönetmek içn acil çözüm gerektiğini 2000’li yılların başında düşünen Başkan Ali Aygören Ocak 2001’de Türkiye kent yönetimi alanyazınına ve Denizli’ye yeni bir terim kazandırmıştır: “Bütünşehir (belediyesi)”. Aygören’in bütünşehir belediyesi tasarımı ve söylemine giden yolda Denizli’de önce geniş bir alanda çok sayıda köy mücavir alan ilan edilmiş, arkasından bunların önemli bir kısmı belediyeleşerek kentsel alanda idari parçalanma yaşanmıştır. Bir yandan idari parçalanma artarken diğer yandan “yıldızı parlayan kent” (terim için bakınız: Denizli Valiliği, 1998) Denizli’ye büyükşehir belediyesi statüsü için, özellikle 1993–1999 yıllarında olmak üzere, 1990’dan günümüze, farklı partilerden milletvekilleri değişik veya aynen tekrarlayan tasarımlarla kanun teklifleri sunmuşlardır. Belediye yönetimleri, siyasi partiler ve çeşitli STK ile odalar da onlara genellikle değişen ölçülerde destek vermişlerdir (Denizli’nin büyükşehir belediyesi deneyimleri için bakınız: Ciğeroğlu, 2007; Özgür, 2008; Özgür, 2007; Özgür, Kösecik ve Ciğeroğlu, 2007; Özgür ve Kösecik, 2006). Aslında mücavir alan düzenlemesi de köy statüsündeki yerleşimlerin ana belediyeye bağlanması suretiyle Denizli’de ortaya çıkan üç farklı bütünşehir tasavvur ve tasarımlarına benzer sonuçlar doğuran ancak belediye statüsü elde etmelerine engel olamayan ve daha gevşek bir bağla bağlanmaları anlamına gelen özel bir düzenleme olup Denizli’de yaygın olarak uygulanmaktadır.
...
Birbiriyle ilintili üç farklı bütünşehir belediyesi tasavvurunun Denizli’de 2001–2008 döneminde ortaya çıkışı, anlamı ve gelişimi ile lehinde ve aleyhindeki söylemler ve hukuki düzenlemeler bu çalışmanın ana konusunu oluşturmaktadır. Bu çalışmanın önceliği ve odak noktası idari açıdan hayli parçalanmış bir orta ölçekli kentsel alan örneği --hatta laboratuarı-- olan Denizli kentsel alanının yönetiminde uygulanması için hukuki zemin yaratılan, denenen veya uygulanmakta olan önemli alternatifler arasında yerini almış olan bütünşehir belediyesi tasavvurlarını (modellerini) derinlemesine irdelemektir. Yazının devamında, yukarıda çok kısaca bahsedilen birbiriyle ilintili üç farklı bütünşehir modeli arasından, pratik nedenlerle, Aygören’in modeli ve tasavvuru daha kısaca ve ayrı bir ana başlık açılmaksızın (alt başlık düzeyinde) ele alınmakta, diğer iki bütünşehir belediyesi tasavvuru ise daha detaylı olarak tanıtılmakta ve tartışılmaktadır. Yazıda detaylı olarak tartışılan iki büyükşehir belediyesi tasavvuru şunlardır: 1) Aralık 2003’te 5026 sayılı Kanun olarak Meclisten geçip Cumhurbaşkanınca veto edilen 47 belediye ve köyü Denizli Belediyesine birleştirmeyi öngören Denizli’ye özel 5026 sayı numaralı Yasa (Teklifi). 2) 5393 sayılı Belediye Kanunun 11. maddesi 1. fıkrası uyarınca genel imar düzeni veya temel altyapı hizmetlerinin gerekli kılması durumunda bir ana belediyenin sınırına meskûn sahaları 5.000 metreden daha yakın duruma gelen belde belediyeleri ve köylerin tüzel kişiliğinin üçlü kararnameyle sınır tespiti kararı şeklinde bir düzenlemeyle kaldırılabilmesi. Bu ikinci bütünşehir belediyesi tasavvuru çerçevesinde Merkez İlçedeki 13 belediye ve 10 köyün tüzel kişiliğinin kaldırılarak Denizli Belediyesine 2009 yerel seçimlerinde mahalle olarak bağlanmasına dair 2006/8352 sayılı sınır tespiti kararı üçlü kararname yoluyla 2006 yılında alınmıştır. Aslında, Türkiye’de hiçbir hukuki mevzuatta, doğal olarak 5026 ve 5393’de de, “bütünşehir” terimi kullanılmamıştır.
Bu çalışmanın ilk bölümünde dar ve geniş anlamda Denizli kentsel alanı tanımlanması ve dönüşümüme kısaca yer verilmektedir. Yazının ikinci bölümünde orta ölçekli kentsel alanların yönetimine ilişkin çözümler; 2003 öncesi, 2003 sonrası, kuramsal alternatifler, Denizli kentsel alanının yönetimindeki modeller alt başlıkları çerçevesinde listelenip özetlenmektedir. Üçüncü bölümde bütünşehir teriminin ve belediye modelinin Dünyada, Türkiye’de ve Denizli’deki gelişimi ve anlamı üzerinde kısaca durulmaktadır. Dördüncü bölümde genelde Türkiye’deki orta ölçekli kentsel alanları özelde ise Denizli kentsel alanını yönetme açısından radikal bir öneri olarak Aralık 2003’de T.B.M.M. gündemine gelen 5026 sayılı Kanun (Teklifi) detaylı olarak irdelenmektedir. Yazının beşinci bölümünde 5393 sayılı Belediye Kanununun “tüzel kişiliğin sona erdirilmesi”ne ilişkin 11. maddesi 1. fıkrasındaki düzenlemeyle ortaya çıkan yeni bir bütünşehir tasavvuru çerçevesinde Denizli kentsel alanının --5026’ya göre daha dar bir alanda-- yönetimine dair halen devam eden çabalar tanıtılmakta ve detaylı olarak analiz edilmektedir. Çalışma genel değerlendirme ve önerilerin yer aldığı altıncı bölüm ile son bulmaktadır.

