Hüseyin Can Aksoy
Bilkent University, Law, Faculty Member
Çerezler, Avrupa Birliği‟nde 2002/58/EC sayılı Direktif (E-Gizlilik Directifi) ile özel olarak düzenlenmektedir. Ancak, teknojik gelişme ve modern ihtiyaçlara cevap veremeyen bu düzenlemenin yakın bir gelecekte yerini E-Gizlilik Tüzüğüne... more
Çerezler, Avrupa Birliği‟nde 2002/58/EC sayılı Direktif (E-Gizlilik Directifi) ile özel olarak düzenlenmektedir. Ancak, teknojik gelişme ve modern ihtiyaçlara cevap veremeyen bu düzenlemenin yakın bir gelecekte yerini E-Gizlilik Tüzüğüne bırakması beklenmektedir. E-Gizlilik Tüzüğü, Genel Veri Koruma Tüzüğü‟nün elektronik haberleşme sektöründeki yansıması ve parçası olarak hazırlanmış olup, Tüzük kapsamında öne çıkan konulardan başlıca bir tanesi ise çerez uygulamalarıdır. AB hukukundan farklı olarak, Türk hukukunda tüm çerez uygulamaları bakımından doğrudan doğruya uygulanabilir bir düzenleme bulunmadığından, çerezlerin tabi olduğu kurallara ilişkin bir belirsizlik söz konusudur. Bu bağlamda, Türk hukuku çerez düzenlemeleri bakımından AB mevzuatının gerisinde kalmakta, güncel ihtiyaçlara yanıt verememekte ve sektörün beklentilerini karşılayamamaktadır. 6698 sayılı Kişisel Verilerin Korunması Kanunu da münhasıran çerezlerin tabi olacağı hukuki rejimi düzenlemek amacıyla kaleme alınmadığından, güncel soru ve ihtiyaçlara yanıt verememektedir. Dijital çağın gereklerini yakalayabilmek ve AB ile sürdürülebilir bir ekonomik ve politik ilişki kurabilmek için, Türk hukukunun AB mevzuatı ve teknolojik gelişmelerle uyumlu hale getirilmesi gerekmektedir.
Research Interests:
Research Interests:
İsviçre hukukunda ceza koşulunun borçlunun kusuruna bağlı olduğu konusunda neredeyse görüş birliği bulunmaktadır. Türk hukukunda ise ceza koşulu ve kusur arasındaki ilişki tartışmalıdır. Zira kimi yazarlar, cezanın yalnızca borçlunun... more
İsviçre hukukunda ceza koşulunun borçlunun kusuruna bağlı olduğu konusunda neredeyse görüş birliği bulunmaktadır. Türk hukukunda ise ceza koşulu ve kusur arasındaki ilişki tartışmalıdır. Zira kimi yazarlar, cezanın yalnızca borçlunun kusuruyla borca aykırı davrandığı hallerde istenebileceğini kabul ederken, diğer bir görüşe göre cezanın istenebilmesi borçlunun kusuruna bağlı değildir. Bu görüşlerden hangisinin kabul edilmesi gerektiğinin tespiti, Türk Borçlar Kanunu'nun 180/2 ve 182/2 maddelerinin, hazırlık çalışmalarını da dikkate alarak, sözüyle ve özüyle yorumlanmasını gerektirir. Kanımızca, bu yorum neticesinde varılacak sonuç, taraflarca aksine anlaşma yapılmadıkça, borçlunun sözleşmeyle belirlenen cezayı ödeme borcunun kusurundan bağımsız olduğudur.
Research Interests:
Good faith is a blanket clause under which courts develop standards of fair and honest behavior. It gives ample discretion to the judiciary and entitles a court to narrow down the interpretation of statutes or contracts and even to... more
Good faith is a blanket clause under which courts develop standards of fair and honest behavior. It gives ample discretion to the judiciary and entitles a court to narrow down the interpretation of statutes or contracts and even to deviate from codified rules, from the wording in the law or the contract or to fill gaps. The law and economics literature relates bad faith to opportunistic behavior and it is accepted that in specific cases where the application of default or mandatory rules leads to opportunism or where both the law and the contract are silent on risk, the judge can resort to the good faith principle. As a result the parties may delegate part of the contractual drafting to the legal system in addition to having reduced apprehension regarding the possibility of opportunistic behavior from the other side. This allows them to keep contracts relatively short and reduces the costs of defensive strategies.
