Stella Alekou
Stella Alekou is Assistant Professor of Latin at the University of Ioannina. She was previously employed as a Postdoctoral Researcher (Excellence Hubs RESTART 2016-2020) at the University of Cyprus (Department of Classics) and a Research Fellow at Canterbury Christ Church University (Faculty of Social and Applied Sciences, Alexander College, MBA Programme Leader). She was also employed at the Open University of Cyprus (Studies in Hellenic Culture, 2019), as well as at the Department of French and European Studies of the University of Cyprus, where she worked as a Research Associate (Project funded by A.G. Leventis Foundation, 2014-2016). She has also worked as a Research Fellow at the University of the West of England (Faculty of Law, Alexander College, LLM, 2015-2019), and as a Postdoctoral Researcher at the University of Central Lancashire–CY (Department of Law, 2012-2015). She studied in Cyprus (University of Cyprus, BA), Scotland (University of Glasgow, MPhil) and France (Paris IV-Sorbonne, PhD, awarded with summa cum laude). Her research focuses on gender in antiquity and the reception of Roman law in Latin literature.
less
InterestsView All (37)
Uploads
This volume focuses on this development of reunification of the different traditions in order to re-establish a strong political movement. Why is the “Greek fire” (H. Heine) so different from the support of other independence movements at this time? We will examine the concepts of philhellenism, its origins and dynamics, which brought about a European identity – as Shelley says in 1821 “We all are Greeks”.
στην ηρωίδα να απαντήσει με χρήση νομικών επιχειρημάτων στη λογοτεχνική παράδοση που την καταδίκασε και στον Οβίδιο να ασκήσει συγκεκαλυμμένα κριτική σε ένα πολιτικό καθεστώς που, όπως και στην περίπτωση της εξόριστης Μήδειας, θα τον έχει καταδικάσει σε relegatio.
This volume focuses on this development of reunification of the different traditions in order to re-establish a strong political movement. Why is the “Greek fire” (H. Heine) so different from the support of other independence movements at this time? We will examine the concepts of philhellenism, its origins and dynamics, which brought about a European identity – as Shelley says in 1821 “We all are Greeks”.
στην ηρωίδα να απαντήσει με χρήση νομικών επιχειρημάτων στη λογοτεχνική παράδοση που την καταδίκασε και στον Οβίδιο να ασκήσει συγκεκαλυμμένα κριτική σε ένα πολιτικό καθεστώς που, όπως και στην περίπτωση της εξόριστης Μήδειας, θα τον έχει καταδικάσει σε relegatio.
Η σύμπραξη μέσα από το ελεγειακό δίστιχο λογοτεχνίας και δικαίου επιτρέπει στην persona του Οβιδίου να απαντήσει σε προγενέστερες λογοτεχνικές πηγές μέσα από μία εναλλακτική εκδοχή του μύθου, εκφρασμένη σε έντονα ρητορικό λόγο και διατυπωμένη κατά τα λεκτικά πρότυπα του Ρωμαϊκού Δικαίου. Οικογενειακό Δίκαιο, ζητήματα ιδιοκτησίας, η έννοια της δικαιοσύνης, της χάρης και της ανταπόδοσης διεισδύουν στον κατά τα φαινόμενα γυναικείο λόγο προς υπεράσπιση της θέσης της γυναίκας στην αρχαιότητα. Η έμφυλη αντιπαράθεση είναι και φυλετική: ο ξένος, ο εξόριστος, ο ‘άλλος’ ορίζεται ως ο εχθρός, σε μία διακειμενικά λογοτεχνική σύγκρουση με αισθητή τη χροιά ιστορικότητας και αληθοφάνειας. Οι Αυγούστειοι νόμοι και οι πατριαρχικές αξίες της εποχής του Οβιδίου αναθεωρούνται σε μια διάθεση αμφισβήτησης που ενεργοποιεί μηχανισμούς αποκωδικοποίησης του κατασκευασμένου ποιητικού λόγου.