The production and consumption of sooty (burnt-scented) strained yogurt, one of the traditional foods specific to Denizli, was examined in this study. General screening model was used in the study based on quantitative and qualitative data. The sample of the study consisted of 366 participants living in Denizli city center and they were selected by convenience sampling method. Survey technique, one of the quantitative research methods, was used to collect data to determine the perceptions, attitudes and behaviors of Denizli people towards burnt-scented yogurt. The data was analyzed using the IBM SPSS Statistics 22.0 package program. Standard deviation was used for analysis, while relations between the percentage value and variables were analyzed with Chi-Square and Fisher's Exact Test P values. Standard interview technique from qualitative research methods was used in obtaining data for enterprises that produce sooty strained (burnt-scented) yogurt located in Denizli province Center. During the interview, the question form prepared by the researcher was used. Gender, age, marital status and educational status were taken into account as independent variables in the analysis of the research results. Considering age groups as an independent variable, it is understood that the frequency of yogurt consumption increases as the age increases. When examined by taking into account the marital status, it is understood that single individuals consume yoghurt more frequently.

Bu araştırmada Denizli'ye özgü geleneksel gıdalardan isli (yanık kokulu) yoğurdun üretim ve tüketimi incelenmiştir. Nicel ve nitel verilere dayanılarak yapılan çalışmada genel tarama modeli kullanılmıştır. Araştırmanın örneklemi Denizli il merkezinde yaşayan, kolayda örnekleme yöntemi ile seçilen 366 katılımcıdan oluşmuştur. Denizli halkının isli (yanık kokulu) yoğurda yönelik bakış açılarını, tutum ve davranışlarını belirlemeye yönelik verilerin toplanmasında nicel araştırma yöntemlerinden anket tekniği kullanılmış ve elde edilen veriler IBM SPSS Statistics 22.0 paket programı aracılığı ile analiz edilmiştir. Analizler için standart sapma; yüzde değeri ile değişkenler arasındaki ilişkiler ise Ki-kare ve Fisher's Exact Testi P değerleri ile analiz edilmiştir. Denizli il merkezinde bulunan ve isli (yanık kokulu) yoğurt üretimi yapan müstahsil işletmelere yönelik verilerin elde edilmesinde ise nitel araştırma yöntemlerinden standart görüşme tekniği kullanılmıştır. Görüşme sırasında araştırmacı tarafından hazırlanan soru formu kullanılmıştır. Araştırma sonuçlarının analizinde bağımsız değişken olarak cinsiyet, yaş, medeni durum ve eğitim durumu dikkate alınmıştır. Bağımsız değişken olarak yaş grupları dikkate alınarak incelendiğinde yaş ilerledikçe yoğurt tüketim sıklığının da buna paralel olarak artış gösterdiği; medeni durum dikkate alınarak incelendiğinde ise bekar bireylerin daha sık yoğurt tükettikleri anlaşılmaktadır.