The principle of pacta sund servanda requires that agreements must be kept. However such rule is not absolute. When performance of a contractual obligation becomes impracticable, i.e., considerably more burdensome (expensive) than... more
The principle of pacta sund servanda requires that agreements must be kept. However such rule is not absolute. When performance of a contractual obligation becomes impracticable, i.e., considerably more burdensome (expensive) than originally contemplated –albeit physically possible-due to an unexpected event, this would lead to adaptation of the contract to the changed circumstances or to avoidance of the contract. In the law and economics literature, impracticability has been substantially studied to figure out who should bear the risk of impracticability; and what would be the efficient remedy for such breach of contract.
Vekaletsiz iş görme kurumunu düzenleyen kanun koyucu, özgecil olarak bir başkasının işini gören kişi ile bir başkasının menfaatini bencilce gasp eden kişi arasında ayrım yapmış ve özgecil hareketiyle bir başkasının işini gören kişiye... more
Vekaletsiz iş görme kurumunu düzenleyen kanun koyucu, özgecil olarak bir başkasının işini gören kişi ile bir başkasının menfaatini bencilce gasp eden kişi arasında ayrım yapmış ve özgecil hareketiyle bir başkasının işini gören kişiye çeşitli ve geniş kapsamlı haklar sunmuştur. Bu bağlamda, iş görenin önemli ölçüde korunmasının sebebi onun özgecil davranışı olduğundan, gerçek vekaletsiz iş görmeye ilişkin hükümlerin uygulanabilmesi, iş görenin işi gördüğü sırada “işi vekaletsiz olarak görme bilincine” sahip olması koşuluna bağlıdır. Yükümlü olduğu yanılgısıyla veya batıl bir sözleşmeden doğduğu düşünülen borcunu ya da iptal edilmiş bir sözleşmeden doğan yükümlülüğünü ifa etme gayesiyle hareket eden iş görendeki özgecil yaklaşım eksikliği, vekaletsiz iş görme
hükümlerinin uygulanmasına engeldir.
hükümlerinin uygulanmasına engeldir.
Özet: 2002 yılında İsviçre'de yapılan bir dizi kanun değişikliği ile hayvanların hukuki konumu iyileştirilmiştir. Örneğin, hayvanların eşya olmadıkları ilkesi benimsenmiş, ev ortamında tutulan ve yatı-rım amacı veya ticari amaçla... more
Özet: 2002 yılında İsviçre'de yapılan bir dizi kanun değişikliği ile hayvanların hukuki konumu iyileştirilmiştir. Örneğin, hayvanların eşya olmadıkları ilkesi benimsenmiş, ev ortamında tutulan ve yatı-rım amacı veya ticari amaçla kullanılmayan bir hayvana zarar veril-mesi halinde failden talep edilebilecek tedavi masraflarının hayvanın piyasa değerini aşabileceği kabul edilmiş ve bu türden bir hayvanı ölen ya da yaralanan kişinin tazminat talebini değerlendiren hâkime, hayvanın duygusal değerini de dikkate alma imkânı verilmiştir. Buna karşılık, Yargıtay hayvanı öldürülen kimselerin manevi tazminat ta-leplerini hayvanın ölümünün " kişinin sosyal, fiziki ve kişilik değerleri-ne saldırı oluşturacak nitelikte bir eylem " oluşturmadığı gerekçesiyle reddetmektedir. Ancak Yargıtay'ın bu uygulaması en nazik anlatımla köhne bir düşüncenin yansımasıdır. Zira İsviçre hukukunda yapılan kanun değişikliklerine ilişkin tartışmalar, aynı ilkelerin Türk Borçlar Kanunu'nun mevcut hükümleri çerçevesinde de kolaylıkla benimse-nebileceğini ortaya koymaktadır. Abstract: As a result of a series of amendments to the Swiss law, in 2002 the legal status of animals was improved. For instance, it is accepted that animals are not objects; with respect to animal kept in the domestic environment and not for investment or commercial purposes, damages for incurred treatment costs may exceed the market value of the animal; and if such animals are injured or killed, the judge can consider the affection value of the animal for the claimant while ruling for compensation. On the other hand, Turkish Court of Appeals rejects immaterial compensation claims of the owners of killed animals by arguing that it " does not constitute an act, which would be an attack to the social, physical and personal values of a person ". However such opinion, to put it kindly, is outdated. In fact, the discussions regarding the amendments in Switzer-land show that the same principles can also be accepted within the scope of the existing provisions of the Turkish Code of Obligations.
