مطالعات فرهنگی

متن کامل در آدرس زیر قابل دانلود است
http://www.ensani.ir/fa/147735/profile.aspx

هدف از این گزارش معرفی اجمالی انجمن¬های ادبیات تطبیقی در کشورهای مختلف است. چنین گزارشی می¬تواند در امور زیر راهگشا باشد: آشنایی با حوزه گسترده ادبیات تطبیقی در نتیجه اهمیت آن، آگاهی از فعالیت¬های علمی از قبیل همایش¬های بین¬المللی و نشریات این انجمن¬ها ، آشنایی با مسئولین این انجمن¬ها که از متخصصین و چهره¬های سرشناس این رشته هستند، آشنایی با این انجمن¬ها راه¬گشای تشکیل انجمن ملی ادبیات تطبیقی خواهد بود و در نهایت به به¬روز شدن اطلاعات خوانندگان محترم می¬انجامد. تعدادی از این انجمن¬ها از قدمت برخوردارند و دارای وبگاهی چندزبانه و جامع می¬باشند که اطلاعات مربوط به تالیفات، همایش¬ها، نشریات و نشست¬ها را در اختیار علاقه¬مندان قرار می¬دهد و برخی از این انجمن¬ها به علت نوپا بودن فعالیت کمتری نسبت به انجمن¬های باسابقه داشته¬اند و دارای چنین وبگاهی نمی¬باشند. کمبود اطلاعات در مورد چنین انجمن¬هایی از محدودیت¬های پیش¬روی این تحقیق بوده است. گزارش با انجمن بین¬المللی ادبیات تطبیقی (ICLA) به عنوان یک انجمن مادر و چندین انجمن فرا ملی و غیره آغاز خواهد شد و سپس به انجمن¬های ملی پرداخته خواهد شد. ترتیب معرفی انجمن¬های ملی الفبایی و بر اساس نام کشورها است.

امروز، ادبیات تطبیقی در دنیا به عنوان رشته¬ای مستقل و علمی شناخته شده است. در فضای آکادمیک جهان، هر «سه شرط اساسی (گروه دانشگاهی مستقل، انجمن علمی، و نشریۀ تخصصی) که معرف و پشتوانۀ دوام و گسترش و پیشرفت هر رشته¬ای است» (انوشیروانی 11) فراهم است. از فعالیت¬های مهمی که انجمن¬های علمی و نهادهای دانشگاهی در گسترش این رشته انجام داده¬اند، برگزاری همایش¬هایی وسیع و متمرکز برای تبادل افکار پژوهشگران این رشته است که همایش سالانۀ انجمن ادبیات تطبیقی ایالات متحده  یکی از مهم¬ترین آن¬هاست. آن¬چه در پی می-آید، شرح یافته¬ها و آموخته¬های نگارنده از حضور در این همایش در تیر ماه 1396 است

Žižek's Jokes:
(Did You Hear the One about Hegel and Negation?)

جوک‌های ژیژک
(آن یکی که در مورد هگل و نفی است را شنیده‌اید؟)


Originally published: February 21, 2014
Author: Slavoj Žižek
Genre: Joke
Editor: Audun Mortensen
Series: The MIT Press
Hardcover: 168 pages
Publisher: The MIT Press
(February 21, 2014)
Language: English
ISBN-10: 0262026716
ISBN-13: 978-0262026710


ژیژک در مقام یک کُمدین: جوک در خدمت فلسفه.

«می‌توان اثر فلسفی جدی و خوبی نوشت که سراسر جوک و شوخی باشد.» - لودویگ ویتگنشتاین

کتاب دانشگاه از نردبان تا سایبان در چهار بخش مجزی تدوین شده است که هر بخش شامل جستارهایی است
بخش اول، دانشگاه و آموزش عالی در ایران
بخش دوم،اقلیتهای دانشگاهی جدید
بخش سوم علوم اجتماعی در ایران
بخش چهارم،تجربه مطالعات فرهنگی در ایران
در ضمیمه این فایل یکی از جستارها گنجانده شده است که به بخش سوم مرتبط است