ÖZ Bu çalışmanın konusunu bir köy camisinin tasvirleri oluşturmaktadır. Denizli'de, Bayat Köyünde bulunan bu cami 1950'li yıllarda bölgede dolaşan bir sanatçı grubu tarafından tasvirlerle donatılmıştır. Ellerindeki şab-lonlar halindeki süslemeleri duvarlara geçirerek çalışan bu grupların aynı dönemde Batı ve Orta Anadolu'da dolaşarak pek çok köy camisini benzer bir şekilde süsledikleri günümüze ulaşan örneklerden anlaşılmaktadır. Camilerin içindeki bu rengârenk, cümbüşlü tasvirler dışardan bakıldığında kerpiç duvarlarıyla bir konuttan ayırt edilemeyen mütevazı yapıları bir "halk sanatı galerisine" çevirmiştir. Köy camilerinin duvarlarını tasvirlerle süslemek bu dönemde ortaya çıkan bir yenilik değildir. 15. yüzyıldan beri izleri takip edilen, 18. ve 19. yüzyılda ise mebzul miktarda örnekle günümüze ulaşan kadim bir geleneğin Cumhuriyet devrindeki yeni yorumlarıdır. Makalede değinilecek eserlerin bazıları kısa tanıtım yazılarına konu olurken bazıları da genel çalışmalarda kısa değinmelerle zikredilmiştir. Bu yazının amacı hâlihazırda bilinen bu yapıları tanıtmaktan ziyade bu grubun en zengin örneklerinden biri olan Çivril Bayat Köyü Camisi üzerinden 1950'lerde yeniden gündeme gelen bu be-ğeninin niteliğini anlamaktır. Bu tartışmada şu temel soruların peşinden gidilecektir: köy camilerini bezeyen bu tasvirler eskinin "basit" tekrarları mıdır? Yoksa ünlü tarihçi Eric Hobsbawm'dan ödünç alarak söylersek kadim bir geleneğin yeniden "icadı" mıdır? Bu köklü geleneğin 20. yüzyılın ortalarında yeniden moda olması bir te-sadüf müdür? Yahut da bu yapılarda karşımıza çıkan süslemeler üretildiği dönemin özgül koşullarıyla yeniden yorumlanan bir geleneği mi yansıtırlar? Zira, 1950'ler Anadolu köylerinin iktisadi ve sosyal açıdan büyük bir değişim yaşadığı Demokrat Parti devrine denk gelmektedir. Okuyacağınız makalenin ana eksenini oluşturacak bu sorulara önerilecek yanıtlar, sadece bu eser grubunu tarihsel bağlamına yerleştirmeyecek; aynı zamanda da "halk" sanatı ya da "popüler" kültür olarak nitelenen kültürel üretimi anlamaya yönelik bir çabayı da berabe-rinde getirecektir. Bu çalışmanın sonunda, 1950'lerde yenilenen bu camilerdeki tasvirlerin geçmişin basit bir tekrarından ibaret olmadığı; camilerde karşımıza çıkan her bir süslemenin geçmişten izler taşımakla birlikte yeni bir tarihsel bağlam içinde tekrardan üretildiği ya da "icat edildiği" savlanacaktır. 1950'lere gelindiğinde artık bulanık bir geçmişin izlerini taşıyan bu imgeler, ellerindeki şablonları hızlı bir şekilde duvara geçiren ustaların elinde birer bezeme motifine dönüşmüştür. Yeniden icat edilen bu motifler camiden kahvehaneye, tekkeden eve uzanan farklı mekânların teşrifinde kullanılarak mekânlar arasındaki sınırları bulanıklaştırmıştır. Bu süslemelerle, Anadolu'daki köy camileri kuralları katı bir şekilde belirlenmiş uzak bir mekân değildir; bila-kis hayatın ve de halkın hakiki dertleriyle yaratılmış neşeli bir yaşam alanıdır. Anahtar Kelimeler Bayat Köyü Camisi, halk sanatı, duvar resmi, popüler kültür, Denizli. ABSTRACT This article focuses on the wall paintings of a small mosque found in Bayat village of Denizli province. A group of traveling artist has painted the Bayat mosque in the years of 1950's. Similar examples found in Western and Central Anatolia indicate that the same artist groups wandered in the same years and decorated many village mosques using similar stencils. The astonishingly rich and cheerful repertoire of the mural decorations converted these modest mosques with earth-plastered walls into a "folk art gallery". Decorating village-mosques with murals is not a novel convention pertaining to interiors our examples. These walls are decorated with new interpretations of an ancient tradition whose traces have been followed since the 15th century and became wide spread in the 18th and 19th centuries. The mosques mentioned in this essay are not unknown examples in the field. They have been introduced in articles or mentioned in general studies. However, the purpose of this article is to understand this decorative program of the 1950s through the Çivril Bayat Village Mosque, one of the richest examples of this group. This study will address to some certain questions: Are these

