taran

taran (język polski)

taran (1.1)

taran (1.2)

wymowa:

podział przy przenoszeniu wyrazu: ta•ran

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) hist. wojsk. machina oblężnicza z ciężką kłodą do kruszenia murów i rozbijania bram; zob. też taran (machina oblężnicza) w Wikipedii

(1.2) hist. żegl. element konstrukcji okrętu, służący do zatapiania okrętów wroga przez uderzenie dziobem; zob. też taran (okrętownictwo) w Wikipedii

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	taran	tarany
dopełniacz	taranu / tarana	taranów
celownik	taranowi	taranom
biernik	taran	tarany
narzędnik	taranem	taranami
miejscownik	taranie	taranach
wołacz	taranie	tarany

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. taranowanie n, staranowanie n, taranik mrz

czas. taranować ndk., staranować dk.

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

zob. też taran w Wikipedii

tłumaczenia:

• czeski: (1.1) beranidlo n
• duński: (1.1) rambuk w, murbrækker w
• kataloński: (1.1) ariet m
• łaciński: (1.1) aries m
• norweski (bokmål): (1.1) rambukk m
• norweski (nynorsk): (1.1) rambukk m
• nowogrecki: (1.1) πολιορκητικός κριός m
• rosyjski: (1.1) таран m; (1.2) таран m
• szwedzki: (1.1) murbräcka w
• ukraiński: (1.1) таран m
• włoski: (1.1) ariete m, puntone m

źródła: