[go: up one dir, main page]
Przejdź do zawartości

Wikipedysta:Szymonel/brudnopis9

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Iron Maiden na koncercie w Paryżu podczas Somewhere Back in Time World Tour, 2008

[1]

Iron Maiden – brytyjski heavy metalowy zespół, założony przez basistę Steve’a Harrisa w 1975 w Londynie, w Anglii. Po kilku zmianach w składzie grupy w latach 70., zespół składał się z Steve’a Harrisa, Paula Di’Anno (główny wokalista), Dave’a Murray’a (gitarzysta główny i rytmiczny), Dennisa Strattona (wokalista wspierający, gitarzysta główny i rytmiczny) i Clive’a Burra (perkusista). Zanim wyruszyli w swój pierwszą, profesjonalną trasę koncertową, Metal for Muthas Tour miał na celu rozpromować album kompilacyjny o tej samej nazwie. Po pomocy w „rozgrzewaniu” sceny Judas Priest – British Steel Tour i wyruszeniu w własną trasę koncertową w celu rozpromowania swojego debiutanckiego albumu, Iron Maiden, zespół wsparł Kiss w Unmasked Tour, który odbywał się wtedy w Europie, po czym Stratton został zwolniony z powodu różnic muzycznych[1]. Zatrudniony został gitarzysta Adrian Smith, dzięki czemu Iron Maiden wyruszyło na krótką serię koncertów po Wielkiej Brytanii, przed nagraniem swojego drugiego albumu, Killers.

Po tournée Killer World Tour, w którym zespół po raz pierwszy zagrał w Ameryce Północnej, wspierając Judas Priest i UFO, Paul Di’Anno został usunięty z grupy za niesubordynację i nadużywanie alkoholu oraz kokainy[2] i zastąpił go były wokalista Samson – Bruce Dickinson. W 1982 dzięki trasie koncertowej The Beast on the Road, promującej album The Numver of the Beast[3], który osiągnął 1. miejsce w notowaniach w UK, grupa powróciła do Stanów Zjednoczonych, supportując Scorpions, Rainbow, 38 Special i Judas Priest. Po zakończonym tournée, od zespołu odszedł perkusista Clive Burr, borykający się z problemami zdrowotnymi i źle znoszący trudy przebywania w trasie[4]. Na miejsce Burra wszedł Nicko McBrain i zespół wyruszył w latach 83. XX w. w pierwszą pełną trasę koncertową, nazwaną World Piece Tour, po której skład zespołu pozostał w takiej samej formie przez trzy następne tournée, które miały większą produkcję sceniczną; World Slavery Tour trwający w latach 1984–1985, oznaczał się po raz pierwszy pełną produkcją sceniczną w bloku sowieckim. Somewhere on Tour w latach 1986–1987 a także 7th Tour of a 7th Tour (który odbył się w 1988), podczas którego, grupa wystąpiła przed największą ilością fanów w Donington Park.

Niezadowolony z kierunku, jaki zespół obrał w latach 90. XX w., wydając album No Prayer for the Dying, gitarzysta Adrian Smith opuścił grupę, a jego miejsce zajął Janick Gers[5]. Przez następne dwie trasy koncertowe, No Prayer on the Road (trwająca na przełomie 1990–1991) i Fear of the Dark Tour (1992), Iron Maiden zadecydowało o użyciu mniej skomplikowanej produkcji scenicznej, na wzór tournée na dużą skalę z lat 80. XX w.[6], po tym jak wokalista Bruce Dickinson ogłosił, że prawdopodobnie opuści grupę, aby skupić się na swojej własnej karierze muzycznej po pożegnalnej trasie Real Live Tour[7]. W 1995, zespół obwieścił informację o zamianie Dickinsona na Blaze’a Bayley’a[8], który pozostanie na dwie trasy koncertowe Iron Maiden – The X Factour i Virtual XI World Tour, podczas których zespół grał w znacząco mniejszych obiektach przed odejściem Bayleya z grupy, które spowodowało problemy wokalne na obu trasach[9]. W 1999, Bruce Dickinson i Adrian Smith powrócili do Iron Maiden, uzupełniając aktualny sześcioosobowy skład, który następnie wyruszył w trasę dziewięciu koncertów. Od tego czasu, popularność grupy wzrosła bardziej niż komercyjny sukces w latach 80. XX w.[10], występując w czołówce największych koncertów na świecie. Tournée Somewhere Back in Time World Tour (będące w latach 2008–2009) zostało uznane za „przełomowe”, ze względu na to, że zespół zaprezentował zmodernizowany Boeing 757 – Ed Force One[11].