Roma ve Erken Bizans Dönemleri kalıntılarıyla ön plana çıkan Tripolis, kıyı Ege ile iç Ege’yi birbirine bağlayan ticaret yolları üzerine kurulmuş önemli bir kenttir. Tripolis’in batısında Lidya Bölgesi’nin en önemli kenti Sardes ve Anadolu’ya açılan liman kenti Ephesus bulunurken, doğusunda Laodikeia ve Hierapolis, kuzeydoğusunda ise Apameia gibi dini ve ticari yönden merkez konumundaki kentler yer alır. Elbette ki böyle bir güzergahın hem antik dönemde hem de modern çağlarda ziyaretçisi eksik olmamıştır. Antik dönemden günümüze yazarların ve seyyahların notlarında, eskizlerinde ve gravürlerinde kent hakkında detaylı bilgilere ulaşılmaktadır. Tripolis’e uğrayan seyyahlar öncelikle yüzeyde görülen kalıntılardan, sonrasında ise tarihinden bahsetmişlerdir. Makale içerisinde 17. yüzyıldan başlayarak 20. yüzyıla kadar gerek dini gerekse kültürel amaçlarla bölgeyi ziyaret eden seyyahların gezi notlarına ve yaptıkları yorumlara değinilmiştir.

Geçiş dönemleri, halkbiliminin önemli çalışma alanlarından biridir ve halk hayatını doğrudan yapılandıran pratikleri bünyesinde barındırır. Doğum, evlenme ve ölüm gibi ana geçiş dönemlerinin dışında sünnet, askerlik, hac ve mezuniyet gibi ara geçiş dönemleri mevcuttur. İster ana ister ara olsun, bütün geçiş dönemleri içinde çok sayıda kültürel uygulama ve ritüel bulunmaktadır. Söz konusu uygulama ve ritüellere yakından bakıldığında, ilgili toplumun kültürü de daha iyi anlaşılacaktır.
Bu çalışmada, bir ara geçiş dönemi olan sünnet, etkinliğe davet geleneği ve bu gelenek içinde ortaya çıkan davetiyeler bağlamında incelenmiştir. Çalışmanın başında sünnetin tarihçesi ve kültürel bir olgu haline geliş süreci farklı milletlerden de örnekler verilerek anlatılmıştır. Daha sonra, Türk kültüründe davet etme geleneğinin tarihi ile geçirdiği değişim ve dönüşümler hakkında kronoloji esasıyla bilgi verilmiş; davet etme geleneğinin Denizli’deki durumu örneklerle anlatılmıştır. Sünnet daveti ve davetiyeleri bağlamında ortaya çıkan sözlü edebiyat ürünleri ve debildekçiler de makalede ayrıca incelenmiştir. Çalışmada üzerinde durulan veriler, 2012 – 2017 yılları arasında Denizli’nin farklı bölgelerinden katılımlı gözlem yoluyla derlenmiştir. Ortaya çıkan veriler, sünnet daveti geleneği gibi önemli bir kültürel olgunun farklı kültür ortamlarında değişerek güncellendiğini göstermektedir.