Good faith is a principle prominent in civil law countries but less so in common law countries, and which allows courts to deviate from black letter law. It provides them with flexibility to change the outcome of a deductive legal... more
Good faith is a principle prominent in civil law countries but less so in
common law countries, and which allows courts to deviate from black letter law. It
provides them with flexibility to change the outcome of a deductive legal decision if
they regard it as absurd. The principle of good faith thus empowers the judiciary to
deviate. It can be used for an indefinite number of cases and might lead to almost all
conceivable legal consequences. For instance, the judge can invalidate the contract,
change the price, suspend or change a clause in the contract, or grant injunctive
relief, compensation of damages, the disgorgement of profits or a removal claim.
We argue that if the principle of good faith is used to develop contract law into an
instrument for redistributing wealth in favor of poor parties, this can destroy the
concept of contract as a social mechanism for generating mutual gains for parties,
which might lead to unwanted economic consequences in terms of efficiency losses.
We argue that the principle of good faith must be carefully and reluctantly used to
reconstruct the fully specified contract and that well-informed judges, who understand
the factual environment of a contract well should ask how fair bur selfinterested
parties would have allocated the risk in a pre-contractual situation. If the
courts restrict the application of the good faith principle to these functions, this
provides elasticity that otherwise would not exist if courts would strictly use the
rules laid down in black letter law. Moreover, it saves transactions costs and is
therefore in line with economic reasoning. We look at the most important Turkish cases and find that the Turkish Supreme Court following Continental European
doctrines of good faith actually uses this principle to curb opportunistic behavior of
parties and not to achieve redistribution from the rich to the poor by way of interfering
into contract law.
common law countries, and which allows courts to deviate from black letter law. It
provides them with flexibility to change the outcome of a deductive legal decision if
they regard it as absurd. The principle of good faith thus empowers the judiciary to
deviate. It can be used for an indefinite number of cases and might lead to almost all
conceivable legal consequences. For instance, the judge can invalidate the contract,
change the price, suspend or change a clause in the contract, or grant injunctive
relief, compensation of damages, the disgorgement of profits or a removal claim.
We argue that if the principle of good faith is used to develop contract law into an
instrument for redistributing wealth in favor of poor parties, this can destroy the
concept of contract as a social mechanism for generating mutual gains for parties,
which might lead to unwanted economic consequences in terms of efficiency losses.
We argue that the principle of good faith must be carefully and reluctantly used to
reconstruct the fully specified contract and that well-informed judges, who understand
the factual environment of a contract well should ask how fair bur selfinterested
parties would have allocated the risk in a pre-contractual situation. If the
courts restrict the application of the good faith principle to these functions, this
provides elasticity that otherwise would not exist if courts would strictly use the
rules laid down in black letter law. Moreover, it saves transactions costs and is
therefore in line with economic reasoning. We look at the most important Turkish cases and find that the Turkish Supreme Court following Continental European
doctrines of good faith actually uses this principle to curb opportunistic behavior of
parties and not to achieve redistribution from the rich to the poor by way of interfering
into contract law.
Research Interests:
We argue that the proposed introduction of the doctrine of economic impossibility in Article 137 of the reform draft of the Turkish Code of Obligations is in line with economic considerations and facilitates business transactions. This... more
We argue that the proposed introduction of the doctrine of economic impossibility in Article 137 of the reform draft of the Turkish Code of Obligations is in line with economic considerations and facilitates business transactions. This new rule gives courts the explicit power to terminate a contract and relieve the party, which owes specific performance of its obligation, without imposing any duty to pay expectation damages to the other party. We argue that a court’s decision to terminate a contract under economic impossibility should be based on three tests. First, a low-probability-event occurs between contract formation and performance. Second, this event causes an excessive increase in the costs of specific performance. Third, the concept of an excessive increase should take into due consideration the other party’s interest in specific performance. The reform draft includes explicitly the first two tests, but not the third test. We also show under which conditions an excessive performance difficulty should not lead to termination of the contract but rather to an adjustment of the agreed price. We argue that the rule of economic impossibility, if diligently adjudicated, saves the parties transactions costs in comparison to a rule under which the law insists on specific performance or damage payments. We also argue that a specific rule of economic impossibility leads to better and more business-oriented solutions to the underlying problems than the alternative, which is to solve such problems under the broad and unspecific cover of the “good faith” or the “Clausula Rebus Sic Stantibus” doctrine.
