Xavier Frías Conde
Introdución á
sintagmática
do galego
© Texto: Xavier Frías Conde, 2011, 20242
© Edición: Ianua Editora
info@ianuaeditora.com
ISBN: 979-8-88757-483-7
Reservados todos os dereitos. Ningunha parte deste
material pode ser reproducido sen o consentimento
previo escrito do seu autor.
Xavier Frías Conde
Limiar
Estas páxinas pretenden ser unha introdución á sintagmática do galego. Isto quer dicir que se fará unha abordaxe sintáctica canto á estrutura intermedia entre a palabra e a cláusula, fixándose, xa que logo, no sintagma,
dado que a súa estrutura ten unha grande importancia
na comprensión doutros niveis da sintaxe.
Entendemos por sintagmática, daquela, a parte da sintaxe que se ocupa da estrutura dos sintagmas, a súa
composición desde a mínima expresión (o seu núcleo)
até á máxima. Cómpre ter en conta que a combinación
dos distintos sintagmas é o que dá lugar á oración, coa
súa colocación na frase en diversos ocos funcionais.
Con todo, a sintagmática soa non abonda para explicar
a estrutura oracional dunha lingua, mais si permite entender cales son as engrenaxes que permiten as palabras encaixaren en estruturas superiores e sempre
atendendo para unha orde xerárquica perfectamente
definida.
Neste manual, utilizamos a nomenclatura portuguesa a
respecto das unidades sintácticas. A menor é a palabra, aínda que sería máis conveniente falar de monemas, unha unidade que é común para a sintaxe e a
morfoloxía. Por riba do monema, fica o sintagma; por
riba deles, fican as oracións, que requiren dun predi-
3
Introdución á sintagmática do galego
cado lexical que dea lugar a unha grella temática. Finalmente, a unidade superior é o período, que pode ter
unha soa oración ou máis dunha, onde existe unha oración principal e outra ou varias dependentes.
Faremos entón unha descrición da sintagmática do
idioma galego a partir da teoría da X–barra, atendendo
para os sintagmas principais.
4
Xavier Frías Conde
1. A teoría da X–barra
1.1. Conceptos básicos
A sintaxe ten como fin o estudo da estrutura da lingua
canto á combinación de palabras para formar estruturas. Por tanto, á hora de estudar calquera lingua, cómpre fixarse nas estruturas que a compoñen.
Na sintaxe, polo menos nun estadio inicial, non atenderemos para as estruturas que fican por baixo da palabra –ou do lexema, se se preferir–, non interesan daquela os morfemas e os lexemas, embora iso non
queira dicir que non fan parte da sintaxe, mesmo sen
son obxecto de estudo pola morfoloxía, aínda que na
tradición xerativista a morfoloxía é mesmo unha continuación das estruturas, co cal a fronteira entre morfoloxía e sintaxe se cadra non existe.
Os elementos que analizaremos serán daquela: a palabra, o sintagma e a frase (sen atendermos polo de
agora á diferenza entre frase e cláusula).
A sintaxe xerativista comeza pola análise da unidade
maior, a frase, e conclúe co menor: a palabra. Cada
palabra atópase no máis baixo da árbore sintáctica,
mentres o sintagma se sitúa na parte intermedia, pois
non é máis que unha proxección da palabra mesma.
Por iso, cando recollemos un nome ou substantivo
como:
5
Introdución á sintagmática do galego
(1) casa
podemos afirmar que se trata non só dun nome, mais
tamén dun sintagma nominal (SN), composto por un só
elemento. Se este é inserido nunha frase, hase ver isto
máis nidiamente, dado que o SN ten sentido no interior
da frase:
(2) Ten [SN [N casa]]
(3) Ten [SD unha [SN casa]]
(4) Ten [SD unha [SN casa [SA ampla]]]
Trátase en todos os casos de SSNN que funcionan
como obxectos directos. Embora sexa certo que hai
moitos tipos de palabras, apenas un grupo delas teñen
significado completo, isto é, que desde un punto de
vista sintáctico teñen un lexema. Este grupo de palabras principais son coñecidas co nome de categorías
lexicais e son:
●
●
●
●
o nome (N)
o verbo (V)
o adxectivo (A)
o adverbio (ADV)1
1
Na teoría xerativista adoita incluírse nesta categoría a preposición, mais nós non concordamos que a preposición sexa unha categoría léxica, mais funcional. Canto ao adverbio, é ben certo que
o seu estatus está tamén baixo discusión. En principio incluímolo,
6
Xavier Frías Conde
Existen ademais categorías funcionais, que son elementos que principalmente fan referencia ao predicado
mais cuxa repercusión afecta toda a frase. Habémolos
estudar máis pormenorizadamente máis para adiante,
mais citaremos a seguir algunhas destas categorías:
●
●
●
●
●
a concordancia de suxeito e verbo (ConcS)
a concordancia de obxecto e verbo (ConcO)
o complementador (C)
o determinante (D)
o tempo (T)
Nun principio, todas estas categorías e máis outras son
recollidas nunha macrocategoría coñecida co nome de
sintagma flexivo (SF). Véxase 1.3.
1.2. A teoría da X–barra
Calquera das categorías citadas enriba desenvolve
nun sintagma, unha teoría coñecida como a X–barra.