Długa lista koncertów Iron Maiden sprawiła, że mieli okazję wystąpić na całym świecie, odwiedzając Europę, Północną i Południową Amerykę, Oceanię, Azję i Afrykę, z których wydali jedenaście albumów koncertowych. Grupa wystąpiła także w wielu znacznych festiwalach, jak Rock in Rio, Monsters of Rock, Download Festival, Reading and Leeds Festival, Wacken Open Air, a także wiele edycji Sonisphere Festival. Dodatkowo, zespół wystąpił w kilku w światowych i największych stadionach, takich jak londyński Twickenham Stadium, göteborski Ullevi, sztokholmski Friends Arena, meksykański Foro Sol, Estadio Ricardo Saprissa Aymá, Malmö Stadion, Stadion Olimpijski w Helsinkach, Estadio Universidad San Marcos, Estádio do Morumbi, paryski Parc des Princes, Estadio Nacional de Chile, a także Estadio José Amalfitani i Estadio Monumental. Łącznie, grupa wystąpiła w 59 krajach i zagrała ponad 2 tys. koncertów.

Lata 80. XX w.

[edytuj | edytuj kod]
Lata Trasa Daty i miejsca Ilość koncertów Wsparcie wydania
1980 Metal for Muthas Tour 1–11 lutego 1980 (Wielka Brytania) 11[12] Metal for Muthas
Pierwsza, profesjonalna trasa koncertowa miała na celu rozpromowanie albumu kompilacyjnego Metal for Muthas, która zawierała wielu innych, znanych wykonawców (będących nową falą brytyjskiego heavy metalu) jak Raven, Tygers of Pan Tang, czy Praying Mantis[13]. Po wielu występach w małych klubach czy pubach, po raz pierwszy Iron Maiden wystąpiło w większych obiektach[13]. Mimo że grupa zaplanowała zagrać 30 koncertów, 11 z nich anulowała, by nagrać swój pierwszy, debiutancki album[12]. Nawiązując do Johna Jacksona, agenta do spraw koncertów, „tak naprawdę, wyszło im to na lepiej… kiedy Iron Maiden musiało opuścić tournée, aby nagrać album, postanowiliśmy go dokończyć, zmieniając harmonogram wszystkich dat, które odwołali na lato. Album okazał się wielkim hitem, a popyt na bilety okazał się tak wielki, że musieliśmy dodać kolejne daty do trasy”[1].
1980 British Steel Tour 7–27 marca 1980 (Wielka Brytania) 19 Iron Maiden
Druga trasa koncertowa Iron Maiden, która stanowiła support dla Judas Priest, miała miejsce między wydaniem pierwszego singla zespołu, „Running Free”, 8 lutego a premierą debiutanckiego albumu 14 kwietnia. Ponieważ te występy były ich kolejnymi po trasie Metal for Muthas Tour, zespół miał okazję po raz pierwszy zagrać w dużych salach koncertowych, jak np. Hammersmith Apollo w Londynie.
1980 Iron Maiden Tour 1 kwietnia – 13 października 1980 (Europa)
21 listopada – 21 grudnia 1980 (Anglia) 		101 Iron Maiden
Pierwsza, główna trasa po Wielkiej Brytanii rozpoczęła się zaraz po koncertach wspierających Judas Priest na trasie British Steel Tour, podczas którego robili sobie przerwy, by wystąpić w kwietniu i lipcu na festiwalach w Belgii i Finlandii – były to pierwsze koncerty w Europie centralnej. Po skończeniu występów w sierpniu w UK, zespół wrócił do Europy, aby wspomóc Kiss, które było na swojej trasie Unmasked Tour, która okazała się być dla Iron Maiden debiutem na głównych arenach i stadionach. Po tych datach, gitarzysta Dennis Stratton ustąpił miejsca Adrianowi Smithowi.