Known as the beginner of the New Wave of Iranian cinema, Dariush Mehrjui (1939-) has also been well-known for his specific realistic style. Rooted mainly in Saedi's unique realism, known as psychotic realism, as we witness in his masterpiece, The Cow (1969), Mehrjui presents, in Dabashi's term, psychosis as some kind of broken mirror to restore reality, that is, to work the reality out of the routinized real and thus presenting a way to designify and resignify reality. This specific kind of realism is seen not only in his The Cow and Hamun (1990) and Pari (1995) but also in his The Postman (1971) and The Tenants (1986) and, more recently, Santuri (2008). Through his filmmaking career, Mehrjui seems to have come up with further realistic strategies. His frequent inserts and extreme close-ups are more than just symbolic techniques in his films, but parts of his specific ways to achieve realism and to cross censorship. Significant in this regard is also his technique of adaptation, where by choosing social realist works and problem plays such as Woyzeck and A Doll's House he calls attention to realism in the adaptation as well. This paper focuses on traits and ways through which Mehrjui has tried to put into effect realism. It investigates the peculiar characteristics and stylistic features of his films that pass through censorship and render sharp social realistic effects, be it probing the life of addicts or the poor or women or frustrated bourgeois and intellectuals, ways and techniques such as a symbolism that goes to the most private moments of a husband and wife's life and even commenting on and addressing the very censorship that hinders realism and playing with it. The paper will try to shed light on these issues through analyzing selected films by Mehrjui.

To poetry, to borrow from Croce, is attributed the sphere of the imagination, of dream, of unreality. Poetry, then, precedes the distinction between the real and the unreal. It would, therefore, make sense to agree with Heidegger that all arts are essentially poetry, or, focusing on cinema, take Pasolini's stance that cinema is substantially and naturally poetic because it is close to dreams. This poeticity, however, becomes more apparent in the work of filmmakers/ auteurs who are themselves poets in that they have a poetic vision. The present paper is a study of various mechanisms in such filmmakers' career. I focus on two figures. Theodoros Angelopoulos (1935-2012), and Abbas Kiarostami (1940-2016). Angelopoulos was a Greek filmmaker well-versed in Greek literature and mythology. Analyzing his Ulysses' Gaze, the paper illuminates the ways Angelopoulos poeticizes history and hints at a shift from history as a progressive, linear movement to the Schillerian / postmodern idea of history as a 'sublime' entity. The second figure, Abbas Kiarostami, was familiar with literature as well as painting. Focusing on his film Where Is the Friend's House? the present paper tries to show how Kiarostami transcends the border between the real and unreal, and thus, how he poeticizes and anesthetizes the reality of everyday life. The paper traces the poetic elements of Greek tragedy in the work of Angelopoulos and those of Persian literature, both classical and modern in Kiarostami's work.

فایل کامل در صفحۀ زیر قابل دانلود است
http://lcq.modares.ac.ir/?_action=articleInfo&article=5902&vol=1278

نوشتار پیش¬رو به معرفی و نقد مقالۀ «جنسیت، قدرت و کاربرد زبان از دیدگاه تاریخگرایی نوین در گلنگری گلن راس اثر دیوید مَمِت» نوشتۀ فاضل اسدی امجد و یاسر ذوالفقاری (فصلنامۀ نقد ادبی، سال دوم، شمارۀ هفتم، پاییز 1388) می‌پردازد و تلاش می‌کند از این طریق به برخی از چالش‌های پژوهش‌های نقد ادبی به طور کلی و رویکرد تاریخ¬گرایی نو به طور خاص اشاره کند. گرچه این رویکرد چندان نو نیست و زمان قابل توجهی از پیدایش آن می¬گذرد اما در ایران رویکرد تازه-ای به شمار می¬رود و برای بسیاری از پژوهشگران پدیده ناآشنایی است. یکی از دلایل این ناآشنایی عدم وجود منابع فارسی –اعم از تالیف و ترجمه- در این حوزه است که همت اساتید و خبرگان فن را می¬طلبد. این ناآشنایی به همراه برخی پژوهش¬های غیراصولی به برخی کج¬فهمی¬ها در مورد این رویکرد دامن می¬زند. در این نوشتار، مقالۀ مذکور از چهار دیدگاه نقد شده است: نظری، کاربردی، ارتباط عنوان مقاله با موضوع مورد پژوهش و معادل¬گزینی واژگان.

Food and cuisine are integral socio-cultural elements. Though largely considered a personal necessity, food has a lot to do with social relations. Figures such as Barthes and Levi-Strauss have noticed the signifying potential of food and referred to eating ways as languages. Various representations of food are used in films mise-en-scéne. Food films or film-foods have been growing in number and study on the representation of food in films has been broadening.
In Iranian cinema, too, food is an integral symbolic element. One of the filmmakers best known for his use of food motif in film is Dariush Mehrjui (1940-). Having produced one food-film, namely, Mom's Guest (2004), Mehrjui has dealt with food symbols in almost all of his films. While minor research has been done on Mom’s Guest, the politics and poetics of food in Mehrjui's other films has largely remained understudied. The present paper focuses on food as a motif Mehrjui's Sara (1992), an adaptation of Henrik Ibsen’s A Doll’s House (1879).