Tomemos unha categoría X. A súa máxima proxección
é SX (sintagma X).
aínda que estamos cientes de que é unha categoría que do punto
de vista tanto funcional canto sintáctico resulta moi complexo.
7
Introdución á sintagmática do galego
O esquema de embaixo é o que se pode desenvolver
cando están todos os elementos 2. Todas las casas poden quedar baleiras, excepto a do núcleo, que xeralmente é a única imprescindíbel.
Ademais, é unha regra sintáctica que o paso dun nivel
superior a outro inferior é sempre binario, aínda que un
dos niveis seguintes quede baleiro en moitas ocasións.
A estrutura da X–barra móstrase na figura 1
Fig.1: Estrutura básica da X–barra
Como xa ficou dito, X es o núcleo, mais os outros elementos teñen un papel fundamental tamén:
2
Máis adiante veremos que pode haber máis dun especificador,
un complemento e un adxunto.
8
Xavier Frías Conde
● especificador: é un elemento que proporciona
información adicional. Por exemplo o suxeito é
Esp. do predicado en:
(5) [SD Os nenos] [V teñen frío]
● complemento: é un elemento que se torna necesario para o núcleo teña significado. No caso
anterior, frío realizaría este papel, porque a frase
sen este elemento no tería sentido:
(6) *Os nenos [V teñen]
● adxunto: é un elemento engadido de que se
pode prescindir. Tal sería o caso de agora, que
si se elimina no dana o significado da frase:
(7) Os nenos [V teñen frío [SADV agora]]
Na figura 2 vemos cal sería a estrutura dun SN como 3:
(8) A gran destrución da ponte polas chuvias
3
Na realidade comezamos co SD, porque o determinante, como
veremos despois, fica fóra do SN.
9
Introdución á sintagmática do galego
Fig. 2
(Nota: os triángulos indican que o elemento final non está desenvolvido)
Esta distribución dos elementos da X–barra non é universal. En determinadas linguas (como o alemán), o
complemento pode vir á esquerda. Ademais, nada impide que haxa dos especificadores (e mesmo dous
complementos).
1.3. Sintagmas funcionais
Como xa vimos, os sintagmas teñen un papel crucial
na sintaxe. Para alén dos tradicionalmente recoñecidos
como lexicais, existen outros cuxo cometido é gramatical, de aí que sexan coñecidos como funcionais.
Desde o punto de vista lexical fornecen pouca información, mais a súa presenza é absolutamente necesaria
para a gramaticalidade da frase.
10
Xavier Frías Conde
Os sintagmas funcionais poden ser clasificados en
dous grupos, dependendo do sintagma base que proxecten:
a) sintagmas funcionais verbais: sintagma de
concordancia de suxeito (SCONCS), sintagma de concordancia de obxecto
(SCONCO), sintagma diatético (SDIAT) etc.
b) sintagmas funcionais nominais: sintagma determinante (SD), sintagma cuantificador
(SQ), sintagma posesivo (SPOS) etc.
11
Introdución á sintagmática do galego
2. O sintagma nominal e as súas
proxeccións
2. 1. Sintagma nominal (SN)
O SN ten, como xa ficou dito, un N como núcleo. Ora
ben, é moi normal que se proxecte o dito nome con
complementos e especificadores.
Fenómeno distinto da proxección é a extensión, que
se realiza cara á dereita. Faise por medio dos complementadores, o cal implica un sintagma X (SX, cuxa natureza veremos despois), como se aprecia na seguinte
figura:
Fig. 3. SN > N SX
O obxecto directo pode aparecer cun SN composto exclusivamente por un N, sen determinantes. Acontece o
mesmo co suxeito cando se trata de infinitivos (que de
facto funcionan como SN, embora sexan propiamente
SC), pois neste caso a presenza do artigo definido é
totalmente posíbel:
12
Xavier Frías Conde
Fig. 4: SN > N
SN
N
(17)
(18)
(19)
(20)
Quero caramelos
Ana é alta
Falar desafoga (mais tamén: o falar desafoga)
Falar cun amigo desafoga
Hai algúns casos, non moitos, en que ol N admite un
especificador, que é un SA de diversa índole. É un uso
atributivo do adxectivo.
Fig. 5: SN > SA N
(21)
(22)
(23)
(24)
Cinco días
Que libro
Boa xente
Gran persoa
13
Introdución á sintagmática do galego
2.2. Sintagma determinante (SD)
Ol sintagma determinante é unha categoría funcional
do nome, como xa ficou dito. Trátase daquela dunha
proxección do SN.
Fig. 6: SD > D SN
(25)
(26)
A xente
Estes / aqueles días
Entendemos por determinantes tanto os artigos como
os demostrativos, tratándose, xa que logo, de clases
de palabras moi semellantes.
2.3. Sintagma cuantificador (SQ)
O SQ é unha categoría diferente do SD. Porén, pode
darse que o SQ e o SD aparezan xuntos como proxección dun SN:
Fig. 7:
SQ > Q SD
SD > D SN
(27)
Todos os días
14
Xavier Frías Conde
(28)
Con todo o meu amor
Poden aparecer na orde anterior ou ao invés:
Fig. 8: SD > D SQ
SQ > Q SN
(29)
(30)
O primeiro día
Os cinco amigos
2.4. Sintagma posesivo
O posesivo, usado en modo atributivo, ten que ir acompañado dun SD en galego, normalmente o artigo definido, embora os outros determinantes tamén poden
precedelo.