Ο εντοπισμός του νομικού λόγου του ενταγμένου σε διαφοροποιημένο ειδολογικό και εννοιολογικό πλαίσιο στοχεύει σε μια υπόθεση ερμηνείας διαφόρων πτυχών δικαιοσύνης, έτσι όπως απεικονίζονται όχι μόνο στο δημόσιο κείμενο του Ρωμαϊκού Δικαίου αλλά κυρίως έτσι όπως διαμορφώνονται στο προσωπικό, εσωτερικευμένο και ‘οικείο’ ύφος της ελεγειακής επιστολής. Η γυναίκα / βάρβαρη /εγκληματίας θα εξεταστεί ως συγγραφέας και ως αναγνώστης που σχολιάζει το νόμο κατά την πιο καίρια στιγμή στη ζωή της Μήδειας: λίγο μόνο πριν διαπράξει το στυγερό έγκλημα της παιδοκτονίας. Οι συναισθηματικά χρωματισμένες ψυχοσωματικές της αντιδράσεις θα μελετηθούν σε σχέση με τον ψυχρό λόγο της περί γάμου, διαζυγίου, προίκας και μοιχείας. Η εισήγηση θα επιχειρήσει να αποδείξει, τέλος, πως η έκκληση της ηρωίδας για αποκατάσταση της χαμένης ρωμαϊκής αξίας της fides μέσα από τη νομικά πολυσήμαντη χειρονομία της manus iniectio απαντά στη λογοτεχνική παράδοση πως αν ο νόμος είναι αδιαμφισβήτητα ανδρικός, ο λόγος περί νόμου δύναται παρ’ όλα αυτά να τεθεί προς υπεράσπιση της περιθωριοποιημένης και περιφρονημένης γυναίκας, η οποία αποκτά, χάρη στον Οβίδιο, φωνή.
Οι Μεταμορφώσεις του Οβιδίου παρουσιάσουν «σώματα που άλλαξαν τη θωριά τους», αποκαλύπτοντας τη διττή φύση των ανθρώπων, των ζώων, των φαινομένων και των πραγμάτων – η αμφίσημη απεικόνισή τους αποτελεί το ορόσημο του έργου. Η απεικόνιση του έρωτα είναι και αυτή, στην οβιδιανή κειμενική της σάρκα, αντιφατική, παραπλανητικά δυσνόητη και επικίνδυνα πολύσημη. Δύο μεγάλοι καλλιτέχνες των Μεταμορφώσεων, η Αράχνη, και ο Πυγμαλίωνας, αξιοποιούν την τέχνη τους, η πρώτη σε υφαντό και ο τελευταίος σε γλυπτό, για να μας διδάξουν ακριβώς ποιες είναι οι συνέπειες μιας τέτοιας ασάφειας, ως οβιδιανοί ποιητές που πότε μιμούνται και πότε αναθεωρούν το έργο του δημιουργού τους. Πώς ένα ταλαντούχο και υπεροπτικό κορίτσι από τη Λυδία και ένας μισογύνης γλύπτης από την Πάφο περιπλέκουν και διασκευάζουν την οβιδιανή αφήγηση, η πρώτη σε υφαντό και ο τελευταίος σε άγαλμα; Πώς συνδέονται οι δύο εκφράσεις, το κατεστραμμένο κομψοτέχνημα της Αράχνης με το άγαλμα του Πυγμαλίωνα που αποκτά σάρκα και οστά; Με ποιους τρόπους, ποιες εικόνες και ποια ορολογία ο ποιητής φαίνεται να εκθειάζει τον έρωτα ενώ εκθέτει τον βιασμό; Η εν λόγω ανακοίνωση στόχο έχει να αποδείξει πως η ιστορία του αγάλματος που ακολουθεί την ιστορία της Αράχνης αποτελεί prequel του επεισοδίου της θνητής υφάντριας. Εξετάζοντας «τι δεν είναι αγάπη» στο έργο του ερωτικού ποιητή, θα θέσουμε επιπλέον στο μικροσκόπιο θέματα διαχρονικά, για να εντοπίσουμε τις απαρχές ενός σύγχρονου, πολυεπίπεδου προβλήματος στη μυθολογική του διάσταση, έτσι όπως το πραγματεύεται στις Μεταμορφώσεις του ο Οβίδιος – αυτό της σεξουαλικής κακοποίησης, της γυναικείας (α)ορατότητας και της πολιτικής διάστασης των κατά τα φύλα σχέσεων.
