Wojciech Dybka

European Union’s Directive 2019/770 on certain aspects of contracts for the supply of digital content and digital services extends the legal protection against non-delivery and nonconformity of digital content and digital services with the contract to consumers who do not pay the price as a counter-performance but provide the professional with a possibility to process personal data concerning them. However, objectives of personal data protection law and contract law seem to be difficult to reconcile due to their different axiology. Provisions of the former are generally aimed at safeguarding the fundamental right of protection of personal data, the latter is designed to facilitate an exchange of goods. Nevertheless, in the world of digital economy they cannot be separated.

The growing popularity of contracts concerning digital content or digital services in exchange for access and possibility to process personal data concerning a consumer poses an important questions regarding the features of obligation relationships arising from such contracts. Firstly, it has to be established whether the „supply” of personal data could be treated as actual counter-performance. The problem results from the fact that in order to determine what are the duties of a consumer concluding such a contract (as well as corresponding rights of a professional), the provisions of General Data Protection Regulation have to be taken into
consideration. Their impact on the content of obligation relationship at issue is difficult to overestimate due to the fact only the GDPR shall be treated as a basis to establish whether the processing of personal data is lawful. In practice, their application vastly limits the legal protection of a professional against breach of contract by a consumer. Therefore, an obligation relationship resulting from analysed contracts is atypical one.

The EU Directives 2019/770 and 2011/83 expand consumer’s protection against non-performance of contracts for the supply of digital content or digital services to agreements under which aconsumer does not pay aprice, but rather provides an entrepreneur with apossibility to process personal data. In order to determine applicability of those two direc-tives to such arrangements, certain prerequisites have to be met. Firstly, acontract must be concluded. It is, however, not clear how to distinguish factual use of digital content made available to the public in the Internet from entering into contract. Secondly, the directives are not applicable in the case where an entrepreneur processes personal data relating to aconsumer solely for the purpose of supply of digital content or digital services. This raises aproblem with clarification of the scope of entrepreneur’s performance, in particular when the terms of service artificially expand it to include profiling of consumer’s behaviour in order to display targeted advertisements as part of digital service.

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2019/771 w sprawie niektórych aspektów umów sprzedaży towarów stanowi element działań legislacyjnych składających się na realizację przyjętej przez Komisję Europejską Strategii jednolitego rynku cyfrowego dla Europy. Założeniem tej strategii jest wykorzystanie potencjału handlu elektronicznego dla dalszego rozwoju rynku wewnętrznego UE. Nowa dyrektywa ma za zadanie zunifikować przepisy dotyczące niezgodności towaru z umową sprzedaży w celu zlikwidowania barier prawnych utrudniających konsumencki handel transgraniczny. Unijny prawodawca zamierza osiągnąć ten cel uchylając aktualnie obowiązującą dyrektywę 1999/44/WE i zastępując ją nową, opartą na modelu maksymalnej harmonizacji przepisów. Analiza przepisów dyrektywy 2019/771, w świetle założeń przyjętych przez unijnego prawodawcę, prowadzi jednak do wniosku, że zakładane cele mogą być trudne do osiągnięcia. Zakres zastosowania dyrektywy jest stosunkowo wąski, co sprawia, że jej implementacja ...

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2019/771 w sprawie niektórych aspektów umów sprzedaży towarów stanowi element działań legislacyjnych składających się na realizację przyjętej przez Komisję Europejską Strategii jednolitego rynku cyfrowego dla Europy. Założeniem tej strategii jest wykorzystanie potencjału handlu elektronicznego dla dalszego rozwoju rynku wewnętrznego UE. Nowa dyrektywa ma za zadanie zunifikować przepisy dotyczące niezgodności towaru z umową sprzedaży w celu zlikwidowania barier prawnych utrudniających konsumencki handel transgraniczny. Unijny prawodawca zamierza osiągnąć ten cel uchylając aktualnie obowiązującą dyrektywę 1999/44/WE i zastępując ją nową, opartą na modelu maksymalnej harmonizacji przepisów. Analiza przepisów dyrektywy 2019/771, w świetle założeń przyjętych przez unijnego prawodawcę, prowadzi jednak do wniosku, że zakładane cele mogą być trudne do osiągnięcia. Zakres zastosowania dyrektywy jest stosunkowo wąski, co sprawia, że jej implementacja ...