(31)
(32)
(33)
O meu carro
Un meu amigo
Aquel teu compañeiro
15
Introdución á sintagmática do galego
Fig. 9:
SD > D SQ
SQ > Q SN
Ora ben, é moi frecuente que cos determinantes demostrativos e mesmo co artigo indefinido o posesivo fique despois do nome; neste caso trátase dun movemento do nome cara ao determinante:
(34)
Aquel amigo1 teu p1
16
Xavier Frías Conde
Mais tamén pode ir diante, de xeito que non hai movemento ningún:
(35)
Aquel teu amigo.
Ademais, en galego, os nomes de parentesco directo
fan posíbel a omisión do artigo:
(36)
Miñas irmás
2.5. O sintagma preposicional
Calquera que sexa a natureza dos sintagmas de proxección do SN, pode acontecer que este vaia introducido aínda por un SP, en moitos casos pola rexencia
imposta por un predicado.
Fig. 10:
SP > P SN
SP > P SD
SP > P SQ
17
Introdución á sintagmática do galego
2.6. A extensión do SN co seu complementador
Xa no inicio deste capítulo fixemos referencia a un SX
que funciona como complemento (e tamén como adxunto) que sirve para a extensión do SN.
A súa natureza é ben variada, tratándose nos máis dos
casos dun SP (o cal implica que este é unha proxección
doutro SN), dun SC ou dun SA. O SC será unha cláusula inserida, talvez de infinitivo, talvez de relativo.
Fig. 11: SD > D SN
SN > N SX (= SP / SA/ SC)
Aquí, SX podería ser:
(37)
(38)
(39)
(40)
(41)
(42)
novo (SA)
de texto (SP)
con ilustracións (SP)
para a lectura (SP)
que comprei (SC)
para ler (SP > P SC)
18
Xavier Frías Conde
Vexamos como se comportaría un SP como complemento dun SN:
(38) Un libro de ø lectura / con ø debuxos /
para a lectura
Fig. 12:
Como xa se viu anteriormente, as extensións poden ser
máis dunha, como no seguinte exemplo onde un SA
estende xunto cun SP:
(39)
Un cachorro alegre de tigre
19
Introdución á sintagmática do galego
Fig. 13
Poida que apareza mesmo un especificador e un complemento do SN:
(40)
Un pobre home traballador
Fig. 14.
20
Xavier Frías Conde
3. Sintagma adxectival, sintagma
adverbial e proxeccións
3.1. Sintagma adxectival
Antes de comezar co desenvolvemento deste sintagma, convén distinguir entre o seu uso atributivo e
predicativo.
O uso atributivo é aquel en que o A (SA) é especificador ou complemento dun SN, mentres que o seu uso
predicativo é aquel en que é complemento dun SV.
Neste segundo caso debe ter unha función sintáctica
(atributo, predicativo etc.)
Canto á súa forma, como acontece con todos os sintagmas, ten un núcleo, que neste caso, loxicamente, é
un adxectivo.
Esta estrutura mínima certamente responde á seguinte
estrutura:
Fig. 15.
21
Introdución á sintagmática do galego
O sintagma adxectival pode presentar proxeccións en
moi poucos casos, limítanse a SP, moi a miúdo en locucións:
(41)
(42)
De branco
A serio
Fig.16
Con todo, a natureza adxectival dos núcleos anteriores
pode ser dubidosa e cabería preguntarse se non se
trata de adverbios.
Porén, o que si pode presentar o SA é un especificador
cuantificador (á diferenza do que acontecía co SN, estes cuantificadores non forman sintagma):
(43)
(44)
(45)
(46)
(47)
Moi alta
Abondo alta
Pouco alta
Un pouco alta
Relativamente alta
22
Xavier Frías Conde
Fig. 17.
Algúns destes cuantificadores hanse colocar despois
do A:
(48)
(49)
(50)
Alto de máis
Alto dabondo
Alto a esgalla
Fig. 18.
O SA si pode presentar complementos como extensións xeralmente por medio de SP. Tal SP pode continuarse, como xa vimos que acontecía co SN, con
SSCC ou SSNN. Tal acontece tanto co uso atributivo
canto co uso predicativo, embora co segundo sexa
máis frecuente.
Fig. 19:
A SP
SP > P SC
23
Introdución á sintagmática do galego
(51)
(Moi) difícil de entender
Fig. 20: A SP
SP > P SD
(52)
Moi conveniente para o contribuínte.
24
Xavier Frías Conde
3.2. Sintagma adverbial (SAdv)
O sintagma adverbial é, en gran medida, idéntico ao SA
canto á súa estrutura. Dunha banda, admite cuantificadores no oco funcional do especificador e, da outra
banda, prolóngase con complementos introducidos con
SSPP.
O sintagma adverbial, como tal, só pode ter un uso predicativo. Cando non é así, só pode funcionar como simple adverbio, sen se proxectar en sintagma, moi a miúdo especificador verbal.
Non imos, daquela, estender as explicacións a respecto deste sintagma.