هم‌میهنان گهگداری از من می‌پرسند چرا در سال‌های اخیر فعالیت فرهنگی را کمتر کرده‌ام. جانم برای‌تان بگوید که دلایل بسیار دارد. زندگی خرج دارد، ما هم نه پول‌مان از پارو بالا می‌رود و نه دُم‌مان به جایی وصل است که برای کار فرهنگی بهمان پول درست و حسابی بدهند. اگر هم بر ضد رژیم اهریمنی فعالیت کنید، دانشگاه جای مناسبی برای شما نیست، چون مجبور می‌شوید خودسانسوری کنید و بعضا به هواداران رژیم در آمریکا باج بدهید. از همه این‌ها مهم‌تر، با یک دست نمی‌شود ده تا هندوانه بلند کرد. نمی‌شود در جایی که خانه دارد می‌سوزد، زندگی را به سیر و سیاحت در لطایف و ظرایف فرهنگ گذراند. چنانکه یک عمر است دارم می‌گویم، وقتی رژیم اهریمنی افتاد و ایران به سر و سامان رسید، آن وقت مثل آن بازرگان گلستان سعدی در جزیره کیش، گوشه عزلت اختیار کنم و بقیت عمر در خدمت فرهنگ به سر آورم. اما تا آن موقع راهی طولانی در پیش است. اخیرا، برای خالی نبودن عریضه، این جستار را قلمی کردم، هم به این خاطر که خودم دلم برای فرهنگ تنگ شده است، و هم برای اینکه هم‌میهنان بهره ببرند. امید که پسند افتد. با سپاس فراوان از دوست عزیزم عرفان ثابتی، که اسباب آشنایی مرا با «رسانه پارسی» فراهم آورد.

Although censorship seems to render realism in film completely impossible, the history of Iranian cinema can be regarded as a history of attempts to put into effect a specific kind of realism. The assumption of the workshop is, that Iranian cinema never strives to represent reality but to produce it in a strategic and tactical manner. Realism remains a question of form, politics and effect. A lot of Iranian films are compared to Italian neo-realism or cinema verité. The starting point of the workshop will be the assumption that those links and parallels don’t do justice to the complexity of Iranian forms of realism.  (from the workshop program)

My abstract:
Known as the beginner of the New Wave of Iranian cinema, Dariush Mehrjui (1939-) has also been well-known for his specific realistic style. Rooted mainly in Saedi's unique realism, known as psychotic realism, as we witness in his masterpiece, The Cow (1969), Mehrjui presents, in Dabashi's term, psychosis as some kind of broken mirror to restore reality, that is, to work the reality out of the routinized real and thus presenting a way to designify and resignify reality. This specific kind of realism is seen not only in his The Cow and Hamun (1990) and Pari (1995) but also in his The Postman (1971) and The Tenants (1986) and, more recently, Santuri (2008).
Throughout his filmmaking career, Mehrjui seems to have come up with further realistic strategies. His frequent inserts and extreme close-ups are more than just symbolic techniques in his films, but parts of his specific ways to achieve realism and to cross censorship. Food, a recurrent motif in his films, is more than decoration. Significant in this regard is also his technique of adaptation, where by choosing social realist works and problem plays such as Woyzeck and A Doll's House he calls attention to realism in the adaptation as well. This paper focuses on traits and ways through which Mehrjui has tried to put into effect realism. It investigates the peculiar characteristics and stylistic features of his films that pass through censorship and render sharp social realistic effects, be it probing the life of addicts or the poor or women or frustrated bourgeois and intellectuals, ways and techniques such as a symbolism that goes to the most private moments of a husband and wife's life and even commenting on and addressing the very censorship that hinders realism and playing with it. The paper will try to shed light on these issues through analyzing selected films by Mehrjui.