Even though recent scholarship on Pliny has shifted its focus from the social and historical context of the epistles to its author’s self-representation, this paper will not isolate the text from its extra-textual reality; it will not treat the collection as a self-sufficient literary artefact nor will it draw extensive attention to its authoritative consciousness. Furthermore, despite the current scholarly emphasis on gendered readings of Plinian letters, it is not the aim of this piece of work to shed light on Pliny’s view on gender equality. Indeed, the author mentions over thirty women by name, addresses letters to seven of them and refers to more that forty other female individuals that remain anonymous, but such a focus seems here rather misleading, as it guides our reading towards mere speculations of an ambiguous nature that are deemed to remain unfounded.
In Pliny’s literary project, cultural redefinitions of female exempla and renegotiations of their stylistic representations are the result of critical re-readings of his poetic precedents. Ovidian poetics offers both a canon of style and a polemical target source that activates a network of allusions. The paradoxical resonances invite the Plinian reader to collaboratively participate in the hermeneutics of the text, by identifying the author’s ironic distance as deliberate and by regarding Pliny not only as an orator but also as “actor”, a historical person who discusses contemporary facts through allusion to past remembrances and reconstructs accordingly female portraits of his time through imagines that are well established in the readers’ intertextual memory. The paper will strive to identity both the fictionality in Pliny’s “real” illustration of women and the historicity in Ovid’s mythological female representations, in order to identity the limits of poetic “vraisemblance”, rhetorical memoria and legal recontextualisation of esthetics.
In reading Ovid to further understand Pliny, one may dare to no longer see the Ovidian Heroines as mere love letters but to finally situate them in their historical context; most importantly, the reconstruction of the Plinian “heroines” as mnemonic and memorable illustrations may contribute to the reception of Pliny’s work as a literary exemplum, to be finally rewarded as genuine.
This international workshop brings together scholars from different academic disciplines to explore the Ovidian text from as many perspectives as possible, from Literary Studies to Psychoanalysis and Visual Studies.
Organisers:
Stella Alekou (University of Ioannina)
Marco Formisano (Ghent University)
Friday 13 November 2015 (starting time: 16:00) - Sunday 15 November (14:30)
Room 105, Building 3, New University Campus
Conception: Stella Alekou (UCY), Martin Vöhler (UCY), Miltos Pechlivanos (Freie Universität Berlin, Germany)
Language: English
European Renaissance led to a renewal of the philhellenic movement, which almost split into several national traditions. The different ways in which antiquity was received in Italy, England, France and Germany created a wide spectrum of images and ideals of classical antiquity. However, during the Greek struggle for independence (1821–28) these different receptions regained a common focus.
The conference will concentrate on this development of reunification of the different traditions in order to re-establish a strong political movement. Why is the “Greek fire” (H. Heine) so different from the support of other independence movements at this time? The discussion will examine the concepts of philhellenism, its origins and dynamics, which brought about a European identity – as Shelley says in 1821 “We all are Greeks”.
Πέρα από τις κοινωνικές ταυτότητες που γεννιούνται μέσα από μια διαδικασία
προσδιορισμού και κανονικοποίησης, υπάρχουν λοιπόν και οι ενσυνείδητες κατασκευασμένες ταυτότητες οι οποίες είναι απαραίτητες για την επίτευξη σκοπών και
επιδιώξεων μιας ομάδας, συνήθως της κυρίαρχης που διαθέτει τα μέσα για την κατασκευή και στη συνέχεια την επιβολή της νέας ετερότητας.
Η διεπιστημονικότητα αυτού του συλλογικού τόμου αποτελεί ταυτόχρονα και τη
μεγαλύτερη πρόκληση: το πάντρεμα διαφορετικών προσεγγίσεων για θέματα που
άπτονται της πολιτικής, της ιστορίας, της κοινωνίας και της διεθνούς σκηνής,
εντάσσονται κάτω από την κοινή απόπειρα ανανοηματοδότησης της έννοιας του
«εχθρού».