Özet
19. yy’a gelinceye kadar Osmanlı Devleti yönetim merkezlerinde yönetim işleri için tahsis edilmiş kamu binaları görülmemektedir. Yerel yönetimlerin başına atanan valiler genelde kendileri için ayrılan veya kiralanan konaklarda ikamet etmişlerdir. 19. yy’a gelindiğinde bu durumun değiştiği görülmektedir. Tanzimat Fermanı’nın (1839) ilanı ile kamu yapılarına özel bir önem verilmiştir. Bu uygulamalar, Erken Cumhuriyet dönemini kapsayacak şekilde uzun bir sürece yayılmıştır. Tanzimat ile birlikte, hükümet konakları, devletin temsil edildiği yönetim merkezlerine dönüşmüştür. İçinde vatandaş ile devletin ilişkilerini düzenleyen adliye, zaptiye, polis, bayındırlık, maarif, ticaret ve ziraat işlerine bakan birimler yer almaktadır. Cumhuriyet’in ilk yıllarında, ihtiyaca göre hükümet konaklarının zaman zaman genişletilerek kullanılmaya devam edildiği görülmektedir.
Osmanlı Devleti’nin son yıllarında Ziya Gökalp’in Türkçülük anlayışının Türk sanatına, özellikle de mimarlığına tesirlerine tanık oluruz. Millî olma, mimarlığa hem biçimsel hem de duygusal olarak yansımıştır. Türk mimarisindeki Batı etkisine bir tepki olarak ortaya çıkan bu anlayış, II. Meşrutiyet’in İlanı (1908) ile daha da güçlenmiştir. I. Ulusal Mimarlık Dönemi olarak adlandırılan bu dönem, mimarimizdeki yabancı etkilerini arındırma çabaları, yalınlaştırma ve özgün mimari denemeleri ile geçmiştir.
1920-30 yılları arasında I. Ulusal Mimarlık Üslubu yapı mimarisine egemendir. 1930-40 yılları arasında ise millî üslubun etkileri yavaşlamakla birlikte kamu yapıları üzerinde merkeziyetçi ve tutucu uygulamalar devam etmiştir. 1934’ten itibaren özellikle kazalar ve bazı şehir merkezlerinde yeni hükümet konakları yapılmaya başlar. 1934-1938 yıllarında hızla inşa edilen hükümet konakları, Urfa, Isparta, Manisa, İzmir, Bursa, Çanakkale, Denizli, Isparta, Kars, Kocaeli, Sinop ve Van gibi kentlerde yoğunlaşır. Bu dönemin kırsaldaki iki uygulamasına, Denizli’nin Güney ve Baklan ilçelerinde karşılaşmaktayız. 1934 sonrası mimari yaklaşımın özgün örnekleri olan bu iki ilçe hükümet konağı, sanat tarihi disiplini açısından irdelenecektir.
Anahtar Kelimeler: Ulusal Mimarlık, Kamu Yapıları, Hükümet Konakları, Cumhuriyet Dönemi Mimarisi, Denizli
Abstract
Until the 19th century, there were no public buildings allocated for administrative affairs in the administrative centers of the Ottoman State. The governors appointed to the local governments usually resided in the houses reserved or rented for them. It is seen that this situation changed in the 19th century. Special attention has been given to public constructions with the Rescript of Gulhane (1839). These practices have extended to a long period, including the Early Republican period. Together with the Tanzimat, governmental mansions have become administrative centers where the state is represented. There are units that deal with citizenship and state relations, including courts, detention centers, police, public works, education, trade and agricultural affairs. In the first years of the Republic, it seems that the government mansions have been expanded and used from time to time according to need.
We witness the influence of Ziya Gökalp's understanding of Turkism on Turkish art, especially on its architecture, in the last years of the Ottoman State. Being national, reflected architecture both formally
and emotionally. This understanding emerged as a reaction to the Western influence on Turkish architecture and it was further strengthened by the Declaration of Constitution II (1908). This period, called the First National Architecture Period, has been through efforts to cleanse foreign influences in our architecture, simplification and original architectural experiments.
Between 1920 and 1930, the First National Architecture Style dominated the architecture. Between 1930 and 1940, the effects of national style slowed down and centralized and conservative practices continued on the public buildings. Starting in 1934, new government mansions are being built, especially in boroughs and in some city centers. Government mansions that were built rapidly in 1934-1938 are concentrated in Urfa, Isparta, Manisa, İzmir, Bursa, Canakkale, Denizli Isparta, Kars, Kocaeli, Sinop and Van. We are encountering two applications of this period in rural areas in the Southern and Baklan Provinces of Denizli. These two districts that are the genuine examples of the post-1934 architectural approach, will be examined in terms of the discipline of art history.
Key Words: National Architecture, Public Buildings, Government Houses, Republican Period Architecture, Denizli

