Opilio Rossi

Opilio Rossi

Kardynał prezbiter
Omnia in Christo Wszystko w Chrystusie
Kraj działania	Włochy
Data i miejsce urodzenia	14 maja 1910 Nowy Jork
Data i miejsce śmierci	9 lutego 2004 Rzym
Miejsce pochówku	?↗
Przewodniczący Papieskiej Komisji ds. Międzynarodowych Kongresów Eucharystycznych
Okres sprawowania	1984–1991
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	11 marca 1933
Nominacja biskupia	21 listopada 1953
Sakra biskupia	27 grudnia 1953
Kreacja kardynalska	24 maja 1976 Papież Paweł VI
Kościół tytularny	S. Lorenzo in Lucina

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	27 grudnia 1953
Konsekrator	Aloisius Muench
Współkonsekratorzy	Umberto Malchiodi Artemio Prati
Konsekrowani biskupi Leonidas Eduardo Proaño Villalba 1954 Luis Alfredo Carvajal Rosales 1955 Angelo Barbisotti 1958 José Félix Pintado Blasco 1959 Raúl Silva Henríquez 1959 Manuel Sánchez Beguiristáin 1960 Giovanni Moretti 1971
Współkonsekrowani biskupi Henri Lemaître 1969

Opilio Rossi (ur. 14 maja 1910 w Nowym Jorku, zm. 9 lutego 2004 w Rzymie) – duchowny włoski, kardynał.

Życiorys

Jako dziecko przyjechał z rodzicami do Włoch; studiował m.in. w Papieskim Athenaeum Św. Apolinarego w Rzymie i w watykańskiej akademii dyplomatycznej. Przyjął święcenia kapłańskie 11 marca 1933 i został inkardynowany do diecezji Piacenza. Od 1937 pracował w watykańskiej służbie dyplomatycznej, m.in. jako attaché w Sekretariacie Stanu, potem w nuncjaturach w Belgii, Holandii i Niemczech. 21 listopada 1953 mianowany nuncjuszem w ze i jednocześnie arcybiskupem tytularnym Ancira, przyjął sakrę biskupią 27 grudnia t.r. z rąk abp. A. J. Muencha, nuncjusza w Niemczech. Później przenoszony na nuncjatury w Chile (1959 i Austrii (1961). Brał udział w obradach Soboru Watykańskiego II.

24 maja 1976 papież Paweł VI wyniósł go do godności kardynalskiej, z nadaniem tytularnego kościoła S. Maria Liberatrice a Monte Testaccio (kardynał diakon); od grudnia 1976 kierował Papieską Radą ds. Świeckich i Papieską Komisją ds. Rodziny (do 1983); 1983–1991 prezydent Papieskiej Komisji ds. Międzynarodowych Kongresów Eucharystycznych, 1984–1993 prezydent Komisji Kardynałów ds. Świątyń Pontyfikalnych w Pompei, Loreto i Bari.

1987 został podniesiony do rangi kardynała prezbitera (z kościołem tytularnym S. Lorenzo in Lucina); wraz z ukończeniem 80 lat utracił czynne prawo wyborcze w konklawe, w którym uczestniczył dwukrotnie w 1978.