3.3. A comparación: o sintagma comparativo
Tanto o SA como o SADV poden ser comparados. Para
iso, é preciso introducir unha categoría específica, o
sintagma comparativo (SCOMP). A dita categoría require dous elementos comparativos. Para a introdución
do segundo termo da comparación servirémonos do
SC.
Por tanto, a estrutura básica dunha comparación dun
adxectivo ou adverbio responde á seguinte construción:
Fig. 21.
(53)
Máis alto ca min
25
Introdución á sintagmática do galego
Fig. 22.
(54)
Máis alto do que eu pensaba
Esta estrutura co SCOMP permítenos entender as formas sintéticas do tipo
(55)
Boísimo
26
Xavier Frías Conde
como un movemento de A cara a COMP formando
unha amalgama:
Fig. 23.
27
Introdución á sintagmática do galego
4. A estrutura básica da frase
4.1. A cláusula como proxección do predicado: o
sintagma complementador
Todo predicado proxéctase até formar unha frase ou
período.
Daquela, todos os elementos que poida ter unha cláusula, tantos os obrigatorios canto os opcionais, xiran
arredor do predicado que, como xa cabe esperar, desenvolve a partir dun SV.
Ora ben, nas máis recentes teorías xerativistas, a cláusula non se inicia co sintagma flexivo (ver abaixo), mais
co sintagma complementador (SC), unha categoría
funcional que fica por riba dela. O SC era no seu inicio
utilizado para se referir apenas aos complementadores (=conectores) das cláusulas dependentes, mais
arestora serve tamén para explicar unha serie de fenómenos, en boa medida de natureza pragmática.
Non obstante, trátase dunha macrocategoría que,
polo de agora, non imos desglosar, mais que inclúe
certos sintagmas moi frecuentes, como o sintagma tópico (STop), o sintagma interrogativo (SInt) ou o sintagma focal (SFoc).
28
Xavier Frías Conde
4.2. Sobre o sintagma flexivo
Se non fosen tidos en conta os elementos flexivos da
frase, teriamos cláusulas de infinitivo como esta:
(56) Os nenos comer chocolate
Son abondos os elementos que permiten que o exemplo (17) se transforme no (18):
(57) Os nenos comían chocolate
Os dous elementos principais que aparecen en (10) e
que permiten a calquera falante nativo validar a devandita cláusula son nomeadamente o tempo e a concordancia entre o suxeito e mais o verbo.
Como xa ficou dito anteriormente, estes elementos han
ser tidos en conta máis adiante, mais polo de agora
ímonos limitar a traballar coa macrocategoría flexión,
proxectada como sintagma flexivo (SF) e que recolle,
entre outros fenómenos, o tempo e o a concordancia,
mais tamén o aspecto e o modo, isto é, as características do verbo–predicado.
4.3. A estrutura básica da frase: o lugar do SC e do
SF.
Fica, por tanto, xustificada a necesidade absoluta da
existencia do SF para a construción de frases correctas. Porén, como indicamos no primeiro parágrafo,
aínda por riba do SF teremos que ter en conta o SC.
29
Introdución á sintagmática do galego
Porén, esta visión da frase co SC como máxima proxección –lembremos que o SC, igual que o SF, son macrocategorías que poden ser desglosadas– non foi así
nos primeiros tempos da Gramática Xerativa (GX),
onde no punto álxido se situaba unha categoría abstracta: frase (O), o cal levaba a unha representación
como a que se ve na figura 3:
(58) O can comía carne
Fig. 24.
Trátase dunha estrutura extremadamente simplificada.
Obsérvese que mesmo daquela non se formulara
aínda a existencia do sintagma determinante.
Esta estrutura é a propia da primeira etapa da GX e que
serviu de punto de partida cara ás concepcións que
hoxe en día se teñen da estrutura sintagmática dunha
cláusula.
30
Xavier Frías Conde
Mais a partir dos anos 80, coa segunda fase da GX,
Principios e Parámetros, O é substituído por un eventual sintagma temporal (ST), máis tarde sintagma flexivo (SF).
E será xa durante a terceira etapa, O Programa Minimalista, cando se introduza aínda por riba o SC como
teito da frase, como máxima proxección da cláusula a
partir dun verbo–predicado.
Desta maneira, a reinterpretación da figura 24 é a figura 25: Ø
Fig. 25.
31
Introdución á sintagmática do galego
Á diferenza da representación propia da primeira etapa
da GX, a adición dos sintagmas envolve tamén outros
procesos, como os movementos.
Concretamente no gráfico de enriba hai dous, o do predicado 4 e o do suxeito, dado que este vén normalmente
diante do predicado e, por tanto, se ve arrastrado cara
a unha posición superior.
O lugar de que procede o operador que se move vén
marcado como pegada, (p) nas árbores sintáticas.
Outra cuestión de capital importancia é que no SV se
reflicte o núcleo orixinario da cláusula, é dicir, alí onde
se percibe a estrutura semántica que serve de punto
de partida á posterior estrutura sintáctica.
Os roles semánticos son traducidos para funcións no
SV. Mais como xa indicamos, o SV, sen proxeccións,
non permite construír unha cláusula.
Alén diso, o facto de o SD ser o suxeito e o SN ser o
obxecto vén dado pola súa posición (xeración) no SV.