DENİZLİ ÇAMELİ İLÇESİ ÇAPUT DOKUMALARINDAN ÖRNEKLER

ÖZET

Çaput, diğer adıyla pala, Anadolu'da sıklıkla kullanılan eski kumaş kesikleri ve artık ipliklerle yapılan bir dokuma çeşididir. Çaput dokumalar, yün kilimler kadar uzun ömürlü olmasalar da çok ekonomiktir. Geçmiş yıllarda herkesin evinde el halısı ya da yün kilim yoktu. Yün halılar ve kilimler varlıklı ailelerin evlerini süslemekteydi. Dar gelirliler için de çaput dokumalar oldukça kıymetliydi. Denizli Çameli yöresinde 2019 yılında yapılan alan araştırmasında hemen hemen her evde çaput dokumalarının kullanıldığı görülmüştür. Yörede çaput dokumalar “düven” adı verilen iki gücülü çulfalık tezgâhlarda bezayağı ve kilim tekniği ile dokunmakta, çözgüde pamuk ipliği tercih edilmiştir. Yörede pamuk ipliğine “kener” denilmektedir. Atkıda ise eskiyen tekstil ürünlerinden kesilerek elde edilen çeşitli kalınlıklarda şeritler kullanılmıştır. Koyu ve canlı renklerle dokunan çaput dokumalarda genellikle çözgü ipliği beyazdır. Canlı renklerde dokunmasına rağmen aralarına atılan beyaz iplikler ile pastel bir görünüm elde edilmektedir. Çaput dokumaların, 10 cm’deki atkı sıklığı 30-110 tel, 10 cm’deki çözgü sıklığı 30-50 sıra arasında değişmektedir. Dokunan çaputlar, yaygı, paspas, torba ve yolluk amacıyla kullanılmaktadır. Araştırmanın evrenini, Çameli ilçesi çaput dokumacılığı oluşturmaktadır. Araştırmanın örneklemi ise, Çameli ilçe merkezi ile Kalınkoz, Kızılyaka ve Cevizli mahallelerinde bulunan çaput dokuma örnekleridir. Bu çalışmada, Çameli yöresinde bulunan çaput dokuma örneklerinin teknik, kullanılan malzeme ve kullanım alanı açısından incelenmesi amaçlanmıştır.

Anahtar Kelimeler: Denizli-Çameli, dokuma, çaput, pala.

Bu çalışma turizm sektörü içerisinde önemli bir yere sahip otel işletmeleri çalışanlarının iş motivasyonlarının belirlenmesi ve otel departmanlarına göre çalışanların iş motivasyonlarındaki farklılıkların ortaya konması amacıyla gerçekleştirilmiştir. Çalışma Denizli ilindeki dört ve beş yıldızlı şehir otellerinde gerçekleştirilmiştir. Çalışmada otel işletmelerinin temel hizmet alanlarını oluşturan kat hizmetleri, servis, ön büro ve mutfak çalışanlarından yüz yüze anket yöntemiyle veri toplanmıştır. Araştırmadan elde edilen verilerin değerlendirilmesi sonucunda, çok boyutlu iş motivasyonu ölçeğinin alt boyutlarında kişisel düzenleme ve içsel motivasyon alt boyutlarında otel çalışanları arasında cinsiyete göre farklılık oluştuğu, diğer boyutlarda anlamlı bir fark olmadığı belirlenmiştir. Departmanlara göre ise, ön büro ile mutfak ve kat hizmetleri departmanları arasında motive olmama alt boyutunda ve servis ile mutfak arasında içe yansıtılan düzenleme alt boyutunda farklılık olduğu belirlenmiştir.
This study was carried out in order to determine the motivation of the employees in the hotel enterprises which have an important place in the tourism sector and according to the departments of the hotel, to find out the differences in the work motivations of employees. The study was conducted in four and five-star city hotels in Denizli. In the study, data were gathered by face to face survey method, from the House Keeping, Service, Front Office and Kitchen which constitute the basic service areas of hotel enterprises. As a result of the data obtained from the study, it has been determined that there is a significant difference according to gender among employees in "identified regulation sub-dimension" of the scale and in the other subscales there is no significant differences. According to the departments, it is determined that there is a difference in the "amotivation sub-dimension" between the front office with the kitchen and housekeeping, and determined that there is a difference in "introjected regulation sub-dimension" between service and kitchen