1981 Killer World Tour 17 lutego – 3 maja 1981 (Europa)
21 – 24 maja 1981 (Japonia)
3 czerwca – 4 sierpnia 1981 (Ameryka Północna)
24 sierpnia – 23 grudnia 1981 (Europa) 		118 Killers
Aby wesprzeć swój drugi album, Killers, grupa wyruszyła w swoją pierwszą światową trasę koncertową, w której po raz pierwszy wystąpiła w Japonii, (gdzie wydali minialbum nagrań koncertowych Maiden Japan), oraz w Ameryce Północnej, w której supportowali Judas Priest (będące wtedy na trasie World Wide Blitz Tour) i UFO. Pierwszy koncert w Stanach Zjednoczonych zagrali razem z Judas Priest, 3 czerwca w Las Vegas. Przed tym występem, grupa miała koncerty w środkowej Europie, po nich zaś miała możliwość zagrać w większych obiektach w Wielkiej Brytanii, jak np. Hammersmith Odeon. Ostatni występ Iron Maiden z ówczesnym wokalistą Paulem Di’Anno był w Kopenhadze, po którym podjęli się krótkiej trasy po Włoszech z jego następcą, Brucem Dickinsonem, jeszcze przed powrotem do UK.
1982 The Beast on the Road 25 lutego – 1 maja 1982 (Europa)
11 maja – 23 października 1982 (Ameryka Północna)
7 – 21 listopada 1982 (Australia)
26 listopada – 10 grudnia 1982 (Japonia) 		184 The Number of the Beast
Trasa koncertowa, mająca format na światową skalę, była ostatnią trasą dla perkusisty Clive’a Burra. Tournee zadebiutowało w Wielkiej Brytanii, w której nakręcili swój występ w Hammersmith Oppon, z którego wersja audio została wydana w Beast Over Hammersmith w 2002, zaś materiał wideo został zawarty w The Early Days z 2004. Po tych występach, zespół powrócił do Ameryki Północnej, w której wspomogli Scorpions na trasie koncertowej Blackout Tour (który dał im możliwość po raz pierwszy wystąpić na stadionach), Rainbow na trasie Straight Between the Eyes US Tour, 38 Special na Special Forces Tour a także Judas Priest na World Vengeance Tour. W połowie trasy Judas Priest, powrócili do UK, by wystąpić na Reading and Leeds Festivals, a po nim zaś wyruszyć w pierwszą trasę po Australii.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Wall 2004 ↓, s. 140.
  2. ↑ Wall 2004 ↓, s. 193.
  3. ↑ Wall 2004 ↓, s. 227.
  4. ↑ Wall 2004 ↓, s. 233.
  5. ↑ Wall 2004 ↓, s. 283.
  6. ↑ Wall 2004 ↓, s. 287.
  7. ↑ Wall 2004 ↓, s. 295.
  8. ↑ Wall 2004 ↓, s. 314.
  9. ↑ Wall 2004 ↓, s. 321.
  10. ↑ Thomas H. Green, Iron Maiden: doing it their own way [online], The Telegraph, 28 lipca 2010 (ang.).
  11. ↑ Terry Bezer, Killer Iron Maiden Photobook To Be Released [online], Metal Hammer, 24 czerwca 2011 [zarchiwizowane z adresu 2013-07-04] (ang.).
  12. ↑ a b Maiden pull out – artykuł w gazecie. (ang.).
  13. ↑ a b Wall 2004 ↓, s. 139.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Mick Wall: Iron Maiden: Run to the Hills, the Authorised Biography (trzecia edycja). Sanctuary Publishing, 2004. ISBN 1-86074-542-3.
  • Ross Halfin, Garry Bushell: Running Free, The Official Story of Iron Maiden (druga edycja). Zomba Books, 1985. ISBN 0-946391-84-X.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wikipedysta:Szymonel/brudnopis9&oldid=66072884”