Gładki Wierch
49°12′26″N 20°00′47″E/49,207222 20,013056 Gładki Wierch. Poniżej Wole Oko i Zadni Staw Polski, powyżej z prawej – szczyt Krywania | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
2065 m n.p.m. |
| Wybitność |
71 m |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°12′26″N 20°00′47″E/49,207222 20,013056
| |
Gładki Wierch (niem. Glatter Berg, słow. Hladký štít, węg. Sima-hegy') – jeden z najniższych (2065 m) szczytów głównej grani Tatr w obszarze Tatr Wysokich, jednocześnie zwornik dla odchodzących od grani w kierunku południowo-zachodnim Liptowskich Kop, od których jest oddzielony przełęczą Zawory (na terytorium Słowacji). Leży pomiędzy Gładką Kotelnicą w grani Kotelnicy i Walentkowym Wierchem w grani głównej[1].
Gładki Wierch od Walentkowego Wierchu oddzielony jest Gładką Przełęczą, z której prowadzi wygodne wejście na szczyt (droga jest zamknięta). Z kolei od Gładkiej Kotelnicy szczyt oddziela przełęcz Gładka Ławka. Odcinek grani między Gładką Ławką a Czarną Ławką to Kotelnica. Gładki Wierch wznosi się nad trzema dolinami: Doliną Pięciu Stawów Polskich, Doliną Kobylą i Doliną Wierchcichą. Z każdej z dolin jest łatwo dostępny. Najbardziej strome są jego stoki północno-wschodnie, jednak nie jest to ściana. Na szczycie jest tektoniczne pęknięcie[2].
Nazwa szczytu pochodzi od Gładkiego – północnych, opadających do dna Doliny Pięciu Stawów Polskich trawiastych zboczy[1].
Drogi prowadzące na szczyt były od dawna znane pasterzom. Nie sposób określić daty i nazwiska zdobywcy. Najstarsze odnotowane wejścia turystyczne:
- latem – Teodor Eichenwald, Ferdynand Rabowski, Jan Bachleda Tajber, Wojciech Tylka Suleja, 5 sierpnia 1902 r.,
- zimą – Józef Grabowski z osobami towarzyszącymi, 3 lutego 1912 r.[3]
W latach 1929–1930 na szczycie znajdowała się zimowa stacja badawcza meteorologów z Uniwersytetu Jagiellońskiego[4].
-
-
Gładki Wierch i Gładka Przełęcz – widok ze zboczy Kołowej Czuby
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Witold Henryk Paryski, Zofia Radwańska-Paryska, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Władysław Cywiński. Szpiglasowy Wierch. Przewodnik szczegółowy, tom 11. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2005, ISBN 83-7104-034-2.
- ↑ Witold Henryk Paryski. Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część IV. Walentkowa Przełęcz – Przełączka pod Zadnim Mnichem. Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy „Kraj”, 1951.
- ↑ Józef Nyka, Tatry Polskie. Przewodnik, wyd.13, Latchorzew: Wydawnictwo Trawers, 2003, ISBN 83-915859-1-3.