Türk gastronomisinin kadim bir mirası olan pekmez; besleyiciliği, geleneksel üretim metodu ve kültürel arka planı ile mutfağımızdaki değerini koruyan yiyeceklerdendir. Üretiminde genellikle üzüm kullanılsa da Anadolu coğrafyasında dut, incir, harnup gibi meyvelerle de yapılabilmektedir. Araştırmanın amacı, Denizli’nin Çal ilçesindeki geleneksel üzüm pekmezi üretiminin bölgenin gastronomi turizmine etkisini incelemektir. Çalışmada nitel araştırma yöntemi kullanılmış ve kasıtlı örnekleme yöntemi tercih edilmiştir. Araştırma kapsamında Çal’daki geleneksel pekmez üretiminin gastronomi turizmine kazandırılmasında rol oynayan toplam 16 katılımcı ile 45-70 dakika aralığında görüşmeler yapılmıştır. Veri toplama aracı olarak yarı yapılandırılmış görüşme formu kullanılmış ve verilerin analizinde içerik analizi yöntemi uygulanmıştır. Araştırma sonucunda, geleneksel pekmez üretiminin gastronomi turizmi potansiyeli olmasına rağmen destinasyon yönetimi ve markalaşma konusunda yetersizlikler olduğu görülmektedir. Üzümlerin çoğunlukla şarap üretiminde kullanılması, geleneksel pekmez üretimini sınırlandırmaktadır. Çalışmada, bölgedeki çiftçilerin üretim kolaylığı sebebiyle bağlarını sökerek farklı ürünlere yöneldiği tespit edilmiştir. Bu durum ilçede bağ varlığını ve pekmez üretiminin sürdürülebilirliğini tehlikeye sokmaktadır. Çalışma aynı zamanda geleneksel pekmez üretimi konusunda yöre halkında yeterli bilincin oluşmadığına işaret etmektedir.

Özet: Yöresel giysiler, toplumların kültüründe yer alan, halkbilim ve etnografya çalışmalarına kaynak oluşturan maddi kültür varlıklarıdır. Hem yöresel hem de evrensel kimlik taşıyabilen giysiler; değer yargıları, tutum ve davranışlar gibi kişisel etkilerin yanı sıra ait olduğu toplumun coğrafi, ekonomik, dinsel, sosyal, politik yapısından etkilenip farklılık göstermektedir. Bunun soncunda giysiler hammadde, iplik, kumaş, dikiş, teknoloji ve moda gibi etmenlerin beraberinde bulunduğu dönemi yansıtan biçimlere evrilirler. Bu bildiride, Denizli ilinin güneyinde yer alan Serinhisar ilçesinde, yöresel kadın giysilerinden göynekler, eskiden ve günümüzde kullanılan biçimleriyle ele alınmıştır. Yörede göynekler, şalvarla birlikte üçeteğin altına giyilen uzun kollu, kısa kollu veya kolsuz dikilen, iç giyim olarak nitelenebilen giysilerdir. Özel günlerde giyilen bu göynekler; bürümcük göynek, basma göynek, şifon (naylon) göynek, şile bezi göynek, saten ve kutnu göynek olarak kumaş özelliklerine göre adlandırılmaktadır. Bu çalışmanın amacı; kaybolmaya yüz tutmuş göyneklerin sandıklardan, bohçalardan çıkarılarak tanıtılmasını sağlamak, yeni nesil için yöresel giysiler bağlamında farkındalık yaratmak ve modacılara, araştırmacılara rehber oluşturmaktır. Bu amaçla alandan çekilen fotoğraflar, bilgi formları, teknik çizimler, kaynak kişilerle yapılan görüşmelerden elde edilen veriler ve konu ile ilgili literatürler kullanılarak göyneklerin renk, kumaş, boyut, model, dikim, süsleme gibi özellikleri incelenmiştir.

Anadolu Selçuklularının prestij yapısı olarak kabul edilen kervansarayların Anadolu'nun batısındaki son örnekleri Denizli il sınırları içerisinde yer almaktadır. Çardak Han ve Ak Han kitabeleriyle mimari yapılarıyla Denizli'nin Türk-İslam dönemine şahitlik eden en eski tapu mühürleridir.