4
Marcado como p1 (=pegada, marca que deixa o movemento) que
sobe a F para tomar os trazos de tempo e concordancia, pois outramente teriamos, como xa ficou dito, un infinitivo. Sobre isto imos
ocuparnos máis adiante.
32
Xavier Frías Conde
Iso permítenos comprender que o SD, especificador do
V é o suxeito, mentres que o SN5 é complemento.
Precisamente desta cuestión trataremos a seguir pormenorizadamente.
4.4. Suxeito e obxecto como especificador e complemento respectivamente do SV
Nos máis dos casos, o suxeito é xerado como especificador e o obxecto é xerado como complementador do
SV (e dicimos nos máis dos casos, porque non todos
os suxeitos xorden como especificadores, mais polo de
agora non nos imos ocupar desta cuestión).
Na estrutura máis básica, a do SV, que recolle a grella
temática 6, podería ser representado así:
5
Podería perfectamente tratarse doutro SD: o can comía a carne.
Cadansúa función sintáctica viría igualmente marcada pola súa
posición a respecto do V: especificador ou complemento.
6
A grella temática é a estrutura semántica subxacente. No exemplo anterior, o predicado ler require dúas valencias, unha externa,
X–alguén e outra interna, Y–algo. Cando se dá o salto da semántica para a sintaxe, esta estrutura orixinal fica reflectida no SV e é
coñecida con esa denominación xa mencionada de grella temática.
33
Introdución á sintagmática do galego
Fig. 26.
A estrutura anterior, aínda semántica, carece de conxugación. Para a cláusula ter unha estrutura aceptábel,
é preciso conxugar o verbo, incluíndo os elementos xa
citados da concordancia e do tempo. Para iso é preciso
introducir o SF.
O SF posúe os trazos da conxugación necesarios,
como se ve no gráfico 6. Tal movemento é o que permite que se atopen distintos tempos verbais:
(59) Luís le libros.
(60) Luís leu libros
(61) Luís está a ler libros.
O punto de partida sería, daquela, a introdución do
tempo (flexión):
34
Xavier Frías Conde
Fig. 27.
convértese en 28:
Fig. 28.
Cómpre analizar cal é a diferenza entre 27 e 28.
35
Introdución á sintagmática do galego
En 6, tanto o suxeito como o verbo están no seu lugar
de xeración, mais xa en 7 sobre cara a F para tomar a
flexión de presente de indicativo con concordancia da
1PS.
O lugar primitivo de V ten unha pegada, o cal envolve
que ningún outro elemento pode ser colocado aí.
Consecuentemente, o suxeito, especificador de SV,
móvese a unha posición superior, tamén de especificador, acompañando o V na súa viaxe.
Estes dous movementos son, porén, diferentes. O
verbo, un núcleo, móvese a outro núcleo, mentres que
o suxeito só se pode mover a unha posición que non
sexa nuclear.
Podería acontecer que o suxeito non se movese, o cal
daría lugar a unha cláusula un tanto estraña como esta:
(62)
? Le Luís libros.
Esta frase non é incorrecta, embora sexa abondo marcada. Reflicte que houbo só movemento do verbo, mais
non do suxeito.
Obsérvese en 7 como os movementos van indexados
(utilizamos 1 e 2). As frechas non son obrigatorias,
mais axudan a seguir visualmente o movemento dos
operadores con máis facilidade.
36
Xavier Frías Conde
Estes movementos son constantes en moitas linguas,
non só en galego, mais nomeadamente nas románicas.
Do proceso anterior podemos extraer dúas regras:
Regra 1: O verbo conxugado ascende sempre á posición máis alta: núcleo do SF > F.
Regra 2: O suxeito soe acompañar o verbo neste
movemento.
Cando hai verbos auxiliares (etiquetados como SAux),
estes soben á posición de F (expresado dunha maneira
simplificada), de maneira que V non fica baleiro:
(63)
Luís pode ler libros alemáns
Fig. 29.
Como se aprecia doadamente, V está ocupado polo infinitivo ler, e só o suxeito ascende.
37
Introdución á sintagmática do galego
4.5. Un paso máis: SC
Omitimos nos exemplos SC porque non precisábamos
del para explicar estes movementos básicos. Porén,
como xa dixemos, SC é unha macrocategoría que recolle fenómenos como topicalización, interrogación, focalización, etc.
Non sería estraño que en galego o verbo, ao se construír unha pregunta, ascendese até o núcleo de SC (xa
dixemos que é unha macrocategoría).
De facto, a frase 15) podería ser totalmente correcta
caso se tratase dunha pregunta. Retomamos a devandita frase, mais o SC será etiquetado como sintagma
interrogativo (SINT):
(64)
Le Luís libros?
Fig. 30.
38
Xavier Frías Conde
Danse dous movementos do verbo; o primeiro é de V >
F; o segundo, F > INT.
Poderiamos mesmo engadir un pronome interrogativo
como que, en cuxo caso, o núcleo do SC podería ficar
ou non baleiro (neste exemplo non) mais non o seu especificador.
Neste caso, teríamos que adicionar o SFOC para acoller o pronome interrogador.:
(65)
Que le Luís?
Fig. 31.
39
Introdución á sintagmática do galego
Obsérvese, ademais, como o ascenso do verbo vai por
banzos, dado que a frase interrogativa previamente requiría que V tivese ascendido para F. Se o movemento
tivese sido directo, o resultado sería unha frase agramatical como esta:
(66)
* Que ler Luis?