Research Interests:
Günümüzde baraj, enerji santrali, telekomünikasyon hizmetleri gibi büyük ölçekli yatırımların finansmanı genellikle kredi konsorsiyumları, diğer adıyla sendikasyonlar tarafından sağlanmaktadır. Sendikasyon kredilerinde, kredi veren... more
Günümüzde baraj, enerji santrali, telekomünikasyon hizmetleri gibi büyük ölçekli yatırımların finansmanı genellikle kredi konsorsiyumları, diğer adıyla sendikasyonlar tarafından sağlanmaktadır. Sendikasyon kredilerinde, kredi veren tarafında birden çok kredi kuruluşu yer almakla birlikte, kredi verenler, kredi alacağının tamamını güvence altına alan teminatların tek bir kişide toplanmasını, bunların yönetiminin ve paraya çevrilmesinin tek elden yapılmasını isterler. Ayrıca bu alacaklar ikinci el piyasasında ticarete konu olabildiklerinden, verilecek teminatların, zaman içerisinde konsorsiyumun yapısında meydana gelebilecek değişikliklerden etkilenmeksizin varlığını sürdürmesi de arzu edilmekte, kredinin el değiştirmesinin ise -sınırötesi kredi işlemlerinde İngiliz hukukunun etkisi gözlemlendiğinden- yenileme yoluyla yapılması tercih edilmektedir. Ne var ki Kıta Avrupası Hukuku ülkelerinde, fer'i teminatlar alacaklı dışındaki kişilere verilememekte, yenileme ise geçmişte verilmiş olan fer'i teminatları sona erdirmektedir. Sona eren teminatların, sendikasyona sonradan dahil olan ortağın alacağını güvence altına alacak şekilde yeniden kurulması mümkün ise de, bu durum fazladan emek ve masraf gerektireceği gibi, yeni kurulan rehin, sona eren rehin ile aynı sırada yer alamayabilecektir. O nedenle, Kıta Avrupası hukukçuları, uygulamada, teminatların tek elden yönetilmesini ve kredinin yenileme yoluyla el değiştirmesinden etkilenmeksizin varlıklarını sürdürmelerini sağlayacak yöntemler geliştirmişlerdir. Ancak, Türk hukuku dahil olmak üzere birçok Kıta Avrupası ülkesinde hali hazırda uygulanmakta olan bu yöntemlerin geçerliliğine ilişkin çeşitli tartışmalar mevcuttur. Kaldı ki bu yöntemlerden hiçbirisi Türk-İsviçre hukuklarında bir yargısal uyuşmazlığa konu edilmemiştir. Bu çalışmada, uygulamanın geliştirdiği bu yöntemlerden başlıcaları açıklanacak ve bunların Türk hukuku açısından geçerliliği değerlendirilecektir.(ARKA KAPAKTAN)
This book provides an analysis of the treatment of impossibility in modern private law. The author explains the regulation of impossibility in German, Swiss and Turkish laws with a comparative analysis of the subject under (i) the United... more
This book provides an analysis of the treatment of impossibility in modern private law. The author explains the regulation of impossibility in German, Swiss and Turkish laws with a comparative analysis of the subject under (i) the United Nations Convention on International Sale of Goods (CISG), (ii) UNIDROIT Principles of International Commercial Contracts (PICC), (iii) Principles of European Contract Law (PECL also known as the Lando-Principles), (iv) Draft Common Frame of Reference (DCFR) and (iv) Common European Sales Law (CESL).
https://books.google.com.tr/books?id=gUS9BAAAQBAJ&printsec=frontcover&dq=inauthor:%22H%C3%BCseyin+Can+Aksoy%22&hl=tr&sa=X&ved=0ahUKEwiX8bK92PXKAhXC3CwKHdx3DTcQ6AEIGjAA#v=onepage&q&f=false
https://books.google.com.tr/books?id=gUS9BAAAQBAJ&printsec=frontcover&dq=inauthor:%22H%C3%BCseyin+Can+Aksoy%22&hl=tr&sa=X&ved=0ahUKEwiX8bK92PXKAhXC3CwKHdx3DTcQ6AEIGjAA#v=onepage&q&f=false