اجماع نظری اندکی هم در حوزه ی آکادمیک و هم فرهنگ عامه در خصوص اهمیت، ژرفا، پوچی، معنا، تاریخچه و تغییر و تحولات بخت و اقبال وجود دارد، اما بااین‌حال همچنان بحث‌های قابل‌توجهی در این زمینه مطرح است. در رسانه‌ها، مطالعات فرهنگی و فیلم، طیف گسترده‌ای از رویکردها از مطالعات صفحات نمایش گرفته تا اقتصاد سیاسی از نقد ایدئولوژیک گرفته تا مخاطب پژوهی، اتخاذشده است. بنابراین سلبریتی به‌مثابه بخشی اجتناب‌ناپذیر از نوعی "وضعیت بشری" جهانی؛ به‌منزله رازی روانکاوانه که فرآورده‌ی جانبی و ساختاری صنعت روابط عمومی و نشانی از فردگرایی رمانتیک و افسون برتری کالا می‌باشد، مکتوم مانده است. اجازه دهید با احتیاط به این مبحث نگاهی تحلیلی بیفکنیم.

این مقاله تلاشی است در جهت روشن نمودن این موضوع که چگونه از یک طرف  شیوع تمایلات جنگجویی و تفوق طلبی ملی و بعضا بین المللی به دلیل دستیابی به سلاح های اتمی و پیشرفته و از طرف دیگر حرکت بسوی همکاریهای بین المللی که خواهان طرح نقشه های ملی و بین المللی درجهت بهبود وضع گروههای آسیب دیده/ پذیر در سرتا سر جهان است، توانسته چهره روابط سیاسی، اقتصادی و اجتماعی جامعه بشری را از قرن بیستم به بعد طوری دگرگون کند که علائم حرکتهای ملی و جهانی در ایجاد صلح  روز بروز واضح تر گردد.
این مقاله ادعا میکندکه تجارب تاریخی بشرگواهی میدهدکه حصول صلحی پایدار نمی تواند فقط مبتنی برپیمانهای سیاسی ملی و قراردادهای بین المللی باشد.شاید وقت آن رسیده که راه حل مسائل مربوط به صلح از مرحله صرفا عملی و اجرایی به سطحی بالاتر یعنی توجه به موازین اخلاقی و اصولی ارتقا یابد.
این مقاله همچنین بحث می کند که نظم کهنه و فرسوده ای که حاکم بر روشها و مسالک سیاسی است، ناکارآمدی خود را برای تنظیم قوانین بین المللی که بتواند مقبول عام و قابل اجرا در کشورهای مختلف باشد بارها به وضوح ثابت کرده است. بنابراین بشر تشنه نظم جدیدی است که مختصاتش باید بیش از طرحی برای عملی کردن صلح باشد. نظمی که ریشه اش درفهمی عمیق از اصل یگانگی نوع انسان، ایجاد برادری و حسن تفاهم بیشتر، تساوی میان زن و مرد،دسترسی به آموزش و پرورش مناسب و رایگان و در نهایت نظمی که رفاه کل را در داشتن حق مسلم سهمی عادلانه از سرانه ملی و بین المللی جستجو می کند، بیابد.
کلید واژه ها: استقرارصلح  پایدار– موازین/ نظم اخلاقی و روحانی – جنبش ها / پیمانها و سازمانهای ملی و بین الملل

If we consider that voice is a reflective ability of actors for narrating themselves and others’ lives and a sort of significant choice to reform the current situation, so the Constitutional era’s satiric poetry is a unique form in terms of constructing the public voice: an appearance of critical poetic form towards the society. In this research, the contexts of public voice’s formation have been historically explained and by studying four main poets of this era-based on Albert Hirschman's voice theory, themes and the manner of public voice has been analyzed. The effective factors in formation and development of public voice is: frustration arising from comparison between Iran and modern countries, absence of easy opportunities for exit (although it’d got possible), national loyalty sentiments and the possibility of voice’s effectiveness due to weakness of sovereignty. Public voice in the constitutional era has been unequivocal. While this voice is straight and distinctional in criticizing of public culture, it is rather oblique in criticizing politics (Shah, politicians and colonialism). Regardless of the validity of these poetries, satire was so a fantastic form to appear the horizontal collective public voice that paved the way of construction of collective political identities and – accordingly - vertical voice towards dominants.

مرندی از ایدئولوگ‌های جدید جمهوری اسلامی است که مخاصمه مستقیم با آمریکا و عرب‌ها و اسرائیل را به شیوه‌ای «جذاب‌تر» از نسل قبلی انقلاب تئوریزه و ترویج می‌کند. «نگاه به شرق»ی که رهبر جمهوری اسلامی مدام دم از آن می‌زند، در حقیقت از محصولات فکری أمثال مرندی و دست‌پرورده‌های اوست. بر این أساس، جا دارد که «جوانان حزب‌اللهی» و نقش آنها در رادیکالیزه شدن هرچه بیشتر حکومت اسلامگرایان در ایران را زین پس بیشتر و عمیق‌تر مورد بررسی قرار داد.