Non obstante, o movemento do comp. do SV cara ao
especificador do SC si é directo, como se aprecia na
figura 10.
Con todo, os sintagmas aquí mostrados, SInt e STop
poden ser representados, co gallo de simplificar, como
SC.
40
Xavier Frías Conde
5. A frase básica estendida
5.1. A negación
A negación require un sintagma propio, o sintagma negativo (SNEG), cuxo emprazamento na cláusula é variábel. Cando existe un só verbo (SV), xérase inmediatamente por riba do SV, mais se houber outros verbos
(por exemplo en SF), o SNEG xérase por riba, porque
en galego, como nas demais linguas románicas, o
SNEG ten que acompañar o primeiro verbo. Mais non
só iso, en galego, como en todo o románico, o verbo
modificado directamente sobe até SNEG.
(67) Non puiden falar con eles.
Fig. 32.
41
Introdución á sintagmática do galego
5.2. A diátese
A diátese en galego, como no resto do romance, impleméntase por medio do sintagma diatetizador
(SDIAT), de natureza verbal. Existen, porén, dous tipos
de núcleos: verbais e clíticos.
5.2.1. Estruturas pasivas
O núcleo das cláusulas pasivas é un verbo: ser, que
non ofrece problemas canto ao seu comportamento.
Porén, o participio do predicado require concordancia.
Neste caso, na GX existe o Sv 7, coñecido como cuncha
verbal, ao que non fixemos referencia até agora, mais
que introduciremos nesta ocasión para reflectir como o
verbo, na forma do participio, adquire concordancia.
O proceso da pasivización é moi complexo, pois teñen
que se dar os seguintes pasos:
1. Semanticamente, prescíndese da primeira valencia (a externa); isto implica que o oco funcional do suxeito fica baleiro.
7
A cuncha verbal é unha ferramenta moi frecuente na GX que
permite explicar moitos fenómenos, como a concordancia do participio ou a existencia de dous obxectos. Non faremos máis referencias a ela porque nesta introdución non precisamos introducila
como estrutura fundamental. Convén dicir que na literatura xerativista, o Sv albergou a diátese, o cal, ao noso entender, é errado.
42
Xavier Frías Conde
2. A introdución do DIAT cancela a asignación de
caso acusativo ao complemento do SV, o cal
toma caso nominativo por defecto, co cal se
comporta como un verdadeiro suxeito.
3. A partir de aí, o habitual é que o novo suxeito
ascenda (aínda que non é obrigatorio).
4. O predicado ten que ascender a Sv para asumir
a concordancia.
Todos os procesos anteriores aparecen no seguinte
exemplo:
(68) Esa roupa foi lavada onte.
Fig. 33.
43
Introdución á sintagmática do galego
Adicionamos aquí o sintagma de concordancia de
obxecto (SConcO) para explicar a concordancia do
participio co objeto inicial, que despois sobe á posición
de especificador do SF.
Continuaremos coas formas pasivas comparadas con
outras formas diatéticas no capítulo 7.
5.2.2. Voces medias
En galego, como no resto do romance, existen dúas
voces medias: a impersoal e a ergativa. Non trataremos aquí da diferenza entre elas8.
A diferenza estrutural entre a media e a pasiva radica
precisamente en que o núcleo do SDIAT é un clítico, o
cal, pola súa propia natureza, responde ás leis do galego de colocación proclítica ou enclítica. Ten daquela
movementos un tanto complexos, de adición a unha
forma verbal.
Tomaremos como modelo unha construción media impersoal. Neste caso, temos que facer referencia ao sintagma de concordancia de obxecto (SConcO), dado
que en moitos casos existe concordancia de obxecto,
que non de suxeito, neste tipo de construcións. Cómpre
ademais mencionar que esta diátese media –mais non
así a ergativa– non cancela a asignación de caso.
8
Véxase a ese respecto Frías Conde, X. (2010) Compendio de
sintaxe galega. Romania Minor : Pontevedra.
44
Xavier Frías Conde
Imos propor un exemplo un bocadiño complexo en que
o verbo auxiliar (núcleo de SF) arrastra consigo NEG e
tamén DIAT:
(69) Non se puido limpar a fachada.
Fig. 34.
Voltaremos a estas cuestións no capítulo 7.
5.3. A interpretación do lugar ocupado polos clíticos
Xa anteriormente citamos que o SF é unha macrocategoría que inclúe a concordancia. En galego, como no
resto dos romances, existe a concordancia de obxecto
(na figura 34 temos un exemplo), aínda que o máis normal é que a concordancia de obxecto se dea a través
do sintagma de concordancia de obxecto (SConcO)
a que xa fixemos mención.
45
Introdución á sintagmática do galego
Este sintagma ten como núcleo un clítico, cuxo comportamento en galego canto ao pleonasmo responde á
súa forma implícita ou explícita. Isto quer dicir que
cando o obxecto está presente, o normal é que teña
forma implícita.
No exemplo 49, a forma implícita é precisamente o clítico.
(70) Lavei os pratos
mentres que no exemplo 50 a forma implícita é o obxecto.