ÖZ Toplumsal gelişimin merkezinde yer alan üniversitelerin birincil görevi bilimsel araştırma yapmak, bilgi üretmek, kültür aktarmak ve meslek edindirmektir. Ancak bunların yanında Türkiye'de üniversitelerin kuruldukları kentlerde birçok açıdan kente katkıda bulunması beklenmektedir. Öyle ki bu düşünceyle ülkemizde her kentte bir üniversite açılmıştır. Bu çalışmada, üniversitelerin kuruldukları kentlere olan demografik, ekonomik, mekânsal, sanayi ile sosyal ve kültürel yapıya etkileri, Türkiye genelinde ve Denizli kenti Pamukkale Üniversitesi (PAU) özelinde tartışılmaktadır. Çalışma ile üniversite kenti kimliği sorgulanmakta Anadolu kentlerinin üniversite kenti kimliği taşıması için kentlerin gidermesi gereken eksikliklere dikkat çekmek amaçlanmaktadır. Pamukkale Üniversitesinin Denizli kentine demografik, ekonomik, mekânsal, sosyal ve kültürel anlamda etkileri yüksek iken sanayiye olan etkileri ise sınırlıdır. PAU, Denizli kentinin gelişmesinde sürükleyici değil ama tamamlayıcı rol oynamıştır. ABSTRACT The primary objective of the universities, which are central to the societal progress, is to do scientific research, generate knowledge, pass on the culture and provide the necessary professional skills. However, in addition to these objectives, it is expected that the universities in Turkey will also benefit their respective cities in many ways. With this purpose, a university was established in every city in Turkey. In this study, the demographical, economical, geographical, industrial, societal and cultural effects of universities on their cities are discussed in the framework of Turkey in general and Denizli Pamukkale University (PAU) as a special case. It is aimed to question the identity of the University City and to highlight the deficiencies, which the Anatolian cities need to resolve in order to gain this University City identity. The demographical, economical, geographical, social and cultural effects of Pamukkale University on Denizli are very strong, whereas the effects are limited on the industrial development of the city. Therefore, PAU played a rather supplementary than an improving role on the development of the city of Denizli.

As a member species of family Lamiaceae, the chaste tree (Vitex agnus-castus L.) grows in the Mediterranean and Aegean regions where the Mediterranean climate prevails and it has had an important place among plants with a wide range of areas of use since antiquity. Some settlements where this plant grows abundantly around are even named after it, for instance, Karacahayıt, Karahayıt, Hayıtlı. This article studies the place of the chaste tree in the local culture of Karahayıt town located about 20 km north of Denizli; queries cover issues such as how this tree is known and has been used since ancient times by the locals. The aim has been to document and compile all the information relevant to the chaste tree and finally transfer it to the future generations. For this purpose, locals of the Karahayıt town were interviewed face to face and knowledge on the methods of use and implementation were recorded. It was noted that the locals used the chaste tree more often in the past in a variety of areas such as folk medicine, handicrafts, keeping away insects, fragrant extract, and food. However, today these uses decline due to modernisation of lifestyle and as the elderly with the knowledge of the chaste tree pass away the accumulation of information tends to disappear.

ÖZET Âşıklık geleneği günümüzde sözlü, yazılı ve elektronik kültür ortamlarında üretilmekte, aktarılmakta ve yayılmaktadır. Ancak sosyo-kültürel hayatta meydana gelen değişimler, âşıklık geleneğini de büyük ölçüde etkilemiştir. Bildirimizde, Denizli yöresinde âşıklık geleneğinin geçmişi ve günümüzdeki durumu hakkında bilgi verilerek, toplumsal yaşamdaki değişmelere bağlı olarak yöre âşıklarının yetişme biçimleri, icra ortamları ve işlenen konulardaki değişim tartışılıp değerlendirilecektir. Ayrıca bu geleneğin yeni nesillere aktarılması ve tanıtılması noktasında bazı tekliflerde bulunulacaktır. ABSTRACT The tradition of minstrelsy, nowadays, is transferred and conveyed orally, literally and on the electronic culture platforms. However, the changes, which occurred in the socio-cultural areas, have affected the tradition of minstrelsy on a large scale, too. In our paper, information about the past of the tradition of minstrelsy in Denizli and its present condition will be given, while the upbringing style of the regional minstrels, depending on the alterations in the societal life, their performance environments and the change in

This study has investigated the rupture process of the 23 October, 2011, Van (Turkey) earthquake (Mw = 7.1)
by using inversion of teleseismic waveform analysis and its tectonic implications. Focal parameters of the main
shock and 21 aftershocks were obtained by using the first motion polarities of regional P-waves. The first
results for the source rupture process were derived from broadband teleseismic P-waves. The main outcomes of
the analysis are: (a) the main rupture is located around the initial break point, and the maximum slip amount
was 3.6 m; (b) the size of the main fault plane area was about 40 km in length and 20 km in width, the
duration of rupture was approximately 19 seconds and the seismic moment of the earthquake was estimated
to be 5.53 × 1019 N m (Mw = 7.1); (c) the rupture gradually expanded near the hypocenter and propagated both
northeast and southwest, but mainly to the southwest. Tectonic implications of the earthquake were defined by
field observations. The 23 October, 2011, Van earthquake occurred on a main thrust fault plane trending NE-SW
between Lake Van and Lake Erc¸ek located in the East Anatolian compressional province. This main fault plane
and the secondary structural elements were generated by a continental-continental collision taking place in a
region located 200 km north of the the Bitlis-Zagros Suture Zone.