Bernard Rands
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Pochodzenie | |
Gatunki | |
Zawód | |
Strona internetowa |
Bernard Rands (ur. 2 marca 1934 w Sheffield[1][2]) – amerykański kompozytor pochodzenia angielskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]W dzieciństwie uczył się gry na fortepianie i organach[2][3]. Studiował muzykę i literaturę na University of Wales w Bangor u Reginalda Smitha Brindle’a, uzyskując stopień Bachelor of Arts (1956) i Master of Arts (1958)[1][2]. Następnie uczył się u Romana Vlada w Rzymie i Luigiego Dallapiccoli we Florencji[1][2]. W latach 1962–1963 odbył uzupełniające studia u Luciana Beria[1]. W latach 1963–1965 uczestniczył w Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie u Pierre’a Bouleza i Bruna Maderny[1]. W latach 1966–1968 jako stypendysta Harkness International Fellowship przebywał w Stanach Zjednoczonych na Princeton University i University of Illinois[1]. Od 1969 do 1975 roku był wykładowcą University of York[1][2].
W 1975 roku osiadł na stałe w USA[1][4], w 1983 roku otrzymał obywatelstwo amerykańskie[1]. Wykładał na Uniwersytecie Kalifornijskim w San Diego, Unwiersytecie Bostońskim, Juilliard School i na Uniwersytecie Harvarda[1][2][3]. W latach 1989–1996 był kompozytorem rezydentem przy Philadelphia Orchestra[1][2][3][4]. Laureat stypendium Fundacji Pamięci Johna Simona Guggenheima (1982)[2]. Doktor honoris causa University of Sheffield (1996)[3].
W 1984 roku otrzymał Nagrodę Pulitzera za utwór Canti del sole na tenora i orkiestrę[1][2][3][4]. W 1986 roku nagrodzony został Kennedy Center Friedheim Award za utwór Le Tambourin[1][4].
Twórczość
[edytuj | edytuj kod]Styl muzyczny Randsa ukształtował się pod silnym wpływem twórczości Luciana Beria, od którego przejął operowanie różnymi współczesnymi technikami kompozytorskimi i tendencję do eksponowania wirtuozerii instrumentalnej[1]. Początkowo pozostawał w ścisłym związku ze środowiskiem amerykańskiej awangardy muzycznej, pod koniec lat 70. XX wieku w jego twórczości zarysowuje się jednak szereg zmian stylistycznych, na skutek fascynacji irlandzkim folklorem muzycznym kompozytor odszedł wówczas od ideałów szkoły darmsztadzkiej, a jego utwory nabrały bardziej lirycznego i osobistego charakteru[1].
Wybrane kompozycje
[edytuj | edytuj kod](na podstawie materiałów źródłowych)[1][2][3]
Utwory orkiestrowe
- Per esempio (1968)
- Wildtrack 1 (1969)
- Agenda (1969–1970)
- Mésalliance na fortepian i orkiestrę (1972)
- Wildtrack 2 na sopran i orkiestrę (1973)
- Aum na harfę i orkiestrę (1974)
- Madrigali (1977)
- Le Tambourin (1984)
- Ceremonial 1 (1985)
- Requiescant (1985–1986)
- Ceremonial 2 (1986)
- Hiraeth na wiolonczelę i orkiestrę (1987)
- ...Body and Shadow... (1988)
- London Serenade (1988)
- Ceremonial 3 (1991)
- Tre canzone senza parole (1992)
- ...Where the Murmurs Die (1993)
- Symfonia (1994)
- Canzoni (1995)
- I Koncert wiolonczelowy (1996)
- Koncert potrójny na fortepian, wiolonczelę, perkusję i orkiestrę (1997)
Utwory kameralne
- Actions for 6 na flet, harfę, 2 perkusje, altówkę i wiolonczelę (1962–1963)
- Formants 2 – Labyrinthe na klarnet, puzon, fortepian, 2 perkusje, altówkę i wiolonczelę (1969–1970)
- déjà na flet, klarnet, fortepian, altówkę i wiolonczelę (1970)
- „as all get out” na zmienny zespół instrumentów (1972)
- Response – Memo 1B na kontrabas i taśmę lub 2 kontrabasy (1973)
- Cuaderno na kwartet smyczkowy (1974)
- étendre na obój solo i 11 instrumentów (1974)
- Scherzi na klarnet, fortepian, skrzypce i wiolonczelę (1974)
- Serenata 75 (1976)
- Obbligato – Memo 2C na puzon i kwartet smyczkowy (1980)
- Serenata 85 na flet, harfę, skrzypce, altówkę i wiolonczelę (1986)
- ...in the receding mist... na flet, harfę, skrzypce, altówkę i wiolonczelę (1988)
- Ceremonial na zespół dęty (1993)
- II Kwartet smyczowy (1994)
- Concertino na obój i zespół instrumentów (1996)
Utwory na instrumenty solowe
- Tre espressioni na fortepian (1960)
- Formants 1 – Les Gestes na harfę (1965)
- Memo 1 na kontrabas (1971)
- Memo 2 na puzon (1975)
- Memo 5 na fortepian (1975)
Utwory wokalno-instrumentalne
- Sound Patterns 1 na głosy i ręce (1967)
- Sound Patterns 2 na głosy, perkusję i instrumenty (1967)
- Sound Patterns 3 na głosy (1969)
- Ballad 1 na mezzosopran i 5 instrumentów (1970)
- Ballad 2 na głos i fortepian (1970)
- Ballad 3 na sopran, taśmę i dzwon (1974)
- Ballad 4 na głosy i 20 instrumentów (1980)
- Canti lunatici na sopran i orkiestrę (1981)
- Canti del sole na tenora i orkiestrę (1983–1984)
- Flickering Shadows na głosy solowe i instrumenty (1983–1984)
- ...among the voices... na chór i harfę (1988)
- Canti dell’Eclisse na bas i orkiestrę (1992)
- Interludium na chór i orkiestrę (1995)
- Requiescant na sopran, chór i orkiestrę (1996)
Utwory sceniczne
- Memo 2B na puzon i tancerkę (1980)
- Memo 2D na puzon, kwartet smyczkowy i tancerkę (1980)
- opera Belladonna (1999)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 308. ISBN 978-83-224-0837-7.
- ↑ a b c d e f g h i j Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2921. ISBN 0-02-865530-3.
- ↑ a b c d e f Elizabeth A. Brennan, Elizabeth C. Clarage: Who’s who of Pulitzer Prize Winners. Phoenix: Oryx Press, 1999, s. 443. ISBN 1-57356-111-8.
- ↑ a b c d Brad Hill: American Popular Music: Classical. New York: Facts on File, 2006, s. 186. ISBN 0-8160-5311-1.
- Amerykańscy kompozytorzy muzyki poważnej
- Amerykanie pochodzenia brytyjskiego
- Doktorzy honoris causa uczelni w Wielkiej Brytanii
- Ludzie urodzeni w Sheffield
- Urodzeni w 1934
- Wykładowcy Juilliard School
- Wykładowcy Uniwersytetu Bostońskiego
- Wykładowcy Uniwersytetu Harvarda
- Wykładowcy Uniwersytetu Kalifornijskiego w San Diego
- Zdobywcy Nagrody Pulitzera