(71) Laveinos pro
Porén, ambos han estar explícitos cando o obxecto é
focalizado (pleonasmo). Eis a análise deste caso tan
común en galego:
Fig. 35.
46
Xavier Frías Conde
6. A frase complexa
Unha frase pode constar de unha ou de varias cláusulas, onde sempre unha é a principal e o resto son
dependentes, caso haxa máis de unha.
O modo en que a cláusula dependente se relaciona coa
principal é duplo:
1.
2.
por inserción, típico dunha cláusula completiva
e mais dunha relativa.
por anexión, onde a cláusula dependente fica
fóra da grella temática.
6.1. Cláusula inserida
Son as típicas frases en que a cláusula dependente
cumpre unha función sintáctica da cláusula principal,
por norma obxecto, coñecidas como cláusulas completivas.
No seguinte exemplo, os predicados teñen candaseu
suxeito, diferente xa que logo.
(72) Quero que me visites mañá.
Fig. 36.
47
Introdución á sintagmática do galego
Tamén pode darse que se trate dunha cláusula de infinitivo, en cuxo caso ambos os predicados teñen o
mesmo suxeito e o lugar do segundo é representado
por PRO..
(73) Quero visitarte,
Fig. 37.
48
Xavier Frías Conde
Tamén as cláusulas relativas entran neste grupo, mais
non posúen un mero C, mais un SD que compre a función do referente; trátase, xa que logo do especificador
do SC.
(74) O auto que1 mercou un auto1 non funciona.
Fig. 38.
6.2. Cláusula anexa
Fican na periferia da cláusula principal.
Poden ir diante, como STOP
(75) Cando chamen, colle ti o telemóbil.
49
Introdución á sintagmática do galego
Fig. 39.
Este tipo de frases admite moi a miúdo a inversión;
(76) Colle ti o telemóbil cando chamen.
Ou detrás, como adxunto do SV,
(77) Trouxemos pintura para pintar as paredes.
Fig. 40.
50
Xavier Frías Conde
Ou até dun SN ou un SA.
(78) Estou farto de ouvir as mesmas mentiras.
Fig.41.
6.3. As construcións de infinitivo conxugado
Xa vimos enriba que entre os sintagmas existentes entre o SV e SF poden darse o SConcS e o SConcO.
O segundo serve basicamente para colocar os clíticos
e tamén para subir V como participio cando ten concordancia na voz pasiva.
Canto ao primeiro, serve para colocar o infinitivo conxugado en ausencia de SF. É grazas a el que se pode
51
Introdución á sintagmática do galego
representar este tipo de construcións tan típicas do galego-portugués.
Estas son tres mostras segundo os tres tipos principais:
1.
2.
3.
como adxunto do SV con SP.
como complemento de certos verbos impersoais, sen SP
como complemento de SSAA ou SSNN con SP.
(79) Levei algo de café para descansardes despois da quenda.
Fig. 42.
52
Xavier Frías Conde
(80) Convén deixardes os paquetes aquí.
Fig. 43.
(81) Xa son horas de marcharmos.
Fig. 44.
53
Introdución á sintagmática do galego
6.4. As estruturas ditranstivas
Á hora de representar as frases con máis dun obxecto,
atopámonos co problema de que a estrutura básica do
SV non admite máis do que un complemento, mais é
ben sabido que as frases chamadas ditransitivas (con
obxecto directo e obxecto indirecto; ou ben, con obxecto directo e obxecto oblicuo).
Para iso, úsase o sintagma da cuncha verbal, representado como Sv, diferente, por tanto, do SV, onde v
non é o verbo lexemático que proxecta dous obxectos,
nunha especie de desdobramento.
(82)
Enchín a botella con auga onte á noite.
Fig. 45.
(83)
Xa contei un conto aos cativos antes de adormeceren.
54
Xavier Frías Conde
Fig.46.
SF ten dous especificadores no exemplo de riba.
55
Introdución á sintagmática do galego
7. A diátese
7.1. O concepto
O concepto de diátese envolve que a primeira valenza
sexa ignorada, reemprazada ou deslocada.
A voz media: o seu diatetizador é o clítico se.
➢ Impersoal: elimina o suxeito e fica o obxecto
sen caso, mais con diátese.
➢ Ergativa: elimina o suxeito, mais o obxecto
ocupa espazo do expletivo coa inserción da diátese.
A voz pasiva: elimina o suxeito, que pode reaparecer;
o obxecto ocupa o posto do expletivo. O diatetizador é
o verbo ser.
Daquela, teoricamente unha construción transitiva
pode ser transformada nas outras tres:
56
Xavier Frías Conde
Tanto a voz media ergativa canto a voz pasiva son
transformacións da voz activa transitiva.
7.2. Voz media impersoal
A voz media presenta como rasgo distintivo a eliminación do SUBJ e o uso do diatetizador se.
Dáse sempre unha estrutura [DIAT][PRED][OBJ]
(84) Contratáronse traballadores cualificados >
contratáronselles
Desde que houber un SD ou un SN, hai concordancia
de obxecto.
(85) Quebráronse as cadeiras da cafetería.
57
Introdución á sintagmática do galego
Fig. 47.
7.3. Voz media ergativa
Unha construción ergativa é unha construción falsamente reflexiva, isto é, a presenza de se (ou outro clítico con forma reflexiva) non indica reflexividade.
