Tp7
| Producent | |
|---|---|
| Lata budowy | |
| Układ osi |
D n2 (0-4-0) |
| Wymiary | |
| Masa służbowa |
53,7 t (z tendrem: 92,7 t)[1] |
| Długość z tendrem |
15 840 mm[1] |
| Rozstaw osi skrajnych |
4200 mm |
| Średnica kół napędnych |
1 300 mm[1] |
| Napęd | |
| Trakcja |
parowa |
| Typ tendra |
15Cl[1] |
| Ciśnienie w kotle | |
| Powierzchnia ogrzewalna kotła |
151,3 m²[1] |
| Powierzchnia przegrzewacza |
brak |
| Powierzchnia rusztu |
2,1 m²[1] |
| Średnica cylindra |
490 mm[1] |
| Skok tłoka |
650 mm[1] |
| Parametry eksploatacyjne | |
| Maksymalna siła pociągowa |
11 400 kg[1] |
| Prędkość konstrukcyjna |
45 km/h[1] |
Tp7 – oznaczenie na Polskich Kolejach Państwowych parowozu towarowego CzW/G (właśc. CzWG, ros. ЧВГ) w wersji z silnikiem sprzężonym, budowanego w Niemczech od 1895 roku dla Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Miał on układ osi D i silnik sprzężony na parę nasyconą.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Do końca XIX wieku Kolej Warszawsko-Wiedeńska, pomimo znajdowania się na terytorium Cesarstwa Rosyjskiego, używała lokomotyw kupowanych w Europie Zachodniej. Między innymi, od 1895 używano czteroosiowych parowozów towarowych produkowanych przez Hanomag w Hanowerze, z silnikami na parę nasyconą. Po 1912 roku otrzymały one rosyjskie ujednolicone oznaczenie serii CzWG (ЧВГ), z tego Cz oznaczało parowóz z czterema osiami wiązanymi (ros. czetyriechosnyj), W - model dla kolei Warszawsko-Wiedeńskiej, a G w indeksie dolnym - pochodzenie (Giermania - Niemcy)[2].
Lokomotywy CzW/G produkowano w wersjach z silnikiem bliźniaczym (późniejsze Tp6) lub z silnikiem sprzężonym (późniejsze Tp7)[1], a od 1904 roku ich produkcja w wersji z silnikiem sprzężonym rozpoczęta została w zakładach w Charkowie (CzW/Ch, późniejsze Tp108)[2].
Po I wojnie światowej Polskie Koleje Państwowe przejęły część parowozów serii CzWG z silnikiem sprzężonym, które otrzymały następnie oznaczenie serii według polskiego systemu oznaczeń Tp7 (zaliczone do lokomotyw pochodzenia pruskiego), natomiast lokomotywy z silnikiem bliźniaczym oznaczono Tp6[1].
Po II wojnie światowej nie było już na PKP tej serii[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jan Piwowoński, Parowozy kolei polskich, Warszawa: WKiŁ, 1978