Sd.Kfz.252
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ pojazdu |
opancerzony pojazd amunicyjny |
| Trakcja |
półgąsienicowa |
| Załoga |
2 osoby |
| Historia | |
| Produkcja |
1940–1941 |
| Egzemplarze |
413 szt. |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
silnik gaźnikowy Maybach HL 42 TRKM o mocy 73,5 kW (100 KM) przy 2800 obr./min |
| Transmisja |
mechaniczna |
| Pancerz |
stalowy, przód: 14,5 mm, boki: 8 mm |
| Długość |
4,70 m |
| Szerokość |
1,95 m |
| Wysokość |
1,80 m |
| Prześwit |
0,285 m |
| Masa |
5,73 t (całkowita) |
| Moc jedn. |
12,83 kW/t |
| Osiągi | |
| Prędkość |
65 km/h |
| Zasięg pojazdu |
300 km (po drodze) |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) |
0,7 m |
| Rowy (szer.) |
1,9 m |
| Ściany (wys.) |
0,4 m |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Niemcy | |
Leichter Gepanzerter Munitionskraftwagen Sd.Kfz.252 – niemiecki lekki półgąsienicowy opancerzony transporter amunicji, używany w jednostkach dział szturmowych armii niemieckiej podczas II wojny światowej, należący do pojazdów z rodziny transportera Sd.Kfz.250. Budowany w latach 1940–1941 w liczbie 413 sztuk.
Sd.Kfz.252 był całkowicie opancerzonym, nieuzbrojonym transporterem amunicji z dwuosobową załogą. Był oparty na konstrukcji transportera opancerzonego Sd.Kfz.250 (podwozie Demag D7p), od którego różnił się głównie zakrytym od góry przedziałem bojowym, z mocno pochyloną tylną ścianą, w której były duże dwuskrzydłowe drzwi do załadunku amunicji. Nad stanowiskami kierowcy i amunicyjnego znajdowały się dwa małe prostokątne włazy. Używany był z dwukołową przyczepką Sd.Anh. 32 zdolną przewieźć 64 naboje kalibru 75 mm (masa własna 330 kg, całkowita 780 kg). Pojazd wyposażony był w radiostację – nadajnik FuG 16 i odbiornik FuG 15, z anteną prętową.
Podwozia produkowane były w firmach Demag w Wetter (Ruhr) i Büssing-NAG w Berlinie, nadwozia w firmie Wegmann w Kassel. Montaż odbywał się w zakładach Wegmann, następnie Böhler w Kapfenbergu w Austrii i Deutsche Werke w Kilonii. Mimo planów wyprodukowania pierwszych transporterów w grudniu 1939, produkcja opóźniła się i pierwsze wyprodukowano w czerwcu 1940 roku. Produkcję kontynuowano do września 1941 roku, po czym zrezygnowano z ich produkcji na rzecz prostszych modyfikacji seryjnego transportera Sd.Kfz.250 (w odmianie SdKfz. 250/6).
Według początkowego etatu, w baterii dział szturmowych StuG III (6 dział) miało się znajdować 6 transporterów SdKfz 252, lecz z powodu niewystarczającej produkcji zmieniono etat od 7 lipca 1940 na 3 transportery (jeden na pluton). Wskutek strat i zaprzestania produkcji, SdKfz.252 używano jedynie do ok. 1943 roku.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Mariusz Skotnicki. Półgasienicowe pojazdy opancerzone Sd.Kfz.252 i 253. „Nowa Technika Wojskowa”. 1999. nr 4. s. 29–33. ISSN 1230-1655.