[go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

T-37A

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
T-37A
Ilustracja
T-37A w Muzeum historii Ukrainy w II wojnie światowej
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR

Typ pojazdu

lekki czołg pływający

Trakcja

gąsienicowa

Załoga

2 (kierowca, dowódca-strzelec)

Historia
Prototypy

1932

Produkcja

19331936

Wycofanie

1941

Egzemplarze

2627

Dane techniczne
Silnik

1 silnik gaźnikowy rzędowy, 4-cylindrowy GAZ AA o mocy 40 KM

Transmisja

mechaniczna

Poj. zb. paliwa

100 l

Pancerz

spawany i nitowany z płyt walcowanych, grubość: 4 – 9 mm

Długość

3,75 m

Szerokość

2,10 m

Wysokość

1,82 m

Prześwit

0,30 m

Masa

3 200 kg (bojowa)

Moc jedn.

12,5 KM/t

Nacisk jedn.

0,55 kg/cm²

Osiągi
Prędkość

35 km/h (po drodze)
4 – 7 km/h (pływania)

Zasięg pojazdu

185 km (po drodze)

Pokonywanie przeszkód
Rowy (szer.)

1,60 m

Ściany (wys.)

0,50 m

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 karabin maszynowy DT kal. 7,62 mm (zapas amunicji – 2142 szt.)
Użytkownicy
ZSRR, Finlandia, Niemcy, Rumunia, Węgry

T-37A – lekki czołg pływający konstrukcji radzieckiej z okresu przed II wojną światową.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W ZSRR z dużą uwagą obserwowano zagraniczne konstrukcje pojazdów wojskowych. Tak też było w przypadku brytyjskich czołgów pływających konstrukcji Cardena i Loyda. Już zimą 1932 roku Związek Radziecki nabył 8 sztuk lekkich czołgów pływających Vickers-Carden-Loyd Amphibian, jednocześnie – na podstawie obserwacji czołgów brytyjskich – budując ich naśladownictwo pod oznaczeniem T-33. W początku roku 1932 powstały dwie kolejne rodzime konstrukcje czołgów pływających – T-37 i T-41. Próby prototypów wykazały wiele niedostatków. Z tego powodu wojsko zamówiło czołg pływający w którego konstrukcji wprowadzono niezbędne poprawki, będący skrzyżowaniem T-37 i T-41. Był to czołg T-37A. Nowy czołg został skierowany do produkcji seryjnej latem 1933 roku.

W czołgi T-37A, planowano również uzbroić radzieckie jednostki powietrznodesantowe. W tym celu opracowano system mocowania pojazdu pod kadłubem ciężkiego samolotu transportowego TB-3M17. Planowano także desantowanie czołgów w locie, na niskim pułapie, nad wodą. Przeprowadzono trzy próby takiej operacji, testując różne osłony czołgu chroniące go przed skutkami zderzenia z wodą, jednak we wszystkich przypadkach kadłub pojazdu doznał uszkodzeń i wszystkie trzy czołgi zatonęły.

Wersje czołgu i pojazdy pochodne

[edytuj | edytuj kod]
  • T-37RT: czołg z radiostacją 71-TK-1 przeznaczony dla dowódców pododdziałów pancernych. Wyposażony w antenę poręczową wokół kadłuba.
  • BChM-4 lub OT-37: czołg z miotaczem ognia.
  • Tele-T-37: czołg zdalnie sterowany, przystosowany do przewożenia ładunku wybuchowego przeznaczonego do niszczenia nieprzyjacielskich umocnień.
  • TM: prototyp napędzany silnikiem GAZ-M1. Posiadał powiększone podwozie (trzy pary wózków nośnych, zamiast dwóch)
  • SU-37: projekt działa samobieżnego na podwoziu T-37A, uzbrojony w armatę kalibru 45 mm wz. 1932, ostatecznie zbudowany jako SU-45.

Służba

[edytuj | edytuj kod]

Czołgi T-37A weszły na uzbrojenie pancernych jednostek rozpoznawczych Armii Czerwonej. Były użyte w dużej liczbie podczas agresji na Polskę w 1939 roku oraz w Wojnie zimowej przeciw Finlandii. Pozostawały na uzbrojeniu Armii Czerwonej w chwili niemieckiego ataku na ZSRR w czerwcu 1941. Ze względu na słabe opancerzenie i uzbrojenie jego wartość bojowa podczas walk obronnych była niewielka. Duże ich ilości zostały utracone w walkach, bądź porzucone na trasie odwrotu Armii Czerwonej. Kilka czołgów walczyło aż do 1944 w składzie Frontu Karelskiego. Oprócz Armii Czerwonej zdobycznych czołgów T-37A używały armie: Finlandii (29 egz.), Rumunii (19 egz.), Węgier i Niemiec.