Esta confusión é moito maior en español por mor da
obrigatoriedade do clítico aparentemente reflexivo:
(86)
(87)
(88)
El barco se hundió (*a sí mismo)
La lámpara se ha fundido (*a sí misma)
La silla se ha roto (* a sí misma)
A ergatividade galega prescinde en moitos casos do
se. Os exemplos anteriores resultan:
(89)
(90)
(91)
O barco afundiu
A lampadiña fundiu
A cadeira rompeu
58
Xavier Frías Conde
Fig. 48.
Obsérvese como se trocamos a orde dos elementos,
temos en galego unha oración con SUBJ [pro]
(92)
(93)
(94)
Afundiu o barco
Fundiu a lampadiña
Rompeu a lampadiña
59
Introdución á sintagmática do galego
Fig. 49.
Un dos problemas máis graves do galego respecto
destas construcións é que en galego se introduciu masivamente se por influencia do español en moitos casos, nomeadamente con verbos entrados en tempos
máis recentes na lingua.
Os exemplos que expomos a seguir son perfectamente
válidos en galego sen o uso de se como mostras ergativas:
(95) O neno está a desenvolver a un ritmo normal
(96) Moita xente adheriu á campaña 9
9
En portugués non podería ser doutra maneira: Muitas pessoas
aderiram à campanha.
60
Xavier Frías Conde
(97) A ferida infectou rapidamente
(98) Divorciaron hai un par de anos
(99) Os dinosauros extinguiron hai moitos séculos
No resto dos casos, a ergatividade común en galego
distínguese da ergatividade en castelán precisamente
pola ausencia de se:
(100) [Casamos /*casámonos] hai dous anos
(101) [Cala/ *cálate] xa
Porén, existen casos en que é obrigatorio o clítico:
(102) Érgome moi cedo todas as mañás
(103) O tren desprázase a moita velocidade.
Como xa foi visto, do punto de vista estrutural, a voz
media ergativa participa de elementos comúns coa voz
media impersoal e coa voz pasiva.
Coa primeira comparte o feito de ter un diatetizador sintético e coa segunda o movemento do OBJ1 para a posición de SUBJ debido á ausencia desta valencia externa.
7.4. A voz pasiva
A súa estrutura é a máis complexa entre os distintos
tipos de diáteses, embora teña un uso limitado de máis
en galego.
61
Introdución á sintagmática do galego
O participio ten que concordar co OBJ1 orixinal, que
perde o seu caso acusativo e toma caso nominativo
(104) Os documentos foron destruídos
Fig. 50.
Pode incluír un ADJ, até o punto de que a súa omisión
pode resultar nunha frase incorrecta.
(105)
(106)
O discurso foi lido en inglés.
*O discurso foi lido.
62
Xavier Frías Conde
Fig. 51.
E o suxeito orixinal, convertido para OBJ4, que é o obxecto axentivo, moi a miúdo obrigatorio.
Neste exemplo, danse o OBJ4 e o ADX:
(107) Fun asaltada por uns estraños na rúa.
63
Introdución á sintagmática do galego
Fig. 52.
64
Xavier Frías Conde
Índice
Limiar .......................................................................... 3
1. A teoría da X–barra................................................. 5
1.1. Conceptos básicos............................................... 5
1.2. A teoría da X–barra.............................................. 7
1.3. Sintagmas funcionais ......................................... 10
2. O sintagma nominal e as súas proxeccións.......... 12
2.1. Sintagma nominal (SN) ...................................... 12
2.2. Sintagma determinante (SD) ............................. 14
2.3. Sintagma cuantificador (SQ) .............................. 14
2.4. Sintagma posesivo............................................. 15
2.5. O sintagma preposicional .................................. 17
2.6. A extensión do SN co seu complementador ...... 18
3. Sintagma adxectival, sintagma adverbial e
proxeccións ........................................................... 21
3.1. Sintagma adxectival ........................................... 21
3.2. Sintagma adverbial (SAdv) ................................ 25
3.3. A comparación: o sintagma comparativo ........... 25
4. A estrutura básica da frase ................................... 28
4.1. A cláusula como proxección do predicado: o
sintagma complementador .................................... 28
4.2. Sobre o sintagma flexivo.................................... 29
4.3. A estrutura básica da frase: o lugar do SC e do
SF.......................................................................... 29
4.4. Suxeito e obxecto como especificador e
complemento respectivamente do SV ................... 33
4.5. Un paso máis: SC .............................................. 38
5. A frase básica estendida....................................... 41
65
Introdución á sintagmática do galego
5.1. A negación ......................................................... 41
5.2. A diátese ............................................................ 42
5.2.1. Estruturas pasivas .......................................... 42
5.2.2. Voces medias ................................................. 44
5.3. A interpretación do lugar ocupado polos clíticos 45
6. A frase complexa .................................................. 47
6.1. Cláusula inserida ............................................... 47
6.2. Cláusula anexa .................................................. 49
6.3. As construcións de infinitivo conxugado ............ 51
6.4. As estruturas ditranstivas................................... 54
7. A diátese ............................................................... 56
7.1. O concepto ........................................................ 56
7.2. Voz media impersoal ......................................... 57
7.3. Voz media ergativa ............................................ 58
7.4. A voz pasiva ...................................................... 61
66